Η Jennifer Coolidge για την μεγάλη απώλεια και για τους μαλ@κες πλούσιους
- 9 ΙΟΥΛ 2021
Η Jennifer Coolidge δεν αστειεύεται. Από την πρώτη φράση που βγαίνει από το στόμα της καθώς ξεκινά η συνομιλία («νομίζω μας αρέσει να βλέπουμε πλούσιους μαλάκες επειδή δεν μπαίνουν σε πολλούς μπελάδες στην αληθινή ζωή», αν αναρωτιέστε) φαίνεται πως έχει διάθεση να μιλήσει ανοιχτά και ειλικρινά, έχοντας την εσάνς μιας γυναίκας που έχει ζήσει πολλά, έχει ακούσει περισσότερα και έχει βγει στην απέναντι όχθη έχοντας επιβιώσει και όντας -τολμάμε να το πούμε;- πιο σοφή.
Το The White Lotus προβάλλεται από τις 12 Ιουλίου αποκλειστικά στο Vodafone TV.
Αν μη τι άλλο, πιο έμπειρη. Όσο ζεις μαθαίνεις, αλλά κι επίσης όσο ζεις γίνεσαι πιο δυνατός. Πράγματα τα οποία ίσως κάποτε έμοιαζαν το τέλος του κόσμου, τώρα είναι απλά μια ανάμνηση. Πράγματα που ίσως κάποτε φοβόσουν να παραδεχθείς για σένα, τώρα είναι απλά σημειώσεις που ένας πολύ παρατηρητικός συνεργάτης σου τα πήρε και τα έκανε μυθοπλασία.
Όπως συνέβη με τον Mike White, που πολλοί θα θυμούνται είτε από το School of Rock είτε από την σειρά Enlightened του ΗΒΟ με τη Laura Dern. H νέα μίνι σειρά που γράφει και σκηνοθετεί είναι το White Lotus, μια καθηλωτική, αστεία, πνευματική, απολαυστική ιστορία πλούτου, εκμετάλλευσης και αναγνώρισης του βαθύτερού μας εαυτού, που θα προβάλλεται αποκλειστικά στο Vodafone TV από τη Δευτέρα 12 Ιουλίου, με νέο επεισόδιο κάθε βδομάδα. Εκεί η Coolidge, ώριμη, σίγουρη, αστεία, τραγική, παίζει την Tanya, μια πλούσια γυναίκα που βρίσκεται σε ένα πολυτελές τροπικό ξενοδοχείο για μερικές μέρες διακοπών.
Στις επόμενες ημέρες φυσικά όλα θα πάνε φυσικά κατά διαόλου, καθώς οι άλλοι -κατά βάση εκτός τόπου και χρόνου- πλούσιοι θαμώνες, μπλέκουν καθένας στα προβλήματα των άλλων με απρόβλεπτη, σαρωτική κατάληξη. Στη διάρκεια της σειράς παρατηρούμε χαρακτήρες να έρχονται σε επαφή με ανθρώπους κατώτερων οικονομικών τάξεων ή ακόμα και ανθρώπους της γης που τώρα έχουν εξαγοράσει- συναντήσεις που δεν αποβαίνουν φυσικά πάντα σε καλό.
«Σκεφτόμουν συνέχεια ότι αυτή ίσως είναι η τελευταία μου σκηνή. Ίσως δεν ζήσω μέχρι να τελειώσω αυτή τη δουλειά».
Για την Coolidge, 59 χρονών αισίως, και έχοντας υπάρξει επί σειρά ετών και ταινιών η «κωμική μεγαλύτερη γυναίκα» (από τα American Pie μέχρι τα mockumentaries του Christopher Guest), αυτή η εμπειρία την έφερε αντιμέτωπη με κάτι βαθύ, ειλικρινές, προσωπικό. «Είμαι χαρούμενη που ο Mike διάλεξε την απώλεια της μητέρας για τον χαρακτήρα μου», λέει αναφερόμενη στο βασικό στόρι της ηρωίδας της, που έχει να κάνει με τη διαχείριση του θανάτου της μητέρας της, με τρόπους άλλοτε τραγικούς, άλλοτε αστείους, άλλοτε υπαρξιακούς.
