H Βαβούρα σήμερα θα γινόταν viral σε δευτερόλεπτα

Η πρώτη μου επαφή με την ‘Βαβούρα’ ήταν από τον συγχωρεμένο τον κυρ Τάκη που είχε το ψιλικατζίδικο απέναντι από το σπίτι, στα Κάτω Πατήσια. Κάθε Παρασκευή η μάνα μου με έστελνε να της πάρω το 7 Μέρες TV (στύβει την TV -υπάρχει ένα κενό στο μυαλό μου για το αν αυτή η διαφημιστική ατάκα είναι πραγματική ή την έχω βγάλει από το μυαλό μου).

Τα περιοδικά ήταν απλωμένα πάνω στο ψυγείο των παγωτών. Μέχρι να έρθει από μέσα ο κυρ Τάκης, σε εκείνο το μικρό γραφειάκι που καθόταν στο βάθος του ημιυπογείου, έριχνα κλεφτές ματιές στα άλλα περιοδικά. Από Playboy και Penthouse, τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα -αλλά το βλέμμα δεν γινόταν να μην πέσει πάνω τους- μέχρι ένα περιοδικό, σχετικά μικρό στο σχήμα, το οποίο για ένα παράξενο λόγο ήταν πάντα γυρισμένο από την ανάποδη. Από το οπισθόφυλλο.

Σε αυτό απεικονίζονταν μία πολυκατοικία όπου σε κάθε διαμέρισμα εκτυλίσσονταν διάφορες ιστορίες, ενώ στα αριστερά ξεχώριζε η μεγάλη επιγραφή: ‘Οδός τρέλας 13’. Για πολύ καιρό, μέχρι την πρώτη μέρα που το αγόρασα, πίστευα πως αυτή είναι η ονομασία του περιοδικού.

Όταν έφτασε η μέρα για την αγορά του ο ψιλικατζής με αυστηρό ύφος με απέτρεψε: “Δεν είναι αυτά για την ηλικία σου”. Εδώ ακριβώς έρχονται οι σωτήριες περιπτώσεις όταν έχεις μεγαλύτερα από εσένα αδέρφια. Ένα “δεν είναι για μένα” και καθάρισες.

Βαβούρα. Από το όνομα και μόνο ξεχώριζε. Σαν τον Τζώνυ τον Βαβούρα που τον θυμάμαι πιτσιρικάς στο Μοναστηράκι, στο μαγαζί του πατέρα μου, να ανεβοκατεβαίνει την Πανδρόσου, να τον πειράζουν οι μαγαζάτορες, να είναι το παιδί για τα θελήματα. Με σήμα κατατεθέν το δερμάτινο καπέλο του. Πριν γίνει Τζώνη Βαβούρας, όταν ήταν σκέτο ‘ο Βαβούρας’.

Η Βαβούρα, λοιπόν, δεν ήταν Μίκι Μάους. Ούτε Ποπάυ ούτε καν Σεραφίνο που το πλάσαραν ως κάτι διαφορετικό. Η Βαβούρα ήταν ό,τι πιο σουρεαλιστικό μπορούσες να διαβάσεις εκείνη την εποχή, τέλη δεκαετίας ’80 αρχές ’90. Είναι τα σημερινά memes, οι τρολιές στα σόσιαλ μίντια, το χιούμορ του Σεφερλή, ή για να γίνω ακόμα πιο συγκεκριμένος, αυτός ο Max, το σύντομο σκετσάκι με τον τύπο με το καπέλο του σαφάρι που έπαιζε πρώτα στο Mega και μετά στο Star, ανάμεσα στις διαφημίσεις.

Ο υπότιτλος κάτω από την πολύχρωμη λέξη Βαβούρα, υποδήλωνε ακριβώς αυτό που ήταν. ‘Εβδομαδιαίο περιοδικό της πλάκας’. Σουρεαλισμός στο μεγαλείο του, σύντομες ιστοριούλες, το τέλος των οποίων έκρυβε μία εξυπνάδα, ενίοτε χοντροκομμένη, αλλά για τους πιτσιρικάδες ξεκαρδιστική.

