Michael Myers εναντίον όλων: Τα πολλά παράλληλα σύμπαντα του ‘Halloween’

Δεν είμαι σίγουρος πόσοι από τους θεατές που μετέτρεψαν το νέο ‘Halloween’ του 2018 σε αδιαπραγμάτευτο εμπορικό θρίαμβο το είχαν συνειδητοποιήσει πριν μπουν στην αίθουσα, πόσοι το συνειδητοποίησαν βλέποντας την ταινία, και πόσοι απλά δεν το σκέφτηκαν καθόλου, όμως το νέο ‘Halloween’ είναι σίκουελ μίας και μόνο ταινίας: Του πρωτότυπου φιλμ του John Carpenter από το 1978. 40 χρόνια μετά, ο Michael αποδρά και κυνηγά ξανά τη Laurie Strode, η οποία μετά τη μία και μοναδική τους (σε αυτό το νέο, επανεγγραμμένο σύμπαν) συνάντηση, τον περίμενε όλα αυτά τα χρόνια για την τελική τους αναμέτρηση.

Δεν είναι καν καινούρια τακτική αυτή. Ένα χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα συναντούμε με το ‘Superman Returns’, το οποίο συνεχίζει το μύθο των δύο πρώτων ταινιών του Richard Donner, σβήνοντας από τον κανόνα όσες εμφανίστηκαν ενδιάμεσα. Δεν είναι καν καινούρια τακτική για το ίδιο αυτό franchise του ‘Halloween’, το οποίο στο παρελθόν έχει ξανά αγνοήσει ενδιάμεσα σίκουελ φέρνοντας τη Laurie ξανά στο προσκήνιο. (Τότε ήταν στην επέτειο των 20 χρόνων.)

Είναι επίδειξη καθαρού φιλμικού μυαλού ή σνομπ άσκηση ύφους, το να αγνοείς όσες ταινίες δεν σου αρέσουν και να (επανα)γράφεις το σίκουελ μόνο όσων εγκρίνεις; Πιστεύω δεν είναι τίποτα από όλα. They are paper people, όπως έχει πει κι ο θρύλος των κόμικς Grant Morrison, δεν έχει σημασία, όλες οι ιστορίες αυτές χάρτινες είναι, δεν υπάρχει τι πραγματικά ισχύει και τι όχι. Είναι παράλληλες ιστορίες γύρω από τον ίδιο πυρήνα, παράλληλα σύμπαντα που γεννήθηκαν από το ίδιο big bang. Έχουν όλες, τολμώ να πω, τη δική τους pulp γοητεία το δικό τους λόγο ύπαρξης στη μικρή γωνιά του δικού τους κόσμου.

11 ταινίες το σύνολο λοιπόν, συνυπολογίζοντας την καινούρια. Κι ένα σωρό διαφορετικοί συνδυασμοί για να τις δει κανείς. Αν υποθέσουμε ότι ένας θεατής θέλει με την αφορμή του σημερινού Χαλογουίν να κάνει ένα μαραθώνιο του franchise, τι από όλα πρέπει να επιλέξει να δει, και πώς;

Αναγνώστη, ευχαριστώ για την ερώτηση. Έχοντας δει και τις 11 ταινίες (κάποιες από αυτές για πολλοστή φορά, κάποιες για πρώτη) μες στην περασμένη βδομάδα, έρχομαι να καταθέσω αυτό τον οδηγό ‘Halloween’ μαραθωνίων, τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορείς απόψε (ή οποιαδήποτε βραδυά θέλεις, υποθέτω) να γιορτάσεις κινηματογραφικά. Ακολουθούν όλοι οι προτεινόμενοι τρόποι να παρακολουθήσει κανείς το franchise, οι ταινίες που αντιστοιχούν σε κάθε μέθοδο, και γιατί την προτείνουμε ή όχι.

Χαρούμενο, χαρούμενο Χαλογουίν! Silver Shamrock!