«Συνέβη πολύ νωρίς για μένα, ήμουν 30-31 όταν η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο. Ήταν πολύ απρόσμενο, έγινε η διάγνωση και ένα μήνα μετά πέθανε», θυμάται διαλέγοντας τα λόγια της με σιγουριά. «Νομίζω πως ως νεαρό άτομο που με ξάφνιασε ένας θάνατος κοντινού ατόμου ήμουν τόσο ανέτοιμη, και μου πήρε τόσο καιρό να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Ήμουν ένα από αυτά τα άτομα που ένιωθαν… 15 χρόνια μετά ακόμα δεν ένιωθα πολύ καλύτερα για όλο αυτό», λέει.
Ο ρόλος ήρθε και σε μια στιγμή που αυτό το βίωμα ερχόταν να συγκρουστεί με το δυστοπικό παρόν. «Ήμουν κλεισμένη μέσα λόγω Covid, έχεις όλο αυτό το χρόνο να αντιμετωπίσεις τους δαίμονές σου. Ο κόσμος είναι τόσο ήσυχος όταν δεν λειτουργεί τίποτα. Και είχα πολλές νύχτες να την σκεφτώ. Ήμουν κυριολεκτικά με τις πυτζάμες μου 1-2 χρόνια αφού πέθανε, δε μπορούσα να λειτουργήσω πάρα πολύ καλά», θυμάται.
Την τεταμένη σιωπή που ακολουθεί αυτή την ανάμνηση έρχεται να διακόψει η διστακτική φωνή μιας publicist που βρίσκεται στη σύνδεση. «Jennifer, λυπάμαι τόσο πολύ για την απώλειά σου», της λέει. Δεν θυμάμαι πολλές τέτοιες αντίστοιχες περιπτώσεις προσωπικής παρέμβασης εν ώρα συνέντευξης. Η Coolidge, συγκροτημένη και ευγενική, απαντά ένα χαμογελαστό «ευχαριστώ» σα να έλεγε «άντε καλέ, γι’αυτό λες; σιγά».
«Αλλά ξέρεις τι εννοώ», συνεχίζει, προσπαθώντας να ακολουθήσει τη ροή μιας σκέψης που μοιάζει να έχει απλωθεί εντελώς μη-γραμμικά σε αυτό το σημείο. «Αν ο χαρακτήρας μου έχανε ένα σκάφος δε θα μπορούσα… θα ήταν φρικτή ερμηνεία», λέει γελώντας. «Ή αν ήταν… απώλεια ενός πολύ καλού γκόμενου, δε θα μπορούσα να το παίξω αυτό. Δε μου έχει συμβεί ποτέ».
***
H Jennifer Coolidge στην πρεμιέρα του White Lotus στο Λος Άντζελες.
Πριν κάποιο διάστημα η Coolidge βρέθηκε σε ένα ταξίδι με τον Mike White στην Αφρική, στο Σερενγκέτι. Ο White απλά την πήρε τηλέφωνο και την κάλεσε και φυσικά εκείνη δεν το σκέφτηκε και δεύτερη φορά. Το ταξίδι εκείνο τους έφερε πολύ κοντά, δίνοντας στον μεν White την ευκαιρία να εντοπίσει πράγματα στην Coolidge που θα μπορούσαν να αποτυπωθούν στην οθόνη, και δίνοντας στη δε White την ευκαιρία να γνωρίσει καλύτερα εκείνον. Αλλά, ενδεχομένως, και τον εαυτό της.
Κάποιες φορές απλά βοηθάει να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια ενός πολύ παρατηρητικού, πολύ πνευματώδους ανθρώπου.
«Όλοι τον ξέρουμε αυτόν τον τύπο. Έχω βγει ραντεβού με αυτόν τον τύπο εκατομμύρια φορές. Έχω υπάρξει αυτός ο μαλάκας!»
