Spectre: Όταν ο Daniel Craig βαρέθηκε τον Bond
- 5 ΙΟΥΛ 2020
***
Με τον ίδιο τρόπο που στην ταινία ‘Spectre’ οι σεναριογράφοι κάνουν ό,τι μπορούν για να δέσουν μεταξύ τους όλα τα τα arcs των προηγούμενων ταινιών με τον Ντάνιελ Κρεγκ, έτσι κι η περιπέτεια της δημιουργίας της φτάνει πίσω στην αρχή.
Στο πρώτο κείμενο της σειράς γράφαμε για την περίπλοκη ιστορία των δικαιωμάτων του ‘Thunderball’ και μαζί με εκείνο όλων των ιδεών και των χαρακτήρων εκείνης της ταινίας. Κυριότερα, της οργάνωσης SEPCTRE και του μεγάλου κακού Έρνεστ Σταύρο Μπλόφελντ. Η Eon δεν είχε τα δικαιώματα των συγκεκριμένων concepts, εξ ου και δημιουργήθηκε η άλλη οργάνωση-φάντασμα, Quantum.
Το 2013 όμως, λίγο μετά το υπερεπιτυχημένο ‘Skyfall’, τα δικαιώματα του ‘Thunderball’ γύρισαν πίσω στην Eon ύστερα από πολυετή δικαστική διαμάχη. Όπως λοιπόν οι Μπάρμπαρα Μπρόκολι και Μάικλ Γουίλσον είχαν σκοτωθεί να γυρίσουν το ‘Casino Royale’ τη στιγμή που απέκτησαν τα δικαιώματα, έτσι και τώρα, τη στιγμή που είχαν ξανά το δικαίωμα να το κάνουν, φυσικά και θα έβαζαν ξανά στις ταινίες τους τον πιο αναγνωρίσιμο εχθρό του Μποντ.
Είχε έρθει ξανά η ώρα του Μπλόφελντ.
***
«I’m the author of all your pain»
«Μπορεί να υπάρχει μια παρουσία της S.P.E.C.T.R.E.!», έλεγε τον Μάρτιο του ‘14 στο Empire ο σεναριογράφος Τζον Λόγκαν, που θα επέστρεφε για ένα ακόμα Μποντ υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σαμ Μέντες. «Το σπουδαίο με τον Μποντ είναι πως έχω 50 χρόνια ταινιών – 23 ταινίες και όλες τις νουβέλες και τις σύντομες ιστορίες του Ίαν Φλέμινγκ, και όταν δουλεύω στο νέο Μποντ επιστρέφω πάντα πίσω στον Φλέμινγκ και τις άλλες ταινίες – ποια είναι τα μικρά κομμάτια, τι είναι αυτά που μένουν;», εξηγούσε, φτάνοντας στο σημείο κλειδί:
«Ένα από τα πράγματα που μάθαμε στο ‘Skyfall’ είναι ότι κοινό πραγματικά διασκέδασε με αυτά, όταν είδε την Aston Martin, όταν είδαν αναφορές σε πράγματα με τα οποία μεγάλωσαν, και αυτό ήταν πάντα μέρος του σκεπτικού μου γύρω από τον Μποντ». Ορίστε. Αυτό που λέμε από την αρχή της σειράς, σε πλήρη εφαρμογή. Για το πώς κάθε ταινία αποτελεί μια απόλυτη στροφή ως αντίδραση στο οτιδήποτε λειτούργησε ή δεν λειτούργησε στην προηγούμενη.
Το μάθημα που πήραν οι δημιουργοί από το ‘Skyfall’, η μεγάλη αντίδραση, ήταν αυτή: Κάντα όλα αναφορές σε κάτι άλλο. Κάντα όλα να συνδέονται μεταξύ τους. Αυτό αρέσει στο κοινό! Έτσι, και οι τρεις περασμένες περιπέτειες του 007 του Ντάνιελ Κρεγκ δένονται μεταξύ τους με τρόπους εξωφρενικούς, παρά το γεγονός πως το όλο το concept πίσω από το ‘Skyfall’ ηταν το αντίθετο ακριβώς, το να είναι μια ταινία δίχως την παραμικρή σύνδεση με τις άλλες δύο και ειδικά με την κατεύθυνση του ‘Quantum of Solace’.
