Ο νέος ‘Αόρατος Άνθρωπος’ είναι η ταινία τρόμου της χρονιάς
Η Elisabeth Moss του "Handmaid's Tale" τα βάζει με την αόρατη απειλή του gaslighting, στη νέα ταινία από τον σκηνοθέτη του "Upgrade".
- 6 ΜΑΡ 2020
Μοντέρνα μεταφορά του κλασικού τέρατος της Universal και του βιβλίου του Χ. Τζ. Γουέλς επανακεντραρισμένη ως ιστορία επιβίωσης μιας γυναίκας που δραπετεύει από έναν συναισθηματικά χειριστικό και περιοριστικό γάμο, αλλά αργότερα είναι πεπεισμένη πως ο σύζυγός της (που στο μεταξύ έχει αναφερθεί πως αυτοκτόνησε) την ακολουθεί ακόμα. Αόρατος.
Το ‘Invisible Man’ κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tulip.
Ο σκηνοθέτης του εντυπωσιακού “Upgrade” (μια από τις καλύτερες περιπέτειες που μας έχουν έρθει από Αμερική τα τελευταία χρόνια) επιστρέφει σε ένα αγνότερο σκηνικό τρόμου, από το οποίο προήλθε εξάλλου, σκηνοθετώντας ένα από τα μετέπειτα κεφάλαια του “Insidious”. Παίρνει την ιδέα πίσω από ένα από τα κλασικότερα τέρατα του σινεμά και της λογοτεχνίας και την φαντάζεται ξανά απ’την αρχή ως εντυπωσιακά λειτουργική αλληγορία πάνω στο gaslighting.
Ο Αόρατος Άνθρωπος εδώ είναι τέρας όνομα και πράμα, καταδιώκοντας τη γυναίκα που είχε αλλά η οποία κατάφερε επιτέλους να ξεφύγει από τον έλεγχο και τον χειρισμό του, αποτελώντας έτσι για εκείνην μια απειλή που κυριολεκτικά κανείς άλλος δε μπορεί να δει. Εφαρμόζει έτσι σε αυτήν κάθε βήμα ψυχολογικού ελέγχου, αποκόβοντάς την από τους γύρω της, κάνοντάς την να φαίνεται υπερβολική, και στοχεύοντας τελικά να την οδηγήσει στην παράνοια και -τελικά- ξανά πίσω σε αυτόν.
Ο Γουάνελ χειρίζεται αυτή την διάσταση του στόρι χωρίς ποτέ όμως να ξεχνά πως διηγείται πρωτίστως μια παλπ ιστορία σασπένς και τρόμου. Μάλιστα το πρώτο μέρος του φιλμ, πριν δηλαδή μπει μπροστά οποιοσδήποτε μηχανισμός πλοκής και επίλυσης του δράματος, όσο ακόμα κινούμαστε σε μια περιοχή χτισίματος σασπένς, είναι το πιο λειτουργικό. Εδώ, χρησιμοποιεί καθηλωτικά τα κενά του κάδρου, μετατρέποντας κάθε χώρο σε απειλή, τοποθετώντας μας απολύτως μες στο πλαίσιο σκέψης της ηρωίδας του, παιγμένης με πυγμή και με αυξανόμενης αίσθηση απόγνωσης από την σταθερά σπουδαία Ελίζαμπεθ Μος (“Handmaid’s Tale”, “Το Τετράγωνο”, “Mad Men”).
Η τρίτη πράξη εμπλέκει την εικονογραφία του κλασικού τέρατος σε μια πιο μοντέρνα οπτικοποίησή του. Η κλιμάκωση που έρχεται βρίσκει τον Γουάνελ να επιστρέφει σε αρκετά στυλιστικά του τρικς από το “Upgrade” στην υπηρεσία όμως αυτή τη φορά μιας πιο υπόγειας έντασης που ξεσπά σε 2-3 πραγματικά αξέχαστες σκηνές που θα ακολουθούν το κοινό για πολύ καιρό. (Στη σκηνή στο εστιατόριο… καλή χώνεψη.) Στα χέρια του Γουάνελ κάθε κάδρο γίνεται όπλο, κάθε βλέμμα κρύβει τρόμο και μια απλή σκηνή διαλόγου τυπικής κινηματογραφικής κάλυψης μπορεί να μετατραπεί σε ακίνητο, βουβό πόλεμο. Εξαιρετικό σινεμά τρόμου με στυλ, μυαλό, θεματική συνέπεια, που ποτέ δεν ξεχνά πως ή κύρια αποστολή του είναι να παραδίδει τις ιδέες του μέσω σασπένς.
ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ: Αναλυτικά οι κριτικές για όλες τις ταινίες της εβδομάδας
***
Δέκα χρόνια μετά το τέλος του ‘Lost’, η ομάδα του Pop για τις Δύσκολες Ώρες επιστρέφει στο Νησί. Στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες, αναλύουμε την 3η σεζόν, θυμόμαστε τις δημοφιλέστερες θεωρίες της εποχής και διαλέγουμε τα 5 αγαπημένα μας επεισόδια από τη σεζόν.