Εκδοχή 1: To σκέτο, το καλό, τα παλιό το Χαλογουίν

Οι ταινίες:

‘Halloween’ (1978)

Απλά τα πράγματα. Δεν έχεις και εκατό ώρες για χάσιμο, μια ταινία είπες να δεις ο άνθρωπος λόγω της μέρας, δε θα το ξεχειλώσουμε κιόλας, έχουμε και δουλειές αύριο. Οπότε θα δεις το ορίτζιναλ του John Carpenter (ξανά) επειδή είναι μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κι επειδή, να το πούμε κι αυτό, είναι μια ταινία που ποτέ δεν χρειαζόταν ή σκόπευε να έχει σίκουελ.

Είναι αστείο βέβαια να το βλέπει κανείς έτσι με δεδομένες τις ταινίες που ακολούθησαν, όμως ο Carpenter πραγματικά δεν είχε καμία διάθεση να συνεχίσει το franchise με ήρωα τον Michael Myers. (Ήθελε να το συνεχίσει αλλιώς, αλλά θα φτάσουμε κι εκεί.) Όλο το φιλμ, καθηλωτικά φωτογραφημένο από τον Dean Cundey γεμίζοντας την οθόνη με άδειους χώρους στους οποίους σταδιακά μαθαίνουμε να αναζητούμε τον Michael, είναι ένα θρίλερ για ένα κοσμικό, ανεξήγητο κακό. Από την πρώτη στιγμή ο Michael παρουσιάζεται ως ένα άδειο δοχείο, ένα άψυχο ον με μόνο σκοπό το φόνο, δίχως καμία εξήγηση ή κίνητρο. Είναι εκεί παντού και πάντα, μια παρουσία που ξεπερνά τα θνητά δεσμά, ένα σύμβολο του κακού ως γενικότερη σύλληψη, το αρχέγονο, παράλογο, πανταχού παρόν κακό, που δίχως ρυθμό ή μοτίβο ή λόγο, στοχεύει και εκτελεί.

Ακόμα κι ο τρόπος που τελειώνει η ταινία παραμένει συνεπής απέναντι σε αυτή την προσέγγιση του Carpenter (με τα πλάνα της ήρεμης γειτονιάς που πλέον ξέρουμε τι μπορεί και να κρύβει, όπως όλες, με την ανάσα να αποτελεί μια απειλή οριακά απόκοσμη), έστω κι αν παρεξηγήθηκε για cliffhanger. Άσχετα από τα cash-in σίκουελ (που φτιάχτηκαν είτε δίχως την εμπλοκή του Carpenter είτε με την εξαναγκασμένη κάπως παρουσία του, σίγουρα πάντως δίχως πάθος ή ενδιαφέρον εκ μέρους του) κι άσχετα από μια κληρονομιά γεμάτη κλώνους που εστιάζουν στο slasher παρά στην ατμόσφαιρα και στο θεματικό μοτίβο του, το ορίτζιναλ ‘Halloween’ φτιάχτηκε -και μπορεί ακόμα να διαβαστεί- ως μία μοναδική ιστορία.

Δωράκι: Η αντίδραση του κοινού το 1979 στις τελευταίες σκηνές της ταινίας είναι φιλμικός θησαυρός.

(Το βρήκα ακούγοντας το πάρα πολύ καλό επεισόδιο podcast Sleazoids με θέμα το ‘Halloween’ franchise. Επίσης σχετικά, προτείνω και το πολύ συντομότερο επεισόδιο του podcast Song Exploder, όπου ο John Carpenter μιλάει για το πώς δημιούργησε το εμβληματικό score του για την πρώτη αλλά και για την νέα, φετινή ταινία.)

