Η χειρότερη ταινία που είδα ποτέ

Όταν ρωτάς έναν άνθρωπο ποιά είναι η αγαπημένη του ταινία, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι η επιλογή του δεν θα είναι και τόσο ειλικρινής. Γιατί αντί να πει ότι η καλύτερή του ταινία ήταν “ο Ερνεστ στη φυλακή” (λέμε τώρα), θα πει κάποια κουλτουριάρικη Ευρωπαϊκή για να φανεί ψαγμένος.

Όταν όμως ρωτάς έναν άνθρωπο ποιά είναι η χειρότερή του ταινία δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα. Μόνο το ενδεχόμενο να αηδιάσει για άλλη μια φορά σκεπτόμενος την επιλογή του.

Ιδού οι χειρότερες ταινίες που είδε ποτέ η συντακτική ομάδα του Oneman.gr (και μερικοί ακόμα).

Spiderman 3, ο Πάνος Κοκκίνης

Ως μανιοκαταθλιπτικός σκουπιδοφάγος της pop κουλτουράς εδώ και 20 χρόνια (βλέπε 2 ταινίες min την ημέρα), έχω καταναλώσει πολλά ‘προϊόντα’ που θα έπρεπε κανονικά να έρχονται με σήμανση ‘ Προσοχή. Η συγκεκριμένη ταινία προκαλεί έλκος δωδεκαδαχτύλου’. Από το Showgirls και το Van Helsing μέχρι το Howard the Duck και το Son of the Mask. Και ναι, είμαι αρκετά άντρας για να παραδεχτώ ότι έχω πάει να δω το Gigli της Lopez, το Batman and Robin του Clooney και το Battlefield Earth του Travolta στον κινηματογράφο.

Αλλά ποτέ μου δεν αισθάνθηκα να σιχαίνομαι τον εαυτό μου περισσότερο για το κακό που κάνω στους γύρω μου (δηλαδή την γυναίκα μου, που την έσυρα μαζί μου στο multiplex) από την στιγμή που είδα τον Tobey Maguire να προχωράει στους δρόμους της Νέας Υόρκης και να φτιάχνει τα μαλλιά του σφυρίζοντας τον σκοπό από το Staying Alive. Πολύ απλά, αισθάνθηκα τόσο γελοίος όσο εκείνος. Ακόμη και αν η ταινία, από άποψη ειδικών εφέ, μια χαρά βλεπόταν. Πάντως, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν ξέρω αν πρέπει να μετράει ισότιμα η ψήφος μου αφού μιλάς για ένα άνθρωπο που κοιμήθηκε πέντε συνεχόμενες φορές προσπαθώντας να ολοκληρώσει την Κιουμπρικική Οδύσσεια του Διαστήματος. Και ακόμη, στα 35 μου, δεν το έχω καταφέρει. Με άλλα λόγια, το κακό γούστο –όπως και το καλό- είναι φουλ υποκειμενικό.

Άλπεις η Ρομίνα Δερβεντλή

Πραγματικά οι επιλογές είναι τόσες πολλές που είναι κρίμα να διαλέξω μόνο μία. Και φυσικά δεν θα είχε νόημα να χρίσω ως υπέρτατη μπούρδα μια ταινία άσχετη που χάζεψα στο Star στις 3 η ώρα το βράδυ, ούτε μια άγνωστη ψευτοκουλτουριάρικη που είδα σε κάποιο φεστιβάλ, σωστά; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω έτοιμη απάντηση στο ερώτημα <<ποια είναι η χειρότερη ταινία που έχεις δει>>, κι αυτό γιατί δεν έχω δει καμία τόσο μα τόσο τραγική ώστε να ξεχωρίζει από το πλήθος- ή θα ήταν προφανώς τόσο άθλια που για να προστατέψω την ψυχική υγεία και αισθητική μου την έχω χώσει στο βαθύ κινηματογραφικό μου ασυνείδητο.

