Η συναυλία της Florence είναι μια εμπειρία που θα κάνεις καιρό να ξεχάσεις

Ξυπόλητη, αερικό, χόρευε σαν ξωτικό στη σκηνή με το φόρεμά της να πηγαίνει πέρα δώθε, η φωνή της είναι ακόμα πιο ωραία live από το να την ακούς ηχογραφημένη. Αραδιάζω όλα τα πράγματα που διαβάζεις σε κάθε review συναυλίας της Florence από το ξεκίνημα, για να μπορέσω να γράψω ελεύθερα για την χθεσινοβραδινή μου εμπειρία στο Ηρώδειο.

Μια εμπειρία που την περίμενα καιρό, παρότι δεν είμαι σε καμία περίπτωση φανατικός της μουσικής της Αγγλίδας. Δεν θα βάλω ποτέ να ακούσω Florence στο γραφείο, δύσκολα θα αφήσω τραγούδι της να παίζει στο αυτοκίνητο, χωρίς προφανώς να θεωρώ ότι δεν είναι καλή μουσικός, αλίμονο. Και γιατί πήγες ρε μεγάλε να τη δεις θα αναρωτηθείς και θα έχεις και τα δίκια σου εδώ που τα λέμε. Αποφάσισα να πάω επειδή είχα ακούσει πολλά για το πώς είναι να βλέπεις τη συνομήλική μου ζωντανά και φαντάστηκα ότι όλα αυτά κάτω από την Ακρόπολη θα πολλαπλασιαστούν. Και ευτυχώς, είχα δίκιο.

Λίγο μετά τις οκτώ και μισή είχα πάρει τη θέση μου στον ιστορικό χώρο και κοιτώντας γύρω μου κατάλαβα ότι το κοινό ήταν στο μεγαλύτερο βαθμό του ‘κοινό της Florence’ και όχι κοινό του ‘είδα φως και μπήκα’. Κοπέλες με λουλουδάτα φορέματα και στεφάνια στα μαλλιά, παρέες που έδειχναν ανυπόμονες και σημαίες από διάφορες χώρες, εγώ μόνο είδα μια σημαία της Πολωνίας και μία της Τσεχίας, από κόσμο που έκανε τον κόπο να ταξιδέψει για να ζήσει από κοντά τη χθεσινή βραδιά.

NDP PHOTO AGENCY

Λίγα λεπτά μετά τις 9, τα μέλη της μπάντας άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή, με τη Florence να εμφανίζεται τελευταία και να ξεκινάει με το ‘Sky Full of Song’ μέσα σε ουρλιαχτά ενθουσιασμού. Προφανώς ξυπόλητη, προφανώς αέρινη, προφανώς επιβλητική. Μας χαιρέτησε συγκινημένη, εκφράζοντας την αγάπη της στην Ελλάδα και το γεγονός πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός την έχει εμπνεύσει στη δουλειά της και πολύ γρήγορα μας έβαλε στο παιχνίδι, ζητώντας μας να ερμηνεύσουμε όλοι μαζί το ρεφρέν του ‘June’ και τον στίχο ‘Hold onto each other’. Έναν στίχο πολύ σημαντικό για τη Florence που αναφέρθηκε πολλές φορές στην αγάπη και την στήριξη που πρέπει να προσφέρει ο ένας στον άλλο.

Στο ‘How Big, How Blue, How Beatiful’ ήταν η πρώτη φορά που μέρος του κοινού άρχισε να σηκώνεται και να χορεύει, ενώ σιγά-σιγά και η Florence άρχισε τα δικά της. Χόρευε πάνω στη σκηνή, κατέβαινε κάτω από τη σκηνή και έτρεχε ξυπόλητη πέρα-δώθε, δείχνοντας να ζει σε έναν δικό της κόσμο. Όπως είπε αργότερα, όταν παίζει σε κάποιο στάδιο ζητάει από το κοινό να το ‘καταστρέψει’ να τα κάνει όλα άνω-κάτω, όμως στο Ηρώδειο θα πρέπει να μας πει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Ήταν κάτι που το καταλάβαινες συχνά μέσα από αυτά που μας έλεγε η Florence, η οποία μιλούσε συνέχεια στον κόσμο.΄Ένιωθε ένα δέος, αλλά και μια αυτοσυγκράτηση λόγω του χώρου, είμαι βέβαιος ότι αύριο στο Γαλάτσι θα είναι πιο έντονο το σκηνικό, σίγουρα όμως όχι εξίσου επιβλητικό.

