Η Σαντορίνη ανήκει πλέον στον Δημήτρη Κυρσανίδη

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με το Art of Motion; Ότι εκεί που πας να εξηγήσεις πόσο σπουδαία (και δύσκολη) είναι η απλότητα -ο Τριαντάφυλλος θα με καταλάβει γιατί έχει γράψει χιλιάδες κείμενα εξυμνώντας το Απλό- έρχονται κάτι τύποι που προσγειώνονται από τα πέντε μέτρα με μεγαλύτερη ευκολία απ’ όση μπορείς να διαχειριστείς και πετάνε τους ύμνους σου στα σκουπίδια.

Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, το Red Bull Art of Motion έκανε στάση στη Σαντορίνη και για δεύτερη συνεχόμενη, ο Δημήτρης ‘DK’ Κυρσανίδης, που πριν τρεις εβδομάδες συμβούλευε το Χρήστο να αφήσει τις μαγκιές και να συνεχίσει τη δημοσιογραφία, βρήκε το δρόμο για το πρώτο σκαλί του βάθρου στη φυσική πίστα της Οίας.

Καλά, το πώς βρίσκει το δρόμο ο DK δεν έχει καμία σχέση με το πώς βρίσκουμε το δρόμο εσύ κι εγώ. Εκτός αν πηγαίνεις στο σπίτι του κολλητού σου πετώντας από ταράτσα σε περβάζι.

Το repeat του DK

Εκτός από την πρώτη δική μου φορά στο event, αυτή ήταν και η πρώτη που η πίστα μεταφέρθηκε απ’ το Φυροστεφάνι στην Οία, ανακατεύοντας την τράπουλα για τους αθλητές και ανεβάζοντας το επίπεδο της δυσκολίας. Μιλώντας με πολλούς από αυτούς μετά το τέλος του αγώνα, η πίστα θα περνούσε σε δεύτερη μοίρα (αν και οι περισσότεροι ήταν ενθουσιασμένοι μαζί της) και η οικογένεια σε πρώτη. Αλλά αυτό θα το αναλύσουμε πιο κάτω.

Οι 18 αθλητές χωρίστηκαν σε τρία γκρουπ των 6 με τους δύο καλύτερους από κάθε γκρουπ να σχηματίζουν την τελική εξάδα. Ο Δημήτρης Κυρσανίδης, περσινός πρωταθλητής του Art of Motion και βασική ατραξιόν του φετινού έτρεχε τελευταίος στα προκριματικά.

 

 

Το ‘καστ’ της τελικής εξάδας εντυπωσίαζε και μόνο στη σκέψη. Εννοώ ότι όλοι ανυπομονούσαν για τη μεγάλη μάχη, αλλά και μόνο στη σκέψη των αθλητών που πέρασαν στο δεύτερο γύρο, η ανάσα κοβόταν από μόνη της. Λίγα λεπτά μετά, εκεί που ‘χαμε αρχίσει να αναπνέουμε κανονικά, οι έξι κύριοι ανέλαβαν δράση και την έκοψαν για κάμποση ώρα ξανά.

Έκτος με 317 βαθμούς (με άριστα το 600) κατετάγη ο Αμερικανός Alfred Scott, ο πιο χαμογελαστός free runner και αυτός που έφυγε με το Best Trick Award για το φανταστικό pimp flip 360 που έβγαλε στην πίστα.

“Ήρθα με έναν μικρό τραυματισμό και αυτό το βραβείο ήταν ο μεγάλος μου στόχος για το φετινό Art of Motion. Το δουλεύω πολύ καιρό, περίπου τέσσερις μήνες”.

(ο Alfred αριστερά, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα)

Μια θέση πάνω, ο Γάλλος θρύλος του free running, Yoann Leroux, που είχε επιμεληθεί το μούσι του ειδικά για την περίσταση, συγκέντρωσε 380 βαθμούς και μάλλον το πιο ζεστό χειροκρότημα μετά απ’ αυτό για τον DK. Τον συνάντησα λίγο μετά την απονομή για τους μεγάλους νικητές, με λίγη σαμπάνια να τον έχει πάρει ξώφαλτσα. Ήταν τόσο χαρούμενος με τα πάντα εκείνο το μεσημέρι που αν δεν είχε παρακολουθήσει το event, θα στοιχημάτιζες ότι είναι ο νικητής.

 

“Είναι η πέμπτη  μου φορά εδώ. Κάθε φορά κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Χρόνο με το χρόνο πρέπει να προσπαθώ και περισσότερο, αλλά ευτυχώς έχω γερά πόδια και μπορώ να τα χρησιμοποιώ ακόμα. Θα ήθελα να είμαι εδώ και σε δέκα χρόνια. Για όσα χρόνια αντέχω”.

