Anora, ιστορικά ρεκόρ και Παλαιστίνη στα φετινά Oscars
- 3 ΜΑΡ 2025
Ο Sean Baker κατάφερε όλα τα παραπάνω, αλλά αυτή δεν ήταν η μοναδική έκπληξη των φετινών Oscars.
Η πρώτη ανατροπή έγινε από νωρίς στην κατηγορία καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, όταν το μαγικό Flow, μία λετονική οικολογική παραβολή χωρίς διαλόγους για μία γάτα σε έναν πλημμυρισμένο κόσμο, επικράτησε του The Wild Robot της DreamWorks Animations. Η νίκη για το Flow είναι το πρώτο Όσκαρ που δίνεται ποτέ σε ταινία από τη Λετονία.
Το Anora επεφύλασσε μία ακόμη έκπληξη – τη νίκη της Mikey Madison αντί της Demi Moore στην κατηγορία Α΄Γυναικείου Ρόλου. H Madison είχε κερδίσει το αντίστοιχο βραβείο στα BAFTA και τα Critics’ Choice, άρα δεν ήρθε εντελώς από το πουθενά, η Moore ωστόσο είχε θεωρηθεί πως είχε κλειδώσει το Όσκαρ της μετά τη νίκη της στα βραβεία του Σωματείου των Ηθοποιών (SAG). Η Madison όμως έγινε το προτελευταίο βραβείο της ταινίας της – το Anora κέρδισε πέντε από τα έξι Oscars για τα οποία ήταν υποψήφιο – σε ένα σοκαριστικό αλλά γιορτινό στιγμιότυπο, όπου διάλεξε να ευχαριστήσει τις σεξεργάτριες με τις οποίες συνεργάστηκε για την ταινία, τονίζοντας πως θα είναι πάντοτε σύμμαχος των γυναικών της βιομηχανίας αυτής.
Η τελετή μπορεί συνολικά να είχε κάποιες μέτριες στιγμές – κατά βάση ένα άστοχο αφιέρωμα στον James Bond που έμοιαζε ατελείωτο και τον νικητήριο λόγο του Adrien Brody που έμοιαζε επίσης ατελείωτος, εν μέρει κιόλας αγενής στην παραγωγή των Oscars που προσπάθησε να τον διακόψει με μουσική αλλά δεν τα κατάφερε (επίσης, αν είδαμε καλά, ο Brody πέταξε την τσίχλα του στη σύντροφό του Georgina Chapman πριν αρχίσει να μιλάει) – όμως κύλησε εύκολα και είχε μπόλικα highlights.
Είχε ξεκινήσει και με ένα showstopper – την εικόνα της Dorothy να χτυπάει τα κόκκινα γοβάκια της όσο εμείς ακούγαμε “there’s no place like home”, με κλιπ του Λος Άντζελες να ακολουθούν. Γνωρίζαμε ήδη πως η τελετή στόχευε να αφιερώσει μέρος της στην πόλη που πάντα τη φιλοξενούσε και που μόλις είδε 12.000 σπίτια της να ισοπεδώνονται από τις πυρκαγιές, αλλά αργότερα τίμησε και τους πυροσβέστες της πόλης που βρέθηκαν στο πλάι του Conan O’Brien για να συμπληρώσουν τα αστεία του.
Σίγουρα δεν έβλαψε και το γεγονός ότι οι πρωταγωνίστριες του Wicked, Ariana Grande και Cynthia Erivo, βγήκαν στη σκηνή ξεχωριστά για να τραγουδήσουν το Somewhere Over the Rainbow και το Home του The Wiz στο ποδαρικό της τελετής. Ακόμη και πριν το υποψήφιο για Όσκαρ δίδυμο τραγουδήσει στη συνέχεια μαζί το Defying Gravity ήταν ώρα για standing ovation.
Μιλώντας για το Wicked, ο σχεδιαστής κοστουμιών Paul Tazewell έγινε ο πρώτος μαύρος νικητής του Όσκαρ Κοστουμιών. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του πριν το πλήθος αρχίσει να σηκώνεται όρθιο για χειροκρότημα. «Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό!».
Και για τον Conan O’Brien είπαμε;
Κανείς δεν κάνει τον αυτοσαρκασμό καλύτερα. Η ανεξάντλητη ικανότητά του να αστειεύεται εις βάρος του είναι αυτό που ανέκαθεν τον έκανε τόσο απολαυστικό, και γι’ αυτό αποδείχθηκε ένας πολύ καλός οικοδεσπότης για τα 97α Oscars. Κάθε φορά που ο O’Brien βρισκόταν στη σκηνή ισορροπώντας το πονηρό χιούμορ με μία έκδηλη αγάπη για τις ταινίες, αλλά και τη συμπόνια για όσους έχασαν τόσα πολλά από τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν το Λος Άντζελες, η τελετή έμοιαζε ανάλαφρη και χαλαρή. Ένας οικοδεσπότης που δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά άλλωστε, δίνει στο κοινό την άδεια να χαλαρώσει και να το διασκεδάσει.
