House of the Dragon: Οι Targaryen επέστρεψαν και εμείς είδαμε τα πρώτα επεισόδια

Η τελευταία σεζόν του Game of Thrones δεν θα μπορούσε ποτέ να τους έχει ικανοποιήσει όλους. Όχι επειδή κάτι τέτοιο είναι πάντοτε αδύνατον πλησιάζοντας στα μεγάλα φινάλε (και εξαιτίας αυτού βέβαια), αλλά και γιατί όσο εκείνη η σειρά ακόμα εξελισσόταν, οι θεατές της είχαν χωριστεί χοντρά-χοντρά σε δύο – ανάμεσα σε άλλες – κατηγορίες. Σε εκείνους που είχαν αγαπήσει το GoT για την πολιτική του ίντριγκα και δεν έβλεπαν την κυρίευση του show από τους White Walkers με καλό μάτι, και σε αυτούς που ανυπομονούσαν να ρίξει ο Night King το Τείχος και να έρθει επιτέλους ο Χειμώνας. Το House of the Dragon έχει φτιαχτεί, θεωρητικά, για τους πρώτους.

Η σειρά ανακοινώνει αμέσως πως λαμβάνει χώρα «172 χρόνια πριν τη Daenerys Targaryen», όμως προς τιμήν της, σε κανένα σημείο των έξι επεισοδίων που μας δόθηκαν για review δεν μοιάζει με αφήγηση για περασμένες εποχές. Το House of the Dragon απεικονίζει έναν κόσμο που μοιάζει ακόμα νέος, πριν απολιθωθούν οι υποσχέσεις του. Σε αυτό παίζει σίγουρα ρόλο η σταθερή παρουσία των δράκων που σε αυτό το show θα είναι συνολικά 17 μέχρι το τέλος του, αξιόπιστα συναρπαστικοί ως συνήθως, τουλάχιστον μέχρι να τους βιώνουμε ως κανονικότητα σε αυτή την εκδοχή του σύμπαντος.

Το House of the Dragon που βασίζεται στο Fire and Blood του George R.R. Martin από το 2018, το πρώτο μέρος της ιστοριογραφίας του για τον Οίκο των Targaryen, μοιράζεται προφανώς αρκετά με το Game of Thrones, τουλάχιστον ως πρόθεση. Θέλει και αυτό να εξερευνήσει τα κοινωνικά συμβόλαια παρακμιακών μοναρχιών και κάποιες πάντα επίκαιρες ασθένειες, όπως είναι η διαβρωτική χρήση των όπλων μαζικής καταστροφής και ο πατριαρχικός σεξισμός. Κυρίως ο τελευταίος, παρότι η προσέγγιση εδώ απέχει πολύ από τον λεπτότερο χειρισμό των αρχικών σεζόν του Game of Thrones.

Ο βασιλιάς Viserys, ένας Paddy Considine που αποτυπώνει φανταστικά την ευαισθησία και τον δισταγμό ενός χαρακτήρα του οποίου οι αδυναμίες, πραγματικές ή αντιληπτές από τους γύρω του, κινούν την πλοκή και τη μεταμορφώνουν σε ένα σαιξπηρικό σχεδόν δράμα, δεν έχει καταφέρει ακόμα να φέρει στον κόσμο κάποιον άνδρα απόγονο. Η κόρη του, Rhaenyra (την υποδύεται η Milly Alcock ως νεαρή και αργότερα η Emma D’Arcy), όσα προαπαιτούμενα και πληροί για την ηγεμονία, είναι πολύ γυναίκα για να κυβερνήσει. «Το παιδικό κρεβάτι είναι το δικό μας πεδίο μάχης», της μαθαίνει η μητέρα της. «Πιο εύκολα θα έκαναν στάχτη το βασίλειο οι άνδρες, παρά θα άφηναν μία γυναίκα να το κυβερνήσει», τονίζει η θεία της, Rhaenys (την υποδύεται η υπέροχη αλλά αναξιοποίητη εδώ Eve Best), που και η ίδια είχε προσπεραστεί για τον Θρόνο για χάρη του Viserys.

Στο πλευρό της είναι η καλύτερή της φίλη και κόρη του Χεριού του Βασιλιά, Alicent Hightower, παιγμένη αρχικά από την Emily Carey και αργότερα από την Olivia Cooke που είδε δίκαια την καριέρα της να παίρνει φόρα μετά το Bates Motel. Το House of the Dragon ξεκινά ως η ιστορία αυτών των δύο νεαρών γυναικών που οδεύουν προς την εξουσία σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, που ανατρέφονται από πατέρες χωρίς ιδέα για το πώς να τις μεγαλώσουν.