Από τελευταίες, ας πούμε, θεωρώ επιεικώς χάλια τα Twilight (εκτός από το πρώτο) τα όποια βέβαια, αν έχεις διαβάσει τα βιβλία ξέρεις ότι δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από την ίδια την συγγραφέα- η γυναίκα δεν μπορεί να συντάξει μια πρόταση χωρίς να πει πέντε βλακείες. Το Wolverine ήταν ντροπή για τα X-Men και το 2012 ήταν τόσο απολαυστικά κακό που αξίζει να το δεις. Από αυτές κι άλλες τόσες επιλογές, λέω να πάω με το <<δικό>> μας <<Άλπεις>>, απλά και μόνο επειδή είναι η πιο πρόσφατη ταινία που είχα την ατυχία να πληρώσω (ναι, να πληρώσω, όχι να κατεβάσω) για να δω, μετά από προτροπή του Στέφανου Τριαντάφυλλου.

Η αλήθεια είναι ότι ήθελα κι εγώ να την δω, γιατί ήμουν ανάμεσα σε αυτούς στους οποίους άρεσε ο <<Κυνόδοντας>>. Όμως μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι ο κύριος Λάνθιμος ακολουθεί την ιδιάζουσα αυτή σκηνοθετική συνταγή σε όλες του προφανώς τις ταινίες, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να βάλει την προσωπική του αναγνωρίσιμη σκηνοθετική σφραγίδα: Σκηνοθετεί τους ηθοποιούς του σαν να είναι ανειδίκευτοι εργάτες, μέσα σε πλάνα όπου όταν μιλάει κάποιος η κάμερα παίρνει εσκεμμένα τον αστράγαλο ή τον αγκώνα του, κι όλα αυτά  σε ένα αργό σενάριο διαλόγων που δεν αποσκοπεί πουθενά εκτός από το να παίξει με τα νεύρα και την υπομονή σου. Τι; Κέρδισε βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Βενετίας; Δεν πα να κέρδισε και 4 Όσκαρ (βλέπε <<No Country for Old Men>>), δεν πα να πήρε και Χρυσό Φοίνιξ στις Κάννες (βλέπε <<Elephant>>), ποσώς αλλάζει η άποψή μου.

Είπαμε να έχει βάθος μια ταινία, να μην σου πασάρει όλο το νόημα έτσι ευθέως, να σε κάνει να αναρωτηθείς και όλα τα άλλα μη χολιγουντιανά/ανεξάρτητα μπλα,μπλα,μπλα, αλλά το θέμα είναι να βρεις εν τέλει ένα νόημα. Κανένα νόημα, κανένα σενάριο (είπαμε, δεν με νοιάζει τι λένε οι Βενετοί, εκεί αντί για άσφαλτο, έχουν νερό), κανένας λόγος ύπαρξης. Και, ναι, επαναλαμβάνω, δεν είναι ότι χειρότερο έχω δει ποτέ -αφού δεν έχω δει το <<Human Centipede>> για το οποίο ακούω αρνητικούς διθυράμβους- αλλά είναι ότι πιο δήθεν και ανούσιο έχω δει τον τελευταίο χρόνο. Και δυστυχώς έχουμε δρόμο ακόμα…

Υ.Γ. Μόλις διαπίστωσα ότι το <<Human Centipede>> θα είναι τριλογία.

Ετοιμάστε άλλες δύο λεκάνες. Εμετός..

Στο ξέσπασμα του Φεγγαριού ο Ηλίας Αναστασιάδης

Το είδα στη NOVA ένα Σαββατοκύριακο. Δεν το ήθελα, δεν το είχα σκοπό και μεταξύ μας δεν είχα και καμία σοβαρή προσδοκία. Έπεσα στη γνωστή λούμπα που πέφτω πάντα με τη NOVA. Δεν έχω ιδέα για το πρόγραμμα κάθε μέρας, βαριέμαι οικτρά να το ψάξω στο ίντερνετ (20 δευτερόλεπτα υπόθεση) κι έτσι κάνω ζάπινγκ στα 3(+) novacinema κανάλια, ψάχνοντας να βρω ταινία που ξεκινάει ή ξεκίνησε εντός δεκαλέπτου.

