Συγνώμη, τι δουλειά έχει ο Jared Leto στο φετινό award season;

Θυμάμαι μία εποχή πολύ πια μακρινή όπου ο Leto ήταν ο εφηβικός καρδιοκατακτητής του My So-Called Life που έκανε τη ζωή της Claire Danes (και τη δική μου που εκνευριζόμουν προοδευτικά όλο και περισσότερο με τον Jordan Catalano) μαρτύριο. Είχε ακριβώς αυτό το πονάω-βουβά βλέμμα που θα τον είχε κάνει τεράστια φίρμα εάν είχε επιλέξει τον δρόμο ενός boyband στα ‘90s. Διάλεξε τον κινηματογράφο όμως, και αυτό το σκοτεινό, μελαγχολικό βλέμμα τον έστειλε στις ταινίες του David Fincher, του Terrence Malick, του Darren Aronofsky, του Oliver Stone. Δεν είχε υπάρξει ποτέ πόλος έλξης από μόνος του στο box office, ήταν όμως αποδοτικός στη λωρίδα του και είχε καταφέρει να περάσει εξαιρετικά επιτυχημένα στη μουσική. Για ηθοποιό δεν το λες και λίγο (ρωτήστε τον Bruce Willis ή τον Russell Crowe).

Μετά την έκρηξη των 30 Seconds to Mars ο Leto σχεδόν εξαφανίστηκε από το σινεμά, είχε κάνει όμως το Chapter 27 του πρωτοεμφανιζόμενου (και άφαντου έκτοτε) J.P. Schaefer όπου είχε υποδυθεί τον Mark David Chapman. Τον δολοφόνο του John Lennon που είχε σκοτώσει τον μουσικό έξω από το διαμέρισμά του το 1980. Ως τότε το βάπτισμα του πυρός στη μέθοδο – όχι απλώς το πραγματικό βίωμα όπως έρχεται μέσα από την προσωπική εμπειρία και βοηθά έναν ηθοποιό, ένα κοινό δηλαδή εργαλείο τους, αλλά το να ζει κανείς όπως ο χαρακτήρας του χωρίς διακοπή επί μέρες και εβδομάδες – το είχε πάρει με τον ρόλο του θρυλικού αθλητή στίβου Steve Prefontaine στο Prefontaine. Εκείνη όμως η εμπειρία δεν θα συγκρινόταν με τα 35 κιλά που θα χρειαζόταν να πάρει για τον Chapman. Και δεν τα είχε πάρει απλώς. Το ίντερνετ των ημερών, εκτός από το διαζύγιο της Britney Spears, τη σύλληψη της Paris Hilton για οδήγηση υπό την επήρεια και την εγκυμοσύνη της Angelina Jolie με παιδί του Brad Pitt, είχε γεμίσει επικεφαλίδες για τη μεταμόρφωση του.

Ο Jared Leto τρώει παγωτό με σόγια και ελαιόλαδο! Ο Jared Leto βάζει το παγωτό με τη σόγια και το ελαιόλαδο στον φούρνο μικροκυμάτων! Ο Jared Leto έπαθε ΠΟΔΑΓΡΑ από το ξεμπάκιασμα! Τι άλλο, ρωτούσαν, θα κάνει αυτό το παιδί στο όνομα της τέχνης;

Αρκετά χρόνια αργότερα που θα έβγαινε από την πρόωρη κινηματογραφική συνταξιοδότησή του για το Dallas Buyers Club, θα μάθαιναν.

