Η καλύτερη νέα κωμωδία που αξίζει να δεις: 2 ταινίες + 2 σειρές για το ΣΚ

Στο μεταξύ μην ξεχνάς, για επιπλέον ταινίες τρέχουν δύο φεστιβάλ στην Αθήνα, το Midnight Express και το Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι, αμφότερα με best of προγράμματα, ενώ αν σε βρει το ΣΚ στη Σέριφο μετακομίζει για λίγο εκεί το Athens Open Air Film Festival.

ΣΕΙΡΕΣ:

The Rehearsal

Η σειρά του Nathan Fielder στο Comedy Central Nathan for You είναι μία από τις πιο αξιόλογες κωμικές εκπομπές της περασμένης δεκαετίας (αν όχι όλων των εποχών). Είχε παρατηρηθεί ελάχιστα κατά το ντεμπούτο της, όμως έγινε γρήγορα αποδέκτης τεράστιας αναγνώρισης από τους κριτικούς.

Αφού ολοκλήρωσε εκείνη τη σειρά με τέσσερις σεζόν, ο Fielder συνέχισε με την παραγωγή ενός άλλου αναγνωρισμένου, sui generis τηλεοπτικού πειράματος: του How to With John Wilson στο HBO. Τώρα επιστρέφει στο δίκτυο με μία δική του νέα σειρά έξι επεισοδίων, που θαρρώ ότι θα έφερνε κοντά τους φαν και των δύο προαναφερθέντων shows.

Για ακόμα μία φορά ο Fielder δουλεύει με απλούς ανθρώπους των οποίων τη ζωή στοχεύει να βελτιώσει, όμως αντί να ασχοληθεί ξανά με επιχειρηματίες, χρησιμοποιεί μία ομάδα ηθοποιών και μελών του συνεργείου του για να βοηθήσει κόσμο να κάνει πρόβες για κάποια επερχόμενη σημαντική στιγμή της ζωής τους. Μία προσομοίωση της πραγματικότητας δηλαδή με την υπογραφή ενός παλαβού δημιουργού που έχει ωριμάσει τρομερά ως αφηγητής.

Η σειρά προβάλλεται από το Vodafone TV.

Better Call Saul

Πλησιάζουμε στο φινάλε και τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από αυτό. Πάμε όλοι για μετωπική σύγκρουση, χαρακτήρες και θεατές. Δέστε τη ζώνη σας.

Η σειρά στριμάρει στο Netflix με νέα επεισόδια κάθε εβδομάδα.

ΤΑΙΝΙΕΣ:

Ο Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου

Η τελευταία δεκαετία έχει υπάρξει ιδιαίτερα γόνιμη σε σχέση με τις ατελείς ηρωίδες, κυρίως στη μικρότερη οθόνη. Από τα Girls της Lena Dunham ως τη ζορισμένη μάνα της Pamela Adlon στο Better Things, και από τη Natasha Lyonne του Russian Doll μέχρι την εκπληκτική δουλειά της Phoebe Waller Bridge στο Fleabag, οι γυναίκες ειδικά της τηλεόρασης έχουν πάρει επιτέλους τη σκυτάλη – δηλαδή το πράσινο φως των συντηρητικών στούντιο – από την Carrie Bradshaw και την Kate Austen, γυναίκες περίπλοκες που είχαν κριθεί και κρίνονται ακόμα με τα στάνταρ μίας άλλης εποχής.

Το Ο Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου σε σκηνοθεσία του Joachim Trier και σενάριο του σταθερού συνεργάτη του, Eskil Vogt, που ολοκληρώνει την ανεπίσημη τριλογία του Trier για το Όσλο (μαζί με τις ταινίες Reprise και Oslo, August 31st), έφυγε από το Φεστιβάλ των Καννών με ένα βραβείο για την πανάξια πρωταγωνίστριά του, Renate Reinsve, και την ταμπέλα του «Νορβηγικού Fleabag». Αλλά τι έχει φτάσει να σημαίνει αυτό;

Εγωιστικές, απερίσκεπτες, αδέσμευτες γυναικείες φιγούρες μάλλον. Μία διόλου ανεπιθύμητη ιδέα από μόνη της. Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες ακόμα για να ισοφαρίσουμε το δικαίωμα στο να είμαστε μη ευχάριστες στην οθόνη, ή και εξ ολοκλήρου αχώνευτες ως πρωταγωνίστριες. Την ίδια στιγμή ελλοχεύει οπωσδήποτε και ο κίνδυνος της υπερεπαγρύπνησης εκ μέρους των διψασμένων για διαστάσεις θεατριών και όχι μόνο, που μπορεί πανεύκολα να καταλήγει στο να κρατάμε τους γυναικείους χαρακτήρες σε ένα παράλογο ηθικό πρότυπο. Φοβάμαι όμως ότι ενώ όντως κατακλυζόμαστε από διαδοχικές εκδοχές της Fleabag, δεν έχουμε πάντα τις διαστάσεις της.