Και πέτυχα το “Ξέσπασμα του φεγγαριού”. Είδα Μαρκίδη στη σκηνοθεσία, Τάνια Τρύπη, Ιωσήφ Μαρινάκη, Κατερίνα Γερονικολού στο καστ. Δεν περίμενα κάτι υπερβολικό, στο υπόσχομαι. Ούτε καν κάτι decent. Αλλά αυτή η κρητική βεντέτα που κανιβαλίζει και την έννοια της βεντέτας και την ιστορία της Κρήτης μη σου πω, έκανε – ΣΟΥ ΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ- το ίδιο το σήριαλ με την κόρη της Άννας Βίσση στη Νέα Υόρκη να πλησιάζει το έπος του Breaking Bad και τις ερμηνείες σε αυτή να μοιάζουν εφάμιλλες μιας Μέριλ Στριπ και ενός Σον Πεν.

Είναι λες και έβαλαν στοίχημα όλοι εκεί στην παραγωγή να βγάλουν μια ταινία χωρίς σενάριο, χωρίς κορυφώσεις, χωρίς ερμηνείες, έτσι για να δουν αν θα καταλάβει το τρικ ο κόσμος.

Οι ηθοποιοί -όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του- έκαναν τα πάντα για να μας πείσουν ότι δεν έχουν ξαναδουλέψει ούτε σε διαφημιστικό της Trident. Πάσχιζαν να σε πείσουν ότι είναι από κακοί έως επικίνδυνοι για το κοινό καλό. Είμαι σίγουρος ότι το πιστεύουν και οι ίδιοι. Όσοι τουλάχιστον άντεξαν να δουν τον εαυτό τους σε αυτό το αποτρόπαιο φιλμ..

Ήμουν κοντά στο να διαλέξω το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ “A scanner darkly” και την “Επιστροφή”, ένα ρώσικο δράμα που είχα δει στο Έλλη. Το πρώτο δεν το έβαλα γιατί δεν άντεξα να το δω ολόκληρο και το δεύτερο γιατί το είδα στο Έλλη.

Crash ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Επιτρέψτε μου ένα προσωπικό ξέσπασμα: λίγα πράγματα με εκνευρίζουν περισσότερο από την έξοδο από μια αίθουσα συνοδευόμενη από την αυθαίρετη και απαίδευτη φράση “η χειρότερη ταινία που έχω δει”. Ωπα. ΏΠΑ. Ω-Π-Α. Πως μπορείς να το πετάς έτσι αυτό; Έχει δει βιντεοταινίες με Παπαναστασίου της φρικτής εποχής του ’80; Έχεις δει σε τι δεν ντράπηκε να παίξει ο Νίκολας Κέιτζ (“Ghost Rider” και το ακόμη χειρότερο “Κυνήγι της Μάγισσας”;). Έχεις επιχειρήσει να δεις το “Mulholland drive” με ή χωρίς τις οδηγίες χρήσης; Ή να πληρώσεις εισιτήριο για το πρόσφατο “Κάπτεν Αμέρικα”; Ας προσέχουμε τι λέμε… Στο θέμα μας, όμως. Η χειρότερη ταινία που έχω δει; Περηφανεύομαι ότι έχω δει πολλές ταινίες. Όταν λέμε πολλές, εννοούμε πολλές. Οσκαρικές, ευρωπαϊκές, Ταραντίνο, ελληνικές, ασιάτικες, όλα τα ράμπο, παρωδίες, αυτά που βάζει το Star, αμερικανιές, ότι έχει παίξει η Μίλα Γιόβοβιτς. Με λίγα λόγια ΠΟΛΛΕΣ.