Το ζήτημα είναι πως το House of the Dragon είναι και το ίδιο ανδροκρατούμενο. Δημιουργείται από τον Miguel Sapochnik, τον σκηνοθέτη μερικών εκ των πιο βασισμένων στις μάχες επεισοδίων του Game of Thrones (Battle of the Bastards, The Long Night), και γράφεται κατά κύριο λόγο από τον Ryan J. Condal του Colony, με τη συμβολή της Sara Hess (Orange Is the New Black) για τρία επεισόδια και του Kevin Lau (Lovecraft Country) για ένα. Οι επιφανέστερες γυναίκες του καστ, ακόμα και η Rhaenyra που έχει τις περισσότερες διαστάσεις – κυρίως χάρη στις ηθοποιούς της – έχουν μία προμελετημένη, συχνά, εσωτερικότητα, λες και ο βασικός τους σκοπός να είναι να ωθήσουν τους άνδρες σε κάποιου τύπου μάχη.

Το House of the Dragon θέλει τη σχέση της Rhaenyra και της Alicent να βρίσκεται στο επίκεντρο, όμως τα πρώτα επεισόδια ανακατεύουν τη δυναμική τους με μία απροσδιόριστη φιλία που μπαινοβγαίνει από το περιθώριο.

Ποιος είναι άραγε ο αληθινός αντίκτυπος στη Rhaenyra μετά την απώλεια της μητέρας της; Επίσης, η δραματική στιγμή κατά την οποία η Alicent θα συνειδητοποίησε ότι θα γίνει η θετή μητέρα της καλύτερης φίλης της, ή όταν η Rhaenyra θα αντιλήφθηκε πως ο δρόμος της προς τη διαδοχή θα ήταν υπό αμφισβήτηση από οποιονδήποτε άνδρα κληρονόμο προερχόταν από τη Alicent, δεν μπορεί να μην άξιζαν να αποτυπωθούν στις δικές τους σκηνές.

Έπειτα οι μεταπηδήσεις στον χρόνο στερούν από την αφήγηση γυναικείες σχέσεις όπως την πολύ στενή φιλία της Rhaenyra με την Laena Velaryon, τη δεύτερη σύζυγο του θείου της, Daemon, που δεν μεγάλωσαν μόνο παρέα αλλά είχαν έρθει ακόμα πιο κοντά μετά την ενηλικίωσή τους. Κρίνοντας μονάχα από τη σειρά και αφήνοντας το βιβλίο απ’ έξω, οι δύο χαρακτήρες δεν μοιάζουν με τίποτα παραπάνω από απλές γνωστές. Γενικά, σχεδόν κάθε σκηνή της σειράς αφορά τη διαδοχή και την ίντριγκα γύρω από αυτή. Συζητούν για τίποτε άλλο αυτοί οι άνθρωποι;

Μιλώντας για τον Daemon, ο Matt Smith μασάει προβλέψιμα τα πάντα γύρω του και είναι ο τέλειος χαρακτήρας που λατρεύεις να μισείς.

Όσο απαίσια και αν μπορεί να γίνεται η συμπεριφορά του, κουβαλάει πάνω του μία απειλή που κάνει κάθε του σκηνή συναρπαστική και προσωποποιεί αυτή την οτιδήποτε-μπορεί-να-συμβεί ποιότητα που διέτρεχε ανά πάσα στιγμή το Game of Thrones. Μόνος του και όλοι τους – σε μία σκηνή μάχης του τρίτου επεισοδίου κυριολεκτικά κιόλας.

Το House of the Dragon είναι ένα πιο σκοτεινό, αγέλαστο show, χωρίς τις προσιτές πινελιές του πρώιμου Game of Thrones ή τους πολύχρωμους χαρακτήρες του. Δεν υπάρχει κάποιος Joffrey για να σιχαθείς ή Tyrion για να στηρίξεις εδώ. Οι χαρακτήρες είναι όλοι γκρίζοι, με ολοδική τους ατζέντα, σε μία σειρά κατανοητών κινήτρων και ηθικών προβλημάτων.

Είναι αγνό Game of Thrones, απλά όχι με τον τρόπο που θυμάσαι.

Το House of the Dragon, η πιο πολυαναμενόμενη σειρά των τελευταίων ετών έρχεται αποκλειστικά στο Vodafone TV στις 22 Αυγούστου, λίγες ώρες μετά την Αμερική.