Jason Blum: Ο νέος άρχοντας του τρόμου

Υπό μία έννοια, είναι αδύνατον να γράψεις την ιστορία του Χόλιγουντ του 21ου αιώνα χωρίς τον Jason Blum. Μπορεί οι υπερπαραγωγές της Marvel και τα franchise με τα ατελείωτα σίκουελ να παίρνουν όλο τον αέρα στα μούλτιπλεξ, αλλά αυτό που κάνει ο Jason Blum και η εταιρεία παραγωγής του, Blumhouse, δεν έχει άλλο σημερινό ανάλογο.

Μια εταιρεία παραγωγής που ποντάρει σχεδόν αποκλειστικά στο ταλέντο και το όραμα των σκηνοθετών, αναπτύσσοντας συνεχώς κατά κανόνα ορίτζιναλ σενάρια και ιδέες αντί να επενδύει μονίμως σε ξεφούσκωτα σίκουελ (όχι πως δεν κάνει κι από αυτά βέβαια– πάντα πετυχημένα). Κι όλα αυτά, πετυχαίνοντας εμπορικά, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των θεατών, αλλά και τον θαυμασμό της κριτικής και της βιομηχανίας.

Ο ίδιος ο Blum έχει προταθεί 3 φορές για Όσκαρ (ως παραγωγός των Get Out, BlacKkKlansman και Whiplash), έχει κερδίσει Έμμυ (για την true crime σειρά-σταθμό The Jinx) έχει αναδείξει σκηνοθέτες όπως ο Jordan Peele κι ο James Wan, έχει βοηθήσει να σωθεί η καριέρα σκηνοθετών όπως ο M. Night Shyamalan. Με έναν περίεργο τρόπο, κι όπως μας εξηγεί κι ο ίδιος, έχει καταφέρει να στήσει ένα δημιουργικό χώρο πλήρως στηριγμένο πάνω στους σκηνοθέτες και τις ιδέες του, όμοιο του οποίου δεν θα βρεις πραγματικά πουθενά αλλού στο σημερινό Χόλιγουντ– απλά, όλο αυτό γίνεται με έναν μανδύα τρόμου.

«Αυτό που με τράβηξε αρχικά στον τρόμο ήταν ότι, θεε μου, είναι ένας φοβερός τρόπος να βάλω κόσμο να δει τις ανεξάρτητες ταινίες μου!»

Οι ταινίες του Blum είναι κατά βάση (αν και όχι αποκλειστικά) ταινίες τρόμου κι από τα χέρια του έχουν περάσει οι περισσότερες από όσες μπορείς να σκεφτείς αυτή τη στιγμή. Από τα Insidious και τα Paranormal Activity μέχρι το Get Out και το Us. Από τα Ouija και τα Purge μέχρι το Split και το Visit. Από το Unfriended: Dark Web μέχρι το Sinister. Από το Black Phone μέχρι το Invisible Man. Κι από το νέο Halloween μέχρι το φρέσκο σίκουελ Halloween Ends που ολοκληρώνει αυτή τη μοντέρνα τριλογία. Η λίστα πραγματικά δεν έχει τελειωμό

Πώς έχτισε ο Jason Blum αυτή την αυτοκρατορία τρόμου και τι πιστεύει για την εξέλιξη του είδους; Πώς έσωσε τις καριέρες του James Wan και του M. Night Shyamalan; Τι πιστεύει για τον τρόπο που λειτουργεί το Χόλιγουντ σήμερα; Και τι θεωρεί πως είναι αυτό που τρομάζει τον κόσμο σήμερα; (Spoiler: Ό,τι τον τρόμαζε πάντα.)

Συναντήσαμε τον υπερ-παραγωγό τον περασμένο Αύγουστο στο ελβετικό Λοκάρνο, στο φεστιβάλ του οποίου ο Blum παρέλαβε ένα τιμητικό βραβείο για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά. (Στο πλαίσιο της βράβευσης προβλήθηκε και το Get Out για το οποίο επίσης μιλήσαμε μαζί του– μπορείτε να διαβάσετε όσα μας είπε στο σχετικό θέμα στο News24/7.)

