Η 2η σεζόν του The Last of Us θα γίνεται μόνο καλύτερη

Δύο χρόνια πριν, έγραφα πως ο λόγος που το The Last of Us πέτυχε εκεί που άλλες video game μεταφορές έχουν αποτύχει, ήταν πως βασιζόταν σε ένα γραμμικό, βαριάς αφήγησης βιντεοπαιχνίδι, που για αυτή του την προσέγγιση ακριβώς είχε κερδίσει το βραβείο Outstanding Achievement in Story στα D.I.C.E. Awards του 2014, τα Όσκαρ των video games, όπως και το βραβείο Outstanding Achievement in Video Game Writing από τη Συντεχνία των Σεναριογράφων.

Το The Last of Us ήταν πάντοτε περισσότερο μία ταινία ή κάποια τηλεοπτική σειρά που παραχώθηκε σε ένα video game δηλαδή, παρά ένα παιχνίδι του οποίου η ιστορία αντλούσε τη δύναμή της από τη διαδραστική λειτουργία που παραδοσιακά προσφέρει το μέσο των βιντεοπαιχνιδιών.

Μιλούσαμε εξαρχής λοιπόν για μία πολύ στιβαρή δημιουργία για το κόστος της βίας, την αξία της οικογένειας που βρίσκεις και φτιάχνεις μόνος σου, τον χώρο μεταξύ τραύματος και ελπίδας, με έμφαση στους χαρακτήρες και τη γκρίζα ηθική – και τα δύο ακρογωνιαίοι λίθοι της σύγχρονης τηλεόρασης.

Αυτό το κράμα εκρήξεων δράσης και ψυχοδραματικής αφήγησης δεν υπήρξε ποτέ πιο χειροπιαστό απ’ ότι στο δεύτερο επεισόδιο της 2ης σεζόν Through the Valley, για το οποίο ακολουθούν spoilers. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει σχολιασμός του κύκλου έως και το 6ο επεισόδιο, χωρίς κανένα spoiler.

Ο θάνατος του Joel και η αποχώρηση του Pedro Pascal δεν έρχονται εντελώς από το πουθενά, ήταν ωστόσο το timing του γεγονότος που έκανε την εμβληματική αυτή στιγμή του video game να χτυπήσει τόσο δυνατά. Σε μία Ned Stark κίνηση, η απώλεια του κεντρικού ήρωα δεν είναι μονάχα θλιβερή αλλά κυρίως σοκαριστική, ερχόμενη σε ένα αποφασιστικά – και φαινομενικά – τυχαίο σημείο της σεζόν, κατά τη διάρκεια μίας μεσαιωνικής πολιορκίας, για να ταράξει καθοριστικά την ισορροπία μας.

Είναι τόσο πολύ νωρίς και τόσο πολύ ξαφνικός ο θάνατος ώστε να γίνει αισθητό το βάθος της θλίψης, το δικό μας αλλά φυσικά και της Ellie, άρα είναι για όλους, κοινό και χαρακτήρες, πολύ ευκολότερο το να λειτουργήσουν με το θυμικό τους και να προχωρήσουν στην επιθυμία μίας μονοσήμαντης αναζήτησης εκδίκησης, παρά να γίνει κάποια πραγματική επεξεργασία του συμβάντος.

Photograph by Liane Hentscher/HBO

Η αβεβαιότητα, δε, της Kaitlyn Dever ως Abby αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από τη σιγουριά του Pascal στις τελευταίες στιγμές του Joel, μένοντας πιστός στην άρνηση του ήρωά του να συμβιβαστεί, αλλά και στην επί μακρόν πεποίθησή του πως τα πράγματα θα τελείωναν πάντα με αυτόν τον τρόπο μετά το μακελειό του νοσοκομείου. Τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν χρόνος δανεικός και, αν θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της, η Ellie το γνωρίζει. Γιατί ακόμη και στην άνομη χώρα του Last of Us, δεν υπάρχουν εγκλήματα που θα περάσουν απαρατήρητα.

Δυστυχώς, όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, θα είναι τα παιδιά, η επόμενη γενιά, που θα πρέπει να αναλάβει το χρέος του Joel. Και κάπως έτσι, σε μία σειρά που ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς οι άνθρωποι αυτού του σκληρού σύμπαντος υποχρεώνονται να αρχίσουν να μοιάζουν στους μολυσμένους, οι χαρακτήρες επιλέγουν συχνότερα τη βία αντί για το έλεος.

