Η τραγική αληθινή ιστορία πίσω από το Toxic Town του Netflix
- 17 ΜΑΡ 2025
Σύννεφα πορτοκαλί σκόνης και λιμνοθάλασσες που μυρίζουν σαν θάλαμος νοσοκομείου. Κάπως έτσι θα περιέγραφε κάπως την πόλη Corby στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία του Toxic Town, της επιτυχημένης σειράς του Netflix.
Και όλα αυτά θα ήταν μια χαρά, αν το Toxic Town δε βασιζόταν σε αληθινά γεγονότα, που οδήγησαν στο να γεννηθούνε δεκάδες παιδιά με παραμορφωμένα άκρα και άλλες αναπηρίες. Στα τέσσερα επεισόδια της σειράς παρακολουθούμε τρεις γυναίκες να ζουν την καθημερινότητά τους κάτω από σύννεφα πορτοκαλί σκόνης και να γνωρίζουν η μια την άλλη στα νοσοκομεία όπου μπαινοβγαίνουν τα παιδιά τους μετά τη γέννησή τους, αλλά και να δίνουν ένα δεκαετή δικαστικό αγώνα κατά του Corby.
Και τα κατάφεραν τελικά το 2009 με τον δικαστή να αναφέρει πως, «Το δημοτικό συμβούλιο του Corby επέτρεψε και οδήγησε στην εκτεταμένη διασπορά μολυσμένης λάσπης και σκόνης σε δημόσιες περιοχές του Corby και μέσα και πάνω από ιδιωτικές κατοικίες, με αποτέλεσμα οι μολυσματικές ουσίες να έχουν προκαλέσει τους τύπους των γενετικών δυσπλασιών για τους οποίους έχουν καταγγελθεί οι ενάγοντες».
Τη δεκαετία του 1930 η βιομηχανία χάλυβα και σιδήρου άρχισε να γνωρίζει μεγάλη άνθιση, ειδικά μετά και την κατασκευή των χαλυβουργείων Stewarts και Lloyds. Συγκεκριμένα, μέχρι τη δεκαετία του 1970, η μισή πόλη δούλευε στα χαλυβουργεία, όταν όμως στα μέσα της δεκαετίας του 1980 τα χαλυβουργεία έκλεισαν, δεν έγινε σωστή διαχείριση των τοξικών αποβλήτων κατά τη διαδικασία της κατεδάφισης, οδηγώντας έτσι σε εκτεταμένη μόλυνση.
Η σειρά Toxic Town επικεντρώνεται στις πραγματικές ιστορίες των Susan McIntyre, Maggie Mahon και Tracey Taylor. Τα μωρά των δύο πρώτων γεννήθηκαν με παραμορφώσεις στα άκρα τους, ενώ η κόρη της Tracey γεννήθηκε με καρδιά δύο θαλάμων, αντί για τεσσάρων και άντεξε να ζήσει μόλις τέσσερις μέρες.
Όσο αφορά τον δικαστικό αγώνα όμως, όλα άρχισαν όταν ο Graham Hind, δημοσιογράφος των Sunday Times, κάλεσε στο τηλέφωνο την Susan McIntyre -η οποία είχε ήδη αρχίσει να υποψιάζεται ότι οι παραμορφώσεις τους γιου της δεν ήταν τυχαίο γεγονός- και την ενημέρωσε πως είχε μια πληροφορία ότι κοντά στην περιοχή της έμεναν και άλλα παιδιά που είχαν γεννηθεί με παρόμοιες δυσπλασίες.Τα σπίτια όλων αυτών των οικογενειών βρίσκονταν πάνω σε τοποθεσίες με απόβλητα που συνδέονταν με ένα παλιό εργοστάσιο σιδήρου της British Steel.