Τώρα, καθώς μια ακόμα ταινία του κυκλοφορεί στις αίθουσες, το Halloween Ends του David Gordon Green (με τον οποίο είχαμε μιλήσει πέρσι πιο αναλυτικά για τα Halloween), ανατρέχουμε στην πλήρη μας συζήτηση μαζί του.

Τι είναι αυτό που σε ενδιέφερε πάντα στον τρόμο; Ως θεατής δηλαδή. Ή το ενδιαφέρον σου γεννήθηκε μέσα από την επαγγελματική ενασχόληση; Επειδή είναι ένα είδος που έδειξε πως μπορεί να φέρει κόσμο στο σινεμά, ακόμα και κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Όταν άρχισα να δουλεύω στη βιομηχανία ήμουν 22 χρονών, μου άρεσαν τότε οι ανεξάρτητες ταινίες από το Σάντανς, οι ευρωπαϊκές, οι arthouse από όλο τον κόσμο. Αυτά μου άρεσαν πραγματικά. Πέρασα 10 χρόνια στο χώρο του ανεξάρτητου φιλμ και μετά ξεκίνησα δική μου εταιρεία κάνοντας τις δικές μου ανεξάρτητες ταινίες. Που τις περισσότερες δεν τις έχει ακούσει κανείς [γελάει], αν και η Uma Thurman κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα. [σσ. για την τηλεταινία Hysterical Blindness της Mira Nair.]

Με τσάντιζε που κανείς δεν έβλεπε τις ταινίες μου. Το έβρισκα απογοητευτικό. Ο στόχος μου ήταν να κάνω μια στουντιακή ταινία γιατί ήθελα να κάνω ταινίες που να βλέπει ο κόσμος. Οπότε έκανα το Tooth Fairy με τον Rock, που είναι ένα παράξενο credit που έχω στη φιλμογραφία μου. Και μίσησα τη διαδικασία. Γιατί όταν η ταινία είναι τόσο ακριβή τα πάντα είναι πολιτικά και δεν υπάρχουν πολλές συζητήσεις για τη δημιουργική διαδικασία αλλά συζητήσεις για ένα σωρό άλλα πράγματα που βαριέμαι.

Ωστόσο η διανομή ήταν φοβερή. Να βλέπεις δηλαδή πώς ένα στούντιο διανέμει μια ταινία παγκοσμίως, ήταν κάτι που μου άνοιξε τα μάτια. Έχει πλάκα, το Tooth Fairy και το Paranormal Activity βγήκαν την ίδια στιγμή ενώ εγώ ήμουν στα μέσα των 30ς μου, κι αυτή η όλη εμπειρία μου άνοιξε τα μάτια απέναντι στην ιδέα ότι μπορείς να κάνεις μια ταινία τελείως ανεξάρτητα, όπως το Paranormal Activity δηλαδή, αλλά να τη διανέμει ένα παραδοσιακό στούντιο, που τότε ήταν η Paramount.

«Εμείς κοιτάμε όλη την καριέρα ενός σκηνοθέτη. Υπάρχουν λόγοι που το υπόλοιπο Χόλιγουντ δεν σκέφτεται έτσι».

Αυτό ήταν που με τράβηξε στον τρόμο. Ήταν ένας τρόπος να κάνω τις ανεξάρτητες ταινίες μου επιτυχίες, να τις δουν ένα μάτσο άνθρωποι. Κι αν δεις τις ταινίες μας, όχι όλες φυσικά, αλλά πολλές από αυτές είναι οικεία indie δράματα που έχει στοιχεία του τρόμου στο κέλυφος, έχει τρομάγματα τριγύρω. Αν δεις το Insidious, είναι μια ταινία για ένα παιδί σε κίνδυνο, το Sinister είναι για ένα μπαμπά που διαλέγει την καριέρα αντί της οικογένειας, είναι ανεξάρτητες ταινίες χαρακτήρων με ένα κέλυφος τρόμου, που είναι τρομερό σύστημα παράδοσης, προκειμένου να τις δουν άνθρωποι.

Αυτό ήταν που συνέβη αρχικά, γιατί τώρα αγαπώ τον τρόμο για διαφορετικούς λόγους. Αλλά αρχικά αυτό που με τράβηξε ήταν ότι, θεε μου, ο τρόμος είναι ένας φοβερός τρόπος να βάλω κόσμο να δει τις ανεξάρτητες ταινίες μου!

