The Handmaid’s Tale, ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γυναίκας

Το απελπισμένο βλέμμα της εξαιρετικής Elizabeth Moss του ‘Mad Men’ όταν συνειδητοποιεί ότι το μέλλον της είναι γεμάτο μόνο φόβο, πόνο και – εγκεκριμένους από το θεοκρατικό καθεστώς – μηνιαίους βιασμούς.

Οι καρπερές γυναίκες με τους κόκκινους μανδύες και τα λευκά καπελίνα που είναι κλεισμένες, ως άλλα καναρίνια, στα χρυσά κλουβιά των σπιτιών των αφεντάδων τους (εντάξει, βγαίνουν έξω μόνο για ψώνια και καμία δημόσια εκτέλεση – και πάντα δυο-δυο).

Ένα τόσο κοντινό (και τόσο πιθανό;) μέλλον που προέβλεψε, πίσω στο 1985, η Margaret Atwood στο βραβευμένο μυθιστόρημά της που προσγειώθηκε εδώ και λίγο καιρό με γδούπο στις οθόνες μας.

Όλα αυτά σε μια αμερικάνικη κοινωνία η οποία, μετά από τη ραγδαία πτώση της γονιμότητας, εξαιτίας της μόλυνσης του περιβάλλοντος και των αφροδίσιων, είδε Πρόεδρο και Κογκρέσο να δολοφονούνται και μια θεοκρατική στρατιωτική δικτατορία, με εσάνς από Παλαιά Διαθήκη (σε ονόματα και λογική) να παίρνει τα ηνία.

Το πρώτο πράγμα που έκανε; Έκαψε βιβλία, κρέμασε ιερείς και αντιφρονούντες, εγκαθίδρυσε μια μυστική υπηρεσία που θα έκανε τη περίφημη Στάζι να ζηλέψει και, πάνω από όλα, καταπάτησε πλήρως τα δικαιώματα των γυναικών απαγορεύοντας τους να δουλεύουν, να ψηφίζουν, να έχουν περιουσία και γενικά να είναι οτιδήποτε άλλο από σύζυγοι, υπηρετικό προσωπικό, πόρνες (αυτό στο βιβλίο – δεν το έχουμε δει ακόμη στη σειρά) και μάνες.

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι αποκλειστικά το τελευταίο, καθώς παρακολουθούμε – με φουλ voiceover από την ίδια – την ιστορία μιας Handmaid, όπως ονομάζονται οι γόνιμες γυναίκες που υποχρεώνονται να είναι σκλάβες των διοικητών.

Προσοχή. Εδώ το σεξ δεν είναι απόλαυση, ούτε παιχνίδι εξουσίας. Μιλάμε για εντελώς αποστειρωμένη φάση. Οι Handmaids, που παίρνουν το όνομα του αφέντη τους για τα δυο χρόνια που μένουν στην υπηρεσία του, μέχρι δηλαδή να του κάνουν παιδί, κάνουν σεξ με αυτούς σε μια μηνιαία τελετή όπου είναι παρούσα και η στείρα σύζυγος (μπαίνουν κυριολεκτικά ανάμεσα στα πόδια της συζύγου).

Μην κοιτάς τώρα που ο ‘έχων τσακίρικο μάτι’ Joseph Fiennes, που παίζει εδώ τοn διοικητή (με σύζυγο την αγνώριστη  Yvonne Strahovski), θέλει να έχει και μια παραπάνω επαφή με το σκεύος μητρότητας προκειμένου να του έρθει η διάθεση, oπότε παίζει μαζί της και κανένα scrabble ή της δίνει να διαβάσει κάποιο απαγορευμένο περιοδικό μόδας.

Ούτε να λάβεις υπόψιν ότι η Elizabeth Moss, τη ζωή της οποίας πριν σκάσει μύτη όλο αυτό (κρίμα που δεν πρόλαβε να δραπετεύσει στον Καναδά) βλέπουμε σε flashback, καταφέρνει να διατηρεί τη λογική της και τη διάθεσή της να αντισταθεί. Όλα αυτά προκειμένου να δει ξανά την κόρη της, την οποία και φυσικά έχουν πάρει μακριά της.

Ο κανόνας θέλει τις Handmaids πειθήνιες, να βγαίνουν δυο-δυο (ώστε η μια να καρφώνει την άλλη) για ψώνια και να χαλαρώνουν μόνο όταν τους επιτρέπουν να βγάλουν τα μάτια σε κάποιον που τόλμησε να υποπέσει στο πιο βαρύ αμάρτημα από όλα, δηλαδή να βιάσει μια από αυτές.

Η αλήθεια είναι ότι, επειδή το θέμα μου είχε φανεί ψιλοβαρετό, πάλεψα να μη μου αρέσει το ‘The Handmaid’s Tale’. Δεν τα κατάφερα όμως. Είναι τόσο έξοχα κινηματογραφημένο και το cast τόσο ταιριαστό (μην ξεχάσω να σου πω ότι εδώ παίζει η  Alexis Bledel του ‘Gilmore Girls’ και η Samira Wiley του ‘Orange is the New Black’) που πραγματικά δεν μου άφησε επιλογή. Όσο και αν βαραίνει η καρδιά μου καθώς το βλέπω.

Χωρίς να μπούμε στον βάλτο με τα spoiler, ας πούμε απλώς ότι προφανώς και υπάρχουν παραλληλισμοί με ό,τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην πουριτανική Αμερική του Donald Trump, προφανώς και η συγκεκριμένη πραγματικότητα παίζει να είναι και το κρυφό όνειρο κάθε λευκού μεσήλικα, και προφανώς η Elizabeth Moss θα καταλήξει να είναι η μεγάλη κερδισμένη της ιστορίας (τύπου Rami Malek στο ‘Mr. Robot’). Λογικό καθώς, χωρίς καν να χρειαστεί να αρθρώσει έστω και μια λέξη, μας μεταδίδει ό,τι ακριβώς αισθάνεται μέσω των σούπερ εκφραστικών ματιών και χειλιών της.

Ειδική μνεία στο αντίπαλον δέος της Moss, την Ann Dowd, που παίζει την σαδιστική Aunt Lydia, την υπεύθυνη για την μετατροπή των ανεξάρτητων γυναικών σε υπάκουα σκεύη.

Στο τέλος της ημέρας, όπως σωστά έχει γραφτεί, το ‘The Handmaid’s Tale’ είναι μια φεμινιστική ιστορία επιβίωσης. Το μόνο που μένει να δούμε είναι να δούμε πόσο χαμηλά θα πέσει πριν συμβεί αυτό.