Photograph by Liane Hentscher/HBO

Η 2η σεζόν διευρύνει τους αφηγηματικούς της ορίζοντες, απεικονίζοντας ξανά και ξανά την ακριβή στιγμή όπου κάποιος χαρακτήρας καλείται να αποφασίσει πού είναι η γραμμή. Πότε μία επιλογή στρέφει κάποιον σε μονοπάτια απ’ τα οποία δεν θα μπορέσει να ξαναγυρίσει; Πώς μπορεί η επιλογή αυτή να πυροδοτήσει μία αλυσίδα ανταποδοτικής βίας; Είναι δυνατόν να ξεφύγει κανείς από τον κύκλο της;

Ναι, υπάρχουν ακόμα οι μολυσμένοι και θα υπάρχουν πάντοτε, στα μέσα όμως ειδικά της σεζόν το Last of Us εστιάζει λιγότερο στους μηχανισμούς μίας πανδημίας που κατατρώει τον κόσμο και περισσότερο στο πώς η καταστροφή αυτή αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν επιλογές που δεν μπορούν ποτέ να είναι στ’ αλήθεια ευεργετικές.

Photograph by Liane Hentscher/HBO

Οι κεντρικοί χαρακτήρες δεν λειτουργούν πλέον σε έναν κόσμο όπου οι συγκρούσεις τους αφορούν την επιβίωση της αποκάλυψης. Τώρα οι συγκρούσεις προκύπτουν μέσα από τη φρικτή γνώση πως κάποια στενή τους σχέση έχει προδώσει την εμπιστοσύνη τους, ή από την ακλόνητη παρόρμηση της οφθαλμόν αντί οφθαλμού τιμωρίας, ή από την επιλογή του κοινού καλού έναντι της ατομικής ικανοποίησης. Η Abby, η Dina και ο Jesse, όλες νέες προσθήκες της σεζόν, έχουν την ευκαιρία να είναι πιο ολοκληρωμένοι χαρακτήρες από τους περιφερειακούς της 1ης, ενώ η Ellie γίνεται πια η περιοχή των υψηλότερων ηθικών ερωτημάτων της σειράς. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη πίεση στο Bella Ramsey ερμηνευτικά, αλλά κανένα πρόβλημα – παραμένει μία αξιοσημείωτα ευέλικτη, μαγνητική παρουσία στο κέντρο του Last of Us.

Ωστόσο, με τον τρόπο που η 2η σεζόν επιλέγει να διαχειριστεί τις εναλλασσόμενες προοπτικές των χαρακτήρων του video game, υπάρχουν μέρη του ευρύτερου κόσμου που μπορεί να μοιάζουν περιττά ή ανεξερεύνητα. Ήταν αναμενόμενο – η σειρά είναι γενικά αρκετά καλή στο να ερμηνεύει και να αναπροσανατολίζεται γύρω από την πηγή της, αλλά το Part ΙΙ είχε μία σειρά από περίπλοκα χρονικά άλματα, διάφορες οπτικές γωνίες, αναδρομές και ταυτόχρονες ιστορίες, τις οποίες η σειρά έπρεπε να αντιμετωπίσει με τις λιγότερες δυνατόν εκπτώσεις.

Photograph by Liane Hentscher/HBO

Κατά βάση πάντως τα πηγαίνει πολύ καλά, ιδίως όσον αφορά το καστ, τις σκηνές μάχης και τον τρόπο με τον οποίο τονίζει πόσο δύσκολο είναι για την Ellie να επωμιστεί αυτές τις αδύνατες επιλογές, παλεύοντας ταυτόχρονα για την αυτονομία της. Στον πυρήνα της η σειρά είναι γεμάτη από τη μαγεία και τη φρίκη της γονεϊκότητας και το πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις τα παιδιά σου να είναι ο εαυτός τους, και η σεζόν είναι στα καλύτερά της όταν οι δημιουργοί Craig Mazin και Neil Druckmann επενδύουν στο αν η Ellie – που όλοι λένε διαρκώς ότι μοιάζει πάρα πολύ με τον Joel – είναι καταδικασμένη να επαναλάβει τα επικίνδυνα ηθικά λάθη του.

Γιατί στην εχθρική γη του The Last of Us, η επιβίωση δεν έχει να κάνει μόνο με το να μείνεις ζωντανός, αλλά με το να επιλέξεις το τι θα σημαίνει αυτή σου η ζωή μέχρι το τέλος της.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