Αυτή η ιδέα περί ανεξάρτητου σινεμά επεκτείνεται και στον τρόπο που επιλέγεις τα πρότζεκτ και τους σκηνοθέτες που δουλεύεις;

Διαλέγουμε τα πρότζεκτ μας διαφορετικά από άλλους, βάζουμε απόλυτη έμφαση στο ποιος σκηνοθετεί όταν διαλέγουμε. Αν έχουμε ένα σενάριο για ταινία τρόμου που θα τη σκηνοθετήσει ο Scott Derrickson, το διαλέγουμε ακόμα κι αν άνθρωποι στην εταιρεία είναι αβέβαιοι, ακόμα κι αν εγώ είμαι αβέβαιος για το σενάριο. Αν με πάρει ο Scott και μου πει ότι αυτή θα είναι η πιο τρομακτική ταινία που έχεις δει, τότε θα κάνουμε αυτή την ταινία. Κι αυτό νομίζω δεν είναι σύνηθες πια στο Χόλιγουντ. Εμπιστευόμαστε τους σκηνοθέτες μας νομίζω περισσότερο από το τυπικό χολιγουντιανό στούντιο σήμερα.

Πρόσφατα έχετε δουλέψει και με αρκετές γυναίκες σκηνοθέτες, ήταν αποτέλεσμα της κριτικής που είχε υπάρξει πριν μερικά χρόνια;

Πάντα δουλεύαμε, αλλά είχα πει κάτι χαζό… [γελάει] Είχα πει κάτι που είχε ερμηνευτεί εκτός context… Πάντα, ακόμα και πριν γίνει trend, δουλεύαμε με σκηνοθέτες από διαφορετικές φυλές, και φύλα και το κάνουμε αυτό νομίζω… όχι, δεν νομίζω, το κάνουμε στα αλήθεια γιατί είναι καλό μπίζνες. Το κοινό μας είναι 55% γυναίκες, και έχει μεγάλη τάση προς τους αφροαμερικάνους επίσης, όπως και λατίνους. Οπότε πραγματικά, ψάχνουμε πάντα φωνές από αυτές τις κοινότητες να πουν τρομακτικές ιστορίες γιατί είναι κάτι που συνδέεται με το κοινό μας.

Είναι επίσης και κάτι προφανέστατα καλό, είναι προφανώς ένα σωστό πράγμα να κάνεις, αλλά δεν μου αρέσει να το λέω αυτό γιατί είναι υποτιμητικό. Το κάνουμε γιατί είναι καλοί στη δουλειά τους, και γιατί κάνει την εταιρεία επιτυχημένη.

Αυτό το μοντέλο low budget παραγωγών με μεγάλη διανομή, θα δούλευε με άλλο είδος εκτός του τρόμου; Γιατί έχεις δουλέψει ας πούμε και με σκηνοθέτες όπως ο Damien Chazelle που ξεκίνησαν με low budget ταινίες.

Είναι πιο περίπλοκο νομίζω με άλλα είδη. Έχουμε προσπαθήσει, και με κωμωδία ας πούμε. Αλλά τα περισσότερα άλλα είδη για να δουλέψουν στο σινεμά θες πραγματικά μεγάλους σταρ, στην κωμωδία θες πραγματικά τεράστιους σταρ που να είναι αστείοι και να τους ξέρουν οι άνθρωποι. Οι περιπέτειες είναι άλλο πράγμα επίσης, στο δράμα θες μια Meryl Streep ας πούμε, και όταν βάλεις μια τεράστια κινηματογραφική σταρ σε μια ταινία, τα πάντα γίνονται πιο ακριβά.

Ο τρόμος είναι το ένα είδος που επωφελείται από το να μην έχει μεγάλους αναγνωρίσιμους ανθρώπους στην οθόνη. Αν έχεις έναν μεγάλο σταρ σε μια ταινία τρόμου είναι δυσκολότερο να είναι τρομακτική από την αρχή. Δεν ανησυχείς για το αν κινδυνεύει ο Brad Pitt γιατί ξέρεις ότι θα τα καταφέρει. Οπότε νομίζω ότι το low budget μοντέλο ταιριάζει τέλεια στον τρόμο.