Ο ηθοποιός παραδέχτηκε πως για να χάσει γρηγορότερα τα 15 κιλά που έπρεπε απλά σταμάτησε να τρώει, ενώ δεν έσπαγε ποτέ τον χαρακτήρα του στη διάρκεια των γυρισμάτων. Οι συνεργάτες του θα έλεγαν πως δεν γνώρισαν ποτέ τον Jared Leto. Μόνο την τρανς οροθετική σεξεργάτρια Rayon. Το ίδιο θα έλεγε λίγα χρόνια αργότερα ο Will Smith για τον ηθοποιό ως Joker στα γυρίσματα του Suicide Squad. Τι θυμάστε από την προώθηση εκείνης της ταινίας δηλαδή, αν όχι τις δέκα πληγές του φαραώ που είχαν βρει το καστ εξαιτίας του Leto;

Έστειλε ζωντανό αρουραίο στη Margot Robbie. Συστήθηκε στο καστ με ένα νεκρό γουρούνι που άφησε σε τραπέζι ο μπράβος του στις πρόβες. Έδωσε δεξιά και αριστερά anal beads και χρησιμοποιημένα προφυλακτικά. Κάποιοι όπως η Karen Fukuhara και ο Jai Courtney το διασκέδασαν. Η Viola Davis ας πούμε, ξεκάθαρα όχι. Ο Leto όμως έπρεπε να είναι ο Joker και ο Joker βλέπετε ήταν υπαρξιακή τρύπα, οπότε έπρεπε να γίνουν κάποιες θυσίες. Όπως του φώναζε απελπισμένη κάποτε η Danes, “WHY ARE YOU LIKE THIS?”.

(«Πάντα λέω για τους ανθρώπους που είναι της μεθόδου, ότι τους βλέπεις να κάνουν τη μέθοδο μόνο όταν παίζουν τους μαλάκες», είχε πει κάποτε σοφά ο Robert Pattinson. «Ποτέ δεν βλέπεις κάποιον να είναι υπέροχος με όλους όσο είναι τρομερά βαθιά στον χαρακτήρα». Το ακουμπάω τούτο εδώ, να υπάρχει).

Όταν φτάσαμε στο Blade Runner 2049 όπου θα μαθαίναμε ότι δεν αρκέστηκε να παίξει τον τυφλό Niander Wallace, αλλά κατασκεύασε ειδικούς φακούς που όντως του στερούσαν την ορατότητα και έτσι χρειάστηκε να κυκλοφορεί με βοηθό, οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε συγκινηθεί από την προσπάθεια όπως ο Denis Villeneuve. Προετοιμαζόμασταν για το final form του ηθοποιού. Την πιο γρήγορη μετάβαση ανθρώπου σε Johnny Depp στην ιστορία. Ενός ηθοποιού που θα μεταστοιχειωνόταν σε έναν δικό του Jack Sparrow και θα πάγωνε έτσι στον χρόνο.

Ίσως τον έσωσαν οι αποτοξινώσεις σιωπής, ή μπορεί να συναισθάνθηκε τη συλλογική μας κούραση, πάντως η καμπάνια του για το The Little Things δεν είδε απολύτως καμία σχέση με προηγούμενες. Είναι περίεργη χρονιά να μιλάμε για κανονικές οσκαρικές καμπάνιες, πάντως συμβαίνουν κι ας μην περιλαμβάνουν δέκα εξώφυλλα, προβολές και brunches σε ξενοδοχεία του Λος Άντζελες με μέλη της Ακαδημίας, ή τρεις-τέσσερις εμφανίσεις σε late night shows. Του Leto η καμπάνια είναι υπαρκτή και ήπια, χωρίς φανφάρες για τον Βασανισμένο Καλλιτέχνη, χωρίς κάποιες επώδυνες μεθοδολογίες που έπρεπε να ακολουθήσει για να μπει στο πετσί ενός σίριαλ κίλερ. Επίσης κανείς δεν έλαβε γουρούνια ή anal beads από το καστ (θα είχε ενδιαφέρον βέβαια να είχε δοκιμάσει κάτι τέτοιο στον Denzel Washington, I double dare him για την επόμενη).

