Homeland S07E08: Όταν η Carrie νίκησε και την Cersei Lannister

Ανάμεσα στις θεωρίες του Foucault για τον κόσμο γύρω μας, με έχει απασχολήσει περισσότερο μέχρι τώρα εκείνη που αναφέρει ότι όσα βιώνουμε σε αυτή τη ζωή εξαρτώνται από τις συνισταμένες που τα διέπουν. Μία υπέροχη ανάλυση κατά της απόλυτης αλήθειας και της αντικειμενικότητας του εκάστοτε παρατηρητή. Πράγματα που σε πολλούς μπορεί να φαίνονται απλοϊκά ή αποτρόπαια αν όχι αυτονόητα αλλά στην εποχή που έζησε ο φιλόσοφος ήταν εξόχως σημαντικά.

Το Homeland και αυτό που προκαλεί στους πιστούς του από την άλλη, φαίνεται να τα βάζει λίγο (εντάξει, ελάχιστα αλλά θέλω να βγει ένα επιχείρημα) με τη θεωρία αυτή. Κι αυτό γιατί νιώθω ότι όποιος κι αν παρακολουθεί την σειρά, στο τέλος σχεδόν κάθε επεισοδίου, πίνει ένα ποτήρι γευστικότατη δροσιστικότατη τσαντίλα.

“Μα σε κάθε επεισόδιο τσαντίζομαι” άκουσα χθες το μεσημέρι την Μαριλλέλα, αρχισυντάκτρια του Ladylike.gr να λέει σχετικά με την σειρά. Κι έχει απόλυτο δίκιο. Με τους δημιουργούς της σειράς να έχουν κατορθώσει πραγματικά να σε πιάνουν τα νεύρα σου με την πλοκή και τις όποιες αναποδιές συναντούν στο δρόμο προς το φινάλε κάθε σεζόν.

Αλλά πρόσεξε. Δεν είναι εκείνη η τσαντίλα που νιώθεις όταν βλέπεις μια ταινία στην οποία ο πρωταγωνιστής κατηγορείται άδικα για έναν φόνο. Είναι εκείνο το σπάσιμο όταν κλείνεις την πόρτα πίσω σου και συνειδητοποιείς ότι έχεις αφήσει μέσα τα κλειδιά. Είναι εκείνος ο εκνευρισμός όταν έχεις βάλει 72 βιδάκια σε ένα έπιπλο για να αντιληφθείς ότι το έχεις βάλει το βασικό ξύλο ανάποδα. Είναι εκείνα τα νεύρα που σε πιάνουν όταν σιγοψήνεις 6 ώρες ένα χοιρινό στο φούρνο ψεκάζοντάς το ανά 15 λεπτά με μηλόξυδο και βγαίνει σκληρό σαν σόλα.

Θα τα αφήσω όμως στην άκρη τα συναισθήματά μου για την σειρά για να δούμε τι έγινε και στο επεισόδιο. Και θα ξεκινήσω με την Carrie για να εξηγήσω και τον τίτλο του κειμένου.

Όσκαρ χειρότερης μητέρας, πολλές υποψήφιες, μία νικήτρια

Διάβαζα το entertainment weekly νωρίτερα στο δικό του recap και με έπιασαν τα γέλια όταν έβαλαν στον ίδιο κουβά την Lucille Bluth από το Arrested Development, την Betty Draper από το Mad Men, την Cersei Lannister από το Game of Thrones, την Norma Bates από το ομώνυμο Motel και την πολυαγαπημένη μας Carrie. Αρχικά να πω ότι θα έπρεπε να βγάλουν από την λίστα την Betty από την καλύτερη σειρά όλων των εποχών αλλά τέλος πάντων. Έχουν δίκιο στο εξής. Η Carrie, επεισόδιο με το επεισόδιο, αναδεικνύεται σε όλοένα και χειρότερη μητέρα.

Και δεν χρειαζόταν το πατρονάρισμα του Saul, αυτή η μακρά παύση την ώρα που η χώρα καίγεται, για να αντιληφθούμε το μέγεθος του δράματος. Ούτε φυσικά οι φωνές της αδερφής της και οι απειλές για την κηδεμονία του παιδιού. Είναι ολοφάνερο ότι η Carrie δεν μπορεί να φερθεί φυσιολογικά στο παιδί της, βάζει σε προτεραιότητα τη χώρα (όπως πιθανότατα θα έκανα πολλοί) και κινδυνεύει να την χάσει, συναισθηματικά αν όχι τυπικά, πολύ σύντομα.

Η Carrie φέρεται στην μικρή σαν να είναι κι εκείνη μία πράκτορας. Μόνο που δεν γίνεται να περιμένεις από ένα παιδί να φέρεται φυσιολογικό όταν μέσα σε δύο μέρες έχει ζήσει ένα τέτοιο ψυχολογικό ροντέο. Σκληρή σαν την Cersei δεν είναι, δεν έχουμε δει την Cersei να μυξοκλαίει κάθε φορά που της φάγαν το μπιφτέκι της. Αλλά η Carrie κερδίζει σε συνέπεια στο να είναι η χειρότερη μάνα της τηλεοπτικής γειτονιάς.