Ο τρόμος αυτή τη στιγμή βρίσκεται εντελώς στο mainstream, το βλέπεις αυτό σαν ευκαιρία ή σαν ρίσκο; Υπάρχει κίνδυνος φθοράς ή επαναληψιμότητας;

Πάντα είναι ρίσκο ο κορεσμός. Αν κοιτάξεις τον τρόμο στην πορεία του από 100 χρόνια πίσω, ή αν σκεφτώ για τα 30 χρόνια που το ξέρω πολύ καλά από μέσα, πάντα θα εμφανιστεί μια ταινία τρόμου που θα πάει πολύ καλά, ξαφνικά 2 χρόνια μετά θα υπάρχουν 15 ταινίες τρόμου, θα υπάρξει υπερπροσφορά και θα μειωθούν, μετά θα υπάρξει πάλι επιτυχία και θα ξαναγίνουν πολλές. Είναι κυκλικό.

Αλλά πρέπει να μη δίνω σημασία σε όλα αυτά. Πρέπει να δίνω σημασία στο να κάνω σπουδαίες ταινίες τρόμου. Μπορεί να πέσουμε πάνω σε κάποια περίοδο κορεσμού. Υπήρξαν διετίες τα τελευταία 20 χρόνια που ήταν υπερβολικά πολλές οι ταινίες κι ο κόσμος σταμάτησε να πηγαίνει. Εμείς συνεχίζουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε. Γιατί οι υπόλοιποι, τότε πάνω στον κορεσμό, σταμάτησαν να κάνουν τρόμο, οπότε ο κόσμος άρχισε πάλι να τις ζητάει κι επέστρεψε.

Η σχέση αυτή που περιγράφεις με τους σκηνοθέτες έχει όντως πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχει ας πούμε το παράδειγμα του Shyamalan, που εγώ τον λατρεύω, αλλά για πολλά χρόνια δεν τον έβλεπε θετικά ούτε το industry αλλά ούτε το κοινό. Και κάνατε μαζί μια ταινία που λειτούργησε και σαν εξιλέωση για τον ίδιο. Είναι αυτό ένα παράδειγμα του πώς ποντάρεις σε κάποιους σκηνοθέτες;

Ναι, είναι πολύ καλό παράδειγμα. Όταν κάναμε το Visit μαζί, είχαμε δει ένα rough cut το οποίο είχε προσπαθήσει ο Shyamalan να το πουλήσει αλλά κανείς δεν ήθελε να το αγοράσει γιατί είχαν στο μυαλό τους τις τελευταίες του ταινίες που δεν δούλεψαν. Αλλά εμείς δεν το σκεφτήκαμε αυτό. Εγώ απλά είδα την ταινία και είπα, υπάρχει μια σπουδαία ταινία τρόμου εδώ, ας την πουλήσουμε σα να πηγαίνουμε πίσω στις ρίζες του, κάτι old school. Έτσι, κάναμε τρεις ταινίες μαζί και τώρα είναι ξανά στα πόδια του και έχει πάρει φόρα.

Είναι βασικά σπουδαίο παράδειγμα στο τι κάνει καλά η εταιρεία μας και σε τι είναι κακό το Χόλιγουντ. Το Χόλιγουντ δίνει τόοοοοση πολλή έμφαση στην τελευταία ταινία ενός σκηνοθέτη αντί να κοιτάζει όλο το σώμα του έργου του. Κι έχουμε κερδίσει εμείς από αυτό, το έχουμε εκμεταλλευτεί. Εκεί που άλλοι χάνουν πράγματα εμείς τα κερδίζουμε επειδή κοιτάζουμε όλο το σύνολο αντί μία ταινία.

«Το στρίμινγκ δεν είναι καλός τρόπος να δεις ταινίες τρόμου. Και οικονομικά είναι καταστροφικό».

