Η πιο δημοφιλής ταινία στον κόσμο αυτή τη στιγμή είναι ένα 55λεπτο θρίλερ μέσω Zoom

ΟΚ αυτό το τελευταίο δεν είναι τόσο πολύ βγαλμένο από τη ζωή όσο τα προηγούμενα, συγγνώμη, παρασύρθηκα. Επίσης αν *είναι* βγαλμένο από τη ζωή τότε παρακαλούμε επικοινώνησε μαζί μας κάπως άμεσα;; Θέλω πάρα πολύ να μιλήσουμε.

Αλλά ναι, τα προηγούμενα. Βγαλμένα από τη ζωή. Οι ‘screen life’ ταινίες, αν μπορούμε να τις πούμε έτσι, ήταν ήδη υπάρχον trend τα τελευταία χρόνια, μια εξέλιξη αναμενόμενη. Καθώς όλο και μεγαλύτερο μέρος της ζωής και της επικοινωνίας μας διαδραματίζεται ονλάιν, το σινεμά θα ψάξει τρόπους να ακολουθήσει. Κι έτσι είδαμε ταινίες από το θρίλερ ‘Unfriended: Dark Web’ (δες το στο Netflix) μέχρι το ελληνικό ‘Scopophilia’ (δες το στο Cinobo), όπου όλη η πλοκή απεικονίζεται μέσω από τις οθόνες των χαρακτήρων.

Το ‘Host’ γυρίστηκε από τον Ρομπ Σάβατζ εν μέσω καραντίνας, αποκλειστικά μέσω Zoom και με τους ηθοποιούς να στήνουν τις σκηνές και το φωτισμό, καθεμία και καθένας σπίτι τους. Όμως στην πραγματικότητα, μοιάζει περισσότερο συγγενικό με κάτι σαν το ‘Blair Witch Project’ παρά με κλώνο του ‘Unfriended’, μιας και δεν υπάρχει κάποιου άλλου είδους χρήση εφαρμογών ή του desktop από τους χαρακτήρες, παρά μόνο οι κάμερες που βρίσκονται πάνω τους.

Φαντάζεσαι όμως το ‘Blair Witch Project’ αν μπορούσαμε να δούμε ταυτόχρονα την εικόνα από όλες τις κάμερες; Η εικόνα του τρόμου περνάει αβίαστα σε μια νέα διάσταση, όπου η άμεση απειλή που αγκαλιάζει το κάδρο, απλώνεται όχι σε ένα, αλλά σε πολλά- ταυτόχρονα. Σε μια πολύ αναλυτική συνέντευξη του σκηνοθέτη στο slashfilm μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερο για το πώς στήθηκε τεχνικά η ταινία αλλά θέλω να σταθώ στις επιρροές που αναφέρει, ανάμεσα στις οποίες είναι φυσικά το ‘Blair Witch Project’ αλλά και το ‘Insidious’, μια από τις καλύτερα στημένες ταινίες τρόμου του 21ου αιώνα.

Στο ‘Insidious’ o Τζέιμς Γουάν χρησιμοποιεί εκπληκτικά το κάδρο μετατρέποντας κάθε αρνητικό χώρο σε ενεργή απειλή, και ο Σάβατζ εδώ στο ‘Host’ κάνει ακριβώς το ίδιο. Επί 6.

Το να βλέπεις 6-7 παράθυρα το ένα δίπλα στο άλλο μπορεί να μοιάζει πεζό και απολύτως καθημερινό πλέον, όμως αυτή η απλότητα είναι που κάνει το εγχείρημά του τόσο ενδιαφέρον ως προς τον φορμαλισμό της ταινίας τρόμου. Η ονλάιν επικοινωνία είναι πράγματι δομημένη με αυτό τον τρόπο, με παράθυρα και σημεία ενδιαφέροντος που ανά πάσα στιγμή επιζητούν την προσοχή και πιθανώς διακόπτουν τη ροή μιας ιστορίας, μιας αφήγησης, μιας σκέψης.

Γι’αυτό και είναι δυσκολότερο, για παράδειγμα, να πεις μια ιστορία μέσω Zoom. Δίχως την βοήθεια που προσφέρει η γλώσσα του σώματος, που μπορεί πολλές φορές να συνεισφέρει περισσότερο σε μια συζήτηση από δεκάδες λέξεις, και δίχως την συλλογική ενέργεια ενός δωματίου, η επικοινωνία αποτελείται από παντελώς αποκομμένες εικόνες (ή και λέξεις), δίχως κάποιο φυσικό flow. Για κάθε φράση που λες, οφείλεις να έχεις (έστω και υποσυνείδητα) το νου σου σε μια πλειάδα διαφορετικών πηγών, αναζητάς την προέλευση κάθε ήχου, κάθε μισόλογου, επεξεργάζεσαι κάθε ξεχωριστό βλέμμα, κάθε αντίδραση, κάθε μεμονωμένο περιβάλλον.