Συνολική διάρκεια: 91’

Εκδοχή 2: Στο γιορτινό τραπέζι με το στροντέικο και τον τρελο-Λούμις

Οι ταινίες:

‘Halloween’ (1978)

‘Halloween II’ (1981)

‘Halloween 4: The Return of Michael Myers’ (1988)

‘Halloween 5: The Revenge of Michael Myers’ (1989)

‘Halloween: The Curse of Michael Myers’ (1995)

Το αρχικό σερί των σίκουελ μέχρι και το πρώτο χαλαρό reboot του 1998 (και συνεχίζοντας να εξαιρούμε την τρίτη ταινία προς το παρόν) σχηματίζει μια αύξουσας γελοιότητας οικογενειακή σαπουνόπερα, που καταντροπιασμένος ομολογώ ότι δε σταμάτησα σε κανένα απολύτως σημείο να διασκεδάζω.

Το πρώτο από αυτά τα σίκουελ φτιάχτηκε με τη συνδρομή των αρχικών δημιουργών, John Carpenter και Debra Hill στο σενάριο. Οι παραγωγοί ήθελαν να κάνουν σίκουελ με τον Michael, ο Carpenter ήθελε να κάνει κάτι άλλο, τελοσπάντων τα βρήκαν στη μέση, με τον Carpenter να συμφωνεί να το γράψει αφού ούτως ή άλλως κάποιος θα το έκανε με ή χωρίς εκείνον, προσπαθώντας στο τέλος της ταινίας να δώσει το οριστικό φινάλε που δεν είχε η πρώτη ταινία, μπας και πάμε παρακάτω με τις ζωές μας.

Φυσικά όπως τότε ο ίδιος ακόμα μάθαινε κι όπως σήμερα όλοι πολύ καλά ξέρουμε, οι κινηματογραφικοί μπαμπούλες δεν πεθαίνουν ποτέ. Κι έτσι, όσο οριστικά κι αν πέθανε ο Michael στο τέλος του #2, δεν ήταν αρκετό. Επέστρεψε για πολλές ακόμα ταινίες, δίχως τον Carpenter πια, που παρέδωσε τα όπλα. Μαζί αποχώρησε κι η Jamie Lee Curtis, αφού πρώτα στη δεύτερη ταινία μια πρόχειρη σεναριακή αποκάλυψη μετέτρεψε τη Laurie σε αδερφή του Michael. Ο Carpenter κι η Hill το έκαναν αυτό ξεκάθαρα για να δώσουν στον Michael έναν λόγο να συνεχίσει να την κυνηγάει (στην πρώτη ταινία δεν υπήρχε λόγος για το κυνηγητό- αυτό ήταν και το όλο νόημα), όμως εν τέλει δεν οδηγεί πουθενά.

Η Laurie φεύγει από το franchise με τους μετέπειτα σεναριογράφους να τη διαγράφουν εκτός οθόνης, αλλά για την Επιστροφή του Michael δημιούργησαν από το πουθενά ένα νέο ακόμα μέλος του σογιού, μια κόρη που απάρεντλι είχε η Laurie και γίνεται το νέο αντικείμενο εμμονής του φονιά. Ο Michael κυνηγάει τώρα την ανιψιά του πάντα με τον Dr. Loomis του Donald Pleasence να δίνει το παρών, ακούραστος εργάτης του slasher και της ποπ ψυχολογίας. Ο Pleasence είναι ο μόνος πρωταγωνιστής και των 5 αυτών ταινιών, και σε κάθε μία φαίνεται να τα έχει όλο και πιο χαμένα από την προηγούμενη, με αποκορύφωμα το #5 (τέταρτη αυτής της λίστας δηλαδή, το ‘Revenge’ για να συνεννοούμαστε) όπου έχει απασφαλίσει τελείως, ουρλιάζει σε ένα παιδάκι από την αρχή ως το τέλος της ταινίας, ΠΟΥΥΥΥΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΙΚΛ ΤΖΕΙΜΙΙΙΙΙΙ ΓΙΑΤΙΙΙΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙΣ ΠΟΥΥΥΥ ΕΙΝΑΙΙΙΙΙΙ ΠΟΥΥΥΥ ΤΖΕΙΜΙΙΙΙΙΙ, είναι πραγματικά φανταστικό.

