H Jennifer Lopez πήρε το όπλο της

Αν δηλαδή ήταν άλλη μια σέξι 46χρονη Πορτορικάνα αστυνομικίνα στο Brooklyn, με σγουρό μαλλί και χόμπι το boxing (και, ακριβώς μετά, το ‘κουτούπωμα’ του προπονητή της), που έκανε ό,τι χρειαζόταν -βλέπε δωροδοκίες και άλλα όχι και τόσο νόμιμα- προκειμένου η ταλαντούχα τσελίστρια κόρη της, την οποία μεγαλώνει μόνη, να καταφέρει να τελειώσει το έγκριτο Juilliard.

Το ξέρω ότι η παραπάνω περιγραφή ακούγεται ολίγον ‘rom cop’ γραφική, αλλά, στην πραγματικότητα, η Jennifer Lopez είναι εδώ καλύτερη, πιο πειστική, ανθρώπινη και αυθεντική, από ποτέ άλλοτε στην καριέρα της (αν μπορείς να την αποκαλέσεις έτσι  χωρίς να χασκογελάς) στην υποκριτική.

Ουσιαστικά το Shades of Blue, η καλύτερη περιγραφή για το οποίο έχω διαβάσει είναι ‘Όταν το Law and Order συνάντησε το Scandal’, είναι ένα εντελώς προσωπικό της project, κάθε ‘πινελιά’ του οποίου την έχει προσέξει ιδιαίτερα.

Η J Lo (που ταυτόχρονα παραμένει κριτής στο American Idol, που προβάλλεται σε άλλο δίκτυο) ξεκίνησε να ασχολείται ως executive producer, το δίκτυο της είπε ότι, αν παίξεις εσύ σε αυτό, σου παραγγέλνω επιτόπου 13 επεισόδια. Οπότε εκείνη, έχοντας στο μυαλό της ότι θέλει να βάλει το ‘λιθαράκι’ της σε αυτή τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης που διανύουμε (και, προφανώς, ζηλεύοντας τη δόξα και τα φράγκα της Shonda Rhimes των Grey’s Anatomy, Scandal και How to Get Away with Murder), είπε το ναι.

Αμέσως μετά φρόντισε να ‘καβατζώσει’ τον Barry Levinson (Diner, Rain Main, Good Morning, Vietnam,) ως σκηνοθέτη (των δυο πρώτων επεισοδίων) και executive producer, τον πολλά βαρύ Ray Liotta ως συμπρωταγωνιστή της (παίζει τον αρχηγό της διεφθαρμένης, αλλά με καλή καρδιά, ομάδας αστυνομικών στην οποία ανήκει) και την Drea de Matteo των Sopranos ως τη δεύτερη γυναίκα της παρέας.

“Ο Ray είναι το αφεντικό. Τόσο μπροστά, όσο και πίσω από την κάμερα. Και δεν αμφισβητώ την αυθεντία στο είδος, με κανένα τρόπο ή για κανένα λόγο”.

Φροντίζοντας ταυτόχρονα, κάτι που είναι προς τιμήν της, να γεμίσει τα υπόλοιπα slots στο cast με όλα τα χρώματα και τις φυλές του κόσμου, εκτός από τη λευκή. Όπως δηλαδή θα ήταν στην πραγματικότητα η ‘χρωματική’ γκάμα ενός τέτοιου αστυνομικού τμήματος.

Επίσης, αποδεικνύοντας περαιτέρω την αφοσίωσή της στο project, μετακόμισε, η ίδια και τα δίδυμά της (ένα αγόρι και ένα κορίτσι), στη Νέα Υόρκη (ένα penthouse για το χειμώνα, μια βίλα στα Hamptons για το καλοκαίρι) για όλη τη διάρκεια των πολύμηνων γυρισμάτων. Πετώντας πίσω στο Los Angeles κάθε ΣΚ για τα γυρίσματα του Idol.

Με άλλα λόγια, το πήρε το θεματάκι πολύ σοβαρά. Το αποτέλεσμα; Απρόσμενο. Γιατί μπορεί η ίδια να είναι καλύτερη από ποτέ, αλλά το υπόλοιπο υλικό δεν την βοηθάει ιδιαίτερα. Με την εξαίρεση, πάντα, του Liotta, που είναι ίδιος και απαράλλακτος (μιλάμε για τη γνωστή ψυχωτική μανιέρα του, που είτε -όπως εγώ- απολαμβάνεις, είτε σε εκνευρίζει ή σε αφήνει αδιάφορο). Όπως και να’ χει η ‘δείτε με και αποθεώστε με ως θηλυκό αντι-ήρωα’ J Lo καταλήγει να κουβαλάει όλη τη σειρά στις πλάτες της. Κάτι που είναι άδικο. Και για εκείνη και, στην πορεία, για τον τηλεθεατή.

Κατά τα άλλα βλέπεται εξαιρετικά ευχάριστα. Ειδικά για κάποιον όπως εγώ που δεν είμαι μέγας φαν των αστυνομικών σειρών (με την εξαίρεση, προφανώς, των The Wire & Τhe Shield) και προτιμά τον ταυτόχρονα μελοδραματικό και glossy ‘Θα ήθελα να με είχε φτιάξει ο Sidney Lumet’ τόνο του.

Μου αρέσει που είναι λάιτ. Μου αρέσει που όλοι οι χαρακτήρες νομίζουν ότι είναι καλοί ενώ κάνουν διαβολικά πράγματα. Και, πάνω από όλα, μου αρέσει να βλέπω την Lopez να προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι μια κανονική γυναίκα.