Οπότε η απάντηση μόνο εύκολη δεν είναι, καθώς ακόμη και το “Ζουν ανάμεσα μας” ή οι “φυλακές ανηλίκων” έχουν τη γοητεία τους. Για αυτό και θα ξεχωρίσω την ταινία που προσέβαλε περισσότερο από όλες τη νοημοσύνη μου: αυτό το πρόχειρο σκουπίδι που ονομάζεται “Crash” (πήρε και Όσκαρ τρομάρα του), που ανακάτεψε μερικά κλισέ, καταπιάστηκε με αβανταδόρικα θέματα (ρατσισμός κτλ) και τόλμησε να ονομαστεί ταινία. Αν τουλάχιστον είχε τον τίτλο “και καλά”, κάτι θα γινόταν. Κατά τα άλλα, αίσχος…

A beautiful mind ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αυτό το Χολιγουντιανό, ζαχαρένιο, οσκαρολάγνο έκτρωμα τικάρει κάθε πιθανό κουτάκι στα πράγματα που μισώ να βλέπω στο σινεμά, αλλά θέλω να επικεντρωθώ σε ένα: Είναι μια παντελώς ανόητη ταινία πάνω σε έναν ιδιοφυή άνθρωπο. Μπράβο Χόλιγουντ, καλή δουλειά.

Η ιστορία αφορά την -ας τη λέμε- πραγματική ζωή του Τζον Νας, σπουδαίου μαθηματικού που συνεισέφερε μεταξύ άλλων και στην ανάπτυξη της θεωρίας παιγνίων – πολύ χοντρά, ένας κλάδος των μαθηματικών (της οικονομικής θεωρίας, αρχύτερα) που σχετίζεται με τη λήψη στρατηγικών αποφάσεων σε κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις όπου εμπλέκονται πολλές μεταβλητές και συγκρουόμενα συμφέροντα. Όπως; Όπως το να την πέσεις σε μια γκόμενα σε ένα μπαρ, θα έλεγε κάποιος απλώς χασκογελώντας, κι όχι φυσικά περιμένοντας πως η ταινία θα το παρουσίαζε αυτό όντως ως γεγονός, δηλαδή τον Νας να σκέφτεται εκ του μηδενός όλη την θεωρία παιγνίων σε ένα μπαρ χαζεύοντας μια ξανθιά. Μπράβο Χόλιγουντ.

Φυσικά η ανοησία έχει ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα, όταν γνωρίζουμε τον Νας και καταλαβαίνουμε ότι είναι μαθηματική ιδιοφυία επειδή τρέχει σαν απροσάρμοστος στην αυλή του Πρίνστον κυνηγώντας πεταλούδες και ξεριζώνοντας χορτάρια επειδή τα βλέπει όλα σαν αριθμούς και ψάχνει να βρει ΤΟΝ ΑΛΓΟΡΙΘΜΟ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ. Μπράβο Χόλιγουντ. Τι θα πει “ψάχνει τον αλγόριθμο”, Ακίβα Γκόλντσμαν; Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει η έννοια αλγόριθμος!

Α, ναι, το σενάριο αυτής της ανοησίας το υπογράφει ο Ακίβα Γκόλντσμαν, μέγας παπατζής, δημιουργός μεταξύ άλλων διαμαντιών και των ταινιών Μπάτμαν με τον Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ και την Αλίσια Σίλβερστοουν και τον Κρις Ο’Ντόνελ, αλλά ακόμα κυριότερα, άνθρωπος που ξεκάθαρα δεν έχει ιδέα όχι από επιστήμη, αλλά από συναναστροφή με έξυπνους ανθρώπους γενικότερα. Σκέψου κάθε πιθανό κλισέ που έχει να κάνει με μαθηματικά και επιστήμη, και θα το βρεις εδώ. Για μοναχικούς, νευρόσπαστους, κοινωνικά απροσάρμοστους επιστήμονες που βλέπουν τα πάντα ως αριθμούς και σκέφτονται κάθε ενέργεια γύρω τους ως κυριολεκτικές, οπτικοποιημένες εξισώσεις (whaaa?), εξισώσεις σαν αυτές με τις οποίες γεμίζουν τα τζάμια του παραθύρου τους βεβαίως βεβαίως, γιατί τι να το κάνεις το καλό, πατροπαράδοτο χαρτί όταν έχεις έναν μαρκαδόρο κι ένα άβολου σχήματος τζάμι. Και φυσικά υπάρχει σκηνή όπου επιστήμονες μπερδεύουν τα αλαμπουρνέζικα για ευφυία. Έτσι είναι, ναι. Σου λέει ο κυρ-Ακίβα, αυτά τα περίεργα τα “μαθηματικά” με τα γράμματα που δε τα καταλαβαίνει η γιαγιά μου από το χωριό, αν δηλαδή εγώ άλλαζα ένα γράμμα με κάποιο άλλο θα καταλάβαινε κανείς διαφορά, ουεχεχε. Μπράβο Χόλιγουντ, μας έδειξες έμπρακτα το IQ σου.