Τα της ανάκρισης και της συμμετοχής της στον χαμό θα τα πούμε σε λιγάκι. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι με την κατάσταση να χειροτερεύει διαρκώς, δεν αποκλείεται να δούμε την Carrie στο τέλος της σεζόν να μπαίνει σε μια κλινική για μερικούς μήνες. Σε κάθε περίπτωση ελπίζω απλά να μην οδηγήσει όλο αυτά σε κάποια νέα μεγαλειώδη γκάφα.

Ο θερμός πόλεμος

Αποφάσισα να αφιερώσω ένα ολόκληρο κεφάλαιο στους Ρώσους α) γιατί το αξίζουν και β) γιατί λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται σε κάθε μία αμερικανική παραγωγή. Με τις φάτσες να είναι διαλεγμένες μία μία για να υποβιβάζουν την σημασία τους στην πλοκή και τους διαλόγους τους να είναι βγαλμένοι από κακογραμμένο James Bond, οι δημιουργοί μάς παρουσιάζουν μία χώρα που προσπαθεί να παίξει ένα μοντέρνο παιχνίδι με παλιομοδίτικο στιλ.

Ο πρέσβης που τα ξέρει όλα, ο κατάσκοπος που ξέφυγε από την πεπατημένη, όλα μαρτυρούν ένα κατασκοπικό παιχνίδι που στα μάτια των περισσοτέρων μοιάζει σαχλό αλλά έχει τις βάσεις τους σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μας.

Στην πλοκή μας, η Μόσχα πιέζεται από το μήνυμα του Wellington και αποφασίζει να βάλει σε λίγο πάγο την αποστολή. Κυρίως γιατί τους έκαναν τσακωτούς. Αυτό βέβαια χαλάει τα σχέδια του Saul την στιγμή που ήταν έτοιμος να αποκαλύψει την όλη πλεκτάνη. Το μόνο που δεν είμαι σίγουρος είναι τι θα απογίνει η Simone μιας και δεν μου ήταν ιδιαίτερα ξεκάθαρο αν η εντολή ήταν να πεθάνει ή να διασωθεί.

Το πολύ κωμικό σε όλο αυτό το χάος είναι το politically correct που ίσχυσε στην αρπαγή της Simone όταν οι δύο Αμερικανοί μάρσαλς απλά ξεγελάστηκαν από τα πρωτοπαλίκαρα των Ρώσων και δεν κατέληξαν με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Οι κακές παρέες του Saul

Θα τον στηρίζω μέχρις εσχάτων για τις τελευταίες σεζόν της σειράς αλλά κάθε φορά που βρίσκεται κοντά στην Carrie, κάτι πάει στραβά στα σχέδιά του. Λες και το κορίτσι αυτό προκαλεί περισσότερα προβλήματα από όσα επιλύει. Έτσι, με τον Dante στα χέρια του αλλά ένα αδιέξοδο μπροστά του, εμπιστεύεται την Carrie να ανακρίνει τον χαφιέ, σε μία επανάληψη της ιστορικής ανάκρισης που είχε κάνει η Carrie στον Brody μερικές σεζόν πίσω.

Μόνο που εκείνη η ανάκριση ήταν ένα αριστούργημα σκηνοθετικά και σεναριακά ενώ αυτή εδώ (με έναν φανερά μικρότερο παίκτη φυσικά) έπασχε σε πολλά σημεία. Ηθελημένα όμως μιας και το μεγαλύτερο μέρος της ανάκρισης παρουσιάζεται σαν μια απολογία της Carrie για όσα έχει κάνει ως σήμερα, μία συνειδητοποίηση του πόσο κακό μπορεί να έχουν προκαλέσει οι πράξεις της στις ζωές άλλων ανθρώπων.

Το εύρημα με τον δικηγόρο μοιάζει να είναι επιτυχημένο και πλέον έχουν ό,τι χρειάζονται για να πιάσουν την Simone πριν εκείνη εμφανιστεί μπροστά στην επιτροπή του Paley, ο οποίος σιγά σιγά μοιάζει αδίστακτος απέναντι στην Πρόεδρο σε μια αντιστροφή ρόλων σε σχέση με την εκκίνηση της σεζόν όταν η Πρόεδρος ήταν ο λύκος και όλοι οι άλλοι τα πρόβατα.

Το πρόβλημα τώρα για τον Saul είναι η επιτροπή που πιθανότατα δεν θα δεχτεί τον τρόπο με τον οποίο απέσπασαν τα στοιχεία από τους μάρτυρες. Και όλο το μπλέξιμο που προκάλεσε άθελά του και εκείνος με τις αποφάσεις του, εμπιστευόμενος για άλλη μια φορά την Carrie. Ο Saul προδόθηκε τόσο από το ένστικτό του όσο και από τους συνεργάτες τους, τη στιγμή που είχε ενορχηστρώσει μία μελετημένη επιχείρηση. Και για δεύτερη ή τρίτη φορά στη σεζόν βρίσκεται έξω από ένα σπίτι στην αμερικανική εξοχή, με τα χέρια “δεμένα” και ένα σωρό προβλήματα να λύσει.

Οι περιπέτειες του MAX S01E08

Μόνο ένα βλέμμα χάρισε στο κοινό του ο MAX σε αυτό το επεισόδιο. Ένα ενοχικό ταπεινό βλέμμα στη θέα της Carrie να εμφανίζεται στο στρατηγείο που έχει χτίσει ο Saul για την συγκεκριμένη επιχείρηση. Σε αγαπάμε MAX. Δεν ξεχνάμε όσα έχεις προσφέρει μέχρι τώρα.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.