Αντιθέτως έλεγε σε podcast του Variety πως ο ορισμός της μεθόδου είναι εξ ορισμού θολός και ενδεχομένως επιτηδευμένος, και πως μέρος της δουλειάς του είναι «να εμφανίζομαι και να είναι ευχαρίστηση να δουλεύεις μαζί μου, και να είμαι συνεργατικός, να έχεις μία καλή εμπειρία στο σετ».

Λέτε γι’ αυτό να ζούμε αυτήν την τρέλα;

Ο Leto δεν ήταν στα προγνωστικά των υποψηφιοτήτων για φέτος. Όχι για τις Χρυσές Σφαίρες και σίγουρα όχι για τα βραβεία του Σωματείου Ηθοποιών. Ακόμη και αν είχε περάσει από το μυαλό κάποιοι εκ των ειδικών, οι αντιδράσεις μετά την κυκλοφορία της ταινίας από το HBO Max φαινόταν να είχε βυθίσει τις πιθανότητές της για βραβεία. Η υποδοχή της ήταν στην καλύτερη χλιαρή, και από τους τρεις οσκαρούχους που παίζουν τους βασικούς ρόλους σε αυτή, ήταν ο Washington που πήρε τις καλύτερες κριτικές. Μακράν. Ούτε ο Leto, ούτε ο Rami Malek.

Όχι πως έγραψε κανείς ότι ο Leto είναι κακός στην ταινία. Μια χαρά είναι. Δίνει μία καλή, αναμενόμενη ερμηνεία που έχει τις στιγμές της, τα προσθετικά της, και ένα όχι και τόσο γκραντ φινάλε που όμως ενδεχομένως θα κουβεντιάζαμε. Η συζήτηση ωστόσο υπήρξε σχεδόν ανύπαρκτη και έτσι ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσαμε να δούμε να φτάνει στην τελετή, θα ήταν ο βετεράνος της παρέας.

Ανεξαρτήτως από τον Washington πάντως που θα ανήκε ούτως ή άλλως σε μία διαφορετική, πιο γεμάτη φέτος κατηγορία από τον Β΄Ανδρικό, πώς προσπέρασε τον Delroy Lindo και τον εμπρηστικό του μονόλογο στο Da 5 Bloods ενώ ο δεύτερος ήταν κλειδωμένος από πέρσι για την ίδια κατηγορία; Φταίει ίσως ότι αυτή είναι η πιο δύσκολη χρονιά για τα Όσκαρ μεταπολεμικά; Ας μην ξεχνάμε πως τα μέλη της Ακαδημίας δεν έχουν φέτος τις καθιερωμένες τους προβολές. Υπάρχουν μεν τα DVD screeners, όμως ο μεγαλύτερος όγκος των ταινιών που πληρούν τις προϋποθέσεις για να ψηφιστούν στα Όσκαρ φιλοξενούνται στην ψηφιακή πλατφόρμα που έφτιαξε η Ακαδημία λόγω της περίστασης. Δεν έπεται πως κάθε ψηφοφόρος θα την ασπαστεί – ειδικά όταν έχει ακουστεί κιόλας πως υπάρχουν προβλήματα στην τεχνική της αρτιότητα – και δεν θα εκτιμήσει περισσότερο φέτος την ευκολία του Netflix ή/και του HBO Max. Πάει πια ένα ολόκληρο έτος από την ταινία του Spike Lee, και από εκείνο το καστ δεν είναι παράλογο να μην έχει ξεχαστεί η εξαιρετική ερμηνεία του Chadwick Boseman που πλέον δεν είναι μαζί μας. Ίσως ο Leto ήταν η πιο πρόσφατη, πολύ αναγνωρίσιμη εναλλακτική; Ειδικά τώρα που ανασκευάζει την Joker εικόνα του;

Το φετινό award season κρύβει όντως εκπλήξεις ως τώρα και αυτό αν μη τι άλλο κρατά το ενδιαφέρον σε μία διαδικασία που είναι σε σημαντικό βαθμό πολύ προβλέψιμη.