Homeland S06E12: Designated Survivor

Έχουν περάσει δύο με τρία λεπτά πριν γράψω αυτή την πρόταση. Συνήθως για το Homeland, μου έρχονται πολύ γρήγορα οι σκέψεις. Αλλά εδώ δεν ήμουν σίγουρος πώς να αντιδράσω. Κι αυτό γιατί κατά την άποψή μου είχαμε δύο επεισόδια και όχι ένα. Σε μία τακτική που την έχουμε ξαναδεί μεν στο Homeland αλλά δεν είναι η συνηθισμένη.

Είχαμε ένα επεισόδιο τη μέρα της απόπειρας δολοφονίας και ένα δεύτερο ξεχωριστό επεισόδιο “six weeks later”. Διαφορετικά σε ένταση, σε ρυθμό, σε χαρακτήρες και συγκινησιακή απόδοση στον θεατή. Μόνη κοινή συνισταμένη των δύο επεισοδίων, ο όποιος θρήνος για τον Peter Quinn, στον θάνατό του αλλά και τη στιγμή που η Carrie βρίσκει τη φωτογραφία της πίσω από εκείνες του γιου του.

Ομολογώ ότι περίμενα ένα επεισόδιο σαν το περυσινό ενδέκατο ή το προπέρσινο τελευταίο. Με την ένταση να σε κρατά μέχρι το φινάλε. Και να αφήσουμε την κατάσταση να ξεκαθαρίσει την επόμενη χρονιά στο πρώτο επεισόδιο. Αυτό που είδαμε από τα μέσα του φινάλε και μετά ήταν ξεκάθαρα το πρώτο επεισόδιο της έβδομης σεζόν, χωρίς να έχουμε προλάβει να χαρούμε το φινάλε της έκτης. Και δεν ξέρω γιατί.

Ο Peter Quinn πέθανε ξεκάθαρα άδικα από τις σφαίρες των Αμερικανών στρατιωτών και ειδικών δυνάμεων. Αλλά ξεκάθαρα δίκαια για το πώς τον κατάντησαν στην σειρά. Ο Quinn δεν είχε έκτη σεζόν στο σενάριο που πήρε σπίτι του. Ο Quinn πέθαινε κανονικά πέρυσι στο νοσοκομείο, είτε τη στιγμή που η Carrie τον ξύπνησε είτε λίγο αργότερα που του κρατούσε το χέρι γεμάτη τύψεις. Όπως και να ‘χει δεν θα τον είχαμε δει σε αυτό το χάλι φέτος. Ένα χάλι που το μόνο που προμήνυε ήταν αργά ή γρήγορα ο θάνατός του. Κι ευτυχώς που δεν το άργησαν και τόσο πολύ. Είδε την παγίδα, σκέφτηκε το σωστό και όρμηξε στις σφαίρες σώζοντας την Πρόεδρο και τον έρωτα τον αγιάτρευτο.

Αν ανατρέξω σε παλαιότερα recaps, αποθεώνω τον Quinn και λέω ότι η σειρά βρήκε σε εκείνον τον νέο της πρωταγωνιστή. Τον νέο της ήρωα, πολύ καλύτερο από τον ψυχάκια τον Brody. Όταν όμως είδα φέτος τον Quinn σε αυτή την κατάσταση, σκέφτηκα ότι δεν αξίζει στον Rupert Friend, να ταλαιπωρείται άλλο σε αυτή τη σειρά. Οπότε στο καλό να πάει και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε για όσα πρόλαβε να χαρίσει στην σειρά. Άλλος ένας πρωταγωνιστής που αποχαιρετάμε στο Homeland, μπράβο, όχι μπράβο.

Πάμε όμως να δούμε έναν – έναν τους ήρωές μας και να αποχαιρετίσουμε τον Peter.

Ο κακός Βεζύρης S01E12

Επίλογος και στο φετινό μας spin off αλλά όχι ο επίλογος που περίμενα. Στο προηγούμενο recap προέβλεψα λανθασμένα ακόμα και θάνατο του Dar. Αυτό που δεν λογάριασα ήταν το twist στο ρόλο και τη θέση της ορκισμένης πλέον Προέδρου Keane. Αλλά θα φτάσουμε σε αυτήν και τι πρεσβεύει, σε λίγο.

Ο Dar είναι ο πρώτος που σώζει την Πρόεδρο από τη δολοφονία. Πολύ πριν λάβει δράση ο Quinn. Με το τηλεφώνημα στην Carrie την κάνει να καταλάβει ότι υπάρχει ενέδρα. Είναι τουλάχιστον συγκινητικό ότι η εμπλοκή του Quinn και η έγνοια του για εκείνον τον έκανε να δει πιο καθαρά αλλά το αδίστακτο προφίλ που του είχαν χτίσει δεν συγχωρούν τέτοιες ευαισθησίες.