Προφανώς κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να είναι ελληνική πατέντα. Πολύ προχωρημένο για την εποχή του, ακόμα και για την Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Αν γκουγλάρετε θα δείτε ότι ουσιαστικά ήταν ένα περιοδικό που δανειζόταν σκετσάκια από αγγλικά και ισπανικά κόμικς. Ας πούμε, το αγαπημένο μου, η ‘οδός Τρέλας 13′ ήταν το ’13, Rue del Percebe’ που κυκλοφορούσε στην Ισπανία και προσαρμοζόταν στα ελληνικά. Μικρή σημασία είχε για το μυαλό ενός πιτσιρικά, ακόμα και για εκείνο ενός μεγάλου θέλοντας να ανακαλύψει τον παλιό του ‘έρωτα’.

Κάποια στιγμή το περιοδικό φιλοξένησε και τον Γκάρφιλντ -με τον οποίο αν δεν κάνω λάθος αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία με το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και μάλιστα γινόταν ιδιαίτερο ‘χτύπημα’ στο εξώφυλλο η παρουσία του, ενώ το ‘μαμόθρεφτο’ και το ‘Αντιρίξ και Συμφωνίξ’ ήταν αυτά με τη μεγαλύτερη απήχηση.

Η ‘Βαβούρα’ δεν ήταν αυτό που λέμε ‘hardcore’, πιο πολύ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘προχωρημένο’. Μεμονωμένες και αυτοτελείς ιστορίες, μια κι έξω. Ειδικά στην περίπτωση του οπισθόφυλλου με την περίφημη ‘Οδό Τρέλας’ όπου σε κάθε ‘κουτάκι’, το διαμέρισμα δηλαδή, έφτανε μία ατάκα και το σκίτσο για να ολοκληρώσει την ιστορία. Κι αυτό επαναλαμβανόταν και στους τέσσερις ορόφους του. Όσο περνούσε ο καιρός και η Βαβούρα γνώριζε μεγάλη επιτυχία, η πολυκατοικία μεγάλωνε. Θύμιζε αυτές της πυκνοκατοικημένης Κυψέλης, περισσότερα διαμερίσματα, περισσότερες ιστορίες, μεγαλύτερη βαβούρα. Όπως το λέει το όνομά του.

Αν κάτι μπορεί να ενοχλούσε τις μανάδες έτσι και έπεφτε το περιοδικό στα χέρια τους ήταν το ‘μαμόθρεφτο’ και ο ‘πόλεμος στην τάξη’. Τι είναι αυτά που διαβάζεις, δεν είναι αυτά για σένα, δίνουν το κακό παράδειγμα, άνοιξε και κανά βιβλίο, ξέρετε τώρα, όλα όσα ακολουθούσαν της γκρίνιας μέχρι να βάλεις ζακέτα και να ξεχαστούν όλα.

Αν η Βαβούρα υπήρχε στη σημερινή εποχή θα ήταν η χαρά της κοινοποίησης. Η έμπνευση του Twitter, η ατάκα στο Facebook, το ξεκαρδιστικό gif, το meme του χαβαλέ. Γιατί η Βαβούρα θα εξελισσόταν. Θα ακολουθούσε την εποχή, ήταν, έτσι κι αλλιώς, μπροστά από την εποχή της. Τότε που γελούσαμε με το Σουσάμι Ανοιξε, βλέπαμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι και περιμέναμε τον Μάπετ Σόου και τον Μπένι Χιλ. Ναι! Η Βαβούρα ήταν ο Μπένι Χιλ των πιτσιρικάδων. Με το καλύτερο φινάλε, όπως το κλασικό κυνηγητό σε κάθε επεισόδιο της βρετανικής σειράς.

Φωτογραφίες: FB Page Βαβούρα-εβδομαδιαίο περιοδικό της πλάκας