H Katniss μας άφησε την επανάσταση στη μέση

‘Ένα βιβλίο, μια ταινία’. ‘Ένα βιβλίο, μια ταινία’. Ελατέ, πάμε όλοι μαζί. ‘Ένα βιβλίο, μια ταινία’. Βγάλτε τις ντουντούκες. ‘Ένα βιβλίο, μια ταινία’. Και εσείς κορίτσια τα πανό ‘Ένα βιβλίο, μια ταινία’. Μην με κοιτάτε έτσι. Δεν είμαι τρελός. Τα στούντιο είναι πιο άπληστα και από μεγαλο-χρηματιστή της Wall Street που στις φλέβες του τρέχει υγρό δολάριο αντί για αίμα. Και, στο τέλος, την πληρώνουν η Katniss και οι φίλες της.

Λατρεύω τα Hunger Games. Διάβασα κάθε βιβλίο ήδη από την πρώτη εβδομάδα που εκδόθηκε. Χάρηκα όταν άκουσα ότι θα γίνουν ταινίες. Χάρηκα ακόμη περισσότερο όταν έμαθα ότι θα πρωταγωνιστήσει η Jennifer Lawrence. Και πήγα ‘πειθήνια’ και είδα τα δυο πρώτα. Όμως αυτό που κυκλοφορεί σήμερα, το Μέρος 1 της επανάστασης, παλεύω με τον εαυτό μου να το αγνοήσω.

Και αυτό γιατί το ‘Μέρος 1’, του τίτλου, μου δίνει στα νεύρα. Με κάνει να βγάζω σπυράκια και να νοιώθω εκείνη τη φαγούρα στα χέρια που μόνο δίνοντας φάπες περνάει. Κυρίως γιατί θεωρώ αδύνατο να πάρεις ένα βιβλίο 300 κάτι σελίδων και να πασχίσεις να το τσεκουρέψεις στα δυο. Ότι και να κάνεις, όσο εντυπωσιακές και αν είναι οι μάχες που θα περιγράψεις, όσο extra υλικό και αν βγάλεις από το μυαλό σου προκειμένου να κάνεις τους χαρακτήρες τρισδιάστατους, στο τέλος της ημέρας όλο αυτό λειτουργεί απλά ως εισαγωγή.

Όσο πειστική και αν είναι η Lawrence και τα υπόλοιπα παιδιά, στο τέλος της ταινίας δεν υπάρχει περίπτωση να βγω, να βγεις, να βγούμε από το multiplex ικανοποιημένοι. Και είναι άλλο πράγμα να δεις μια ταινία και να είναι μούφα (αυτό είναι πάντοτε ένα ρίσκο) και άλλο να πηγαίνεις σαν μαστουρωμένο πρόβατο να δεις μια ταινία γνωρίζοντας ότι δεν γίνεται με τίποτα να είναι το ίδιο καλή με το αν απλά άφηναν το βιβλίο στην ησυχία του από το να το τραβάνε, ως σύγχρονοι Προκρούστες με sur mesure κοστούμια, για να ‘ψηλώσει’.

Καταλαβαίνω ότι, με το να το κόψεις στην μέση, το στούντιο θα βγάλει 1 δις δολάρια παραπάνω. Οπότε ότι και να λέμε, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν και θα προτιμούσα να έβλεπα ολόκληρη την επανάσταση στην Panem. Ακόμη και αν πλήρωνα 1 1/2 εισιτήριο αντί για ένα. Ή ακόμη και αν στο τέλος με περίμενε έξω ο security, με γύριζε ανάποδα και έπαιρνε ότι ψιλά έπεφταν από τις τσέπες μου.

Αυτά τα ‘κακά’ πράγματα, όμως, συμβαίνουν όταν αγνοείς το κακό όταν το βλέπεις να ξεπροβάλλει για πρώτη φορά. Γιατί, προσωπικά, δεν έδωσα δεκάρα όταν το στούντιο αποφάσισε να χωρίσει το τελευταίο βιβλίο του Harry Potter σε δυο μέρη, πίσω στο 2010. Ίσα ίσα που επειδή το βιβλίο ήταν τούβλο (βλέπε 700 κάτι σελίδες), κάποιοι το θεώρησαν και λογικό για να μην χαθούν στοιχεία της πλοκής.

Επίσης αδιαφόρησα εντελώς όταν έγινε ακριβώς το ίδιο με το το τελευταίο βιβλίο του Twilight. Στην τελική, αν ήσουν αρκετά ‘νεκροζώντανος’ κινηματογραφικά ώστε να πας να δεις κάτι τόσο κακογραμμένο, καλά σου έκαναν να παρατείνουν το love story κατά 200 και 300 λεπτά.

Εκεί που άρχισα να ενοχλούμαι είναι με το The Hobbit. Ή αλλιώς, η ταινία όπου η απληστία ξεπέρασε κάθε όριο αφού, από ένα βιβλίο 300 κάτι σελίδων, ο Peter Jackson όχι μόνο δεν το έκοψε απλά σε δυο μέρη, αλλά αποφάσισε να το κάνει τριλογία. Δικαιολογώντας την απόφασή του στις συνεντεύξεις με γελοιότητες του τύπου ‘Ναι, στο βιβλίο η σκηνή με τους πέτρινους γίγαντες είναι δυο γραμμές όλες και όλες, αλλά εμείς θα το κάνουμε ένα υπερθέαμα 10 λεπτών’.

Εννοείται ότι το πρώτο μέρος, παρά τις αντιρρήσεις μου, πήγα και το ίδιο. Αυτό που το πρώτο μισό είναι βασικά κάτι νάνοι που μιλάνε γύρω από ένα τραπέζι. Αλλά το δεύτερο αντιστάθηκα. Και τώρα, που όπου να’ναι βγαίνει το τρίτο, δεν μου καίγεται καρφάκι. Και άσε τον μουσάτο Νεοζηλανδό να μιλά για την μεγαλύτερη, πιο επική μάχη από οποιαδήποτε άλλη έχουμε δει ποτέ.

H αλήθεια είναι πως για τα Hunger Games είναι ήδη αργά. H Katniss είναι καταδικασμένη να επαναστατήσει δυο φορές. Όπως είναι ήδη αργά και για τα Divergent, το τρίτο βιβλίο των οποίων (κατά πολλούς το πιο αδύναμο) ήδη γυρίζεται σε δυο μέρη.

Αν, ωστόσο, τα νούμερα του box office δεν είναι αυτά που τα στούντιο περιμένουν, ίσως να καταφέρουμε, σε μια δεκαετία από τώρα, να σταματήσουμε αυτή την εντελώς κυνική τάση. Αλλιώς θα φτάσουμε σε ένα σημείο όπου θα παίρνουν ένα βιβλίο 200 σελίδων και θα το κόβουν σε 10 μέρη. Κάτι που ήδη συμβαίνει, απλώς λέγεται αλλιώς. Δηλαδή τηλεόραση.

Πάντως η επανάσταση πρέπει από κάπου να ξεκινήσει. Δυστυχώς η Katniss μάλλον να πρέπει να είναι το πρώτο θύμα της.