Η Νατάσσα Μποφίλιου έκανε τις επόμενες γενιές να αγαπήσουν τον Μίκη Θεοδωράκη

Τα τελευταία χρόνια είχα στο μυαλό μου ότι ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μιλούσε στους νεότερους. Στα παιδιά, τους εφήβους, τους 20χρονους και τους 30άρηδες. Και σίγουρα δεν έφταιγε το έργο του για αυτό. Οι στίχοι είναι πιο επίκαιροι από ποτέ. Τα τραγούδια του θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί την τελευταία δεκαετία. Αυτό που έλειπε στο μυαλό μου ήταν η φωνή και ο τρόπος με τον οποίο το έργο του μεγάλου αυτού δημιουργού θα περνούσαν από τη μία εποχή στην επόμενη. Και στο Ηρώδειο, το βράδυ της Δευτέρας 14 Οκτωβρίου, η αμφιβολία σβήστηκε μια για πάντα.

Μες στους ανθισμένους κήπους του Ηρωδείου είδαμε έναν σύγχρονο Θεοδωράκη χάρη στην υπέροχη ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου, τις ενορχηστρώσεις του Θέμη Καραμουρατίδη και το κοινό που αγκάλιασε όλους τους μουσικούς επί σκηνής σαν να δημιουργούσαν όλοι μαζί κάτι σπουδαίο. Μια βραδιά ορόσημο για το πώς θα τιμούμε και πώς θα συνεχίζουμε το έργο του Μίκη Θεοδωράκη στο μέλλον.

Ήταν επικίνδυνο να αγγίξει τους ύμνους του Θεοδωράκη, μία ξυπόλητη ορχήστρα του δρόμου με μπροστάρισσα τη Νατάσσα Μποφίλιου. Ήταν ρίσκο το να φύγει από την πεπατημένη των ενορχηστρώσεων που ήταν γραμμένες στην πέτρα, ο Θέμης Καραμουρατίδης. Αλλά το έκαναν και οι δύο με τέτοιο τρόπο που διέλυσαν κάθε αμφιβολία και είχαν ένα Ηρώδειο όρθιο στο πόδι να τους χειροκροτά.

Μία συναυλία που κύλησε σαν καλοστημένη παράσταση από τον Άγγελο Τριανταφύλλου. Με την υπέροχη φωνή της Μυρτούς Βασιλείου, την τόσο εκστατική παρουσία της Μαρίας Διακοπαναγιώτου, το πάθος όλων των μουσικών που βρέθηκαν επί σκηνής. Ο Ηλίας Βαμβακούσης, ο Μιχάλης Προδρόμου, ο Βασίλης Ατσάλης, ο Ματθαίος Μπουμπάρης και ο Γιάννης Δαφνός.

Κι ήταν και οι στιγμές που ο χρόνος έπρεπε να κυλούσε πιο αργά. Στιγμές που ήθελες να τις κρατήσεις για να μην περάσουν. Στιγμές που έκαναν την καρδιά να χτυπά πιο γοργά.

Το ανάθεμα της Νατάσσας Μποφίλιου στο Γελαστό παιδί με τη Μάγδα Φύσσα στο κοινό. Η κραυγή της Μαρίας Διακοπαναγιώτου Στο Μπλόκο της Καισαριανής. Η τόσο ηχηρή όσο και ευγενική παρουσία του πατέρα της Νατάσσας, Νίκου Μποφίλιου, επί σκηνής στο Ύστερα θα ‘ ρθουν. Ο αναστεναγμός του κοινού στη Δραπετσώνα. Τα δακρυσμένα μάτια μας στην Άρνηση. Τα χέρια του Θέμη Καραμουρατίδη που κινούνταν σε ρυθμό μαέστρου στο Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ.

Έριχνα συχνά το βλέμμα μου στον Θέμη Καραμουρατίδη. Περιτριγυρισμένο από τον Γιώργο Νταλάρα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Να κοιτά τη σκηνή με αυτό το τόσο γνώριμα ανήσυχο βλέμμα αλλά και με μια σιγουριά ταυτόχρονα για όσα συνέβαιναν επί σκηνής. Γιατί να μην είναι άλλωστε σίγουρος; Ποιος άκουσε την Νατάσσα Μποφίλιου να τραγουδά α καπέλα το Άσμα Ασμάτων και δεν ένιωσε σίγουρος για όσα συνέβαιναν αυτό το βράδυ στο Ηρώδειο;

Με κάθε σεβασμό στη μεγάλη των Θεοδωρακικών φωνών σχολή, το είχαμε ανάγκη αυτό που ζήσαμε το βράδυ της Δευτέρας στο Ηρώδειο. Γιατί μας έδειξε ότι υπάρχει τρόπος να μένεις πιστός στην ιστορία, τη μουσική και το ύφος του Μίκη Θεοδωράκη και ταυτόχρονα να έχεις μία τραγουδιστική και ορχηστρική προσέγγιση που θα αγγίξει πιο εύκολα αυτή, την επόμενη και τη μεθεπόμενη γενιά.

Στον αποχαιρετισμό της η Νατάσσα Μποφίλιου μίλησε για την τέχνη και την προσπάθεια που έγινε να φτάσουν στο ύψος των περιστάσεων. Νομίζω ότι δεν έχει αντιληφθεί ούτε η ίδια πόσο ψηλά ήταν ο πήχης και η σκάλα που ανέβηκαν εκείνο το βράδυ.