Η βλακεία γίνεται προσβολή, όχι τόσο χάρη στην σπαστική ερμηνεία του Απόστολου Γκλέτσου του Χόλιγουντ, αυτού του τιτάνα του Ράσσαιλ του Κρώου, αλλά όταν κάτσεις εν τέλει να σκεφτείς τον τρόπο με τον οποίον μια αληθινή ασθένεια χρησιμοποιείται για να βγει σεναριακή ανατροπή (από τις πλέον βλακώδεις του είδους), και για να εξηγηθούν ένα σωρό ανεξήγητα -για τον σεναριογράφο- πράγματα (από την ευφυία, μέχρι την ψύχωση, μέχρι τα μαθηματικά, μέχρι, δεν ξέρω, την ψυχολογία) μέσω απλοϊκών αναλογιών μαζικής κατανάλωσης. Δεν τραβάτε να ανοίξετε κανά βιβλίο λέω ‘γω;

Paranormal activity ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Για τους πολλούς είμαι άσχετος όσον αφορά τον κινηματογράφο. Και μάλλον έχουν δίκιο. Αλλά αυτή την παπάτζα λογικά δεν την είδε δεύτερη φορά ούτε ο παραγωγός. Ακόμα θυμάμαι την πρόσκληση για εκείνο το βράδυ: “Ψήνεσαι να δούμε ένα θρίλερ;”. Είπα απερίσκεπτα το ναι, ελπίζοντας από μέσα μου να πέσω σε ένα ψυχολογικό θρίλερ ή σε κάτι που θα έκανε τον Ηλία Αναστασιάδη να βάλει το χέρι μπροστά στα μάτια, έστω σε κάτι σαν το The Grudge που κάποτε είχε κάνει εμένα και δυο φίλους μου να μην θέλουμε να γυρίσουμε σπίτι και μείνουμε μόνοι μας.

Στο Paranormal Activity είχαμε την πιο προβλέψιμη ταινία από καταβολής σκέψης. Πωπω ένα ζευγάρι που φοβάται. Πωπω ένα ζευγάρι που δεν κοιμάται. Πωπω ακούγονται θόρυβοι το βράδυ. Σόρρυ φίλε, σε σουίτα γεννήθηκες; Εγώ γεννήθηκα σε ένα σπίτι με έπιπλα που ζουν περισσότερο κι απ’ τους γονείς μου. Έπιπλα που κάθε βράδυ τρίζουν και δημιουργούν my own homemade θρίλερ. Έβλεπα τον κόσμο δίπλα μου στο σινεμά να φοβάται. Και αναρωτιόμουν αν ήμουν εγώ χοντρόπετσος ή οι υπόλοιποι απλά ηλίθιοι. Αλλά anyway, δεν θα μπω στις φοβίες του καθενός, γιατί είναι πολύ προσωπικό θέμα.

Αλλά από το να κάτσω ξανά σε μια πολυθρόνα κινηματογράφου και να προσπαθεί ο σκηνοθέτης Oren Peli να με τρομάξει σαν άλλο μωρό που έχει λόξυγγα, προτιμώ να πεθάνω 86 λεπτά νωρίτερα.

