Star Trek: Jean-Luc Picard ζεις, εσύ μας οδηγείς

Ένα αρχετυπικό ρόλο τον οποίο ο 79χρονος Ιππότης του Τάγματος της βρετανικής αυτοκρατορίας έχει να παίξει από το κινηματογραφικό ‘το όνομά μου είναι Borg, Jean-Luc Borg’ Nemesis του 2002. Εννοείται πως ο αξιότιμος κος Stewart, έστω και με μερικές ρυτίδες παραπάνω στο πρόσωπο, μια χαρά χωράει στην κολλαριστή Star Trek στολή μέσα στην οποία ασφυκτιούσε για χρόνια αμέτρητα. Όπως εννοείται πως θεωρώ εξαιρετική απόφαση το εν εξελίξει τηλεοπτικό reboot του franchise να χρησιμοποίησει αυτόν ως άγκυρα και πυξίδα.

Όλα ξεκινούν με τον συνταξιούχο καπετάνιο να φροντίζει απρόθυμα τα αμπέλια του (μαζί με τον πιστό του σκύλο, τον No1-το έπιασες το υπονoούμενο, σωστά;) κάπου στην γαλλική εξοχή, έχοντας γυρίσει εδώ και δεκαετίες την πλάτη στον αστερο-στολο επειδή αρνήθηκε να βοηθήσει τους Ρωμυλιανούς πρόσφυγες όταν ο πλανήτης τους έκανε μπουμ.

Κάνοντας, ταυτόχρονα, ολική ‘απόσυρση’ σε κάθε μορφή συνθετικής νοημοσύνης (όπως ο ασπρουλιάρης κος Data) επειδή κρίθηκαν ένοχοι για μια τρομοκρατική επίθεση που κατέστρεψε την αρμάδα των πλοίων διάσωσης. Όλα αυτά μέχρι που η ‘κόρη’ του Data του χτυπά την πόρτα και ο Jean-Luc την κάνει ξανά -όχι από την αρχή, στην πορεία- για τα άστρα προκειμένου να μάθει ποιος την έφτιαξε και, κυρίως, ποιος θέλει να την σκοτώσει.

Στα συν του project είναι πρώτα από όλα το επίπεδο παραγωγής του, που είναι ακριβώς αντίθετο του φθηνιάρικου. Καθώς και τα γνώριμα πρόσωπα από το παρελθόν (όπως ο William Riker του Jonathan Frakes, η Deanna Troi της Marina Sirtis, ο Data του Brent Spiner, ακόμη και η Seven of Nine της Jeri Ryan από το Voyager) που σιγά σιγά θα μας αποκαλύπτονται καθώς κυλάει η σεζόν. Στα μειον το γεγονός ότι οι καινούργιες προσθήκες, όπως η Alison Pill του The Newsroom στον ρόλο μιας επιστημόνισσας που τον πιστεύει, δεν μοιάζουν αρκετά ενδιαφέρουσες για να μας μείνουν χαραγμένες στο μυαλό.

Aν και το πιο σημαντικό από όλα, εκείνο που αποτελεί ταυτόχρονα ‘τυράκι’ τόσο για τους καινούργιους όσο και τους O.G. θεατές, είναι ότι η δομή του δεν είναι αυτή -όπως παλιά- του επεισοδίου της εβδομάδας αλλά, όπως επιτάσσει η εποχή, αυτή μιας προσωποκεντρικής πορείας του ήρωα σε μια διαδρομή εξερεύνησης και εξιλέωσης. Φαντάσου κάτι σαν το Star Trek αν το γύριζε ο Clint Eastwood. Ή, ακόμη καλύτερα, το Logan όπου τόσο ο Wolverine όσο και ο καθηγητής Xavier του Picard ήταν χούφταλα.

Ειδική μνεία οφείλει να γίνει στα πολλαπλά μυστήρια που σαν τούρτες πετιούνται απανωτά στο πρόσωπο του θεατή (από ετοιμόροποι κύβοι Borg μέχρι εξωγήινα death squads και ‘προφητικές’ ζωγραφιές), η δράση που κάθε άλλο παρά γραφική είναι, τα βρισίδια (ναι, έχει τέτοια, όπως και vaping) και γενικά μια σειρά από πινελιές που υπενθυμίζουν ότι αυτό δεν είναι το Star Trek του μπαμπά, του παππού ή του προπάππου σου.

Στο τέλος της ημέρας τo Picard αποτελεί ταυτόχρονα μια αποθέωση και μια αποκαθήλωση ενός ήρωα απο την εποχή των ηρώων που ψάχνει να βρει αν έχει θέση στη σημερινή εποχή. Και ναι, βλέποντας τον Picard να κλέβει την παράσταση σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται, είναι όντως λογικό να σου θυμίσει το Luke Skywalker στο τέλος του The Force Awakens. To μόνο που μένει να αποδειχθεί είναι αν μπορεί μόνος του να κρατήσει το ενδιαφέρον ενός κοινού που είχε συνηθίσει να βλέπει την γέφυρα του εκάστοτε Enterprise ασφυκτικά γεμάτη.