Η ισορροπία του κουλ, από τον George Clooney

Όχι, δεν βάλαμε τον Κλούνεϊ να μας γράψει άποψη για το κουλ, αλλά ήμασταν στο Βερολίνο χτες μαζί με αυτόν (μαζί=στον ίδιο ταχυδρομικό κώδικα) κι αυτό προφανώς και μας προκρίνει ώστε να έχουμε γνώμη γι’αυτόν. Εξάλλου είχαμε υπομείνει και την νέα του ταινία για τις αμέσως προηγούμενες δύο ώρες (ω τι του είπε) οπότε δώστε μας κι ένα ελαφρυντικό.

Μερικές φορές πρέπει να είναι δύσκολο να είσαι ο George Clooney.

Όχι, συγγνώμη. Συνειδητοποίησα τη βλακεία της πρότασης που έγραψα ενόσω την έγραφα,αλλά προτίμησα να την αφήσω εκεί να στέκεται για πάντα, για να έχουμε να τη θυμόμαστε.

Αυτό που προφανώς γεννήθηκε ως σκέψη στο μυαλό μου πριν δυστυχώς εξελιχθεί σε ακολουθία λέξεων, ήταν πως κάποιες φορές είναι λίγο μανίκι το να πρέπει συνεχώς να διατηρείς αυτή την ισορροπία κουλ και σοβαρού όλη την ώρα. Και κάποιες φορές, εκεί ανάμεσα στην προσπάθεια, φαίνονται οι κάπως οι ραφές. Δε λέω πως ο Κλούνεϊ δεν είναι ένας όντως κουλ τύπος, γιατί αυτά δεν στα διδάσκει κανένας μάνατζερ, απλά πως αυτό το χαρακτηριστικό σου βάσει του οποίο σε θαυμάζουν και γράφουν για σένα και σε πληρώνουν για να παίζεις σε ταινίες κλπ, αυτό το Κάτι, πρέπει διαρκώς να είναι εκεί, ακόμα κι όταν δεν έχεις όρεξη να είναι.

Η χτεσινή συνέντευξη τύπου του “Monuments Men” ήταν όσο απόλυτη επίδειξη θα χρειαστεί ποτέ κανείς των επιμέρους στοιχείων που απαρτίζουν αυτό που λέμε Τζορτζ Κλούνεϊ (ΤΜ), αλλά και της δύναμής του ως σταρ, ως άντρα, ως επιδραστική φιγούρα.

Διότι πού αλλού θα έβλεπες ένα ημίωρο session ερωτοαπαντήσεων που βρίσκει χρόνο για αναφορά σε πολιτικά ζητήματα (από την κατάσταση στην Ουκρανία μέχρι τα Ελγίνεια μάρμαρα) εν μέσω ενός μπαράζ σαχλών “α κύριε Κλούνεϊ τι ωραίος που είστε κύριε Κλούνεϊ χιχι” ‘ερωτήσεων’. Για την ακρίβεια, ήταν απίστευτο πόσο μονοδιάστατη ήταν η όλη συνέντευξη: Στο τραπέζι γύρω από τον Κλούνεϊ βρίσκονταν ονόματα σαν τους Ματ Ντέιμον, Μπιλ Μάρεϊ, Τζον Γκούντμαν και ο οσκαρικός Ζαν Ντιζαρντάν του “Artist”, αλλά μόλις και μετά βίας άνοιξαν το στόμα τους. Διαρκώς, ασταμάτητα, άκουγες ένα “μια ερώτηση για τον κύριο Κλούνεϊ”. Στον Χιου Μπονβιλ του “Downton Abbey” δεν έγινε κυριολεκτικά ούτε μία ερώτηση. Άνοιξε το στόμα του μόνο για να αναπνεύσει- και να γελάσει με κάποιο από τα αστεία του Κλούνεϊ.

Α, ναι, τα αστεία. Η ερώτηση που άνοιξε τη συνέντευξη ήταν μία ομολογουμένωςαρκετά αναλυτική, που έθετε κάποια από τα μοτίβα της ταινίας υπό εξέταση. Η πρώτη αντίδραση του Κλούνεϊ; “ΟΚ, νομίζω τώρα θα έχουμε χρόνο για άλλη μία ερώτηση.” Εντάξει, χαριτωμένο, αλλά όταν γίνεται σε κάθε ερώτηση είναι λες και προσπαθεί όλη την ώρανα μας υπενθυμίζει ότι είναι κουλ, ότι είναι ο τύπος που θα κάθεσαι να αράζεις και θα λέτε κουλ αστεία γελώντας με τα αστραφτερά σας χαμόγελα.

(Εγώ εξακολουθώ να θέλω να πάρω τον Μπιλ Μάρεϊ για μπύρες, ωστόσο.)

Όμως να, όσο κι αν ‘σπάει πλάκα’ με -φαινομενικά- τα πάντα, βρίσκει τον τρόπο να σοβαρεύει αρκετά ώστε να παίρνει καίριες θέσεις που ξέρουμε πολύ καλά πως η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων του δε θα έπαιρνε ποτέ, ειδικά σε ένα κάτι τόσο ανούσιο όσο μια τζενέρικ συνέντευξη τύπου σε ένα Φεστιβάλ που δεν είναι καν οι Κάννες.