Η Florence η οποία έχει Ελληνίδα μάνατζερ, αλλά είχαμε να τη δούμε στην Ελλάδα από εκείνο το Synch του 2009, 23 χρονών τότε, στα πρώτα της, γεμάτα αλκοόλ βήματα. Προφανώς, αναφέρθηκε στα σκοτεινά της χρόνια, αυτά τα γεμάτα καταχρήσεις χρόνια, τα οποία γέννησαν αριστουργήματα αλλά και κάποια απαίσια -όπως είπε η ίδια- κομμάτια και ευχαρίστησε το κοινό της που την ανέχτηκε και της έσωσε τη ζωή.

NDP PHOTO AGENCY

Κάτι που δεν γνώριζα για τη Florence, είναι το πόσο χαμηλόφωνα μιλάει, μια φωνή παράταιρη με αυτή που βγάζει όταν τραγουδάει. Νιώθεις ότι η κανονική της φωνή, αυτή που της ξυπνάει την δυναμική περσόνα, είναι η τραγουδιστή κι όταν δεν ερμηνεύει, νιώθει έξω από τα νερά της, σχεδόν ντρέπεται, είναι ένα πλάσμα απόκοσμο όταν τραγουδάει και συνεσταλμένο όταν σου μιλάει. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα, μια καλλιτέχνη που μαζί με το άλλο της καλλιτεχνικό μισό, τη Machine, ξεκίνησαν από τα μπαρ του Λονδίνου και βρέθηκαν να γεμίζουν στάδια σε όλο τον κόσμο.

H Florence μοιάζει να εκτιμά στο έπακρο όσα έχει καταφέρει. Δεν είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος, το παραδέχτηκε, όμως έχει το χάρισμα με τους στίχους, τη μουσική, τις κινήσεις της, να κάνει τους ακολούθους της χαρούμενους και αυτό ίσως είναι μεγαλύτερη ευλογία από την προσωπική ευτυχία. Ή και όχι, δεν ξέρω, είναι ένα χάρισμα με το οποίο γεννήθηκαν ελάχιστοι άνθρωποι και πρέπει να τους προστατεύουμε πάντως.

Στα ‘Dog Days Are Over’ ‘Cosmic Love’ και ‘What Kind of Man’ έγινε ο χαμός που αναμενόταν, η Florence μας ζήτησε να σηκωθούμε, να αγκαλιάσουμε τον διπλανό μας και να πούμε σε κάποιον άγνωστο ότι τον αγαπάμε και παρακάλεσε να αφήσουν όλοι τα κινητά τους και να ζήσουν τη στιγμή. Κάθε φορά που κατέβαινε και χόρευε με τον κόσμο, κάθε φορά που άνοιγε την ψυχή της, καταλάβαινες τη λατρεία που έχει κερδίσει και το λόγο για τον οποίο έγιναν τρία απανωτά sold out στις εμφανίσεις της εδώ.

NDP PHOTO AGENCY

Για το encore η Florence κράτησε τα ‘No Choir’, ‘Big God’ και έκλεισε με το ‘Shake it Out’ στο οποίο έγινε ο αναμενόμενος χαμός και μας αποχαιρέτησε μέσα σε αποθέωση, με τα μοναδικά παράπονα των πιο σκληροπυρηνικών να αφορούν το γεγονός πως δεν είπε πολλά από τα κομμάτια των πρώτων δίσκων και της εποχής του ‘Ceremonials’. Προσωπικά, δεν με πείραξε καθόλου, αφού πήγα στο Ηρώδειο από περιέργεια και έφυγα φαν της Florence. Όχι της μουσικής της, αλλά της ίδιας.

Αν μπορούσα για το κλείσιμο να περιγράψω με μια εικόνα τι μου άφησε το λάιβ, αυτό θα ήταν μια μικρή ιστορία. Μιας κοπέλας που έψαχνε τον εαυτό της μεγαλώνοντας, ένιωσε να χάνεται πολλές φορές, στην πορεία όμως βρήκε τη δύναμη μέσα από την τέχνη της και την αγάπη που αυτή γέννησε να αφήσει πίσω τους δαίμονές της και να αφήνει υποσχέσεις για να γίνει μια καλλιτέχνις που θα αφήσει εποχή. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια καλλιτέχνις που αξίζει να δεις μια φορά από κοντά.

Φωτογραφίες: NDP PHOTO AGENCY