Hunters: Όταν ο Al Pacino τάισε κακά (πράγματα) τους Ναζί
Είδαμε τη νέα σειρά του Amazon Prime Video και κάποια πράγματα θα μείνουν ανεξίτηλα.
- 24 ΦΕΒ 2020
«Η μοναδική διαφορά μεταξύ του ήρωα και του κακού είναι ποιος θα πουλήσει περισσότερες στολές το Halloween», δηλώνει αδιάφορα ο Logan Lerman στην εισαγωγική σκηνή του ‘Hunters’. Η χρονιά είναι 1977, η τοποθεσία είναι η Νέα Υόρκη και η περίσταση είναι η προβολή του ‘Star Wars’ που μόλις παρακολούθησε με τους κολλητούς του. Εντάξει, υποστηρίζει ο μικρός, ο Vader είναι τυπικά ο τύραννος του Γαλαξία. Αλλά ο ίδιος λογικά δεν θα αισθάνεται έτσι. Από τη δική του οπτική, κατά πάσα πιθανότητα θα νιώθει ο σωτήρας του.
Ως Jonah Heidelbaum, ένας 19χρονος εβραϊκής καταγωγής Αμερικανός με λατρεία στα κόμικ, ο Lerman θα επανεξετάσει τις ανέμελες απόψεις του πολλές φορές μέχρι το φινάλε του ‘Hunters’.
Όταν η γιαγιά του που είχε καταφέρει να επιζήσει από τον τρόμο των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης δολοφονείται από έναν Ναζί που είχε διαφύγει στην Αμερική μετά τον πόλεμο, ο Jonah κάνει μία ανακάλυψη. Ένας πάμπλουτος φίλος της γιαγιάς της που υποδύεται ο Al Pacino, έχει μαζέψει τους δικούς του Avengers και τους έχει εξαπολύσει κρυφά εναντίον των εκατοντάδων Ναζί που κυκλοφορούν ακόμη ανάμεσά τους.
Με σκοπό να εκδικηθεί τη γιαγιά του και τους εκατομμύρια Εβραίους που δεν βγήκαν ζωντανοί από τα στρατόπεδα, ο Jonah θα ενταχθεί στην ομάδα και θα ζήσει το δικό του origin story. Το origin story του Καλού ή του Κακού της ιστορίας όμως;
Η σειρά του David Weil σε παραγωγή Jordan Peele (Get Out) φαίνεται να έχει αποφασίσει προς ώρας, αν και η εσωτερική της πάλι ως εκεί είναι σφοδρή. Και σίγουρα επηρεάζει τον τόνο του show που συχνά σκοντάφτει μεταξύ χιούμορ, δράματος και torture porn.
Ο Weil, ο ίδιος απόγονος Εβραίας γιαγιάς που είχε φυλακιστεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης εμπνέοντας τη σειρά, εκτός από την επιρροή των αγαπημένων του κόμικ χρησιμοποιεί εδώ την αισθητική και το νεύρο του ‘70s grindhouse σινεμά. Οι χαρακτήρες των Hunters συστήνονται με πομπώδεις, ποπ κάρτες που θα έλεγε κανείς ότι ξεσήκωσε από τον Tarantino – θα τον ευχαριστώ αιωνίως για το visual της Carol Kane να θερίζει με πολυβόλα τον κοσμάκη – ενώ κάποια επεισόδια αργότερα, σε ένα από τα πολλά ασπρόμαυρα flashbacks που κάνει η σειρά στα στρατόπεδα, ένα αντικείμενο ξεχωριστό για την ιστορία παίρνει το πραγματικό του χρώμα μέσα στο ασπρόμαυρο περιβάλλον, όπως το κόκκινο παλτό του μικρού κοριτσιού στη ‘Λίστα του Σίντλερ’.
Είναι σαφές ότι ο Weil θέλει να τιμήσει τους καλλιτέχνες που θαυμάζει, σε ένα στιλιζαρισμένο όραμα που ενίοτε τον βάζει σε μπελάδες. Ήδη το Μουσείο του Άουσβιτς έχει κριτικάρει τη σειρά για τη απεικόνιση μιας παρτίδας σκάκι με ανθρώπινα πιόνια που δεν συνέβη ποτέ στα αληθινά στρατόπεδα.
Είναι εύκολο να διαβάσει κανείς τις προθέσεις πίσω από μια τέτοια σκηνή – και σε αρκετές από τις μελοδραματικές, ενίοτε και χιουμοριστικές σκηνές μέσα και έξω από τα στρατόπεδα – ως αναίσθητο shock value. Ο Weil, βέβαια, εξήγησε ότι ήθελε να αφηγηθεί τον πόνο του Ολοκαυτώματος με εμπειρίες αντιπροσωπευτικές μεν της εφευρετικής τρομοκρατίας των Ναζί, χωρίς όμως να δανειστεί από την εμπειρία συγκεκριμένων προσώπων.
Το πώς μπορούμε να μιλήσουμε για το Ολοκαύτωμα και τους Ναζί συζητήθηκε ξανά πολύ πρόσφατα με την αφορμή του οσκαρικού ‘Jojo Rabbit’ και είναι συζήτηση που θα συνεχίσουμε να κάνουμε – ειδικά όσο το μόρφωμα και η ρητορική του διεκδικούν ακόμα τη θέση τους (και τους δρόμους μας – σε μία σκηνή του φινάλε της σειράς, ένας από τους χαρακτήρες φωνάζει «Οι Εβραίοι δεν θα μας αντικαταστήσουν» όπως συνέβη στο διαβόητο, αληθινό συλλαλητήριο στο Charlottesville το 2017).