«Ο Mike παρατηρεί ανθρώπους όπως κανένας άλλος και ήμουν πολύ ανήσυχη όταν γύρισα!», γελάει η Coolidge. «Στον Mike δεν ξεφεύγει τίποτα. Δεν ακούει απλά. Είναι σπουδαίος στο να πιάνει τον διάλογο του τι λέει κάποιος αλλά επίσης και στο να φτάνει στον πυρήνα του ποιος είναι ο κάθε άνθρωπος, και τι σκέφτεται, που πολλές φορές δεν ταιριάζει με το τι βγαίνει από το στόμα του. Έχει μια πολύ καθαρή ματιά στο να κατανοεί την ανθρώπινη φύση και το πώς λειτουργούν οι άνθρωποι. Και σκέφτηκα, ποιος θέλει να πάει σε ταξίδι με κάποιον άνθρωπο τόσο παρατηρητικό! Εκτός αν έχεις τα πάντα λυμένα, ποιος θέλει κάποιον αετομάτη να σε παρατηρεί; Αλλά δεν είχα επιλογή», καταλήγει γελώντας ξανά.
Πώς λειτουργεί λοιπόν αυτή η παρατηρητικότητα; Η Coolidge θυμάται να βρίσκεται στο Παρίσι πριν 2 χρόνια με τον White, και καθώς εκείνος βρισκόταν στη διαδικασία συγγραφής σεναρίου, να πηγαίνει σε πολυτελή ξενοδοχεία κι απλά να παρατηρεί αυτό το είδος ανθρώπων. «Όλοι στο White Lotus είναι άνθρωποι που ο Mike έχει παρατηρήσει κάπου. Τους ξέρουμε αυτούς τους ανθρώπους. Τον χαρακτήρα του Jake, όλοι τον ξέρουμε αυτόν τον τύπο, που προσπαθεί να κάνει upgrade στο δωμάτιό του στις διακοπές και του γίνεται εμμονή. Έχω βγει ραντεβού με αυτόν τον τύπο εκατομμύρια φορές. Έχω υπάρξει αυτός ο μαλάκας!»
Γελάμε και προσπαθεί να το εντοπίσει κάπως πιο συγκεκριμένα. «Που είσαι σε ταξίδι και λες, αυτή η πόρτα στο δίπλα δωμάτιο είναι άλλο χρώμα, έχουν αυτόν τον ωραίο πίνακα, αναρωτιέμαι πώς είναι εκεί. Κι αντί να δέχεσαι αυτό που έχεις… νομίζω πηγάζει από τη βαρεμάρα», σκέφτεται. «Και μου αρέσει το πώς ο Mike γράφει αυτό που οι άνθρωποι δεν βλέπουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους καθόλου. Τι δώρο είναι αυτό, το να μπορείς να αποτυπώσεις το πόσο εκτός πραγματικότητας είναι κάποιοι από τους ανθρώπους. Και νομίζω το έχω αρκετά αυτό κι εγώ. Εκτός τόπου και χρόνου».
H Jennifer Coolidge στο American Pie.
Γυρνάμε έτσι πίσω σε αυτή την ιδέα που εξέφρασε νωρίτερα. Ποιος θέλει να βρεθεί σε ταξίδι με έναν τέτοιο άνθρωπο; Εκτός αν τα έχει όλα λυμένα! Για την Coolidge αυτό που τη βοηθάει να τα λύνει, είναι ο ίδιος ο χρόνος. «Σκέφτομαι πολύ τους φόβους της Tanya», λέει ψάχνοντας τις λέξεις αλλά δίνοντας την εντύπωση πως στην πραγματικότητα δεν φοβάται τίποτα. «Ο αλκοολισμός της… δεν ξέρω αν μου είναι κάτι τόσο οικείο, σαν νεαρό κορίτσι μου άρεσε πολύ η σκηνή των πάρτυ, αλλά νιώθω πως η μεγάλη ηλικία φροντίζει πολλά από αυτά. Απλά δεν μπορώ να πιω τη νύχτα πριν πάω σε δουλειά, ξέρεις τι εννοώ».
«Ποτά και ναρκωτικά…», συνεχίζει με ένα απορημένο χαμόγελο. «Δεν ξέρω, ακούς για όλους αυτούς τους πολύ διάσημους ηθοποιούς που έπιναν κι έκαναν ναρκωτικά καθώς έκαναν όλες αυτές τις δουλειές κι απλά νιώθω δέος για το πώς το έκαναν! Εννοώ το να μαθαίνεις τις ατάκες είναι δύσκολο ακόμα κι όταν είσαι νηφάλια, η δουλειά είναι πολύ δύσκολη».
