Η Βίκυ Καγιά είναι το highlight στο Πολύδροσο

Mία ταινία για ανθρώπους τρυφερούς σε έναν όχι τρυφερό κόσμο. Έτσι περιγράφει το Πολύδροσο ο The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης). Το νέο του φιλμ, το πιο συμβατικό του ίσως έργο με όρους εγκεφαλικότητας, είναι και το καλύτερό του ως τώρα.

Η ιστορία παρακολουθεί μία μητέρα (Βίκυ Καγιά) και μία κόρη (Σοφία Κόκκαλη), και οι δύο Σοφίες, να επανενώνονται στο Πολύδροσο.

Όπως και στη Σελήνη, 66 Ερωτήσεις, ο χαρακτήρας της Κόκκαλη που είναι όπως πάντα και από κάθε μέσο μαγνητική, η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της ίσως, επιστρέφει στον τόπο που μεγάλωσε, το Πολύδροσο σε αυτή την περίπτωση, για να φροντίσει έναν γονέα που έχει αρρωστήσει. Αντίθετα με τη Σελήνη όμως, εδώ δεν υπάρχουν αληθινές συγκρούσεις.

Υπάρχουν μαραθόπιτες, σουβλάκια μόνο ντομάτα-κρεμμύδι, παγωτά και νουάρ κινηματογράφος, χοροί στο σουπερμάρκετ, τραγούδια από τη Δεσποινίς Τρίχρωμη που σχολιάζουν τα τεκταινόμενα, περιηγήσεις στη φύση της πόλης απαθανατισμένες σε ονειρικό φιλμ όπως χρησιμοποιεί πάντα ο The Boy.

Ειπωμένες σε λιτές ερμηνείες όπως αυτές της Κόκκαλη και της Καγιά, που απογυμνώνεται απολύτως εδώ από την ενέργειά της παραδίδοντας μία νηφάλια, εντυπωσιακά στοργική ερμηνεία, το highlight της ταινίας, οι μικροκοντρίτσες τους δονούνται από ευαλωτότητα, χιούμορ και αγάπη. «Αγάπη. Αγάπη. Αγάπη».

Ο κινηματογράφος και γενικά η μυθοπλασία σπανίως παρουσιάζουν μία σχέση μητέρας-κόρης χωρίς εκρήξεις. Όχι αδίκως, όμως εδώ η νεότερη Σοφία και η ταινία συνολικά βρίσκονται στα μισά μεταξύ ζωής και θανάτου. Η εγχείρηση που έπεται για μία απροσδιόριστη ασθένεια της μεγαλύτερης Σοφίας δεν μπορεί ακόμα να τοποθετήσει την κόρη της σε συγκεκριμένο state – δεν την έχει χάσει για να βιώσει το πένθος και την απώλεια, ούτε σώθηκε για να ανακουφιστεί.

Οι Σοφίες λοιπόν βρίσκονται σε ένα αιωρούμενο μεταίχμιο, διαχειρίζονται τον θάνατο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, το ενδεχόμενό του, γλυκά, άνευ πικρίας, γιατί ακόμα τους επιτρέπεται από τον The Boy που θέλει να παραμείνει στις εύθραυστες, αγαπημένες στιγμές.

Εκείνες που όταν κάποιος τελικά φεύγει παραγκωνίζουν με τα χρόνια τις αιχμηρότερες, γιατί είναι πιο αντιπροσωπευτικές της άνευ όρων γονεϊκής αγάπης που μας υπόσχονται ότι υπάρχει («το αγαπάω αυτό το σπίτι, υποσχέσου μου ότι αν πεθάνω δεν θα το πουλήσεις ποτέ» – να ωστόσο ένας όρος). Μία σειρά από ποιητικές καρτ ποστάλ, ευγενικά φαντάσματα όπως αυτά που στοιχειώνουν το Πολύδροσο της ταινίας.

Αν στο Πολύδροσο κάθε ώρα είναι ώρα κοινής ησυχίας όπως σημειώνει ο The Boy, τότε αυτή του η ταινία είναι οι ώρες κοινής ησυχίας του έργου του συνολικά ως τώρα.