Το τέλος του ‘Return’ είναι αληθινά ανατριχιαστικό εντωμεταξύ (το essence του Michael μεταδόθηκε στην Jamie;; Κι ο Loomis παρανόησε ο άνθρωπος!) και είναι κρίμα που το ‘Revenge’ αποδείχθηκε εντελώς ανάξιο και πρόδωσε αυτό που θα ήταν μια αληθινά ενδιαφέρουσα κατεύθυνση για τη σειρά. Αντ’αυτού, παίρνουμε μια τελείως τζενέρικ σλάσερ ταινία, που ξεμπερδεύει όπως-όπως με τα όποια στοιχεία continuity ώστε μετά απλώς να έχει λόγο να βάλει ένα μάτσο βλάκες έφηβους σε ένα περιορισμένο χώρο για να τους σφάξει ο Michael.

Το οποίο ισχύει και για το ‘Curse’, το τελευταίο κεφάλαιο του παρόντος continuity, το οποίο όμως τουλάχιστον έχει την διάθεση να πάρει το τελείως σαχλό cliffhanger του ‘Revenge’ (ο Michael… δραπετεύει υποθέτω;) και να στήσει πάνω του ένα εξωφρενικό μυθολογικό backstory για τον Michael και την προέλευσή του και κάτι θυσίες σύμφωνα με αρχαίες κέλτικες δοξασίες, γιατί όχι, την ώρα που πρέπει να έχουμε στο νου μας και τον, εγγονό υποθέτω πια;, του Myers/Strode. (Και τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο, αχμ, μπλεγμένα για τα οικογενειακά του Michael και των Strode σύμφωνα με μια ακυκλοφόρητη, αρχική εκδοχή αυτής της ταινίας. Αναζητήστε με δική σας ευθύνη. Δεν θα μπορείτε να το ξεδιαβάσετε.) Ποιο καλύτερο σημείο στην πορεία ενός franchise να ‘εξηγήσει’ τον ήρωά του από ό,τι η 6η ταινία, 17 χρόνια μετά το ορίτζιναλ; Μπόνους πόντοι για την επιστροφή του μικρού αγοριού που ντάντευε η Laurie τη νύχτα των πρώτων φόνων, τώρα με τη μορφή του Paul Rudd.

Παλαβή ταινία. Κάθε δημιουργικά εξαντλημένο franchise πρέπει να τελειώνει με μια κουλαμάρα σαν το ‘Curse’.

Διάρκεια: 456’. Εφτάμιση ωρίτσες, το τέλειο all-nighter. Όλα υπολογισμένα είναι.

Εκδοχή 3: Ιστορίες από την Χαλογουίν Κρύπτη

Οι ταινίες:

‘Halloween’ (1978)

‘Halloween III: Season of the Witch’ (1982)

O Carpenter ήθελε στην πραγματικότητα το franchise να γίνει μια ομπρέλα κάτω από την οποία να χωρέσουν ανεξάρτητες, αυτοτελείς ιστορίες τρόμου και φανταστικού, με μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο τη βραδυά του Χαλογουίν. Μαζί με τη Debra Hill επέστρεψαν για το Myers σίκουελ που ήθελαν οι παραγωγοί αλλά αμέσως μετά προχώρησαν στο ‘Season of the Witch’, μια ταινία που δεν έχει την παραμικρή σχέση με όλο το υπόλοιπο franchise και είναι η μόνη χωρίς τον Michael. Αν πέρναγε η επιθυμία των Carpenter/Hill, η επόμενη ταινία θα ήταν μια ιστορία φαντασμάτων. Αντ’αυτού, μετά την εμπορική αποτυχία του #3 και την αρνητική αντίδραση των φανς, το #4 σήμανε την επιστροφή του Michael Myers, κάτι που εντελώς διακριτικά αφήνει να εννοηθεί ο τίτλος της ταινίας, ‘The Return of Michael Myers’.