The Mist ο Μάνος Μίχαλος

Καταρχήν: ΕΓΩ ήθελα να γράψω για τις Άλπεις. Ήθελα να τονίσω ότι δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος για κάτι πιο ΔΗΘΕΝ. Αλλά τέλος πάντων, ας μη μιλήσω καλύτερα (γιατί θα πάρω πολλούς μαζί μου). Μετά σκεφτόμουν να γράψω για το The Limey με τον Terence Stamp σε σκηνοθεσία του Steven Soderbergh. Για πολλά χρόνια ήταν στο μυαλό μου η χειρότερη ταινία που είχα δει. Τώρα, πια νομίζω ότι το έχω ξεπεράσει (και έχω καταλάβει ότι μπορεί και να ήμουν και σε λάθος timing, τότε το 1999.

Οπότε, τι να επιλέξω. Εύκολο. Με δεδομένο ότι για να πεις ότι μια ταινία είναι η χειρότερη που έχεις δει, πρέπει να έχεις υψηλές προσδοκίες από αυτήν και όχι να γράψεις για ένα φέσι που το ξέρεις ότι έτσι (θα) είναι. Και το The Mist είχε προοπτική. Προφανώς όχι για concept του, ούτε για την προβολή που είχε (καμία προβολή). Αλλά για το γεγονός ότι το έχει σκηνοθετήσει ο Frank Darabont που έχει κάνει την καλύτερη ταινία στο Top 250 του IMDb (και του προσωπικού μου Movie Database όλα αυτά τα χρόνια), το Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, αλλά και το πολύ τίμιο Πράσινο Μίλι, ενώ τώρα δίνει ζόμπι στο λαό με το Walking Dead.

Μάλιστα, ο σεναριογράφος της Ομίχλης ήταν και της Ρίτας. Οπότε, το συμπέρασμα είναι ότι φταίει αυτός ο υπερτιμημένος συγγραφέας που ακούει στο όνομα Stephen King, που αν δεν έχει πιει δύο τρία τσιγάρα, δεν μπορεί να γράψει ένα σοβαρό βιβλίο, όπως το (κλισέ, ναι) Λάμψη ή το Σάλεμς Λοτ. Και στην Ομίχλη, σίγουρα ήταν νηφάλιος. Γιατί, ενώ το πήγαινε καλά στο πρώτο μισό, μέσα στο σούπερ μάρκετ, αλλά όταν έπεσε το πρώτο γιγάντιο κουνούπι (ή τι διάολο ήταν αυτό anyway) είπα “πω, την γ%μήσαμε”. Αλλά υπήρχε και χειρότερο στη συνέχεια. Όταν τελείωσε η ταινία, όταν βγήκαν από το σούπερ μάρκετ και δεν έγινε τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ. Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α. Σε σημείο που δεν θυμάμαι, κάποιος πέθανε, αλλά δεν πέθανε κιόλας, κάποιοι περπατούσαν σε κάτι ομίχλες, κάτι προσπαθούσε να με διαλύσει κινηματογραφικά. Ήθελαν να με κάνουν μην δω ξανά ταινία. Σόρι Darabont, σου χρωστάω την top ταινία μου, αλλά μετά από αυτό, το χρέος διαγράφηκε.

Rambo 4 ο Στέλιος Αρτεμάκης

Η χειρότερη ταινία είναι αυτή που πας να δεις γιατί πρέπει, είναι χειρότερη από ότι περίμενες και μετά γράφεις προσπαθώντας να κρύψεις τον εκνευρισμό σου για τις δύο χαμένες ώρες από τη ζωή σου. Κάπως έτσι ήταν το Rambo το 4! Και κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι τα points του review:

O Σταλόνε έχει γίνει ένας μειλίχιος βαρκάρης στη ζούγκλα (μπουάχαχα)!

Μεταφέρει τους μπαρουτοκαπνισμένους μισθοφόρους που θα σώσουν τα μέλη της ανθρωπιστικής οργάνωσης (Πολύ πρωτότυπο ρε φίλε, που το σκέφτηκες;)!

When it all goes pear, o Ράμπο αναλαμβάνει δράση (Δεν το περίμενα καθόλου, μεγάλη σεναριακή ανατροπή).

“Live for nothing or die for something” (μιλάει με γρίφους ο γέροντας Σταλόνε, δεν τον καταλαβαίνω, μήπως θέλει να πει “δώσε νόημα στη ζωή σου”).

