Θέλω να σας μιλήσω για τον φίλο μου τον BoJack.

Ο BoJack είναι ξεπλυμένος σταρ των ‘90s, είχε παίξει σε ένα πετυχημένο σίτκομ για 9 σεζόν και μετά τον ξέχασε το σύμπαν. Έβγαλε αρκετό χρήμα τότε ώστε να μπορεί να συνεχίσει να ζει τη ζωή που θέλει και, οποία τραγωδία, 20 χρόνια έχουν περάσει από τότε κι ο BoJack ακόμα δεν έχει καταφέρει να απαντήσει στον εαυτό του αυτή τη βασική έρωτηση. Δηλαδή, τι ζωή θέλει. Αυτό αναζητούμε όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, διάσημοι και άσημοι, αγχωμένοι και χαλαροί. Ψάχνουμε για μια ολόκληρη ζωή, να βρούμε τι στα κομμάτια θέλουμε να είναι αυτή η ζωή. Και, υποπτεύομαι, δε θα το μάθουμε παρά όταν δε θα έχει πια νόημα.

(Μείνε μαζί μου, σου υπόσχομαι ότι το “BoJack Horseman” είναι πάρα πολύ αστείο.)

Τελοσπάντων, η ουσία, επειδή η ουσία πάντα κάπως έτσι μοιάζει τελικά, είναι πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ούτε καν τα λεφτά. Κι έτσι o BoJack αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή του, με σκοπό να επανέλθει στο προσκήνιο, ύστερα από χρόνια απραξίας.

Α, επίσης, ο BoJack Horseman είναι άλογο.

Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Στην τελική, όλοι άνθρωποι είμαστε.

***

Το “BoJack Horseman” είνα μια animation πικρή κωμωδία που προ λίγων ημερών έκανε πρεμιέρα τη 2η σεζόν της στο Netflix, μια δημιουργία του 30χρονου Ράφαελ-Μπομπ Γουάκσμπεργκ ο οποίος προφανώς είχε πάρει μια θαυματουργή μίξη ουσιών όταν συνέλαβε την κλασική ιδέα απόπειρας επιστροφής στη δόξα (α λα “The Comeback”) αλλά με πρωταγωνιστή ένα άλογο.

Στον κόσμο του BoJack οι άνθρωποι και τα ζώα συνυπάρχουν με έναν Μίκι Μάους / Πλούτο / Γκούφι τρόπο: Κανείς δεν πολυψάχνει τους κανόνες ή ποια ζώα είναι ζώα και ποια είναι ‘άνθρωποι’. (Αν και βγαίνουν πολλά αστεία από αυτή τη συνύπαρξη.) Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο BoJack, 50-κάτι ξεπλυμένος σταρ ενός αγαπημένου σίτκομ (“Horsin’ Around”, που βάσει των σκηνών που βλέπουμε θα μπορούσε να είναι σχεδόν οποιοδήποτε σίτκομ των ‘90s) επιχειρεί τώρα να αναστήσει την καριέρα του. Συνοδοιπόροι του σε αυτή την περιπέτεια είναι  Τοντ, ένα καλόκαρδο ρεμάλι που μετά από ένα πάρτι στην έπαυλη του BoJack ξύπνησε το άλλο πρωί στον καναπέ κι από τότε δεν έφυγε ποτέ, και η Νταϊάν, πολλά υποσχόμενη νεαρή συγγραφέας που αναλαμβάνει να γράψει την βιογραφία του BoJack όντας σε δεσμό με έναν άλλο παλιό τηλεοπτικό σταρ, και περίπου-νέμεση του BoJack.

(Είναι σκύλος, και τον λένε Mr. Peanutbutter. Η κοπέλα του τον φωνάζει “Mr. Peanutbutter”.)

Τη φωνή του στον BoJack δίνει ο Γουίλ Αρνέτ του “Arrested Development”, που ειδικεύεται σε ρόλους αδαών πλουσίων, Νταϊάν είναι η Άλισον Μπρι του “Community” και Τοντ ο Άαρον Πολ του “Breaking Bad”, ενώ σε κάθε επεισόδιο ακούγεται ακόμα μια πλειάδα γνωστών και πολυβραβευμένων ηθοποιών, από τον Τζ. Κ. Σίμμονς ως την Λίσα Κούντροου κι από τον Στάνλεϊ Τούτσι ως την Ολίβια Γουάιλντ. Είναι ένα καστ που θα μπορούσε να κάνει οποιοδήποτε πράγμα να ακούγεται ξεκαρδιστικό, όμως το “BoJack Horseman” δεν αρκείται στο να είναι μια αστεία, έξυπνη, κάφρικη φάρσα ποπ αναφορών, αλλά βουτάει πολύ βαθύτερα.

Η πρώτη σεζόν, πίσω από το κάλυμμα της κριτικής στην κουλτούρα του θεάματος και των media, είναι ένα εκτεταμένο will-they-won’t-they. Που όμως σε αντίθεση με όλα τα κλισέ ερωτικά τρίγωνα του γνωστού σύμπαντος, δεν υπάρχει για να δώσει στον θεατή την εύκολη λύση, αλλά να επιτρέψει στους χαρακτήρες να έρθουν σε επαφή με τα δυσλειτουργικά κομμάτια του εαυτού τους, να βρουν πού έχουν κολλήσει, σε ποιο σημείο της παρελθοντικής ευτυχίας τους έχουν μείνει παγιδευμένοι για πάντα, ώστε να μπορέσουν να δώσουν ένα τέλος, ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν. Είναι όμως δυνατόν κάτι τέτοιο; “Closure είναι κάτι που εφηύρε ο Σπίλμπεργκ για να πουλάει εισιτήρια,” λέει ο BoJack κάποια στιγμή, ως αναλαμπή σοφίας.