Ο Hind και ο συγγραφέας Stephen Bevan που συνυπόγραψε το άρθρο, απέκτησαν πρόσβαση σε μια έκθεση τοπικών ελεγκτών που αποκάλυπτε ότι ένας από τους χώρους, μια έκταση λατομείου, περιείχε επίπεδα αρσενικού, ψευδαργύρου, βορίου και νικελίου που υπερέβαιναν κατά πολύ τις οδηγίες περιβαλλοντικής ασφάλειας, ακόμη και μετά την υποτιθέμενη εξυγίανσή του.
Ο Bevan δήλωσε στο περιοδικό TIME πως, «Η ιστορία μας ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά», λέει ο Bevan. «Έχεις απλούς ανθρώπους που είναι τα θύματα, που πληρώνουν το τίμημα της κακοδιαχείρισης. Αυτός είναι ένας από τους ρόλους του ανεξάρτητου Τύπου: να μιλάει για τους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή».
Μετά τη δημοσίευση του άρθρου, οι κάτοικοι του Corby άρχισαν ένας-ένας να μιλάνε, με πολλούς από αυτούς να λένε πως τα παιδιά τους έπαιζαν δίπλα σε μεγάλες λακκούβες με πορτοκαλί υγρά που έβγαζαν σπινθήρες όταν έριχναν πέτρες μέσα τους και μύριζαν σαν θάλαμοι νοσοκομείων. «Μια λεπτή σκόνη που έφτανε παντού, σαν η έρημος Σαχάρα να είχε μόλις κάνει ένα μεγάλο πέρασμα», δήλωσε στο δικαστήριο η Tracey Taylor, για την κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη λίγο πριν φέρει στον κόσμο την κόρη της, που γεννήθηκε με παραμορφωμένο αυτί και άντεξε μόλις τέσσερις μέρες.
Από την άλλη η Maggie Mahon είπε πως έπρεπε να πλένει πολύ σχολαστικά και με βούρτσα τα ρούχα τους συζύγου της, Derek, κάθε φορά που γυρνούσε από το εργοτάξιο που δούλευε. Ο γιος του ζεύγους γεννήθηκε με παραμορφωμένο πόδι και χρειάστηκε αρκετές επεμβάσεις για να μπορέσει περπατήσει σωστά. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Derek δεν κατέθεσε ποτέ στη δίκη από φόβο μη χάσει την εργασία του, από όπου προερχόταν το μοναδικό εισόδημα της οικογένειας.
Τις τρεις γυναίκες εκπροσώπησε στην πολυετή δίκη ο Des Collins, ο οποίος μαζί με την ομάδα του κατάφεραν να αποδείξουν πως τα μέτρα που έλαβε το δημοτικό συμβούλιο του Corby για να διασφαλίσει ότι η μόλυνση δε θα γινόταν πρόβλημα ήταν, σε μεγάλο βαθμό, ανεπαρκή. Τελικά, το 2010 οι οικογένειες κατάφεραν να καταλήξουν σε διακανονισμό με το δημοτικό συμβούλιο του Corby, χωρίς ποτέ να γίνει γνωστό το συμφωνηθέν ποσό της αποζημίωσης.
«Αν κοιτάξετε τις συμβουλές που δίνουν οι ασφαλιστικές εταιρείες σε ανθρώπους που ανακαταλαμβάνουν περιοχές με εγκαταλελειμμένες εκτάσεις, θα αναφερθούν πάντα στο Corby, για να βεβαιωθούν ότι δε θα συμβεί και σ’ αυτούς. Υπό αυτή την έννοια, βοήθησε. Δεν οδήγησε σε περαιτέρω δικαστικές διαμάχες. Νομίζω ότι οδήγησε σε μια πιο προσεκτική και λογική προσέγγιση της ανάκτησης γης. Αλλά ενδεχομένως να υπάρχουν ακόμη πολλά καλυμμένα», δήλωσε ο Collins, ο οποίος συνεχίζει να εκπροσωπεί οικογένειες σε υποθέσεις αστικών διαφορών, στο TIME Magazine.