Τον πείραξα για το καπέλο που ‘έχασε’ σε ένα αγριεμένο flip, γέλασε και μου είπε ότι τα μαλλιά είναι σκέτος μπελάς για τους free runners. “Πρέπει κάπως να τα συγκρατείς”. Μετά, κουβέντα στην κουβέντα, μου θύμισε το βίντεο για το Assassin’s Creed στο οποίο πρωταγωνίστησε πέρυσι. Δεν θα πιστέψεις αυτά που θα δεις.

 

Στην τέταρτη θέση τερμάτισε ο Αυστριακός Alexander Schauer στο ντεμπούτο του στο διαγωνισμό. Ο Schauer κέρδισε τη συμμετοχή του από τους online προκριματικούς και δικαίωσε τους πάντες για την επιλογή.

Στο τρίτο σκαλί του βάθρου ανέβηκε ο Καναδός Jesse Peveril, που είχε γράψει στην παλάμη του ένα ‘Do it because you love to’, γιατί αυτό είναι το free running, αν όχι το μυστικό για κάθε τι σ’ αυτήν την ύπαρξη.

Από την άλλη, οι 436 βαθμοί του Λετονού Pavel ‘Pasha’ Petkuns δεν ήταν αρκετοί για να πατήσει στην κορυφή. Ο Petkuns ήταν τόσο καλός που για ώρα μετά τη μεγάλη του νίκη, ο DK μονολογούσε με θαυμασμό: “Ρε είδατε το run του Pasha;”.

Με μπόλικη σαμπάνια πάνω του, ο Λετονός έκανε μια μικρή στάση στα σκαλάκια δίπλα από το landing point και τα είπαμε για λίγο.

“Είμαστε πάντα χαρούμενοι όταν ερχόμαστε εδώ. Δενόμαστε όλο και περισσότερο ο ένας με τον άλλο. Είμαστε μια οικογένεια και αυτό είναι το σπίτι μας. Ή μάλλον το μέρος που θα διαλέγαμε σαν οικογένεια να πάμε για τα Χριστούγεννα. Κάτι τέτοιο. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με τη δεύτερη θέση. Ξέρεις, οι διαγωνισμοί σαν κι αυτόν είναι και αρκετά θέμα τύχης. Ποιος θα είναι στην καλή του μέρα, σε ποιον θα βγουν τα tricks, σε ποιον όχι. Για μένα, το πιο σημαντικό δεν η τελική κατάταξη. Είναι ότι μαζευόμαστε κάθε χρόνο εδώ και περνάμε φανταστικά”.

Και μετά έτρεξε ο Δημήτρης Κυρσανίδης, μάζεψε 467 βαθμούς, 31 περισσότερους από τον ‘Pasha’ και κατάφερε το μεγάλο repeat. Αυτός είναι ο πιο ψύχραιμος τρόπος να αποδώσεις ένα run αλάνθαστο, με τρομερό flow και δέκα(!) tricks. O σωστός τρόπος είναι τα δεις -και όχι να τα διαβάζεις- να γίνονται:

 

Μαζί με τον εκπαιδευόμενο μάγο του free running Χρήστο Χατζηιωάννου, ρωτήσαμε τον DK για το repeat, για την παρέα των αθλητών και για το αν ο Χρήστος θα τα καταφέρει τελικά. Απάντησε σε όλα, εκτός από το τελευταίο, γιατί εκτός των άλλων είναι παιδί με τρόπους:

“Αυτό που έδειξε ο Pasha ήταν run νίκης. Ήταν άπιαστο, δεν περίμενα να έχουν τόσο μεγάλη διαφορά οι βαθμολογίες μας”, είπε ως follow-up του εντυπωσιασμού που αναφέραμε πιο πάνω. Στα πιο δικά του τώρα, ο Δημήτρης παραδέχτηκε πόσο πολύ έχει δουλέψει φέτος, εξηγώντας ότι ο λόγος που κατεβαίνει σ’ αυτούς τους διαγωνισμούς δεν είναι η νίκη πάση θυσία.

“Εντάξει, υπήρχε η σκέψη του τι θα γίνει αν δεν περάσω στο δεύτερο γύρο, αλλά πάντα σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να χάσω την πλάκα που έχει όλο αυτό. Αν δεν περάσω καλά, αν δεν είναι εδώ οι φίλοι μου να το ζήσουμε μαζί, δεν έχει νόημα για μένα. Μου είναι το ίδιο αν θα βγω πρώτος ή τελευταίος. Με ενδιαφέρει να περάσω καλά και να προσέξω να μην τραυματιστώ.