Έτσι, στο ‘Spectre’ (όπου η οργάνωση και ο τίτλος απλοποιούνται, χωρίς δηλαδή κεφαλαία και χωρίς αρχικά, πιθανώς επειδή κρίθηκαν πολύ cheesy για το σημερινό κοινό, πολύ ‘Μικροί Εξερευνητές’) ο Μποντ συναντά τον Φραντζ Ομπερχάουζεν, που είναι ο Μπλόφελντ, που είναι σχεδόν κάτι σαν παιδικός του μισο-αδερφός (γιατί όχι), που είναι ο άνθρωπος πίσω από την οργάνωση Spectre, που είναι η οργάνωση πίσω από την οργάνωση Quantum.
ΟΛΑ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΑΝ!
«I’m the author of all your pain» είπε ο Μπλόφελντ αλλά θα μπορούσε να το έχει πει κι ο Τζον Λόγκαν προς τους θεατές.
Αυτό που κανείς δεν προβλέπει σε αυτές τις περιπώσεις είναι ότι καλές οι αναφορές όταν προκύπτουν με έναν ας πούμε πιο δημιουργικά αγνό τρόπο (όπως έγινε στο ‘Skyfall’, παρά τις ενστάσεις μου), κι άλλο όταν γίνονται αυτοσκοπός, όπως εδώ. Ξαφνικά ο κόσμος της σειράς μοιάζει ασφυκτικά μικρός και γελοίος. Είναι σαν μια επαγγελματική σκηνή όπου οι πάντες προσλαμβάνουν φίλους και γνωστούς και όλοι συχνάζουν στο ίδιο μπαρ.
Έτσι ο Λόγκαν, σύμφωνα με την καθοδήγηση του Σαμ Μέντες που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις στήριζε πολύ μια τέτοιου τύπου κατεύθυνση για το στόρι, έμπλεξε μεταξύ τους όλα τα storylines πραγματοποιώντας ένα επικό retcon, και βάζοντας ξανά τον Μπλόφελντ στο μίγμα, τώρα που ήταν ξανά διαθέσιμος. (Η θεόσαχλη εισαγωγή του Ομπερχάουζεν έγινε αργότερα στην πορεία, αλλά θα το πιάσουμε κι αυτό.)
Δεν είναι απαγορευτικές αυτού του τύπου οι ιστορίες. Το ‘Spectre’ εν προκειμένω παρότι είναι μέτρια ταινία, μπορεί να είναι εντελώς φαν σε σημεία με έναν εντελώς «διαβάζω καμμένα υπερηρωικά κόμικς των ‘90s» τρόπο, όπου τα πάντα ήταν retcons, ανατροπές, επεξηγήσεις και σαπουνόπερα. Τα πάντα εκτός από δράση και οργανικά μοτίβα. Βασικά το ‘Spectre’, με την εξαίρεση της αξιομνημόνευτης πρώτης του σεκάνς, μοιάζει τελείως ακίνητο.
Είναι τελικά αδύνατο να πιστέψεις πως αυτή είναι μια ιστορία που πλασάρεται ως κάτι που ανήκει στον ίδιο κόσμο με την ιστορία της Βέσπερ Λιντ και εκείνου του 007.
***
«Καλύτερα να κόψω τις φλέβες μου»
Στο προηγούμενο κείμενο προσπαθήσαμε να κάνουμε λίγο τους ντετέκτιβ και να εντοπίσουμε την ακριβή στιγμή κατά την οποία ο Ντάνιελ Κρεγκ βαρέθηκε το ρόλο. Καταλήξαμε πως αν και το ‘Skyfall’ το γύρισε με χαρά, ήδη υπήρχαν εκεί κάποιοι καρποί που μετέπειτα θα άνθιζαν σε αυτή την πανέμορφη, ιστορική ατάκα που είχε δώσει το ‘15 στο Time Out όταν ρωτήθηκε αν θα ξανάπαιζε τον χαρακτήρα: «Καλύτερα να σπάσω αυτό το κομμάτι γυαλί και να κόψω τις φλέβες μου». Ναι, αλλά πες μας πώς πραγματικά αισθάνεσαι!