Ο Adal είναι πλέον πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, παραδεχόμενος στον Saul όσα εκείνος ενορχήστρωσε. Αλλά όσα είπαν με τον Saul με έβαλαν σε πολλές σκέψεις για την Keane και φτάνω να αναρωτηθώ μήπως όλη η ουσία του επεισοδίου κρύβεται στον χαρακτηρισμό “unamerican” που προσέδωσε ο Dar στην νέα Πρόεδρο.

Ο Darth Vader του γλυκού νερού

Στην τελευταία σκηνή της Προέδρου, με την Carrie να φωνάζει έξω από το γραφείο της κι εκείνη να πίνει το νεράκι της, η Keane εμφανίζεται με το πραγματικό διαβολικό της πρόσωπο. Αυτό που για πολλούς, έστω και καθυστερημένα αρχίζει να μοιάζει με του Donald Trump, παρά την αστοχία στην αρχή της σεζόν να εκλέξουν γυναίκα Πρόεδρο από την Νέα Υόρκη, όπως πίστευαν ότι θα γίνει και στην πραγματικότητα.

Έχουμε λοιπόν μία κακιά Πρόεδρο που θέλει να τα βάλει με όλο το μέχρι τώρα κατεστημένο, με τρόπους που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Και εν τέλει βρίσκονται στην ίδια φάκα τόσο οι πολέμιοί της όσο και εκείνοι που την έσωσαν. Άραγε πόσα κελιά χωρίζουν τώρα Dar Adal και Saul Berenson;

Αυτό που ενδεχομένως θα ήλπιζα σαν σενάριο κι αυτό που μου κολλάει στα λεγόμενα του Dar Adal για εκείνη, θα ήταν η Πρόεδρος να δρα για λογαριασμό κάποιων ξένων για την Αμερική μυστικών υπηρεσιών. Να είναι κατάσκοπος των Ισραηλινών, των Ρώσων, οποιωνδήποτε. Αν και ήδη η μεταστροφή της και το σατανικό πρόσωπο που προς το παρόν δεν δικαιολογείται, αρκεί για να αιτιολογήσει τα προφητικά λόγια του Βεζύρη μας.

Η Πρόεδρος μοιάζει πλέον παντοδύναμη και εκδικητική. Μοιάζει αδίστακτη και σατανική. Αλλά αλήθεια, η συγκεκριμένη ηθοποιός, με το νεράκι της και το φλωροΰφος της, μόνο του γλυκού νερού μπορεί να είναι.

Better hang up Saul

Τον απήλαυσα τον μπαγάσα στα τελευταία επεισόδια. Με τα ωραία του τα κοστούμια, καθισμένος συνέχεια σε δερμάτινους καναπέδες και τραπέζια υψηλής σημασίας. Εκεί όταν τον χρειάστηκε η Πρόεδρος, εκεί όταν τον χρειάστηκε η πατρίδα, εκεί – νικητής – στο τέλος της μάχης να κάνει πατ πατ στον παλιό του σύντροφο στη φυλακή.

Αλλά κάπως έτσι δεν τα φέρνει η μοίρα κάθε φορά στον Saul; Να τα έχει όλα κανονισμένα μέχρι να του την σκάσει κάποιος, μέχρι να τον μαχαιρώσει κάποιος πισώπλατα. Καταντά λίγο κουραστικό είναι η αλήθεια, ο Saul να είναι έρμαιο των αποφάσεων άλλων. Με τη φάτσα του στην οθόνη του iPhone να κάνει Facetime για να σώσει τα άσωστα και το μέλλον του εξαρτάται και πάλι από μια τύπισσα σαν την Carrie, η οποία φρόντισε να τον πληγώσει λίγη ώρα νωρίτερα. Γενικά Homeland, κάθε φορά που κάποιος ανοίγεται συναισθηματικά, την πατάει μετά από 10 λεπτά. Μήπως να το κόψουμε αυτό το μοτίβο;

Το θέμα με τον Saul είναι ότι είναι για ακόμα μια φορά χωρίς ρόλο στη σειρά. Και δεν ξέρω αν θα καταφέρει η Carrie να τον αποφυλακίσει σύντομα για να τα βάλουν σχετικά γρήγορα με την Πρόεδρο αλλά μέχρι να τον δούμε να ενεργοποιείται ξανά, θα είναι για ακόμα μια φορά ο μοναδικός του καστ που το όνομά του είναι στην μαρκίζα αλλά παίζει ρόλο κομπάρσου.

Ο Jack Bauer που δεν είναι Jack Bauer

Ο τίτλος “Designated Survivor” της ταιριάζει νομίζω γάντι ακόμα κι αν δεν βρίσκεται στο Οβάλ γραφείο αλλά κοντά σε αυτό. Κι ακόμα κι αν η “έκρηξη” γύρω της δεν ξεπάστρεψε ακριβώς τους πάντες αλλά σε κάθε περίπτωση την άφησε και πάλι μόνη να παλέψει με τα θηρία. Στο κλείσιμο του επεισοδίου την βλέπουμε να ατενίζει τον σχετικά μαυρισμένο Λευκό Οίκο, έρημη μονομάχος σε μια μάχη που δεν ξέρει καν πώς θα δώσει.