Τα πολλά σκετς, τα gags και οι στημένες αλληλεπιδράσεις με διασημότητες συνήθως υποβαθμίζουν τις τελετές απονομής βραβείων, αυτά τα αστεία bits όμως είναι το φόρτε του Conan και τα πέτυχε σχεδόν όλα. Δεν είχε πολλή σημασία εάν κάποιο αστείο του δεν προσγειωνόταν σωστά, γιατί έσπευδε να κάνει ένα ακόμη αστείο για την αποτυχία αυτή («Δεν πληρώνομαι και πολύ καλά!»).
Και παρότι δεν έγινε κάποια ευθεία δήλωση που να κατονομάζει τον Donald Trump, τα πιο πολιτικά Όσκαρ την ιστορία πιθανώς του θεσμού δεν θα μπορούσαν να μην έχουν πολιτικές δηλώσεις. Ο Brody αναφέρθηκε στη μετανάστευση της οικογένειάς του, το ίδιο και μία υπερσυγκινημένη Zoe Saldana που έκλαιγε με υπερηφάνεια για το γεγονός ότι κέρδισε για μία ταινία όπου μιλούσε ισπανικά, ευχόμενη ταυτόχρονα να μην είναι η μοναδική νικήτρια Α΄Γυναικείου Ρόλου με καταγωγή από τη Δομινικανή Δημοκρατία. Η Daryl Hannah, επίσης, που ανέβηκε στη σκηνή για να δώσει το Όσκαρ Καλύτερου Μοντάζ ξεκίνησε λέγοντας «Slava Ukraini!», τον πολεμικό χαιρετισμό των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας.
Ήταν όμως η νίκη του No Other Land στην κατηγορία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους που οδήγησε σε νικητήριους λόγους πολύ μακριά από οτιδήποτε έχουμε συνηθίσει να ακούμε στα Oscars.
Φτιαγμένο από μία κολεκτίβα Παλαιστινίων και Ισραηλινών κινηματογραφιστών, το φιλμ καταγράφει τη φιλία δύο δημιουργών του: του Basel Adra, ενός Παλαιστίνιου ακτιβιστή που έχει αφιερωθεί στην ανάδειξη των καταστροφικών συνθηκών για τους Παλαιστίνιους που ζουν υπό ισραηλινή κατοχή, και του Yuval Abraham, του Ισραηλινού ερευνητή δημοσιογράφου που διέδωσε τα όσα συμβαίνουν.
Στην ευχαριστήρια ομιλία του, ο Hydra απηύθυνε μία έκκληση: «Καλούμε τον κόσμο να λάβει σοβαρά μέτρα για να σταματήσει η αδικία και να σταματήσει η εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού», είπε. «Πριν από περίπου δύο μήνες έγινα πατέρας και η ελπίδα μου για την κόρη μου είναι να μη χρειαστεί να ζήσει την ίδια ζωή που ζω εγώ τώρα».
Ο Abraham συμφώνησε δηλώνοντας, «γιατί δεν μπορείτε να δείτε ότι είμαστε αλληλένδετοι, ότι ο λαός μου μπορεί να είναι πραγματικά ασφαλής μονάχα αν ο λαός της Βασιλείας είναι πραγματικά ελεύθερος και ασφαλής;».
Το No Other Land έχει κερδίσει βραβεία σε όλο τον κόσμο – μεταξύ τους και το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας – δεν έχει όμως ακόμη διανομή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχε μονάχα μία σύντομη σειρά προβολών σε μία αίθουσα στο Μανχάταν, αλλά ίσως αυτό αλλάξει μετά το χρίσμα της Ακαδημίας.
Η βραδιά έκλεισε με το κάλεσμα του Sean Baker για περισσότερη στήριξη στον ανεξάρτητο κινηματογράφο – το Anora προστίθεται σε μία σειρά από πρόσφατους νικητές ανεξάρτητων ταινιών, συμπεριλαμβανομένων των ταινιών Everything Everywhere All at Once, CODA και Nomadland – αλλά και της εμπειρίας του σινεμά στην αίθουσα, μία από τις λίγες συλλογικές εμπειρίες που μας έχουν απομείνει, όπως λέει, σε έναν κόσμο τόσο πολωτικό.
Αμήν.