Το σίγουρο είναι πάντως πως κατά τη διάρκεια του ‘Spectre’ κάτι ράγισε οριστικά, και όχι ευτυχώς δεν ήταν αυτό το κομμάτι γυαλί. Ήταν ήδη μια επίπονη διαδικασία ο ρόλος. Γράφαμε για το ‘Quantum of Solace’ πώς ο Κρεγκ βρέθηκε υπεύθυνος ακόμα και για τη συγγραφή κομματιών του σεναρίου, ενώ στα γυρίσματα τραυμάτισε το χέρι του δύο φορές. Στο ‘Skyfall’ χρειάστηκε θεραπεία στη διάρκεια των γυρισμάτων. «Δεν είναι η ανάρρωση, γιατί ξέρεις ότι θα αναρρώσεις», έλεγε. «Είναι ότι ψυχολογικά σκέφτεσαι ότι θα πρέπει να το ξανακάνεις».
Στο ‘Spectre’ ήρθε το αποκορύφωμα. Ο Κρεγκ έχει μια σκηνή μάχης σε κινούμενο τρένο με τον Ντέιβ Μπαουτίστα, ο οποίος παίζει έναν εντελώς παλιομοδίτικης λογικής πρωτοπαλίκαρο, τύπου Σαγόνια ή Όνττζομπ από το ‘Goldfinger’. Έχει μια λέξη μόνο στην ταινία! Είναι φανταστικός εννοείται. Αλλά τον Κρεγκ τον αποτελείωσε. Στη διάρκεια της μάχης ο Μπαουτίστα τον κράταγε περισσότερο από ό,τι έπρεπε. Θυμάται πως, «Του είπα, ‘Dave, πέτα με, για το όνομα του θεού! Οπότε με πέταξε και, ο θεός να τον έχει καλά, μου άφησε το γόνατο εκεί πέρα».
Ο Κρεγκ τραυμάτισε τον χιαστό του και όλα αυτά γιατί; Για να παίξει σε μια ταινία που ο μεγάλος κακός εξηγεί σε ένα λευκό φόντο σε μια σκηνή 15 λεπτών πώς συνδέονται μεταξύ τους όλες οι περιπέτειές του. Ε, κι εγώ κουρασμένος θα ήμουνα. Φαίνεται κι από την εξέλιξη των ερμηνειών του. Πλέον τα layers των 2 πρώτων του ταινιών έχουν εξαφανιστεί τελείως κι απλώς περιφέρει τον εαυτό του μουτσουνιασμένο από σετ σε σετ.
Απέναντί του ο Κρεγκ έχει τον Κριστόφ Βαλτς, έναν ηθοποιό που προσωπικά λατρεύω γιατί είναι κυριολεκτικά αδύνατον να είναι αδιάφορος σε μια ταινία, κάνει πάντα τόσες #επιλογές που είναι είτε πάρα πολύ καλός είτε πάρα πολύ κακός με έναν τρόπο που καταλήγει πάλι καλός να είναι. Πρόταση: Αν αφαιρούσες από τον Βαλτς τις δύο ταινίες του Ταραντίνο για τις οποίες πήρε τα ισάριθμα Όσκαρ του (παρανοϊκό, ακόμα, γεγονός) τότε κανείς δε θα μπορούσε με βεβαιότητα να αποφανθεί αν είναι καλός ή κακός ηθοποιός. Οριακή Νίκολας Κέιτζ ενέργεια.
