H παντοτινή ευφορία του ‘La La Land’

Πέντε λεπτά μετά την έναρξη της ταινίας, στην δημοσιογραφική προβολή των 8.30, έπεσε το πρώτο αυθόρμητο, ομαδικό χειροκρότημα. Προσωπικά τέτοιου είδους αντιδράσεις σε σινεμά δυσκολεύομαι να έχω οποιαδήποτε ώρα της μέρας, πόσο μάλλον 8.30 το πρωί, όταν ακόμα είμαι βασικά ένα σακί που σέρνεται προς διάφορες κατευθύνσεις. Αλλά το “La La Land” σου ανοίγει το μάτι με το καλημέρα.

Η Emma Stone παίζει μια wannabe ηθοποιό στο Λος Άντζελες που για την ώρα δουλεύει στην καφετέρια ενός στούντιο. Ο Ryan Gosling είναι τζαζίστας που λατρεύει τον Charlie Parker και τον Thelonious Monk και θέλει να ανοίξει το δικό του τζαζ κλαμπ, αλλά να είναι αγνό, ‘η τζαζ όπως παλιά’. Αν από αυτή την περιγραφή μαντέψατε ότι η ταινία περιλαμβάνει σε τουλάχιστον ένα σημείο της, ένα παθιασμένο λογύδριο για το πώς γεννήθηκε και τι σημαίνει η αληθινή τζαζ, τότε σωστά μαντέψατε, αλλά παρά την έντασή της σε τέτοια ζητήματα, η ταινία δεν γίνεται ποτέ ανυπόφορη, γιατί παραείναι συναισθηματικά αγνή και ανοιχτή για να σε ενοχλήσει τίποτα στα αλήθεια.

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας οι δύο ήρωες, που φυσικά γνωρίζονται, και χορεύουν και τραγουδάνε μαζί (η σκηνή του πρώτου τους χορού στην κορυφή ενός μικρού λόφου όπου ψάχνουν τα αυτοκίνητά τους, σχεδόν είχε σαν αποτέλεσμα μια αντίστοιχη μαζική σκηνή χορού με τους εκατοντάδες δημοσιογράφους που βλέπαμε την ταινία. Δε θα ήταν όμορφο αυτό.), διαπραγματεύονται τα όνειρά τους και την σκληρή αλήθεια. Το αν χωράνε παραχωρήσεις, το αν η τυφλή λατρεία της παράδοσης σε πάει μπροστά.

Στη συνέντευξη τύπου μετά την ταινία, ο Damien Chazelle – ο οποίος καταχειροκροτήθηκε από τους παρευρισκόμενους δημοσιογράφους – είπε πως ήθελε να επιστρέψει στο είδος των παλιών μιούζικαλ που όλοι αγαπάμε, αλλά να τα εμφυσήσει με μια αίσθηση του Πώς Ζούμε Σήμερα. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερο, αξιαγάπητο, και μοναδικό. Το ρετρό και το σύγχρονο βρίσκονται διαρκώς πλάι-πλάι. Όποτε νιώθεις πως κοιτάς μια σκηνή από ταινία εποχής, κάποιο smartphone θα παρέμβει με τον ήχο του ή κάποιος ραδιοφωνικός παραγωγός θα κάνει αναφορά “στον ‘Ερωτευμένο Σαίξπηρ’ του 1998”.

H Mia και ο Seb είναι ένα από αυτά τα ζευγάρια που στάζουν κινηματογραφικότητα. Μπορείς να τους δεις εξίσου ως μοντέρνους αλλά έχουν μια αύρα παλιού Χόλιγουντ- με λίγα λόγια είναι ακριβώς το είδος των πρωταγωνιστών που θα ταίριαζαν σε μια τέτοια ταινία. Η Emma Stone θα γίνει λογικά ένα από τα πρώτα ονόματα που θα παίξουν πολύ φέτος για Όσκαρ.

Στο σύνολό του, το ‘La La Land’ είναι από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν όχι απλά να θες να τραγουδήσεις και να χορέψεις μαζί τους (οι χορογραφίες είναι της Mandy Moore του ‘So You Think You Can Dance’, να τα λέμε κι αυτά), αλλά δυσκολότερα, να θες να δακρύσεις και από χαρά και από λύπη. Είδα το μισό φιλμ με την τρίχα σηκωμένη, είτε αυτό είχε να κάνει με το πόσο όμορφο είναι (γυρισμένο όλο στις κατάλληλες, ελάχιστες ώρες της μέρας που του δίνουν αυτό το ονειρικό λουκ), είτε με αυτό που προσπαθεί να πει, είτε με αυτό που τραγουδάει.

Στη συνέντευξη τύπου, ο Chazelle, που ήδη με το ‘Whiplash’ είχε αφήσει άφωνο το κοινό στο προπέρσινο Σάντανς, δήλωσε την απόλυτη λατρεία του στις ‘Ομπρέλες του Χερβούργου’ και στα παλιά μιούζικαλ, όσο και στο αίσθημα χαρμολύπης που πάντα ένιωθε με αυτά. “Τα μιούζικαλ σε χαροποιούν, αλλά μετά το τραγούδι τελειώνει. Πάντα έβρισκα κάτι τραγικό στην επιστροφή στην κανονική ζωή.” Το ‘La La Land’ ως μια γεμάτη ελπίδα και ζωή και χρώμα ματιά στο Χόλιγουντ (και στα όνειρα γενικότερα), πετυχαίνει μια εντυπωσιακή ισορροπία ανάμεσα στα δύο.

“Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ελπίδα και ρομάντσο στην οθόνη,” είπε ο νεαρός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. “Και τα μιούζικαλ το πετυχαίνουν αυτό γιατί είναι η γλώσσα των ονείρων μας. Όπου το συναίσθημα καταργεί τους κανόνες της πραγματικότητας. Αυτό είναι οι ταινίες.”

Well, αυτή η ταινία σίγουρα.