“That’s gloomy” – “That’s life”, όπως είπε κάποτε και μια slayer σε έναν δαίμονα που είχε όρεξη για τραγούδια και χορούς.

Η σειρά απογειώνεται στη 2η σεζόν, που έκανε πρεμιέρα πριν λίγες μέρες. Χωρίς να αποκαλύψουμε καμία εξέλιξη της πλοκής και της πορείας της καριέρας του BoJack, αρκεί να πούμε πως το νυστέρι χιούμορ και βιτριολιού με το οποίο τα σενάρια εμβαθύνουν στους χαρακτήρες και την κατάστασή τους, αποτελεί αληθινό χειρουργικό εργαλείο. Ο BoJack, η Νταϊάν, ο Τοντ κι όλο το τριγύρω τους σύμπαν χαρακτήρων έρχονται σε κατακούτελα αντιπαράθεση με τα όσα έχουν προσπαθήσει (όχι αρκετά πειστικά; ) να γίνουν, και αναρωτιούνται (ο καθένας με τον τρόπο του, όσο και όπως μπορεί) αν είναι ικανοί να αλλάξουν, να εξελιχθούν. Όχι τυχαία, ένας χαρακτήρας-κλειδί της 2ης σεζόν είναι μια κουκουβάγια που έχοντας πέσει σε κώμα για χρόνια, έχει μείνει κολλημένη στην πιο ανθηρή της ηλικία, την εποχή δόξας των ‘90s. Δεν είναι απλά χαρακτήρας- είναι ενσάρκωση της επιθυμίας μας για μόνιμα θριαμβευτικά 20-κάτι ηλικίας. “Τότε που όλα ήταν καλύτερα,” φίλε μου.

Υπάρχει ένα συγκλονιστικό επεισόδιο μετά τα μέσα της 2ης σεζόν όπου ο BoJack αποδρά από τα πάντα και επιστρέφει πίσω, στο σημείο όπου επέλεξε τον δρόμο του, διερωτώμενος αν θα μπορούσαν όλα να είναι διαφορετικά αν είχε διαλέξει κάτι άλλο. Στην ουσία είναι εκτεταμένο, ζόρικο, τρελά άβολο what-if για έναν άνθρωπο (άλογο, δεν έχει σημασία!) παγιδευμένο, που δεν ξέρει αν είναι ικανός να νιώσει ευτυχία.

Η σειρά διαπραγματεύεται βαριές, πικρές ιδέες με μια παράλογα εφευρετική άνεση. Ειδικά στη 2η σεζόν κάθε επεισόδιο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στην τηλεοπτική κωμωδία (και το δράμα), την ώρα που τα πάντα κινούνται με ταχύτητα προς τα μπροστά (ή προς τα πίσω, θέμα ερμηνείας). Ένα επεισόδιο ας πούμε διαδραματίζεται σχεδόν ολόκληρο στο πλατό του απύθμενης χαζομάρας τηλεπαιχνιδιού του Τζέι Ντι Σάλιντζερ (ναι, του γνωστού, μη ρωτάς, απλά βλέπε) που καταλήγει σε υψηλού δραματικού περιεχομένου τηλεοπτική ώρα.

Σε άλλα επεισόδια, μια κηδεία εκκινεί ένα κυνήγι θησαυρού που κρατά για όλο το επεισόδιο, ένα πάρτι που πάει κατά διαόλου διαλύεται σε τρία ξεχωριστά storylines των ζευγαριών που παρευρέθηκαν σε αυτό ή (στο πιο σημαντικό ίσως επεισόδιο της σεζόν) ένας πολυαγαπημένος θρυλικός κωμικός κατηγορείται για κάποια φρικτά πράγματα οδηγώντας σε μια έξυπνη, κυνική ματιά πάνω στο πώς άνθρωποι και media διαχειρίζονται μια περίπτωση τύπου Μπιλ Κόσμπι.

Σε όλες μα όλες τις περιπτώσεις, το δράμα, τα υπαρξιακά κενά και ο πεσιμισμός πάνε χέρι-χέρι με το τρομερά διεισδυτικό (και απόλυτα καμμένο) χιούμορ, την εξαιρετική ανάπτυξη χαρακτήρων, την ασταμάτητη εφευρετικότητα, και την ύπαρξη μερικών ongoing αστείων που θα σε κάνουν να χειροκροτάς στην οθόνη. (Ο Βίνσεντ! Η καρατερίστας ηθοποιός Μάργκο Μάρτιντεϊλ! O παρουσιαστής των ειδήσεων! Hollywoo! Ο ΒΙΝΣΕΝΤ!!!!!)

Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται στον συνδυασμό. Το “BoJack Horseman” δεν είναι γλυκό ή συγκινητικό με τον τρόπο που άλλα dramedies αναζητούν το δράμα πίσω από το γέλιο. Είναι ταυτόχρονα πολύ αστείο και πολύ πικρό. Όχι αποστασιοποιημένα, αλλά με αληθινή διάθεσης εσωτερικής αναζήτησης. Τι δράμα, τι κωμωδία. Τι άλογο, τι άνθρωπος. Όλοι τα ίδια βιώνουμε.

*To “BoJack Horseman” έχει 2 σεζόν 12 επεισοδίων η κάθε μία, συν ένα Χριστουγεννιάτικο special το οποίο, πανέξυπνα, είναι πρακτικά… ε, βάλε να δεις.