“Ήθελα να δείξω την στήριξή μου σε ένα ζήτημα που χάνεται μέσα στα νέα,” είπε για τη στήριξη που έδωσε πρόσφατα στους Ουκρανούς διαδηλωτές. “Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνουν, και ξέρω πως υπάρχουν και κάποιοι χούλιγκαν ανάμεσά τους που τα κάνουν ακόμα πιο δύσκολα. Οπότε θα είναι ένας μακρύς αγώνας, αλλά νομίζω αρκετά σημαντικός ώστε έστω να ξεκαθρίσουμε πως οι άνθρωποι εκεί ελπίζουν στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού τους.”

Ναι αλλά Τζορτζ, γεια, δημοσιογράφος από τη Βραζιλία εδώ, χεχε, σε αγαπάνε όλες στη Βραζιλία τόσο πολύ, θα έρθεις να μας επισκεφθείς; Ίσως τώρα που είναι και το Μουντιάλ; Είσαι φαν του ποδοσφαίρου;

“Δε θα ήταν και τόσο κακό αν τα μάρμαρα επέστρεφαν στην Ελλάδα. Νομίζω πως θα ήταν δίκαιο και ωραίο. Ναι, αυτό θα ήταν το σωστό.”

Ναι αλλά Τζορτζ, γεια, είσαι τόσο γοητευτικός!

(Ωστόσο το βραβείο WTF ερώτησης πάει σε έναν τύπο που σηκώνεται και λέει “γεια, κύριε Κλούνεϊ, πριν από 7 χρόνια σε αυτό το Φεστιβάλ σας είχα ρωτήσει αυτό και μου είχατε απαντήσει το τάδε. Κύριε Ντέιμον, πέρσι στο Φεστιβάλ σας είχα ρωτήσει αυτό και μου είχατε απαντήσει το δείνα. Ισχύουν ακόμη οι απαντήσεις σας;” Κλούνεϊ: “Καταρχάς, είσαι το google;” Όχι, είναι ο απαραίτητος φεστιβαλικός douchebag!)

Την ερώτηση για τα Ελγίνεια την έκανε μια Ελληνίδα δημοσιογράφος με αφορμή τη θεματική της ταινίας “Monuments Men” που είχαμε μόλις δει, για μια ομάδα αρχαιολόγων/πρακτόρων/στρατιωτών που εισβάλλουν στη Γερμανία τις τελευταίες μέρες του πολέμου για να προλάβουν να σώσουν έργα τέχνης πριν τα καταστρέψουν οι Ναζί. Η ερώτηση της δημοσιογράφου ξεσήκωσε ένα σούσουρο αντιδράσεων, έναν δύσκολα χαρακτηρίσιμο βόμβο που περιείχε μεταξύ άλλων, “ωωωωω!” (εκ του “ω τι είπεεεε”), “ωωωωωω” (εκ του “ωχουυυυ δε μας παρατάς κι εσύ”) αλλά και κάτι διάσπαρτα παλαμάκια.

Η ταινία υποφέρει από την ίδια άσκηση ισορροπίας. Διαδραματίζεται στον πόλεμο και επιχερεί (έστω και ελαφρά) να μιλήσει για την απώλεια και την κατααστροφή και τις πληγές στον πολιτισμό (και το τι σημαίνει η τέχνη, υποθέτω) αλλά παραείναι ‘καθαρή’ για να καταφέρει οτιδήποτε από αυτά. Όποτε πάει να κάνει λίγο παρεϊστικο χιούμορ (με τον Μπιλ Μάρεϊ και τον Τζον Γκούντμαν κυρίως) το υποσκάπτει πετώντας στη μούρη μας το κάνε-πιο-κει-μελώσαμε κάργα συναισθηματικό score του Αλεξάντερ Ντεσπλά (το χειρότερο που έχει κάνει). Όποτε πάει να μας βάλει λίγο σε ένα ρυθμό επικής πολεμικής περιπέτειας τύπου “Τα Κανόνια του Ναβαρόνε”, φρενάρει για να αφήσει τον Κλούνεϊ να μας μιλήσει για τη Σημασία Αυτού Που Κάνουμε Εδώ.

Αυτή η σχιζοφρένεια, αυτό το “δεν ξέρω τι θέλω να είμαι”, πληγώνει την ταινία σε βαθμό που λαμβάνει μέχρι και παντελώς εχθρικές (αντί απλά χλιαρές) κριτικές. Είναι αλήθεια πως η ειρωνία του να έχεις κατασκευάσει ένα παντελώς άτεχνο πράγμα για τη σημασία της τέχνης είναι δύσκολο να ξεφύγει από κριτικούς με μια κάποια διάθεση για snark.

Όμως ακόμα κι αν η ταινία θαφτεί κι εξαφανιστεί σχετικά γρήγορα, ο Κλούνεϊ δε θα έχει ποτέ πρόβλημα. Γιατί ακόμα κι όταν η προσπάθεια εξισορρόπησης όλων των στοιχείων του κουλ τον προδίδει στην οθόνη, η ίδια του η περσόνα δε μπορεί παρά να σε τραβά ξανά πίσω.

Και τώρα μερικές ‘μα πόσο κουλ είμαστε πια’ φάτσες από τη συνέντευξη τύπου του “Monuments Men”.*Το “Monuments Men” βγαίνει στις αίθουσες αυτή την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου. Το ΟΝΕΜΑΝ θα είναι στο Βερολίνο ως τις 16 του μήνα.