Η καλοκαιρινή κινηματογραφική σεζόν ξεκινά με τριπλό τρόμο: 3 ταινίες + 2 σειρές για το ΣΚ

Και εκτός από τις ταινίες, έχουμε και δύο πολλά υποσχόμενες επιστροφές σειρών. Έχουμε και λέμε:

ΤΑΙΝΙΕΣ:

Το Γεγονός (L’Événement)

Ίσως είναι δύσκολο να το φανταστούμε πλέον μετά την επέλαση του Dune, τόσο στα ταμεία όσο και τα Όσκαρ, αλλά η μεγάλη ταινία του περασμένου Φεστιβάλ Βενετίας ήταν Το Γεγονός της Audrey Diwan. Το γαλλικό φιλμ που βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Annie Arnaud ακολουθεί μία νεαρή γυναίκα στη Γαλλία της δεκαετίας του ‘60 που, ντροπιασμένη για την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της, ψάχνει έναν παράνομο, τότε, τρόπο για να την ξεφορτωθεί. Δικό της το σώμα, δική της η απόφαση, δική της η ζωή.

Το φιλμ που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι – στην πορεία και τα Lumières/César για την ερμηνεία της Anamaria Vartolomei – καταφθάνει δυστυχώς σε επίκαιρη στιγμή για τις Ηνωμένες Πολιτείες (η κυκλοφορία στις Η.Π.Α. συμπίπτει πάνω-κάτω με τη δική μας), μετά τη διαρροή του Ανωτάτου Δικαστηρίου σχετικά με την πρόθεση της ανατροπής της νομιμοποίησης του δικαιώματος στην έκτρωση.

Η Diwan δεν επιδίδεται στο μελόδραμα, ούτε στο διδακτισμό, υιοθετώντας μία μετρημένη και μινιμαλιστική προσέγγιση της ιστορίας από την οπτική της ηρωίδας. Η Anne αντιλαμβάνεται τη δυσχερή της θέση με έναν απλό τρόπο: Θέλει απλώς να έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει μία καθαρά προσωπική απόφαση.

Σε όλη της τη ζωή επαινείται από τους γονείς και τους καθηγητές της για τον δυναμισμό της. Γιατί να είναι διαφορετική αυτή η επιλογή; Γιατί το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της αρχίζει να μοιάζει με ελάττωμα;

Η Anne απομονώνεται και η Diwan χρησιμοποιεί μία στενή αναλογία διαστάσεων παρακολουθώντας την κολλημένη πίσω της, περιορίζοντάς την όλο και περισσότερο στην οθόνη. Αυτό δίνει στο αδυσώπητο φιλμ της την αίσθηση του ψυχολογικού θρίλερ – σε αρκετές σκηνές θα κρατάς την ανάσα σου.

Η ηρωίδα δεν ενδιαφέρεται να συζητήσει για την ηθική της απόφασής της και η ταινία δεν εμμένει εκεί. Θέλει απλά να προχωρήσει με τη ζωή της και η ταινία επικεντρώνεται στο πώς οι γύρω της εισβάλλουν στον χώρο της, όχι μόνο απορρίπτοντας την επιλογή της, αλλά και αντιμετωπίζοντας την αυτοπεποίθησή της ως πρόκληση για να επιβάλλουν τη δική τους θέληση στο σώμα της.

Η ταινία είναι μέρος ενός πρόσφατου μικροκύματος στο σινεμά γύρω από το ζήτημα της έκτρωσης, με μία ευαισθησία σπάνια τα προηγούμενα χρόνια, ακολουθώντας τα Never Rarely Sometimes Always και Ninjababy. Όλα τους με τελείως διαφορετική, μη εξωραϊσμένη ή διδακτική προσέγγιση.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Rosebud.21.