Αλλά είπαμε… η χειρότερη ταινία είναι αυτή που πρέπει να κρύψεις τον εκνευρισμό σου! 

Enter the Void η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Κύριοι του ONEMAN, μας κακομαθαίνετε. Τι πολυτέλεια είναι αυτή, να απλώνονται μπροστά μου τόσες αμέτρητες επιλογές. Ας γνωριστούμε πρώτα: ως ορκισμένη horror fan έχω δει φυσικά και το Paranormal Activity και το Human Centipede και το The Mist και τα θεωρώ μέτρια έως καλά (φαντάσου πως είναι τα υπόλοιπα που έχω δει). Όπως είπαν και άλλοι πριν από μένα όμως, πράγματι, δεν έχει νόημα να κάτσουμε να αναφέρουμε σαχλαμάρες (που ξέραμε από πριν ότι θα είναι σαχλαμάρες), και έτσι δεν θα σταθώ στο κεφάλαιο “παρακμιακά θρίλερ” ούτε θα αφιερώσω αυτό το κείμενο στο Sex & The City 2, τη μοναδική ταινία που με έκανε να ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ την ώρα που τη βλέπω.

Ανάμεσα στην πληθώρα από «χειρότερες ταινίες» που γυρνάνε στο μυαλό μου, θα διαλέξω εκείνη που αναβοσβήνει υστερικά με νέον γράμματα, το Enter The Void (όπως αναβοσβήνουν υστερικά και οι τίτλοι αρχής, οι οποίοι έρχονται με προειδοποίηση πως δεν είναι ασφαλείς για επιληπτικούς). Την πάτησα, φίλε αναγνώστη, ψάρωσα όταν είδα ότι το υπογράφει ο Gaspar Noé (τον οποίο εκτιμώ για το Μη Αναστρέψιμος), πιάστηκα στη φάκα του παραπλανητικού 7.2 που έχει λάβει στο IMDB (από hipsters που ταλανίζονται από προβληματισμούς για τη ζωή και το θάνατο; Από την αλτερνατίβα που αρέσκεται να βλέπει φινλανδικό πειραματικό κινηματογράφο; Από φοιτητές που σπουδάζουν Film Studies στην Αμβέρσα; Ειλικρινά δεν ξέρω).

Όχι πως είμαι σε θέση να σε πείσω για το ποιόν της ταινίας περιγράφοντάς της. Τα 161 λεπτά της (ήταν και τεράστια, πανάθεμά τη) τα θυμάμαι κάπως συγκεχυμένα, σαν τραύμα, σαν μια αρνητική εμπειρία που απώθησες στα έγκατα της μνήμης για να μη σε πληγώνει άλλο. Διάσπαρτες φούξια και τιρκουάζ εικόνες (καθότι διαδραματίζεται στο Τόκυο – και όλοι ξέρουμε πως το Τόκυο δεν είναι τίποτα άλλο από trash νέον φωτάκια), πλάνα που κουνιούνται πιο πολύ και από το Σκοπελίτη που σε πάει στα Κουφονήσια, πρωταγωνιστής που δεν βλέπουμε διότι έχει πεθάνει και αιωρείται η ψυχή του και ένα φινάλε που κράτησε μια αιωνιότητα, ένα αργό βασανιστήριο κατά το οποίο αναστέναζα, έτριβα το πρόσωπό μου, μασούσα τα ούλα μου, κλίκαρα τις αρθρώσεις στα δάχτυλα των ποδιών μου και εκλιπαρούσα να τελειώσει. Όταν τελικά τελείωσε με άφησε μίζερη και δυστυχισμένη, να νιώθω σαν να με έχουν ληστέψει. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν αυτά τα 161 λεπτά που ο Gaspar Noé μου έκλεψε, αυτές τις 2,6 ώρες της ζωής μου που ξοδεύτηκαν ανώφελα και που δεν θα γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω.

