Κοίτα να δεις δίσκο που έβγαλε ο Harry Styles

Θα ξεκινήσω με την κλασική κλάψα απενοχοποίησης, για να έχω συνείδηση και χέρια καθαρά και για να μην με περάσουν για κανέναν ελαφρόμυαλο (ή τάχα μου ανοιχτόμυαλο) που τρώει τη φόλα επειδή του τη σερβίρουν με λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό από πάνω.

Δεν έχω δει ποτέ μου talent shows και πιστεύω ακράδαντα ότι απ’ αυτά δεν μπορεί ποτέ να βγει κάτι καλό κι αν ακόμα βγει δεν θα μπω στον κόπο να του δώσω ούτε μισή ευκαιρία. Πιστεύω ακόμα στο ρομαντισμό των περασμένων ημερών, που θέλει το καλό πράγμα να βρίσκει μόνο του το δρόμο προς την επιφάνεια και αν δεν τον βρει ακόμα καλύτερα, γιατί θα είμαστε λίγοι οι εκλεκτοί που θα το έχουμε ανακαλύψει. Πιστεύω πως κανένας σοβαρός καλλιτέχνης που όντως έχει τη δυνατότητα να φτιάξει ένα καλό δίσκο, δεν θα πήγαινε ποτέ να ξεφτιλιστεί ανάμεσα στα αμέτρητα νούμερα που περνούν από αυτά τα show. Πόσο μάλλον, δεν μπορώ να πιστέψω για κανένα λόγο ότι ένας τύπος που μέχρι πρότινος εξυπηρετούσε τους τίτλους κουτσομπολίστικων περιοδικών και εκπομπών τύπου Λαμπίρη/Τατιάνα, θα μπορούσε ποτέ να έχει βγάλει έστω κι ένα καλό κομμάτι.

Με λίγα λόγια είμαι ο κλασσικός τύπος που νομίζει ότι ξέρει τι είναι ποιότητα και γνωρίζει εκ προοιμίου ποιοι είναι άξιοι να την εκπροσωπούν και ποιοι όχι. Και πάνω από όλα πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι, με αποτέλεσμα να στερεί από τον εαυτό του κάτι που μπορεί και να αξίζει.

Τέλος πάντων, ήδη το έχω κάνει μεγάλο θέμα μόνο και μόνο επειδή είναι αυτός ο τύπος από τους One Direction. Δεν τον αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη επιείκεια επειδή είναι αυτός και “εντάξει, για τέτοιος που είναι, καλός είναι ο δίσκος”. Αντίθετα. Είμαι τόσο καχύποπτος και μιζεροκομπλεξάκιας απέναντι του, που στραβώνω με κάθε κομμάτι που μου αρέσει.

Έβαλα το άλμπουμ στο Spotify και έψαχνα βρω τρόπο να ξεπλύνω τη ντροπή μου, που από κομμάτι σε κομμάτι μεγάλωνε. Το πρώτο του single ‘Sign of the times’ είναι πραγματικά instant classic μπαλάντα, βγαλμένη από επαγγελματικό εργαστήρι επιτυχιών.

Και μιας και λέμε αλήθειες, ας πούμε και τη βασική. Δεν ξύπνησα την Κυριακή και είπα “α να μια ωραία μέρα για να ακούσω το άλμπουμ αυτού του νέου τραγουδιστή”. Καθόλου. Αυτό το tweet μου έβαλε τη φιτιλιά:

Εκτιμώ τον Ryan Adams (και τον Bryan) και θαυμάζω το ταλέντο του, αλλά ξέρω ότι είναι και λίγο καμένος και δεν του συγχώρησα ποτέ που έκανε ολόκληρο άλμπουμ με διασκευές Taylor Swift. Αυτό όμως που μου έβαλε φωτιά στον εγκέφαλο, ήταν αυτό το tweet:

Σοβαρά τώρα; Ο Nick Mason; Ο ντράμερ των Pink Floyd; Γέρασε πια τόσο πολύ που ξεκούτιανε τελείως; Εντάξει, το Rolling Stone που τον έκανε εξώφυλλο (έχει βγει λίγο Edward Furlong προ χρήσης), έχει κάνει και τον Justin Bieber, δύο φορές. Αλλά ο Mason;!;! Να παίξει drums στη μπάντα του; Ποιο είναι το επόμενο; Να του σκηνοθετεί video clip ο Paul Thomas Anderson;

Δεν είναι σίγουρο ποιος του γράφει τα τραγούδια. Το όνομα του είναι στα credits όλων των κομματιών, αλλά είναι βέβαιο πως του έχει κάνει πάρα πολύ δουλειά ο Jeff Bhasker που έχει δουλέψει με Beyonce, Lana Del Rey, Mark Ronson, μέχρι και με Rolling Stones. Τους στίχους είναι προφανές ότι τους έχει γράψει μόνος του στα περισσότερα κομμάτια, γιατί παρόλο που προσπαθεί αρκετά φιλότιμα να ακουστεί σαν τον Alex Turner των Arctic Monkeys στο ‘Kiwi’, θέλει πολύ διάβασμα για να γράφει και αντάξιους στίχους.

Αυτή λοιπόν την κίνηση από πρώην μέλος boyband δεν την περίμενε κανείς. Αντί να βγάλει ένα φανταχτερό καρναβάλι βροντερής anthem pop ή να τραβήξει το δρόμο του Robbie Williams (αλλά με φωνή, γιατί ο τύπος την έχει), επιλέγει ένα γενικότερο 70’s soft rock πλαίσιο. Και μάλιστα φροντίζει να το παίξει διπλό ταμπλό.

Μία Αγγλία, μία Αμερική. Τη Britpop δεν την πρόλαβε ούτε στα άσχημα τελειώματα της, αλλά την περνάει μερικά χέρια από το ξεκίνημα με τα ‘Meet Me in the Hallway’ και ‘Carolina’, αλλά και με το ‘Ever Since New York’ παρακάτω. Το ‘Two Ghosts’ είναι αυτό που στάνταρ άκουσε ο Ryan Adams πριν κάνει το tweet του (ίσως και να τσατίστηκε λιγάκι, αλλά από μέσα του) και είναι φανερό ότι τον αντιγράφει πάρα πολύ πειστικά. Για να μην αφήσει περιθώριο αμφισβήτησης, συνεχίζει με το ‘Sweet Creature’  σα να σου λέει ότι είναι και singer-songwriter αμερικανικής παιδείας, ενώ στο ‘Woman’ κλέβει και λίγο από τα blues των Black Keys.

Είναι λοιπόν ένας από τους δίσκους της χρονιάς; Όχι. Είναι όμως η εκπληξάρα της χρονιάς. Δεν έχει ξεχωρίσει ποια από όλες τις φωνές της εντυπωσιακής του γκάμας θέλει να κρατήσει, ούτε και έχει βρει που θέλει να πατάει πιο γερά. Αλλά ό,τι κι αν δοκίμασε μέσα στο ντεμπούτο του, το έφερε εις πέρας και με το παραπάνω.

Ίσως να μην ασχοληθούμε ποτέ ξανά μαζί του, ίσως και να τα κάνει μαντάρα παρακάτω. Αυτός ο δίσκος όμως είναι απολαυστικός από την αρχή μέχρι το τέλος.