Men

Το Men ξεκινά με ένα υπνωτικό, ονειρικό επεισόδιο όπου η Harper (Jessie Buckley), κοιτάζοντας έξω από ένα παράθυρο, βλέπει έναν άντρα (Paapa Essiedu) να πέφτει και να πεθάνει. Σύντομα αποκαλύπτεται ότι ο άνδρας ήταν ο James, ο σύζυγός της, που την είχε απειλήσει ότι θα αυτοκτονούσε ως απάντηση στην αίτηση διαζυγίου της. Έπεσε όμως πραγματικά στον θάνατό του ή γλίστρησε κατά λάθος;

Στον απόηχο του θανάτου του, η Harper θα νοικιάσει ένα αρχοντικό σπίτι στο γραφικό χωριό του Χέρτφορντσαϊρ με την ελπίδα να ηρεμήσει και να προσπαθήσει, έστω, να αυτοθεραπευτεί. Η ανησυχία μπαίνει στην αφήγηση σχεδόν αμέσως, όταν την υποδέχεται ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, Geoffrey (Rory Kinnear), στο οίκημα για να την ξεναγήσει, παρέα με επεμβατικές ερωτήσεις και παρατηρήσεις που εκείνη και το κοινό νιώθουν σαν ένα μόνιμο χέρι στην πλάτη.

Από εκεί και ύστερα η ειδυλλιακή της απόδραση θα ανατραπεί από μία σειρά τοξικών ανδρικών προτύπων που θα την καταδιώκουν, από έναν καταπιεσμένο εφημέριο ως έναν διαταραγμένο μαθητή, όλοι τους παιγμένοι από τον Kinnear που έχει μία πολύ δύσκολη, κυρίως επιτυχημένη αποστολή εδώ.

Ο Alex Garland, μετά το πιο εύπεπτο ντεμπούτο του Ex Machina, την ισχυρής περιπλοκότητας και λεπτότητας ιστορία για το πένθος και την απώλεια που ήταν Annihilation – εύκολα η καλύτερή του ταινία ως τώρα – και το τηλεοπτικό Devs που δυστυχώς είδαν ελάχιστοι, περνάει από την επιστημονική φαντασία στο folk τρόμο, ξεκινώντας μάλιστα από ένα εντυπωσιακά προφανές νεύμα στη Βίβλο – το πρώτο πράγμα που κάνει η Harper είναι να δαγκώσει ένα μήλο.

Εδώ ο φρικιαστικός τρόμος, ειδικά στην γκρανγκινιολική τρίτη πράξη, θα ικανοποιήσει όσους έχουν έρθει για αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, με τον Big Bad να είναι χοντρά-χοντρά η “πατριαρχία”. Το πρόβλημα είναι πως ο Garland την ορίζει ως ζήτημα αρχέγονο παρά ανθρωπογενές, ως μία προκατάληψη-σταθερά που θα αναπαράγεται για πάντα με νέες μορφές, οπότε και οι χαρακτήρες της ταινίας παρουσιάζονται ως ξεφτισμένες ιδέες παρά ως άνθρωποι.

Είναι ωστόσο μία πανέμορφη ταινία που επανενώνει τον Garland με τον διευθυντή φωτογραφίας Hardy και τους συνθέτες Geoff Barrow και Ben Salisbury, μέρος της δημιουργικής ομάδας πίσω από το Annihilation, που υφαίνει μέσα της αρχέγονες ειδωλολατρικές εικόνες, και που σίγουρα στο παρόν τοπίο του κινηματογράφου είναι ευπρόσδεκτος ως πειραματισμός. Το στούντιο A24 παραμένει πρόταση.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.

Μαύρα Γυαλιά (Occhiali Neri)

«Ακόμα και οι πρόγονοί μας φοβόντουσαν τις εκλείψεις». «Ούτε τον ήλιο ούτε τον θάνατο μπορείς να κοιτάξεις κατάματα». Το υπόλοιπο φιλμ του Dario Argento δε φτάνει στα ύψη της εισαγωγής του αλλά hey, το προσπαθεί πολύ.