Εγώ τον λατρεύω όπως έχω ξαναπεί, υπερασπίζομαι και την ερμηνεία του στο ‘Big Eyes’ του Τιμ Μπάρτον (όπως και την ίδια την ταινία εν γένει) και παίζει και στο ‘Alita’ που ΕΛΠΙΖΩ κάποια μέρα να γεννήσει σίκουελ ώστε να μπει στο πρόγραμμα της στήλης. Αλλά το γεγονός είναι πως μετά το 2ο Όσκαρ του, και μην έχοντας καταφέρει να παίξει σε κάτι άλλο κοινώς αποδεκτό ως καλό, ο Βαλτς ήταν σε μια φάση που είχε ανάγκη κάποιον δυνατό ρόλο. Ο Μπλόφελντ ήταν πολύ καλό ταίριασμα και είναι κρίμα που οι παραγωγοί και το μάρκετινγκ της ταινίας αποφάσισαν να παίξουν αυτό το ανόητο Τζ. Τζ. Έιμπραμς παιχνιδάκι του “όχι, δεν σας λέμε ότι ο Βαλτς παίζει τον χαρακτήρα που ΠΡΟΦΑΝΩΣ και όλοι έχουν καταλάβει ότι παίζει”.
Ο Βαλτς έχει κάτι το καρτουνίστικα εφιαλτικό σε κάθε του στάση, βλέμμα και συλλαβή που βγαίνει από το στόμα του, είναι ιδανικός για τέτοιας λογικής ρόλους. Το ‘Spectre’ είναι κουταμάρα αλλά έχει κάποιες αξέχαστες μεμονωμένες στιγμές, και μια από αυτές είναι όταν ο Μποντ έχει χωθεί στη μεγάλη συνάντηση της οργάνωσης και μες στο πλήθος ο Μπλόφελντ γυρίζει και τον κοιτάζει, σαν χαμένος μέσα σε ένα ωκεανό σκοταδιού που εντοπίζει φάρο. Όταν το υλικό του γίνεται πολύ πληκτικό γίνεται κι εκείνος αμήχανος όμως, έτσι είναι αυτά.
Το πιο εντυπωσιακό της όλης υπόθεσης είναι ότι σε όλες αυτές τις σκηνές υπάρχει κι άλλος χαρακτήρας εκεί, που είναι κατανοητά δύσκολο να θυμηθεί κανείς. Η Μάντλιν Σουάν της Λέα Σεϊντου, μια πρωταγωνίστρια Μποντ με την πιο αδιάφορη σκηνική παρουσία που μπορώ να θυμηθώ σε όλες αυτές τις μοντέρνες ταινίες της σειράς. Παίζει την κόρη του Κύριου Γουάιτ, που επιστρέφει σε αυτή την ταινία επειδή είπαμε, όλα δένουν μεταξύ τους, και εξελίσσεται με συνοπτικές διαδικασίες σε ένα ακόμα Αληθινό Αίσθημα Για Τον Μποντ, σαν βεβιασμένο callback ή σαν δραματουργική εξιλέωση, στην ταινία που ξεκίνησε το arc του, το ‘Casino Royale’ και την Βέσπερ.
Την ίδια ώρα πίσω στην ΜΙ6 οι αγαπημένοι νέοι/παλιοί χαρακτήρες των Ρέιφ Φάιντς και Μπεν Γουίσω έχουν επιστρέψει κι έχουν σαν ανταγωνιστή τον “καυτό ιερέα” Άντριου Σκοτ, ο οποίος αμφισβητεί εκ νέου τον λόγω ύπαρξης της ΜΙ6 για να υπάρχει ένα παράλληλο b-story να τρέχει με αυτό το σετ χαρακτήρων. Είναι σαν κάτι που ξέμεινε από το σενάριο του ‘Skyfall’, εκεί όπου μια τέτοια πλοκή θα ταίριαζε θεματικά. Εδώ μοιάζει απλώς με ανακύκλωση.