Ο Σάβατζ ακριβώς πάνω σε αυτή την παντελώς σύγχρονη εμπειρία στήνει την ταινία τρόμου του, αμβλύνοντας κάθε αίσθηση από τις παραπάνω μέσα από το πρίσμα του μεταφυσικού τρόμου. Κάθε ξεχωριστή πηγή είναι εδώ κυριολεκτικά και ένα διαφορετικό περιβάλλον απειλής.

Στην ταινία, μια παρέα συγκεντρώνεται για ένα ομαδικό Zoom call με στόχο να καλέσουν ένα πνεύμα, που ύστερα από την κοροϊδευτική στάση ενός από τα μέλη της παρέας, θα το πάρει προσωπικά και θα αρχίσει να επιτίθεται. Με διαφορετικούς τρόπους στην κάθε διαφορετική κάμερα, έχοντας ως αποτέλεσμα μια ταινία που από ένα σημείο και μετά είναι στην ουσία μια δίχως ανάσα συλλογή τρομακτικών στιγμή. Τη μία μετά την άλλη.

(Η “πειραγμένη” εικόνα στη σκηνή του πληκτρολογίου θα είναι κάτι που φοβάμαι πως θα βλέπω σε εφιάλτες για αρκετό καιρό. Ευτυχώς δεν είμαστε ακόμα σε καραντίνα- τις πρώτες μέρες είχα δει κάποιους πραγματικά φρικτούς εφιάλτες και δεν είχα καμία όρεξη να προστεθεί κι ένας δαίμονας σε αυτούς.)

Ο σκηνοθέτης περιγράφει πώς τις γύρισε αυτές με τη βοήθεια κάθε ηθοποιού, και η μέθοδος εξηγεί σε σημαντικό βαθμό το πώς όλα μοιάζουν τόσο αυθεντικά τρομακτικά. «Κάθε ηθοποιός ήξερε μόνο τι θα συμβεί σε εκείνον», εξηγεί. «Ένα πράγμα που κάναμε στο πρόγραμμα είναι πως βάλαμε όλα τα μεγάλα stunts, όλες τις μεγάλες σκηνές και τα μεγάλα τρομάγματα, στην αρχή της παραγωγής. Πήγαμε ξεχωριστά με κάθε ηθοποιό και γυρίσματα τα μεγάλα τρομάγματα, τους θανάτους, χωρίς να το πούμε στο υπόλοιπο γκρουπ».

Ύστερα πήρε αυτό το υλικό, το μόνταρε και πρόσθεσε όλα τα ηχητικά εφέ. Κι όταν άρχισε να δουλεύει πια με όλο το γκρουπ, υπήρχε πλέον ένα σενάριο συνοπτικό, κάπου 10 σελίδες, που έθετε σε γενικές γραμμές το τι έπρεπε να συμβεί, και πολλά από τα όσα έβγαιναν από τις αλληλεπιδράσεις των ηθοποιών, ήταν αβίαστα. «Έριχνα το υλικό [των θανάτων] στο Zoom και έβλεπα αντιδράσεις σε αληθινό χρόνο, σα να έβλεπαν τους φίλους τους να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια τους ή να σέρνονται γύρω γύρω, όλα αυτά τα πράγματα που κανείς δεν είχε ιδέα πως ερχόταν», λέει. «Πολλά από αυτά που βλέπετε στην οθόνη είναι οι αληθινές πρώτες αντιδράσεις των ηθοποιών που βλέπουν αυτές τις φρικτές αφηγηματικές στιγμές να εκτυλίσσονται».

Η ταινία κυκλοφόρησε στις 30 Ιουλίου στην streaming υπηρεσία Shudder, και έκτοτε έχει φτάσει να είναι η πιο δημοφιλής ταινία στο κινηματογραφικό social μέσο Letterboxd (όπου χρήστες καταγράφουν το ημερολόγιο των ταινιών που βλέπουν και τις βαθμολογούν) μαζί με ένα γλυκό 100% στο Rotten Tomatoes. Βοηθάει το ότι είναι καλή ταινία τρόμου, αλλά βοηθάει πολύ και το ότι, όπως ακριβώς ένιωσαν και οι ηθοποιοί πρωταγωνιστές, όλα αυτά τελικά είναι πολύ πολύ αναγνωρίσιμα. Και ως προς την ψηφιακή επικοινωνία, και ως προς την αναγκαστική απομόνωση της πανδημικής δυστοπίας που βιώνουμε- και το πώς ο ένας τρόμος ενισχύει τον άλλον. (Υπάρχει μια φανταστική φευγαλέα στιγμή προς το τέλος του φιλμ που σου θυμίζει πόσο πολύ βγαλμένη από τα σπλάχνα του κορονοϊκού 2020 είναι η ταινία.)

Με πολλούς τρόπους, το ‘Host’ είναι τρόμος από τη ζωή βγαλμένος.