Είμαστε στη Ρώμη, καλοκαίρι, στη μέση μιας έκλειψης, οπότε και ένας κατά συρροή δολοφόνος δρα ελεύθερος πετσοκόβοντας σεξεργάτριες καθώς βγαίνουν από τα λόμπι ξενοδοχείων. Η συνοδός πολυτελείας Diana (Ilenia Pastorelli) ενώνεται με τα πλήθη που κοιτάζουν προς τον ήλιο καθώς εκείνος εξαφανίζεται σταδιακά, φορώντας τα μαύρα γυαλιά της. Όταν ο δολοφόνος θα την κυνηγήσει με το λευκό βαν του θα προκαλέσει ένα ατύχημα που θα την αφήσει ζωντανή αλλά τυφλή, ενώ ο ίδιος δραπετεύει.

Πλέον η Diana φοράει μονίμως τα μαύρα της γυαλιά, ακόμα και όταν συναντά τους πελάτες της, άντρες που νιώθουν καλύτερα για τον εαυτό τους επειδή συγκινούνται με την αναπηρία της. Και με τον δολοφόνο που ακόμα κυκλοφορεί τι κάνουμε;

Δέκα χρόνια μετά την άψυχη – με τους λάθος τρόπους – βαμπιρική ιστορία του και λίγους μόνο μήνες μετά τη συμμετοχή του στη νέα ταινία του Gaspar Noe ως ηθοποιός, ο μπαμπάς του giallo Dario Argento επέστρεψε πίσω από την κάμερα, στο είδος που τον έκανε διάσημο. Τα Μαύρα Γυαλιά είναι ένα τόσο δα, αιχμηρό giallo που θέλει πολύ να θεωρηθεί ως επιστροφή σε φόρμα. Δεν είναι, αλλά ο κινηματογραφικός κόσμος που χωράει μία τέτοια ταινία είναι προτιμότερος από κάποιο ανάποδο παράλληλο σύμπαν.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo.

ΣΕΙΡΕΣ:

The Boys: Season 3

Η 2η σεζόν του The Boys ολοκληρώθηκε με την Annie (Erin Moriarty) να επανεγκαθίσταται ως μέλος των Seven, αφού είχε χαρακτηριστεί προδότρια επειδή τα έβαλε με τον Homelander (Antony Starr) για να εκθέσει τη Stormfront (Aya Cash) ως Ναζί.

Η δημόσια εικόνα του Homelander στο μεταξύ είχε αμαυρωθεί λόγω της ρομαντικής σχέσης με τη Stormfront, ο The Deep (Chace Crawford) είχε ξεφύγει από μία αίρεση στην οποία είχε ενταχθεί για να κερδίσει ξανά την εύνοια των Seven μετά τις καταγγελίες για σεξουαλική επίθεση, και ο Billy Butcher (Karl Urban) θρηνούσε τον θάνατο της Becca (Shantel VanSanten) στα χέρια (ή μάλλον στα μάτια) του γιου της, Ryan (Cameron Corvetti).

Η 3η σεζόν υποδέχεται τον Jensen Ackles στον ρόλο του Soldier Boy και, κατά τα φαινόμενα, η σάτιρά της θα έχει ακόμα πιο άβολους παραλληλισμούς με τον δικό μας κόσμο.

Η σειρά στριμάρει στο Amazon Prime Video.

Physical: Season 2

Δημιουργημένο από την Annie Weisman (Almost Family), το Physical διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1980, η σειρά ακολουθεί τη Sheila Rubin (Rose Byrne) στο ταξίδι της για την ανακάλυψη του εαυτού της μέσω της αεροβικής.

Η 2η σεζόν συναντά τη Sheila μετά την κυκλοφορία του πρώτου επιτυχημένου βίντεο γυμναστικής της, αλλά αυτή η νέα επιτυχία φέρνει περισσότερα εμπόδια, όπως σκληρούς νέους αντιπάλους και καταστροφικά μυστικά.

Και αυτή η σεζόν, όπως και η προηγούμενη, όπως και κάθε πρότζεκτ που περιλαμβάνει τη Byrne, παίρνει αυτόματα αξία από την χαρισματική πρωταγωνίστριά του.

Η σειρά στριμάρει στο Apple TV+.