 

Μια συνέντευξη μετά το repeat ενός Έλληνα αθλητή στο Art of Motion είναι μιας πρώτης τάξεως αφορμή για να δούμε λίγο πιο μακροσκοπικά το free running στην Ελλάδα. Ο DK ξέρει καλύτερα απ’ όλους.

“Πριν το DK’s Tour of Motion, το επίπεδο στην Ελλάδα είχε πέσει αρκετά. Με το Tour έγινε καλή δουλειά, βγήκε κόσμος στο δρόμο, ασχολήθηκε. Εγώ το βλέπω σαν τέχνη, όχι σαν απλό άθλημα, και προσπαθώ να ανεβάσω το επίπεδο στη χώρα μου. Το βήμα παραπέρα για έναν free runner είναι να αρχίσει να ταξιδεύει. Να δει καινούργια μέρη, να γνωρίσει καινούργιους ανθρώπους, να μάθει νέα tricks. Το επόμενο level είναι το ταξίδι και οι γνωριμίες”.

Λίγο πριν, ο επικεφαλής των κριτών, Patrick Morawetz, έπλεκε το εγκώμιο του Δημήτρη στον Χρήστο, λέγοντας ότι είναι ένας ‘καθαρός’ και καταπληκτικός free runner κάνοντας παράλληλα το σχόλιό του για το πώς δούλεψε η κριτική επιτροπή.

“Είχαμε κι εμείς αγωνία για την καινούργια πίστα, αλλά δουλέψαμε εξαιρετικά, νομίζω πιο επαγγελματικά από κάθε άλλη φορά. Όσο μεγάλος κι αν είναι ένας αθλητής, στο free running εξαρτώνται τα πάντα από τα 90 δευτερόλεπτα που έχει για να παρουσιάσει το run του”.

Το άχαστο θεώρημα των events της Red Bull

Η Αυστριακή Pamela Forster, η μία από τις δύο γυναίκες που συμμετείχαν στο Art of Motion, βρήκε την πίστα φοβερή. Όπως ενημερώθηκα κατά του διάρκεια του run της, η Pamela ήταν άρρωστη όλη την εβδομάδα, αλλά αυτό δεν έδειξε να επηρεάζει την απόδοσή της.

“Ήρθα εδώ πολύ κρυωμένη, αλλά κάθε μέρα αισθανόμουν καλύτερα. Έκανα σχεδόν όλα όσα είχα σχεδιάσει και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Πρέπει να έχεις πολλή υπομονή στο free running και να μην ανεβάζεις απότομα τον πήχη”.

 

Συνδέοντας την εισαγωγή μου για τη γοητεία του Απλού με τη διοργάνωση και το μότο του Perevil στην παλάμη του, γίνεται εμφανές ότι το μυστικό προδίδεται από μόνο του. Γύρω, πριν, μετά και κατά τη διάρκεια των events της Red Bull, από τη γιόλο περσινή βαρκάδα μέχρι τα μεγαεπήβολα X-Fighters και Art of Motion, οι πάντες βαδίζουν στη γραμμή που λέγεται ‘αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε’. Και κάπως έτσι, μοιάζει απλό. Σιγά, απλά αγαπάς αυτό που κάνεις και παίρνεις το αποτέλεσμα που θες.

Τώρα για τη Red Bull, τι να πω; Το είχα γράψει μετά το X-Fighters στο Facebook. Όταν είσαι σίγουρος για το brand σου και γι’ αυτά που μπορείς να πετύχεις, απλά δημιουργείς. Δεν έχεις ανασφάλειες, δεν ακολουθείς την τακτική δεκάδων εταιριών που χτενίζουν native κείμενα για να μη χαθεί καμιά οξεία στο δρόμο, δεν φοβάσαι τον ίσκιο σου. Αυτό βασικά. Δεν φοβάσαι τον ίσκιο σου.

Το theme ‘οικογένεια’ δεν ήταν αποτυπωμένο μόνο στις φάτσες της Pamela και της Luci. Ήταν στις φάτσες όλων. Και στο πάρτι που έγινε το ίδιο βράδυ, οι free runners και οι φίλοι τους έπιασαν τη δική τους γωνία και πάνω-κάτω έκαψαν το μαγαζί. Ποιος ανταγωνισμός;

 

Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι μία και οι ταράτσες που δεν έχεις δει εκατομμύρια. Το free running δεν θα ξεμείνει ποτέ από κίνητρα, καινούργιους πρωταθλητές και φίλους.

Απλό δεν ακούγεται;