Τι είναι όμως αυτή η περίεργη αυτοτελής ταινία μές στη μέση του franchise; Είναι μια εξαιρετικά αποτελεσματική, εξόχως creepy, sci-fi horror ιστορία αντικαταναλωτισμού, για μια εταιρεία που εξυπηρετεί σκιώδεις σκοπούς και προτίθεται να χρησιμοποιήσει τη γιορτή του Χαλογουίν, και την εμπορική της διείσδυση στη ζωή της αστικής Αμερικής, για να εξολοθρεύσει τους κολλημένους θεατές μέσα από μια φρικιαστική τελετή μεταμόρφωσης και θανάτου. Κλείνοντας το μάτι κααι προσφέροντας ενδεχομένως και μια δική του πικρή κριτική προς τους corporate άρχοντές του, ο Carpenter κάνει το ορίτζιναλ ‘Halloween’ του μέρος του τηλεοπτικού καταραμένου μαραθωνίου που πρόκειται να καταδικάσει τους θεατές.

Όπως και η πρώτη ταινία, έτσι κι αυτή διαθέτει ένα ανατριχιαστικό περίπου-φινάλε, στοχευμένα αφηρημένο ως κομμάτι της κοσμοθεωρίας αυτών των ιστοριών πάνω στη φύση του κακού. Αν μη τι άλλο, είναι το -υποτιμημένο- ‘Season of the Witch’ που υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο τους στόχους του φιλμ του 1978. Μαζί αυτές οι δύο ταινίες, δίπλα η μία στην άλλη, δίχως απολύτως τίποτα άλλο, κανένα σίκουελ, κανένα ριμέικ, είναι απλώς δύο αυτοτελείς, ανατριχιαστικές ιστορίες τρόμου, και μια ματιά προς το ανθολογικής λογικής franchise που ο Carpener επιθυμούσε να σχηματίσει.

Διάρκεια: 189’. Ξεκινάς στις 22.00, τελειώνεις στη 1.00, έχεις φρικάρει, όνειρα γλυκά μετά.

Εκδοχή 4: Laurie εναντίον Michael

Οι ταινίες:

‘Halloween’ (1978)

‘Halloween II’ (1981)

‘Halloween H20: 20 Years Later’ (1998)

‘Halloween: Resurrection’ (2002)

Το 1998 έκλεισαν 20 χρόνια από την πρώτη ταινία και, με το franchise εντελώς εξαντλημένο πια κάπου ανάμεσα στα κέλτικα cults και τον Michael να κυνηγάει την τρίτη γενιά Strodes, οι παραγωγοί στράφηκαν πίσω στην αρχική συνταγή για δημιουργική ανανέωση. Έφεραν πίσω τη Jamie Lee Curtis ως Laurie, γιορτάζοντας και την επέτειο με αυτό το πάρα πολύ έξυπνο και τρομερά καλαίσθητο ‘Η20’ του τίτλου. Εννοώ, ΟΚ, Η-20, το καταλαβαίνω, Η για Halloween, 20 για τα 20 χρόνια, το καταλαβαίνω, ΟΚ; Αλλά γιατί; Θέλω να πω. Γιατί; Το Η20 σημαίνει ήδη κάτι κι αυτό το κάτι δεν έχει σχέση με την ταινία. Είναι τόσο ξεκαρδιστικά άσχετο. Η20. Εντάξει. Αυτή η ταινία βγήκε στα ‘90s αν δεν ήταν ήδη προφανές.