Ο James Wan είχε κάνει το Saw και μετά έκανε δύο ταινίες που δεν δούλεψαν. Κι όταν μας έδωσε το Insidious κανείς δεν ήθελε να το κάνει, επειδή είχε κάνει εκείνες τις δύο ταινίες, οπότε όλοι ξέχασαν το Saw. Είτε σου αρέσει ως ταινία είτε όχι, ήταν πετυχημένο. Και τόσοι άνθρωποι στο Χόλιγουντ προεξόφλησαν ότι δε θα ξαναέκανε πετυχημένη ταινία, επειδή δύο ταινίες του δεν δούλεψαν. Κι έτσι κάναμε το Insidious.

Το ίδιο με τον Scott Derrickson. Έκανε τον Εξορκισμό της Έμιλι Ρόουζ, μετά έκανε εκείνη την ταινία με τον Keanu Reeves που δεν θυμάμαι… [ρίχνει το χέρι του στο γραφείο κάνοντας «ταπ ταπ» σα να τον βοηθάει να θυμηθεί]… Δεν θυμάμαι, δεν έχει σημασία. Δεν δούλεψε εκείνη η ταινία. [σσ. είναι το ριμέικ The Day the Earth Stood Still του 2008.] Όταν όμως μετά έκανε το Sinister, κανείς δεν το ήθελε γιατί όλοι σκέφτονταν την ταινία με τον Keanu. Κανείς δεν σκεφτόταν τον Εξορκισμό. Εμείς κοιτάμε όλη την καριέρα ενός σκηνοθέτη. Υπάρχουν λόγοι που το Χόλιγουντ δεν σκέφτεται έτσι, είναι ίσως βαρετό αλλά ξέρω γιατί…

Πες μου γιατί!

Γιατί όταν είσαι executive και διαλέξεις μια ταινία, αν αυτή η ταινία δεν δουλέψει, η δουλειά σου τότε κινδυνεύει! Αλλά αν σε αυτό που διαλέξεις, μπορείς να πεις ότι να, η προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη ήταν μεγάλη επιτυχία, δεν φταίω εγώ που δεν δούλεψε αυτή, τότε έχεις κάλυψη. Αλλά αν διαλέξεις μια ταινία από σκηνοθέτη που η τελευταία του ταινία δεν δούλεψε, κι η ταινία που κάνεις πάλι δεν δουλέψει, τότε είσαι εκτεθειμένος. Όλο το σύστημα είναι στραβό, όλο το βάρος πέφτει στην τελευταία ταινία του σκηνοθέτη με έναν ανόητο τρόπο. Αλλά, είναι τελικά καλό για εμάς.

Εννοώ, δεν μπορώ να απολύσω τον εαυτό μου έτσι αλλιώς [γελάμε] αλλά… αυτό που πάντα λέω στους σκηνοθέτες είναι: Η τελευταία σου ταινία δεν δούλεψε, στον James ας πούμε είπα ότι αγαπώ το σενάριό σου για το Insidious, αλλά πρέπει να το κάνεις για ένα εκατομμύριο. Και λένε ΟΚ, γιατί δε μπορούν να πάνε αλλού. [γελάει]

Και σε άλλα είδη μπορείς να έχεις αυτή την τακτική, αλλά δε μπορείς να πας όσο low budget μπορούμε να πάμε εμείς. Τα Hangover ας πούμε είναι πολύ φτηνά, είναι κωμωδίες, αλλά δεν ήταν 5 εκατομμύρια, ήταν 30 ας πούμε. Γενικά αυτό που δουλεύει σε κάθε είδος και κάνεις την ταινία καλύτερη είναι να μην πληρώνεις above the line προκαταβολές [δηλαδή σε μεγάλα ονόματα τα οποία βοηθούν συχνά να προσελκυστεί ακόμα μεγαλύτερο μπάτζετ]. Θα ήταν ενδιαφέρον ας πούμε να κάνω μια ταινία Marvel ή Star Wars αλλά μόνο πληρώνοντας τους below the line και μετά [δηλαδή τους εργάτες μιας ταινίας, το συνεργείο, όσους πληρώνονται με βάση τη δουλειά].

Ένας λόγος που είναι τόσο ακριβές οι ταινίες είναι ότι όλοι οι ηθοποιοί βγάζουν τόσα λεφτά. Κι ο σκηνοθέτης κι οι παραγωγός. Αλλά βγάλε όλους αυτούς, ευθυγράμμισέ τους με το στούντιο, οπότε κατευθείαν αντί η ταινία να κοστίζει 200 εκατομμύρια, θα είναι στα 100. Κι αυτό είναι κάτι που θα δούλευε σε κάθε είδος, by the way.

