Η ομάδα μπάσκετ των αστέγων τα βάζει από παντού

Τρεις συμμετέχοντες, τρεις εθελοντές, μία προπονήτρια, ένας προπονητής. Εκείνο το απόγευμα, στο μπασκετάκι πίσω από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας όλα έμοιαζαν αρμονικά και δίκαια. Όλα, εκτός από μία φράση: “Χωρίς το κόκκινο γιλέκο, αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται αόρατοι“.

Δεν ξέρω, πιθανότατα ήταν ιδέα μου, αλλά όταν ο Γιώργος (θα σου τον συστήσω ευθύς αμέσως) μου είπε την παραπάνω ατάκα, ο ουρανός ακριβώς από πάνω μας άρχισε να κοκκινίζει και να παίρνει εκείνο το πορφυρό μωβ, έντονο χρώμα που θυμίζει παντζάρι βγαλμένο από τις ιστορίες του Τομ Ρόμπινς.

Το πρώτο τζάμπολ έγινε στις 19.40 ακριβώς.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

 

Ο Αιμίλιος Σαμπάνης, ο άνθρωπος στον οποίο ‘χρωστάμε’ το 3×3 Urban Legends που ξεκινάει αυτό το Σαββατοκύριακο στα ανοιχτά γήπεδα της πλατείας Πλυτά (φυσικά) με τη συμμετοχή της νεοσύστατης μπασκετικής ομάδας της Σχεδίας, με είχε ενημερώσει τηλεφωνικώς ότι η προπόνηση, ξεκινάει εκείνη την ώρα και αν θέλω να την προλάβω από την αρχή της, τότε θα έπρεπε να βιαστώ.

Κατάπια τα χιλιόμετρα της ανηφόρας που οδηγεί στο γηπεδάκι και πέρασα την τσίγκινη πόρτα του, ακριβώς ένα δευτερόλεπτο πριν η ομάδα ξεκινήσει την δεύτερή της προπόνηση. Ο Γιώργος με πλησίασε για να με βάλει στη ‘θέση’ μου και λίγο πριν καθίσουμε στο τσιμεντένιο πεζούλι, μου έδωσε το χέρι του. “Γιώργος Αράπογλου, δημοσιογράφος της Σχεδίας και περήφανος coach της ομάδας μπάσκετ του περιοδικού“. 

Έπειτα, ως γνώστης του επαγγέλματος, πήρε το λόγο και άρχισε να μου μιλά για την ομάδα του. Συγκινημένος. Πολύ.

 

“Βρίσκεσαι στις πρώτες προπονήσεις της νεοσύστατης ομάδας μπάσκετ της Σχεδίας, του μοναδικού ελληνικού περιοδικού δρόμου που υποστηρίζει ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι άστεγοι. Η όλη προσπάθεια, ξεκίνησε περίπου δέκα χρόνια πριν, με τη δημιουργία της ποδοσφαιρικής ομάδας αστέγων όπου πάλι, η πρώτη μας σκέψη ήταν ότι θέλουμε να ανατρέψουμε το γεγονός ότι οι άνθρωποι που είναι αποκλεισμένοι από αγαθά όπως η στέγη ή η ιατρική περίθαλψη, είναι αποκομμένοι και από την εκπαίδευση ή τον αθλητισμό. Αθλητισμός, δεν είναι μόνο η κοινωνική ευεξία. Είναι και το κοινωνικό κομμάτι. Μία ποδοσφαιρική ομάδα, είναι μία μικρή κοινωνία“.

“Οι άνθρωποι που ήταν στο περιθώριο είχαν κάπου να πάνε, βρήκαν καινούργιους φίλους, βρίσκουν καινούργιο χόμπι. Ουσιαστικά, αυτή είναι και η αξία του αθλητισμού ως κοινωνικό εργαλείο“.

Την ίδια ώρα, περίπου στα πέντε μέτρα μακριά μας, η Αφεντούλα Μαγαλιού, πρωταθλήτρια μπάσκετ και εθελόντρια προπονήτρια της ομάδας για τον αγώνα της Κυριακής στο 3×3 Urban Legents, εξηγούσε στους παίκτες τους κανόνες. Τους πόντους που έχει η κάθε βολή, τα βήματα, τις βολές, όλα.

Εδώ βλέπουμε τον Στέφανο, τον έτερο πωλητή που ‘καταχάρηκε’ όπως είπε, μόλις έμαθε ότι θα γίνει ομάδα μπάσκετ και θα μπορούσε να δηλώσει συμμετοχή, να κάνει μερικές επιπλέον ερωτήσεις στην coach.

Δεύτερη προπόνηση, την Κυριακή έχουν αγώνα

 

“Αυτή η ίδια παρέα που ξεκίνησε το 2006 με την ποδοσφαιρική ομάδα, αυτή η ίδια παρέα είναι σήμερα εδώ και προπονείται σε ένα άλλο άθλημα. Δεν αρέσουν όλα τα αθλήματα σε όλους, γι αυτό προσπαθήσαμε να το διευρύνουμε“, μου εξηγεί ο Γιώργος.

“Η κρίση φέρνει απομόνωση, κατάθλιψη αλλά ενεργοποιεί και τα κύτταρα ανθρωπιάς που υπάρχουν στην κοινωνία. Εγώ προσωπικά συγκινούμαι όταν βλέπω τόσους εθελοντές“.

 

“Είναι μόλις η δεύτερη προπόνησή μας, ξεκινήσαμε την προηγούμενη Πέμπτη“.