Η ιδέα του pulp υβριδίου του Weil να δημιουργήσει μία εναλλακτική ιστορία όπου ελεύθεροι Ναζί με ψεύτικες ταυτότητες οργανώνουν το Τέταρτο Ράιχ στην Αμερική και καταλήγουν να τρώνε – κυριολεκτικά – σκατά με το κουταλάκι από τον Pacino είναι δελεαστική. Γιατί όχι και απαραίτητη για τη μερίδα της περιθωριοποιημένης κοινότητας που θα ήθελε να εξερευνήσει το τραύμα της μέσω μιας μυθολογικής επανάγνωσης σαν αυτή του ‘Hunters’. Η σειρά ενδιαφέρεται για την ψυχαγωγία του κοινού όσο και για την εξέταση του τραύματος και πειραματίζεται για να βρει τη χρυσή τομή που πέτυχε πέρσι το ‘Watchmen’. Εκείνη η σειρά ξεκίνησε με τη ντροπιαστική, θαμμένη σελίδα του ιστορικού μακελειού της μαύρης κοινότητας της Tulsa, αλλά κατάφερε να υφάνει αψεγάδιαστα τα ιστορικά με τα κόμικ στοιχεία και με το αιχμηρό χιούμορ που τα έντυνε όλα μαζί κάτω από την ίδια ομπρέλα. Το ‘Hunters’, ως πρώτη κιόλας σειρά για τον Weil, δεν έχει την ίδια στιβαρότητα στη δομή του αν και προσπαθεί πολύ φιλότιμα.
Έχουν μία κοινή αναζήτηση, ωστόσο.
Όπως προσπάθησε άτσαλα να κάνει νωρίτερα και η σειρά του Netflix ‘The Devil Next Door’, ένα ντοκιμαντέρ που καταπιάστηκε με την αληθινή ταυτότητα του Ivan the Terrible και τελικά με τα στραβά μάτια της Αμερικής για τους Ναζί που συνέχισαν εκεί τη ζωή τους, το ‘Hunters’ απασχολείται με την αληθινή περίπτωση ενός ακόμα αμερικανικού ονείρου που χτίστηκε πάνω σε ψέματα. Εδώ μιλάμε για χιλιάδες επιστημονικά κεφάλια που οι Ηνωμένες Πολιτείες έκριναν ότι έπρεπε να εκμεταλλευτούν πριν τα προλάβει η Σοβιετική Ένωση.
Μπορεί οι Ναζί να μην παρείσφρυσαν στη Γερουσία όπως συμβαίνει στη σειρά (ο αιώνιος κακός Dylan Baker είναι απολαυστικά αηδιαστικός ως πρώην σφαγέας των στρατοπέδων, νυν πολιτικός της κυβέρνησης του Jimmy Carter), όμως ο Neil Armstrong έφτασε όντως στο φεγγάρι με την τεχνογνωσία του Wernher von Braun – του ‘διαστημικού αρχιτέκτονα’ που είχε νωρίτερα βοηθήσει τους Ναζί να κατασκευάσουν πυραύλους. Περισσότεροι Εβραίοι θυσιάστηκαν για την κατασκευή τους (περί τους 20.000) από τον αριθμό θυμάτων που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί. Σουρεάλ, εμβόλιμες σκηνές του Weil διακόπτουν τη ροή των επεισοδίων για να μας πετάξουν στη μούρη τα fun facts. “Αυτό στ’ αλήθεια συνέβη!” γράφουν οι ‘50s καρτέλες του και, ακόμα κι αν τα γνωρίζεις ήδη, δεν μπορείς να μην τα χάσεις μπροστά στην υποκρισία μας.
Ο θυμωμένος παλμός του show, πάντως, χτυπάει στη Δίκαιη Τιμωρία. Τι μορφή μπορεί να πάρει αυτή και πώς θα μοιάζεις και εσύ εάν αποφασίσεις να είσαι αυτός που θα την επιβάλλει; «Το να ζεις καλά δεν είναι η καλύτερη εκδίκηση», λέει στον Jonah ένας έξοχα συγκρατημένος, εδώ, Pacino. «Η καλύτερη εκδίκηση είναι η εκδίκηση». Τον Professor X στον Magneto του, παίζει η Jerrika Hinton ως Millie Morris. Μια πράκτορας του FBI που εξιχνιάζοντας μια δολοφονία φτάνει μπροστά στη μάχη του Pacino με τους Ναζί. «Οι καλοί δεν είναι καλοί γιατί διαλέγουν να κάνουν το σωστό», τονίζει εκείνη στον Jonah. «Επειδή το κάνουν είναι οι καλοί». Πώς, όμως, δεν θα μένουν για πάντα δύο-τρία βήματα πίσω;
Στο εναλλακτικό σύμπαν του ‘Hunters’, η λύση φαίνεται τελικά μονόδρομος.
Το ‘Hunters’ στριμάρει στο Amazon Prime Video.
**
Δέκα χρόνια μετά το τέλος του θρυλικού ‘Lost’, η Ιωσηφίνα Γριβέα και ο Θοδωρής Δημητρόπουλος επιστρέφουν στο Νησί για να αναλύσουν την 2η σεζόν της κλασικής σειράς.