Μιλώντας για αυτή την πλευρά του industry, υπάρχουν κάποιες σημαντικές εξελίξεις το τελευταίο διάστημα με το HBO max, τις αποφάσεις της Warner, μια νέα έμφαση ξανά προς τις κινηματογραφικές κυκλοφορίες εις βάρος του στρίμινγκ.

Ναι, ο David Zaslav πιστεύει στο θεατρικό μοντέλο και το θεατρικό παράθυρο κι εγώ είμαι χαρούμενος γιατί το στρίμινγκ δεν είναι καλός τρόπος να δεις ταινίες τρόμου. Και οικονομικά είναι καταστροφικό. Το στρίμινγκ είναι αντίθετο στο οικονομικό μας μοντέλο, σε σπρώχνει να ξοδεύεις περισσότερα και μάλιστα προκαταβολικά. Πιστεύω ότι τα μεγάλα μπάτζετ είναι ο θάνατος της εφευρετικότητας. Οπότε είμαι χαρούμενος με ό,τι κάνει η Warner για να επιστρέψει ξανά στο κινηματογραφικό μοντέλο διανομής.

Ωστόσο υπάρχει μια άσχημη πλευρά σε όλο αυτό, όταν χάνεται έτσι ένα ολοκληρωμένο φιλμ ας πούμε.

Μιλάς για το Batgirl. Αυτό ναι, είναι διαφορετικό, σπάει η καρδιά μου, το να κάνεις φιλμ και να μην κυκλοφορήσει…. Καταλαβαίνω και τις δύο πλευρές σε αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα, είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση.

Ως παραγωγός βλέπεις μεγαλύτερη πρόκληση το να δουλέψεις με κάποιον νέο σκηνοθέτη;

Το να δουλεύω με πρωτάρηδες είναι εφιάλτης. Το κάνουμε πολύ στην τηλεόραση αλλά προσπαθούμε να μην το κάνουμε στις ταινίες. Ένα στούντιο πάντα θα διαλέγει να κάνει ντεμπούτο σκηνοθέτη γιατί ο executive μπορεί να πει «α, μα έκανε αυτό το φοβερό μικρού μήκους, ήταν η πρώτη τους φορά, το τολμήσαμε!». Αλλά το να δουλεύεις με σκηνοθέτη για πρώτη φορά σημαίνει ότι θα μαθαίνουν ενώ κάνουν τη δουλειά, κάτι που είναι ακριβό. Οι πρωτάρηδες σκηνοθέτες περιέργως καταλήγουν να κοστίζουν πολύ περισσότερα λεφτά από έμπειρους, γιατί οι έμπειροι ξέρουν τι θα χρειαστούν, τι θα καταλήξει στην ταινία. Οι πρωτάρηδες δεν είναι εξίσου αποτελεσματικοί.

Κάνατε όμως το Get Out με τον Jordan Peele.

«Αν ο Jordan Peele μου ζήταγε να κάναμε μαζί το Nope, θα είχα πει ναι».

Αυτός, για μένα, δεν μετράει. Αν έχεις κάνει τηλεόραση… και βασικά δεν υπάρχει καλύτερη προϋπηρεσία από το να έχεις υπάρξει showrunner σε σειρά. Αν έχεις γυρίσει 100 ώρες μιας σειράς είσαι καλύτερος στη διαχείριση από έναν σκηνοθέτη που έχει κάνει 5 ταινίες. Πρωτάρης σκηνοθέτης στο μυαλό μου είναι κάποιος που έχει κάνει μια μικρού μήκους, είναι 25 και μπαίνει τώρα στη βιομηχανία. Ο Jordan δεν ήταν στα αλήθεια… ήταν η πρώτη του ταινία αλλά είχε τόση εμπειρία στο σετ. Αυτό είναι κάτι που κάνουμε. Πχ ο Joel Edgerton με τον οποίο κάναμε το Gift, ήταν πρωτάρης σκηνοθέτης, αλλά ήταν ήδη στα κινηματογραφικά πλατό για 15-20 χρόνια.