Η ταινία, στις στιγμές που λειτουργεί, είναι ένα αισθητικά σκιαχτικό στόρι φαντασμάτων, με πνεύματα του παρελθόντος που αποκαλύπτεται πως ήταν πάντα εκεί για να στοιχειώνουν τον Μποντ. Ξεκινάμε σε μια φαντασμαγορική παρέλαση των “νεκρών” για να φτάσουμε σε έναν αληθινό χορό νεκρών εχθρών που που δουλεύουν όλοι για το #1 φάντασμα του παρελθόντος του Μποντ, τον έναν εχθρό που στοιχειώνει τα πάντα. Στις ελάχιστες στιγμές που το φιλμ αφήνεται να εστιάσει σε αυτό το μοτίβο, και με την εποπτεία του φανταστικού Χόιτ φαν Χόιτεμα στη διεύθυνση φωτογραφίας (που αναλαμβάνει μετά τον Ρότζερ Ντίκινς) να καδράρει τον Μπλόφελντ και τον Μποντ μέσα σε σκοτεινούς, στοιχειωμένους πίνακες, κάτι σχεδόν πάει να κλικάρει- αλλά πρόκειται κυρίως για χαραμισμένη ευκαιρία.
Το ‘Spectre’ είναι, τελικά, το φάντασμα μιας ταινίας που δεν κατάφερε να υπάρξει.
***
Ο Μπλόφελντ που δεν είδαμε ποτέ
Πίσω στο Νοέμβριο του ‘14 με την υπόθεση του χακαρίσματος της Sony και των μέιλ που κυκλοφόρησαν, αποκαλύφθηκε πως η Eon αισθανόταν αμήχανα με το σενάριο που δούλευε ο Τζον Λόγκαν. Ο Μέντες είχε επιστρέψει για αυτό το φιλμ κι έγινε έτσι ο πρώτος σκηνοθέτης που γύρισε δύο συνεχόμενα Μποντ από τα τέλη των ‘80s και τον Τζον Γκλεν του ‘Living Daylights’. Μαζί του, κράτησε τον Τζον Λόγκαν στο σενάριο, όπως και τον Τζεζ Μπάτεργουορθ που είχε δουλέψει ανεπισήμως κι εκείνος στο ‘Skyfall’ αλλά εδώ έκανε μια βδομάδα κλήσεων με τους Μέντες και Κρεγκ για να δουλέψουν στο ‘Spectre’.
Οι μόνιμοι σεναριογράφοι του franchise από τα τέλη των ‘90s, Νιλ Πέρβις και Ρόμπερτ Γουέιντ θα απουσίαζαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια, όμως η Eon άρχισε να νιώθει αβέβαιη για το σενάριο που δούλευε ο Λόγκαν στο ενδιάμεσο. Το καλοκαίρι του ‘14 πάρθηκε η απόφαση να επιστρέψουν εσπευσμένα οι Πέρβις και Γουέιντ για να φτιάξουν τα προβλήματα στο σκριπτ και ιδιαίτερα στην τρίτη πράξη. Καθώς το σενάριο έπρεπε να έχει κλειδώσει ως τον Δεκέμβριο, αυτό σημαίνει πως τα πρώτα στάδια της παραγωγής είχανε ξεκινήσει ήδη χωρίς τελικό σενάριο, με αποφάσεις να αλλάζουν διαρκώς και ένα κλίμα αβεβαιότητας να έχει διαποτίσει τα πάντα.
Οι Πέρβις και Γουέιντ αναφέρουν σαν παράδειγμα τη σκηνή της πτώσης του ελικοπτέρου στη γέφυρα του Γουεστμίνστερ προς το τέλος της ταινίας, όπου η κατασκευή του σκηνικού είχε ήδη ξεκινήσει στα Pinewood Studios οπότε έπρεπε να βρεθεί τρόπος να χρησιμοποιηθεί πάση θυσία. Στην αρχή μάλιστα είχαν γράψει ένα φινάλε με τον Μποντ να περπατάει από τη γέφυρα πίσω στην ΜΙ6 μαζί με τον Μ, την Μάνιπενι και τον Τάννερ, όμως η παραγωγή και ο Μέντες άσκησαν βέτο και πρόκρινε το πιο ευτυχισμένο (λέμε τώρα) φινάλε με την Μάντλιν. «Γράφεις σκηνή μετά τη σκηνή μετά τη σκηνή», θυμούνται. «Γράφεις τόσο πολύ, αλλά το τελικό σχήμα είχε πιθανότατα να κάνει με τον Σαμ Μέντες, τον σκηνοθέτη».
Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση του αρχικού σεναρίου του Τζον Λόγκαν πάντως, έχει ενδιαφέρον πόσο μεγάλο μέρος του φιλμ ήταν ήδη σχηματισμένο και αποφασισμένο από νωρίς το ‘13, πολύ δηλαδή πριν πέσουν τα τηλέφωνα στους Πέρβις και Γουέιντ.
Δύο βασικά σημεία: Η κεντρική ιδέα πως ο Μποντ θα ερωτευτεί αφήνοντας πίσω του την ΜΙ6 ήταν πάντα εκεί από την αρχική σύλληψη του φιλμ κατά Μέντες, όπως και η όλη διάθεση να συνδέονται τα πάντα μεταξύ τους. Ο Λόγκαν δούλεψε με αυτά ως δεδομένα από την πρώτη στιγμή. Η μεγάλη διαφοροποίηση έρχεται στον ίδιο τον χαρακτήρα του Μπλόφελντ.
Στην εκδοχή του Τζον Λόγκαν, δεν υπάρχει καμία αναφορά στον Φραντζ Ομπερχάουζερ. Όλη αυτή η ανοησία ήρθε καθώς φαίνεται από τους Πέρβις και Γουέιντ, οι οποίοι δανείστηκαν την περιγραφή ενός χαρακτήρα με αυτό το όνομα από τη σύντομη ιστορία του Φλέμινγκ ‘Octopussy’ (όπου πράγματι περιγράφεται ένα παρεμφερές backstory με μια πατρική φιγούρα για τον νεαρό Μποντ) και την συνέπτυξαν με τον Μπλόφελντ.
Αρχικά, δεν υπήρχε Ομπερχάουζεν και μάλιστα η αποκάλυψη πως ο Μπλόφελντ ήταν πίσω από όλα γινόταν αρκετά νωρίς και με έναν πολύ κουλ τρόπο στην ταινία. Ο χαρακτήρας επρόκειτο να είναι ένας πολέμαρχος από την Αφρική ο οποίος θέλει να καταστρέψει την Μεγάλη Βρετανία λόγω των αποικιοκρατικών τους εγκλημάτων εναντίον της χώρας του. Κάτι αν μη τι άλλο πιο ενδιαφέρον ως προσέγγιση από το «όταν ήμασταν μικροί ο μπαμπάς μου σε αγαπούσε πιο πολύ από εμένα και γι’αυτό έχω υφάνει ένα περίπλοκο πλέγμα εγκλήματος μέσα από τρεις ταινίες για να σε καταστρέψω». Το αληθινό όνομα του Μπλόφελντ σε αυτή την εκδοχή θα ήταν Τζόζεφ Κι-Έμπου και ο Τσιβετέλ Ετζιοφέρ είχε συμφωνήσει να παίξει τον ρόλο. Το οποίο… στηρίζω.
Τελικά οι Πέρβις και Γουέιντ ήρθαν ύστερα από το έκτακτο κάλεσμα της Eon για να αναλάβουν αυτό που τότε πίστευαν πως ήταν η τελευταία τους αποστολή, αλλά μετά το ‘Spectre’ η παραγωγή τους ζήτησε να επιστρέψουν και για το επερχόμενο ‘No Time to Die’. «Το ‘Spectre’ φαίνεται πως έκλεισε έναν συγκεκριμένο τρόπο να κάνεις τον Μποντ», έλεγαν τότε. «Ό,τι κι αν συμβεί μετά θα είναι διαφορετικό».
Με αυτό είναι το θέμα. Πάντα στη διάρκεια ζωής αυτής της μοντέρνας εκδοχής του Μποντ, πάντα μα πάντα, ό,τι συμβαίνει μετά είναι αρκετά διαφορετικό.