Στο Ο Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου, η Julie της Reinsve ερωτεύεται και χωρίζει, για να ερωτευτεί ξανά και να χωρίσει πάλι, αλλάζει δουλειές και χόμπι, δεν παίρνει συχνά αποφάσεις και όταν τις παίρνει πάντα πληγώνει κάποιον, είναι ένα εγωκεντρικό πλάσμα που θέλει να τα νιώθει όλα, όλη την ώρα, και που καλείται κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι πρωταγωνίστρια σε indie ρομαντική κομεντί (well, είναι, αλλά κατάλαβες) και το περιβάλλον της δεν είναι καλοπληρωμένοι κομπάρσοι αλλά πραγματικοί άνθρωποι. Είναι συνειδητοποιήσεις που οι περισσότεροι έχει χρειαστεί να κάνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, και η ταινία του Trier που δεν θέλει να είναι κάποιο φεμινιστικό μανιφέστο αλλά περισσότερο μία συναισθηματική millennial παλίρροια θα μπορούσε να είχε πετύχει πλήρως.

Το πρόβλημα είναι πως η σκηνοθεσία και το σενάριο παρατηρούν την Julie με μία επιφανειακή γοητεία, σχεδόν ερωτευμένα με το δημιούργημα τους, σε βαθμό που σπανίως το εξανθρωπίζουν. Η έμφασή τους στο σεξουαλικό και το προσωπικό, μακριά από το επαγγελματικό και το διανοητικό, είναι η κυρίαρχη νότα της ταινίας και απομονώνει την ηρωίδα από οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα ή σκέψη – δημόσια, πνευματική, πολιτική, πολιτιστική.

Μαθαίνουμε από νωρίς ας πούμε πως ανατίναξε τη ζωή της για μία νέα καλλιτεχνική αναζήτηση, όμως αυτό παραμένει σχεδόν εξ ολοκλήρου σιωπηλά εκτός οθόνης. Γυναίκες φίλες έχει; Δεν ξέρουμε. Είναι η ιδέα που έχει ένας μεσήλικας για μία νεότερη σημερινή γυναίκα, γραμμένη έκδηλα από άνδρα, σχηματικά πλασμένη όσον αφορά τη σχέση της με τους άνδρες και τη φεμινιστική της αφύπνιση. Άρα γιατί βρίσκεται τελικά την ταινία μέσα στις προτάσεις μου;

Γιατί η Reinsve έχει κατορθώσει να φτιάξει έναν άνθρωπο από ένα άγαλμα. Είναι αληθινά αξιοθαύμαστη. Αφοπλιστική. Είναι εξαιτίας της που Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο πείθει συχνά ως καλή ταινία, στον χάρτη του προσώπου της που γίνεται πολύ πιο νευραλγικής σημασίας από τους διαλόγους, τη δραματουργία ή τις εικόνες του φιλμ. Έχει κατασκευάσει έναν καθρέφτη, μία ανάμνηση, μία φίλη. Αξίζει έστω και μόνο γι’ αυτή.

Η ταινία κυκλοφορεί από τη Danaos Films.

Η Γιορτή της Μπαμπέτ

Ο μεγαλύτερος κινηματογραφικός ύμνος στο φαγητό ως αισθητηριακή απόλαυση. Ένας παιάνας στην καλλιτεχνική δημιουργία από τον Gabriel Axel που κέρδισε το Όσκαρ Ξενόγλωσσης το 1988 και παραμένει μία από τις πιο ανοιχτόκαρδες ταινίες που θα δεις ποτέ.

Βασισμένο σε μία ιστορία του Isak Dinesen, το δανέζικο Babette’s Feast παρακολουθεί μία αίρεση ακραία θρησκευόμενων ανθρώπων σε μία απομακρυσμένη ακτή της Δανίας τον 19ο αιώνα, όπου η όποια απόλαυση αντιμετωπίζεται με καχυποψία, ως απόσπαση της προσοχής από τον Θεό.

Το φαγητό είναι και αυτό ενοχοποιημένο, άρα τα γεύματα των πιστών είναι πάντοτε διεκπεραιωτικά. Τα πράγματα θα αλλάξουν κάπου 14 χρόνια μετά την έλευση της Babette στην περιοχή, μίας γυναίκας που ζήτησε καταφύγιο από τη βία του Παρισιού και δεσμεύτηκε να δουλεύει δωρεάν για την αίρεση.

Όταν η Babette κερδίζει το λαχείο και έχοντας πια κερδίσει και την εμπιστοσύνη τους αν όχι την έγκρισή τους, θα χρησιμοποιήσει τα χρήματά της για να οργανώσει μία πλούσια γιορτή προς τιμήν του ιδρυτή της αίρεσης. Η ατμόσφαιρα χαλαρώνει γύρω από ένα γεύμα που φτιάχτηκε με αγάπη, ακόμα και οι πιο σφιγμένοι πιστοί αφοπλίζονται, και οι γέφυρες αρχίζουν να χτίζονται πάνω από ένα πιάτο φαγητό. Θα πλημμυρίσεις τόση χαρά που θα πιστέψεις ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει στ’ αλήθεια.

Η ταινία κυκλοφορεί από τη Bibliotheque.