Sucker Punch η Αμαλία Κουλακιώτη

Η λίστα με τις ταινίες που έχω δει και στο τέλος αισθάνθηκα πως κάτι πέθανε μέσα μου είναι τεράστια. Το ίδιο και η λίστα με τις ταινίες που δεν με άφησαν να κοιμηθώ το βράδυ. Όχι από φόβο, από συγκίνηση. Όμως επειδή πρέπει να διαλέξω μία αυτή θα είναι το Sucker Punch!

Σίγουρα από τις πιο ανούσιες, τις πιο άνοστες, τις πιο άθλιες ταινίες που έχω δει στη ζωη μου. Μια ταινία που καταφέρνει (ή μάλλον δεν καταφέρνει) να συνδυάσει zombie Ναζί, ρομπότ, samurai μάχες και πάλι να καταλήγει σκουπιδοσκουπιδένια!

Μου θυμίζει το τέρας του Frankestein. Σε αυτή την περίπτωση τα κομμένα μέλη που συνθέτουν το πλάσμα είναι κλεμμένα μοτίβα από άλλες ταινίες. Ναι, μάλλον αυτό θα ήθελε να κάνει ο Zack Snyder, να ταιριάξει σε μια ταινία, όλα τα cool themes που έχουμε συναντήσει κατά καιρούς σε τέτοιου είδους παραγωγές. Μόνο που, μετά την ειδική μεταχείριση του Zack έπαψαν να είναι τόσο cool.

Ή, όπως είπε και ένας κριτικός εκεί στις ΗΠΑ, ίσως απλά ο Zack να ήθελε να φτιάξει μια ταινία 2 ωρών με υλικό για όταν…αυνανίζεται!

Καμία αληθοφάνεια, καμία σοβαρότητα, καμία σκόπιμη εκμετάλλευση των ελλείψεων αυτών. Μόνο πέντε έξι γλυκά κοριτσάκια να τρέχουν πάνω κάτω, πολεμώντας τους κακούς. Και ως γνωστόν η πιο βολική αμφίεση για να πολεμάς τους κακούς είναι με τα εσώρουχα. Συν ζαρτιέρες και γόβες στιλέτο.

Μου θυμίζει τη Ρωμαία λεγεωνάριο (βλέπε και το αιώνιο δίλημμα της εβδομάδας) που είπε ειρωνικά για το δάσος γύρω από το γαλατικό χωριό, καθησυχάζοντας ταυτόχρονα και τις συμπολεμίστριές της, πως “σιγά μην έχει και δράκους”.

Ναι! Είχε και δράκους (η ταινία)! Δράκους αν έχεις το Θεό σου! Μετά από ρομπότ, zombie Nazi και samurai giants είχε ΚΑΙ δράκο.

Επειδή είμαι και αθεράπευτα ρομαντική θέλω οι ταινίες που βλέπω, ή τουλάχιστον οι ταινίες που μου αρέσει να βλέπω, να έχουν κάποιο νόημα. Να περνούν ένα μήνυμα βρε αδερφέ. Να με κάνουν να αναρωτηθώ για κάτι. Το μόνο που αναρωτήθηκα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι γιατί επιτρέπω στον φίλο μου να διαλέγει τις ταινίες που βλέπουμε. (Τον ανάγκασα μετά να ξαναδούμε το Thor με τον Chris-THEO-Hemsworth να μάθει αυτός!)

Ίσως το σενάριο να ήταν cool για video game, ίσως να ήταν ακόμα πιο cool για κόμικ. Όμως δεν πρόκειται για τίποτα από τα δύο. Το σενάριο προορίστηκε για αυτή την γελοιοδέστατη ταινία.

Μα το λέει και ο ίδιος ο τίτλος! “Γροθιά” στην αισθητική των “κορόιδων” που είπαν να πληρώσουν για να δουν αυτό το τερατούργημα.

Για δύο όχι απλά χαμένες, καμένες ώρες στη ζωή μιας γυναίκας τουλάχιστον. Για τους άντρες είχε και κάποιο ενδιαφέρον…

Εσύ, ποιά θεωρείς την χειρότερη ταινία που έχεις δει;