***
Stray bullets:
*Ας μιλήσουμε για τον Σαμ Σμιθ στο δωμάτιο. Το διαβόητο κομμάτι τίτλων αρχής της ταινίας κέρδισε Όσκαρ, κέρδισε Χρυσή Σφαίρα, και έγινε το πρώτο κομμάτι Μποντ που έφτανε στο #1 των βρετανικών τσαρτς(!) αλλά για τραγούδι με τόσο μεγάλη και αδιαπραγμάτευτη επιτυχία είναι τρομερό πόσο άσχημη φήμη έχει και πόσο πολύ θεωρείται σχεδόν αναντίρρητα ως φιάσκο.
Προς έκπληξη κανενός απολύτως, Εμένα Μου Άρεσε.
*Για σεκάνς τίτλων αρχής δε συζητάμε, μυθική τσηζιά, όλοι οι χαρακτήρες της σειράς μοντάρονται ο ένας μετά τον άλλον, ημίγυμνος Μποντ, μια γενικευμένη συνοφρύωση, χταπόδια περνάμε μες στην όλη μαυρίλα, καταπληκτικό, όλη η ταινία σε μικρογραφία.
*Μια φήμη λέει πως οι παραγωγοί είχαν προσεγγίσει τον Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν για να σκηνοθετήσει αλλά εκείνος αρνήθηκε ενώ δούλευε παράλληλα σε δική του ταινία αλλά πάλι σε σενάριο των Πέρβις και Γουέιντ. Ο ίδιος το έχει πει αυτό οπότε θα ισχύει φαντάζομαι. Τον Ρεφν τον λατρεύω ακόμα κι όταν χάνεται τελείως μες στη φούσκα του brand του, οπότε προφανώς θα σκότωνα για να έβλεπα ένα δικό του Μποντ. Και πιστεύω πως θα του ταίριαζε πολύ και το όλο ύφος αυτής της περιόδου της σειράς. Κρίμα!
*Κάτι ακόμα που δεν έκατσε: Αρχικά είχαν προσεγγιστεί οι Radiohead για να γράψουν το κομμάτι των τίτλων αλλά αυτό που παρέδωσαν κόπηκε επειδή θεωρήθηκε πολύ σκοτεινό. Οι Radiohead τελικά μπουμπούνησαν το κομμάτι δωρεάν στο Soundcloud και κυρίως έχουν να θυμούνται πόσο εκνευριστική ήταν η όλη διαδικασία επειδή τους κόστισε χρόνο από τη δουλειά τους στο άλμπουμ ‘A Moon Shaped Pool’. Όλα καλά όμως τελικά, το άλμπουμ βγήκε και εξακολουθεί ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια να αποτελεί το αγαπημένο μου σουβέρ για να ακουμπάω τον καφέ στο γραφείο.
Να οι τίτλοι αρχής της ταινίας προσαρμοσμένοι με το κομμάτι των Radiohead:
*Μόνικα Μπελούτσι! Παίζει έναν σύντομο ρόλο στην αρχή, και γίνεται έτσι η μεγαλύτερη σε ηλικία Bond girl της σειράς.
*Ας κλείσουμε με το άνοιγμα: Για την εντυπωσιακή πρώτη σεκάνς της ταινίας που είδαμε και στην αρχή του κειμένου, στήθηκε μια ψεύτικη παρέλαση ενώ ενώθηκαν ψηφιακά στο post 6 διαφορετικές λήψεις για να δοθεί η ψευδαίσθηση του συνεχούς take. Για κάποιο λόγο.
*Μποντ τέλος, για τώρα. Το ‘No Time to Die’ θα ολοκληρώσει την περίοδο του Ντάνιελ Κρεγκ στο κουστούμι του 007 και όταν βγει αυτή η ταινία θα επιστρέψουμε για να την καλύψουμε. Προς το παρόν, η στήλη περνά στη δεύτερη σειρά της, εξαιρετικά ταιριαστή με το καλοκαιρινό κλίμα ευρύτερης καταστροφής: Για τον Ιούλιο και λίγο από τον Αύγουστο, θα μιλήσουμε για το franchise των ‘Πειρατών της Καραϊβικής’. Καλά μπάνια.