 

“Τριγύριζε στο μυαλό μας καιρό, απλώς ψάχναμε τις συνθήκες που θα του επέτρεπαν να ξεκινήσει“.

“Έχουν δηλώσει μέχρι στιγμής, συμμετοχή επτά άτομα. Σήμερα ήρθαν λιγότεροι γιατί δεν έχουμε κατορθώσει ακόμα να φιξάρουμε ημέρα και ώρα“.

 

“Περιμένουμε απάντηση για κάποιες έδρες που έχουμε ζητήσει“.

Καθώς μιλούσαμε, η μπάλα ήρθε προς το μέρος μας. Ο Αντώνης, ο πρώτος πωλητής που δήλωσε συμμετοχή στην ομάδα και που όπως μου αποκάλυψε, το έκανε με περισσή χαρά, φώναξε στους συμπαίχτες του ένα εμψυχωτικό ‘πάμε λίγο‘ που μου θύμισε έντονα τον Ηλία Αναστασιάδη (είναι μία από τις χαρακτηριστικές του φράσεις και συνοδεύεται από slow clap).

 

Ο Αντώνης δουλεύει στη Σχεδία από αρχές Οκτώβρη. “Ήταν μεγάλο όνειρο και πρόκληση για εμάς το να φτιάξουμε μία ομάδα μπάσκετ. Το ζητούσαμε καιρό” μου είπε όταν πια η προπόνηση είχε τελειώσει και απλώς άλλαζε πάσες με τον Άρη. Τον τρίτο και τελευταίο πωλητή και παίκτη της ομάδας. Τον πιο ντροπαλό. 

 

Ο αθλητισμός που τους χωράει όλους και τους ‘εκπαιδεύει’

 

“Κάποιοι αιφνιδιάστηκαν, κάποιοι το περίμεναν. Το βασικό είναι ότι μετά την πρώτη προπόνηση είδαμε πολλά χαμόγελα και ήρθαμε ‘αντιμέτωποι’ με το ‘πότε θα γίνει η επόμενη;’“

“Ο νεότερος είναι 30 ετών. Ο αθλητισμός δεν έχει ηλικία, φύλο, καταγωγή“.

“Ο μεγάλος στόχος κάθε φορά είναι στο τέλος κάθε προπόνησης να γινόμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι“.

“Φανατισμός υπάρχει όπου δεν υπάρχει σωστή φιλοσοφία. Η αρχή μας, δεν είναι το να κερδίσουμε τον αγώνα. Η αρχή μας, είναι ο σεβασμός. Σεβασμός στον συμπαίκτη, σεβασμός στο να κερδίσουμε τον αγώνα, σεβασμός στο ωράριο. Προσπαθούμε να είμαστε πολύ τυπικοί σε αυτά“.

“Θέλουμε τη νίκη αλλά θέλουμε και στο τέλος κάθε αγώνα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα να ξέρουμε ότι έχουμε δώσει το 100%“.

“Στη νίκη είμαστε όλοι χαρούμενοι. Το θέμα είναι να μάθεις να διαχειρίζεσαι και την ήττα. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν υποστεί στη ζωή τους πολλές ήττες. Αν μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις ήττες μας, θα γίνουμε και καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό που βλέπουμε είναι ότι στις μεγάλες ήττες, τις βαριές, φέρε ειπείν 12-0 στο ποδόσφαιρο, στο τέλος, βλέπεις ότι υπάρχουν χαμόγελα. Ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρουμε ότι δώσαμε το 100% μας αλλά, οι άλλοι είναι καλύτεροι από εμάς. Τι να κάνουμε τώρα;“

 

“Θέλει εκπαίδευση. Δεν είναι εύκολο.“

 

Ένα ‘δείξε στον άλλον ότι τον πιστεύεις’ αντί επιλόγου

“Το 2007, η Ελλάδα ήταν μία άλλη χώρα. Σήμερα, προσπαθούμε να την ξανακάνουμε μία άλλη χώρα αλλά έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Το πρόβλημα πολλαπλασιάζεται καθημερινά. Υπάρχει όμως ανάγκη πέρα από υλικά αγαθά, να υπάρξει ψυχολογική υποστήριξη. Να δείξεις στον άλλον ότι τον πιστεύεις“.

“Τώρα, αν ρωτήσεις έναν άστεγο τι χρειάζεται, δεν θα σου ζητήσει λεφτά ή φαγητό, πιθανότατα να μη σου ζητήσει ούτε στέγη. Θα σου ζητήσει δουλειά. Γιατί θέλει να νιώθει ενεργός στην κοινωνία. Να μην είναι παθητικός δέκτης. Η κρίση, δημιουργεί παθητικούς ανθρώπους. Αυτό είναι που θέλουμε να καταπολεμήσουμε. Για αυτό χαιρόμαστε όταν τους βλέπουμε να κάνουν προπονήσεις, να κατεβαίνουν σε αγώνες“.

Όταν η μπάλα έμεινε ακίνητη στο γήπεδο και καθώς αποχαιρετούσα τα παιδιά ευχόμενη καλή επιτυχία για την Κυριακή και την πρώτη τους προσπάθεια να γίνουν ορατοί χωρίς το γιλέκο, θυμήθηκα τον Αλέξανδρο. Τον άνθρωπο που έξι μήνες πριν με έκανε να καταλάβω πόσο σημαντικό μπορεί να είναι το χαμόγελό μου, για έναν άγνωστο.