Το πρόβλημα βέβαια εδώ ήταν ότι η Laurie είχε σκοτωθεί κάπου εκτός οθόνης και θα ήταν κρίμα μια τόσο καταπληκτική ιδέα όπως ο συμβολισμός ‘H20’ να πάει χαμένη. Οπότε εδώ παραγωγοί και σεναριογράφοι έκαναν ένα χαλαρό reboot, χωρίς φυσικά να το περιγράψουν ποτέ έτσι γιατί το reboot είναι buzzword του 21ου αιώνα και ο τίτλος-σύμβολο ‘H20’ είναι ‘90s, είναι τόσο ‘90s που κάθε φορά που κάποιος το βλέπει στη διάρκεια του 21ου αιώνα χαλαρώνει λίγο η υφή του χωροχρόνου. Τελοσπάντων, ο θάνατος της Laurie έγινε retcon σαν αυτά τα ωραία που γίνονται στα X-Men κόμικς και ‘εξηγείται’, οπότε εντελώς τυπικά αυτή η ταινία θα μπορούσε να ακολουθεί τις 4-6 κι όχι να τις σβήνει. Αλλά μην κοροϊδευόμαστε, ξεκάθαρα τις σβήνει: H H20Laurie έχει γιο (τον Josh Harnett) που έχει προσπαθήσει να μεγαλώσει μακριά από την απειλή του Michael, και απολύτως τίποτα που να συμβαίνει στις προηγούμενες 3 ταινίες δεν αναγνωρίζεται εδώ, ούτε κόρες, ούτε εγγονές, ούτε αρχαίοι Κέλτες, ούτε παρανοημένοι Loomεις, τίποτα απολύτως.

Η ταινία αυτή πολύ απλά σβήνει τις προηγούμενες και ξαναγράφει από πάνω τους, συνεχίζοντας την ιστορία της Laurie και του Michael ύστερα από ένα διάλειμμα πολλών χρόνων. Σαν ταινία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, με τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της να έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ πιο αποτελεσματικά στη νέα ταινία του David Gordon Green και την περισσότερη ώρα να είναι απλώς ένα σχετικά άνευρο, ακίνδυνο slasher, μια αμήχανη μετα-’Scream’ ταινία τρόμου στο σβήσιμο των ‘90s που εμφανέστατα δεν πολυξέρει τι να κάνει με τον εαυτό της.

Το σίκουελ του ‘H20’, που δυστυχώς δεν ονομάστηκε ‘H30: Hydronium’ επειδή μια δουλειά σωστή δε μπορεί να κάνει το Χόλιγουντ, είναι εμφανέστατα τοποθετημένο με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στον post-modern κόσμο που γέννησε το ‘Scream’, κάνοντας τον Michael μπαμπούλα ενός τύπου ριάλιτι επιβίωσης το οποίο έχει θεατές μες στην ταινία. Είναι παντελώς εκτός ύφους και συνέχειας με όλο το υπόλοιπο franchise και έχει μια εισαγωγή που βρίσκω προσβλητικά αχρείαστη απέναντι στον κοινό μύθο των Micahel και Laurie (κι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έλεγε κάτι τέτοιο γιατί αδιαφορώ γενικά για τέτοιου τύπου ιερά). Το τέλος του ‘H20’ μπορεί άνετα να λειτουργήσει ως φινάλε αυτής της μυθολογίας, αλλά από την άλλη αν δεν δείτε το ‘Resurrection’ δε θα απολαύσετε την αεροκλωτσιά του Busta Rhymes στον Michael Myers, το οποίο μη γελιόμαστε, είναι τοπ-10 στιγμή του franchise.

Διάρκεια: 359’ (269’ χωρίς το ‘Resurrection’).

Εκδοχή 5: ZombieVerse

Οι ταινίες:

‘Halloween’ (2007)

‘Halloween II’ (2009)

Η μόνη διαδρομή αυτού του περίεργου choose your own marathon πράγματος που δεν περιλαμβάνει την πρωτότυπη ταινία του Carpenter. Τώρα θα ασχοληθούμε με τον Rob Zombie.

