Η φιέστα της Λίβερπουλ στην Αθήνα είχε και λίγο από γκάιντα

Η σχέση των Dropkick Murphys με το ελληνικό κοινό είναι άκρως ερωτική και δεν χρειαζόταν καν η χθεσινή τους εμφάνιση στο κατάμεστο Gazi Music Hall για να το επιβεβαιώσει. Από το καλοκαίρι του 2016, ήταν αισίως η τρίτη τους επίσκεψη στη χώρα μας και ομολογώ ότι αυτή τη φορά, ανυπομονούσα για τη συναυλία τους για λίγο διαφορετικούς λόγους.

Αρχικά, για να δω και τον κύριο που ήρθε μαζί τους για το support, την μεγάλη αδυναμία μου, Frank Turner. Ο Άγγλος, της σχολής Chuck Ragan, Brian Fallon και λοιπής συνομοταξίας, κάνει μια αξιοπρόσεκτη καριέρα με όπλο την ακουστική του κιθάρα και ομολογώ ότι δεν περίμενα ποτέ να τον δούμε στην Ελλάδα, τον τόπο που όπως αποκάλυψε από μικροφώνου φίλησε για πρώτη φορά κορίτσι σε ηλικία 14 ετών κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής στην Αθήνα.

Δεν ξέρω τι κάνει σήμερα αυτό το κορίτσι, αλλά σίγουρα θα ένιωθε περήφανη βλέποντας τον 37χρονο πια μουσικό να ‘εξημερώνει’ ένα κοινό που στην πλειονότητά του δεν είχε βρεθεί στο Γκάζι για να ακούσει εκείνον και να φροντίζει να μας ζεστάνει όλους για αυτό που θα ακολουθούσε.

Χριστίνα Αλόσσι

Ο τύπος είναι θεός, το ξέραμε, το περιμέναμε, αλλά το είδαμε και από κοντά. Μιλούσε συνέχεια (και στα ελληνικά), έκανε πλάκα, έλεγε τις ιστορίες του, τραγούδησε και σε άπταιστα (ΟΚ, ίσως όχι άπταιστα, αλλά σίγουρα τίμια) ελληνικά και φρόντισε να αποκτήσει νέους πιστούς οπαδούς, αφού είμαι σίγουρος ότι αρκετοί γύρισαν σπίτι και έψαξαν λίγο παραπάνω τα τραγούδια του.

Έκραξε όσους νιώθουν μίσος για εκείνους που διαφωνούν μαζί τους, σχολιάζοντας την βρετανική πολιτική, κάτι που φυσικά βρίσκει τέλεια εφαρμογή και στην Ελλάδα και ομολογώ ότι θα ήθελα πολύ να τον δω κάποια στιγμή να παίζει σε ένα μικρό χώρο στο Λονδίνο. Άκουσα πάντως live κομμάτια όπως το ‘The ballad of me and my friends’ και φυσικά το χιτάκι του ‘I Still Believe’ και ήμουν ήδη πολύ χαρούμενος πριν καν περάσουμε στο κυρίως πιάτο της βραδιάς.

Χριστίνα Αλόσσι

Ο δεύτερος λόγος που ανυπομονούσα λοιπόν, ήταν το γεγονός πως οι Dropkick σε κάθε τους συναυλία διασκευάζουν το ‘You’ll never walk alone’, που έχει καθιερωθεί ως ο ύμνος της Λίβερπουλ. Και μόλις 2 ημέρες μετά την κατάκτηση του Champions League, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το παίξουν μπροστά στους εκστασιασμένους φίλους της μπάντας και της ομάδας. Και ΟΚ, όλοι στο χώρο ήταν οπαδοί των Dropkick, αλλά απ’ ό,τι φάνηκε, ήταν μπόλικοι και οι φίλοι της Λίβερπουλ, με τους υπόλοιπους να κάνουν απλά υπομονή.

Πριν από αυτό βέβαια, μπήκαν με το ‘The Boys Are Back’ και προκάλεσαν τον καθιερωμένο χαμό. Και πάλι άναψαν καπνογόνα, ιαχές ‘Come on Murphys’ δόνησαν την ατμόσφαιρα και τα 8 μέλη της μπάντας, ζωή να έχουν, γιόρτασαν τα 20 χρόνια του Al Barr στο συγκρότημα με ακόμη ένα δυνατό show.

Αντικειμενικός δεν είμαι, δεν ήμουν ποτέ για να γίνω στα γεράματα, οπότε όταν ο Ken είπε ότι έχει κάτι για τους φίλους της Λίβερπουλ, έφυγα μπροστά και έζησα τη δική μου φιέστα του έκτου ευρωπαϊκού, στην κορυφαία στιγμή της βραδιάς. Λίγο μετά ακολούθησε και το ‘Rose Tattoo’ και οι Dropkick έφυγαν για το encore μέσα σε αποθέωση.

Επέστρεψαν με το ‘Going Out in Style’, συνέχισαν το encore-πάρτι με τον κόσμο στην σκηνή, όπως συνηθίζουν και μας αποχαιρέτησαν με το ‘Until the next time’. Ελπίζω την επόμενη φορά να γιορτάσουμε και την κατάκτηση της Premier League.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά/Χριστίνα Αλόσσι