Μιλώντας για τον Jordan Peele, θα σου έχει τύχει σίγουρα να δέχεσαι συγχαρητήρια για ταινία που δεν έχεις κάνει–

Λέω πάντα ευχαριστώ! [γελάμε]

Σίγουρα θα γίνεται τώρα με το Nope.

Ναι, ναι. Αυτή την ταινία μου είπε ο Jordan ότι ήθελε να την κάνει μόνος του, κι έπρεπε να το σεβαστώ. Αλλά αν μου ζήταγε να την κάναμε μαζί, θα είχα πει ναι.

Υπάρχει κάποιο αγαπημένο σου σύγχρονο φιλμ τρόμου, που ίσως να ήθελες να το έχεις κάνει εσύ;

Το Quiet Place. Ναι. Κι όχι απλά λίγο, αλλά ζηλεύω πάρα πολύ!

Έχει υπάρξει, πιθανώς και λόγω είδους, μια σύγκριση της Blumhouse με τον Roger Corman. Πώς αντιμετωπίζεις μια τέτοια αναλογία;

Τον θαυμάζω και είμαι φίλος του, αλλά ενώ συγκρινόμαστε πολύ, βλέπω εντελώς διαφορετικές τις προσεγγίσεις μας. Αυτό που έκανε εκείνος, είναι ότι ας πούμε σε σχέση με αυτό που λέγαμε, εκείνος δούλευε σχεδόν πάντα με πρωτάρηδες σκηνοθέτες. Έπαιρνε πολύ νέους, έλεγε έχεις 4 δολάρια, πήγαινε κάνε αυτή την ταινία. Εμείς δουλεύουμε πολύ σπάνια με πρωτάρηδες, οπότε εκεί οι διαδικασίες μας διαφέρουν τρομερά πολύ.

Κι ο άλλος τρόπος που διαφέρουν είναι ότι δεν είχα ποτέ επιτυχία με το να λέω σε έναν δημιουργό ότι θέλω εγώ να κάνω μια ταινία για κάτι –το κάνουν συχνά αυτό οι παραγωγοί στο Χόλιγουντ– να πω ας πούμε ότι θέλω να κάνω μια ταινία για τα ναρκωτικά, για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για φυλετικά ζητήματα ή για την οπλοκατοχή ή για οτιδήποτε. Εγώ αυτό που κατάφερνα πάντα να κάνω καλά είναι να βρίσκω τι παθιάζει τους ίδιους τους αφηγητές και να τους βοηθάω να σχηματίσουν αυτό αντί για κάτι άλλο.

Ο Corman λοιπόν, πρώτον δούλευε σχεδόν αποκλειστικά με πρωτάρηδες και δεύτερον έλεγε ότι έχω το σετ, κάνε μια ταινία γύρω του. Εμείς δεν δουλεύουμε έτσι. Τον θαυμάζω απεριόριστα, αλλά είμαστε πολύ διαφορετικοί σε προσέγγιση.

Έχετε κάνει και δύο πρότζεκτ με έναν άλλο θρύλο του τρόμου, τον Stephen King.

Έχουμε πολύ καλή σχέση, αν και δεν τον έχω γνωρίσει ακόμα από κοντά. Έχουμε σχέση μέσω μέιλ, αλλά πάντα τσεκάρω αν είναι χαρούμενος με ό,τι κάνουμε. Στη συμφωνία του έχει το δικαίωμα να εγκρίνει εκείνος τα πάντα, αλλά όποτε του στέλνω πράγματα πάντα τα στηρίζει. Κι είμαι ευγνώμων γιατί το πρώτο πράγμα που είχαμε κάνει πάνω σε έργο του δεν ήταν καλό, όμως εκείνος μας εμπιστεύτηκε και δεύτερη φορά. Ήταν πριν κάπου 15 χρόνια, από τις πρώτες μας ταινίες, πολύ low budget κι η ταινία δεν βγήκε καλά. [σσ. αναφέρεται μάλλον στο Mercy του 2014.]