Ο Zombie ανέλαβε το franchise όταν αποφασίστηκε να λήξει το original timeline (ειλικρινά, μετά το ‘Resurrection’ τι άλλο να γινόταν) και να επιστρέψει στην αρχή. Θα παρατηρήσει κανείς πως αυτές οι ‘επιστροφές στην αρχή’ γίνονται πλέον με δεκαετή συχνότητα. Του Zombie αυτό τουλάχιστον δε σήμαινε ίδια συνταγή- εξαρχής θέλησε να κάνει το ριμέικ εντελώς δικό του. Με την πρώτη ταινία το κατάφερε μόνο εν μέρει, φτιάχνοντας ένα φιλμ σε κάποιο ποσοστό πρίκουελ και σε κάποιο ποσοστό απλά ριμέικ της ταινίας του ‘78. Για την πρώτη μία ώρα παρακολουθούμε ουσιαστικά το origin story του Michael Myers καθώς ήδη εδώ ο σκηνοθέτης παίρνει αποστάσεις από την τη μέθοδο του Carpenter. Στην Zombie εκδοχή, ο Myers δεν έχει τίποτα το απόκοσμο, τίποτα το καρμικό. Είναι ένας κοινωνιοπαθής με διαλυμένο σπίτι, ένα σκηνικό εντελώς κοντά στις ευαισθησίες του Zombie το οποίο έρχεται να φορτώσει κάπως με το ζόρι στο μύθο του ‘Halloween’. Λειτουργεί αρκετά καλά, έστω κι αν το β’ μισό της ταινίας, που είναι πιο ευθύ ριμέικ του πρωτότυπου, ξεφουσκώνει.

Ο αληθινός θρίαμβος είναι το σίκουελ, όπου ο Zombie αφήνει τελείως πίσω κάθε αίσθηση δεσμού με το πρωτότυπο franchise, τις θεματικές και το στυλ του. Ακόμα κι η εμβληματική μουσική του Carpenter δεν χωρά στην ταινία αυτή, παίζοντας απλώς μία φορά, στους τίτλους τέλους. Αντ’ αυτού, εστιάζει εξ ολοκληρου στην αρρωστημένη ψυχοδιαστροφική σχέση του Michael και της Laurie μέσα από ένα μπαράζ διαταραγμένων οραμάτων που φέρνουν τους δύο ήρωες κοντά, κάτω από την ίδια σκεπή ψυχολογικής καταπίεσης. Από τότε που το franchise εισήγαγε την ιδέα πως ο Michael κι η Laurie είναι αδέλφια, το σίκουελ του Zombie είναι η πρώτη και μοναδική φορά που συμβαίνει το οτιδήποτε ενδιαφέρον με αυτή την πληροφορία. Κι όλα αυτά, μέσα σε ένα περιβάλλον αιχμηρών ήχων και ανελέητης, σχεδόν αποχρωματισμένης βίας- ένας αληθινός πίνακας διάθεσης για δύο τραγικούς ήρωες δεμένους ο ένας με την άλλη με δεσμά διαστροφής, αίματος, και επιθυμίας για να χωρέσουν σε κάποιον κόσμο, ή να δραπετεύσουν από αυτόν.

Το ‘Halloween II’ είναι η μόνη ταινία που τολμά να παρουσιάσει μια αληθινά διαφορετική ανάγνωση στη βίβλο του franchise και -ειδικά με δεδομένο το τέλειο φινάλε της- χαίρομαι που όχι απλά δεν επέστρεψε ο Rob Zombie και για άλλο σίκουελ, αλλά αυτό το remake σύμπαν εγκαταλείφθηκε πλήρως στη δύση της κυριαρχίας των Weinstein, παραμένοντας για πάντα ένα αυτόνομο, αξιοπερίεργο δίπτυχο.

Διάρκεια: 215’

Εκδοχή 6: Το νέο canon

Οι ταινίες:

‘Halloween’ (1978)

‘Halloween’ (2018)

Όλα αυτά έγιναν σχεδόν για να καταλήξουμε εδώ. Όταν ήρθε η ώρα για μια νέα απόπειρα στο franchise, με την εμπλοκή του Jason Blum αυτή τη φορά στην παραγωγή, οι David Gordon Green και Danny McBride (συν-σεναριογράφοι, και σκηνοθέτης ο πρώτος) πραγματοποίησαν τη πιο ριζική επανεγγραφή μέχρι σήμερα. Όχι απλά αλλάζοντας μικρά στοιχεία του continuity, αλλά σβήνοντας όλο το franchise εκτός της πρώτης ταινίας, γράφοντας ένα απευθείας σίκουελ στην προ 40ετίας δημιουργία του John Carpenter.