Έχασε τον Quinn με έναν αρκετά οδυνηρό τρόπο και ακόμα σημαντικότερα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Αν η Πρόεδρος αποδειχθεί να είναι η πηγή του κακού, αν φανεί ότι πίσω από την συνωμοσία ήταν η ίδια και η προπαγάνδα της για να τους φάει όλους λάχανο, τότε γιατί πέθανε ο έρμος ο Quinn; Πέρα από τον Quinn όμως έχασε και τον Saul, έχασε και κάθε πιθανό της σύμμαχο. Και της έμεινε ο * drumroll * MAX!!!

Αυτός ο απίθανος τύπος να δείτε μια μέρα θα σώσει τον κόσμο.

Τελευταία έξοδος: Peter Quinn

Σε μια σεμνή τελετή, αποχαιρετούμε έναν πολυσχιδή χαρακτήρα της σειράς. Έναν άνθρωπο που η σειρά έχτισε αριστουργηματικά τη σεζόν που εμφανίστηκε για να τον μπλέξει μετά σε πολύ περίεργα μονοπάτια χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Δεν ξέρω αν θυμάστε τη σεζόν που έμενε στο μοτέλ ή τις προβληματικές σχέσεις που έκανε στις επόμενες.

Ο Peter Quinn ήταν πρώτα από όλα ένας στρατιώτης του καθήκοντος κι ένας πιστός φίλος για εκείνους που τον στήριξαν και τον ανέδειξαν. Όπως είπα και προηγουμένως, έτσι όπως τον κατάντησαν, δεν θα λείψει και πολύ στη σειρά. Αυτός που λείπει πολύ από το Homeland είναι ο παλιός καλός Peter Quinn.

Αντίο Peter, till we meet again.

Αντί επιλόγου

Διάβασα με ενδιαφέρον σήμερα το πρωί το άρθρο του Atlantic για το πώς η σειρά παγιδεύτηκε από όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα, φτάνοντας σε ένα ακατανόητο για την μέχρι τώρα εξέλιξή της, φινάλε. Δεν έχτισαν την Πρόεδρο για να είναι ο villain και πράγματι το να μας το ανακοινώνουν απλά στα τελευταία δέκα λεπτά δεν το λες και λογικό. Αλλά πιστεύω ειλικρινά ότι θα τους βγει το twist μια χαρά με το σενάριο της επόμενης σεζόν.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η ατάκα που βρήκα στο άρθρο και λέει: “it points to the roadblocks for TV shows that anchor themselves to real events, since (as the last six months have proven) truth has the capacity to be vastly, unpredictably stranger than fiction” είναι πολύ σωστή και καίρια. Το Homeland προσπαθούσε κάθε χρονιά να είναι relevant, να είναι σύγχρονο, να συζητά όσα συζητούν οι Αμερικανοί στα σπίτια τους. Είχε τις ευλογίες Ομπάμα και οι παραγωγοί έφεραν υπερήφανα την σχέση τους με την CIA και το briefing που παίρνουν κάθε χρονιά από εκείνους.

Η εκλογή Trump όμως και η άτσαλη αντιμετώπισή της από την σειρά με την Trumpοποίηση μιας Προέδρου Keane που είναι ξεκάθαρα Hillary, φέρνουν αρκετή γκρίνια με το φινάλε. Παρέα όμως με τρομερά νούμερα θεαματικότητας που αποδεικνύουν ότι η σειρά κατάφερε να κερδίσει ξανά τους φαν της και ότι όλο το παιχνίδι είναι στο εσωτερικό της Αμερικής.

Δύσκολα θα εκπληρωθεί το όνειρό μου για μια σεζόν σε εχθρικό έδαφος αλλά δεν ανησυχώ. Το Homeland – θα το ξαναπώ – δεν με απογοήτευσε ποτέ και πάντα έβρισκε τρόπους να με κρατά μπροστά στην οθόνη. Θα τα ξαναπούμε και του χρόνου με recaps του Homeland, αν μου το επιτρέπει ο Δημητρόπουλος. Θα ανταμώσουμε ξανά με τη σειρά, φυσικά αποκλειστικά στο FOX.

Θα κλείσω με το πρώτο τραγούδι που μου ήρθε στο μυαλό μετά το επεισόδιο. Γιατί σε αυτή την Αμερική του Homeland όλα για κάποιο λόγο πάνε ανάποδα. Και το μέλλον της χώρας περιγράφεται άριστα σε αυτούς τους στίχους:

My future’s determined by

Thieves, thugs, and vermin

It’s quite an excursion

But it’s okay

Everything’s backwards

In americana my way

(Well, fuck you)