Έχει πολύ καλή ψυχή, είναι ανοιχτός, δεν ελέγχει την παραγωγή. Λέει πως θέλει να δει το σενάριο όταν είναι έτοιμο, να δω τον πρωταγωνιστή που διαλέξατε ή κάτι τέτοιο, αλλά ποτέ δεν του έχω στείλει κάτι στο οποίο είπε όχι. Είναι ανοιχτός στο να αλλάζει ιστορίες για να ταιριάξουν στο σινεμά.

Δεν ίσχυε πάντα αυτό όμως.

Ίσως όταν ήταν πιο νέος να ήταν αλλιώς τα πράγματα; Δεν ξέρω, αλλά τώρα το αντίθετο, είναι πολύ ανοιχτός.

Ποια είναι η πίεση όταν πιάνεις κάτι τόσο εμβληματικό σε σχέση με το να κάνεις κάτι ορίτζιναλ;

Ναι είναι πολύ μεγαλύτερη η πίεση. Ισχύει και για πράγματα όπως τον Εξορκιστή που ετοιμάζει ο David Gordon Green. Όταν είναι διασκευή είναι και πιο ακριβά τα πάντα, οπότε νιώθεις κι αυτή την πίεση. Δημιουργικά πάντως μπορεί να έχει μεγάλο ενδιαφέρον το να επανεφευρίσκεις κάτι, αλλά δεν μου αρέσει που είναι πιο ακριβό. Το πιο ακριβό είναι λιγότερο διασκεδαστικό γιατί καταπνίγει τη δημιουργικότητα. Θες πραγματικά να έχεις την ελευθερία να δοκιμάσεις και το ένα και το άλλο, όταν όμως εμπλέκονται περισσότερα λεφτά και περισσότεροι άνθρωποι, ξαφνικά έχεις λιγότερη ελευθερία.

Όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεσαι σε αυτό το χώρο, έχεις παρατηρήσει αλλαγές στο πώς το κοινό θέλει τις ταινίες τρόμου του; Πώς τις προτιμά; Βασικά, υποθέτω, ρωτάω και ευρύτερα: Υπάρχει αλλαγή στο τι είναι αυτό που μας τρομάζει;

«Υπάρχουν κάπου είκοσι τρόποι να τρομάξεις τον άλλον. Αυτό είναι».

Λιγότερο από όσο θα περίμενες. Νομίζω αυτό που μας τρομάζει… υπάρχει βασικά μια διαρκής παρανόηση για το τι τρομάζει το κοινό. Ειδικά ανάμεσα σε executives, κι ειδικά ανάμεσα σε executives που δεν τους αρέσει το σινεμά τρόμου! Θα ρωτάνε ας πούμε πάντα όταν ακούνε ένα pitch, «ποια είναι τα τρομάγματα;». Δεν είναι ξέρεις τόσα πολλά τα τρομάγματα. Υπάρχουν κάπου είκοσι τρόποι να τρομάξεις τον άλλον. Αυτό είναι.

Αυτό που κάνει τα τρομάγματα αξιομνημόνευτα είναι αυτό που συμβαίνει πριν το τρόμαγμα, που είναι η αφήγηση, η ερμηνεία, το σκηνικό, οτιδήποτε συμβαίνει. Το τρόμαγμα λειτουργεί όταν… σκέψου ας πούμε τον Daniel Kaluuya και την Allison Williams στο Get Out, όταν συζητάνε για το ότι θα πάνε για να επισκεφθεί πρώτη φορά την οικογένειά της, κι είναι μαύρος, κι είναι λευκή, και θα είναι περίεργο, και τους βλέπεις ότι είναι ένα mixed ζευγάρι, κι ενώ σκέφτεσαι όλα αυτά τα άλλα πράγματα, ένα ελάφι χτυπάει το αμάξι και πηδάς.

Δεν είναι επειδή ένα ελάφι χτύπησε το αμάξι, είναι επειδή η συζήτηση κι όλο αυτό που παρακολουθούσες σε είχε κάνει να ξεχάσεις ότι έβλεπες ταινίες. Εμπλεκόσουν σε αυτό που συμβαίνει. Αυτό είναι που κάνει τα τρομάγματα να λειτουργούν. Κι αυτό είναι κάτι που δεν έχει αλλάξει ποτέ, όσο καιρό κάνω αυτή τη δουλειά.