Το κλου είναι ότι με έναν παράδοξο τρόπο, αυτό το σίκουελ τους αποτελεί και πολυ-αναφορικό ριμέικ σχεδόν του συνόλου του ενδιάμεσου franchise. Δηλαδή όχι, αλλά πάντως είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό το σίκουελ που ας πούμε σβήνει όλο το εδιάμεσο timeline, δανείζεται ένα σωρό στοιχεία από πολλές από αυτές τις ταινίες, απλά χρησιμοποιώντας τα σε διαφορετικό πλαίσιο. Είναι σαν οι νέο σεναριογράφοι να μελέτησαν όλο το franchise, να διάλεξαν ιδέες και εικόνες που τους άρεσαν, και να βρήκαν χρήση για όλες τους γράφοντας τη συνέχεια της ορίτζιναλ -και μόνο- ιστορίας.

Αυτό σημαίνει πως σε αυτό το νέο Halloween σύμπαν, η Laurie ΔΕΝ είναι αδερφή του Michael. Η μεγαλύτερη νίκη αυτού του σύγχρονου σίκουελ είναι πως είναι η μόνη ταινία όλου του franchise που κατανοεί την αρχική θέση του Carpenter, περί του Michael Myers ως αρχέγονο, ανεξήγητο κακό χωρίς λογική ή κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται καμιά συγγένεια για κίνητρο, απλά υπάρχει. Και ταυτόχρονα, βάζοντας τη Laurie σε μια θέση ετοιμοπόλεμου κυνηγού (για 40 χρόνια περίμενε αυτή την επανένωση, έχοντας στο μεταξύ αποξενώσει την κόρη της), φτιάχνει μια ταινία για την απομόνωση (πάλι, όπως το πρωτότυπο φιλμ του Carpenter) και το πώς το τραύμα μπορεί να καθορίζει μια ολόκληρη ύπαρξη και προσωπικότητα. Ακόμα και το σκηνοθετικό στυλ, με τα υπομονετικά tracking shots και τους κενούς χώρους του κάδρου, επιστρέφει πίσω στην αρχική δουλειά του Carpenter, όχι ως μια τυφλά αναπαραγωγική άσκηση στυλ, αλλά περισσότερο ως μια τονικά συνεπής συνέχεια ενός αγνού, μη-ειρωνικού slasher από τα τέλη των ‘70s.

Και, το ξανατονίζω αυτό, για ταινία που σβήνει 7 φιλμ (δεν μετράω τα 2 του Zombie που έτσι κι αλλιώς είναι δικό τους πράγμα) εμφανίζεται με σεβασμό απέναντί τους, διατηρώντας διάσπαρτα στοιχεία (από τη σκηνή του φινάλε και τη Laurie-μητέρα μέχρι το ρόλο του ‘Νέου Loomis’ και μια ηρωίδα που κρατά το μαχαίρι) εντελώς αρμονικά τοποθετημένα σε αυτή τη νέα προσέγγιση.

Τώρα, είναι όλο αυτό ο τρόπος μου να πω ότι η true εκδοχή 6 (ή εκδοχή 6Α αν προτιμάτε) είναι η παρακολούθηση όλων, και των 11 ταινιών, διαδοχικά; Δεν ξέρω. Μπορεί. Εγώ πάντως αυτό έκανα.

Διάρκεια: 197’.

***

Ό,τι κι αν διαλέξετε από τις παραπάνω εκδοχές, καλή διασκέδαση με τον Michael εύχομαι. Το νέο ‘Halloween’ (που ξεκάθαρα αυτό θα δείτε αγνοώντας τα προηγούμενα 10, τζάμπα γράφω όλη τη νύχτα, το ξέρω) παίζεται ήδη στις αίθουσες. Happy, happy Halloween, siver Shamrock!