«Νιώθεις πως είχες όλη σου τη ζωή για να βρεις το τέλειο άτομό σου. Αλλά μετά μεγαλώνεις και αναρωτιέσαι αν θα είσαι απλά μια στατιστική».
«Αυτό με το οποίο σίγουρα μπορώ να συνδεθώ και μισώ που το αποκαλύπτω είναι το πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι η Tanya, κάποιες φορές είμαι εκτός τόπου και χρόνου σε πάρα πολύ προφανή πράγματα. Να διαβάζω ας πούμε σενάριο σε οντισιόν τον ρόλο και να μου λένε κάποια στιγμή, Jennifer… ξέρεις… το συνειδητοποιείς πως ο χαρακτήρας της Meredith είναι τυφλή ε; Και τότε κάνω ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, σωστά ναι, αλλά σκέφτομαι σε ποια παράγραφο ήταν αυτό και το έχασα». Μοιράζεται κι άλλα περιστατικά: Μια φορά περπάταγε στη Νέα Υόρκη και διέκοψε το ξεφόρτωμα μιας χρηματαποστολής χωρίς να το καταλάβει. «Ο Mike White παρατηρεί κόσμο, με ξέρει πολύ καλά και έγραψε το ρόλο με εμένα στο μυαλό οπότε μάλλον έχει παρατηρήσει πολλά τέτοια πράγματα και τα έβαλε στο σενάριο. Δεν είμαι περήφανη, αλλά απλά είμαι ειλικρινής, νομίζω! Μάλλον είδε κάποια από αυτά τα ψεγάδια», γελά ξανά.
Τελικά αυτό όμως που μπορεί περισσότερο να δει στην οθόνη, καθώς κοιτάζει την ηρωίδα της; «Νιώθω πως μπορώ να συνδεθώ με την ανασφάλεια της Tanya», ομολογεί καταφέρνοντας τα λόγια της να μην είναι καθόλου μελαγχολικά παρότι σκληρά. «Νιώθεις πως είχες όλη σου τη ζωή για να βρεις κάποιον που θα είναι το τέλειο άτομό σου. Αλλά μετά μεγαλώνοντας λες OMG… ξέρεις, είσαι 25 και κάνεις αυτές τις σκέψεις και λες έχω τα επόμενα 60 χρόνια να τα λύσω όλα, αλλά μετά μεγαλώνεις και αναρωτιέσαι αν θα είσαι απλά μια στατιστική. Και αν δεν… δεν… απλά δε θα συμβεί;»
***
H Jennifer Coolidge στο White Lotus
Στα γυρίσματα στο Μάουι, υπό συνθήκες συχνά ανυπόφορης ζέστης, η Coolidge βρήκε μια περίεργη τονική σύνδεση ανάμεσα σε όλες αυτές τις ψυχολογικές της καταστάσεις. Βρίσκει το χιούμορ χωρίς απαραίτητα να το αποσκοπεί, κάτι που ίσως να μας κάνει να δούμε την ευρύτερη καριέρα της με άλλο μάτι. Και ταυτόχρονα βασανίζεται από μια επίμονη υπαρξιακή αγωνία, γνώριμοι τελικά σε όλους μας- ειδικά στο διάστημα που διανύουμε.
«Κλεισμένη μέσα λόγω Covid, έχεις χρόνο να αντιμετωπίσεις τους δαίμονές σου. Ο κόσμος είναι τόσο ήσυχος όταν δεν λειτουργεί τίποτα».
«Έκανε τόσο ζέστη κι ήμουν ανήμπορη να διαχειριστώ τη ζέστη στο Μάουι, ένιωθα πως θα ψοφήσω», θυμάται. «Σηκωνόμασταν πολύ πρωί γιατί κάναμε Covid τεστ κάθε μέρα, ξυπνάγαμε στις 3.30 και το γύρισμα άρχιζε στις 9. Ήδη καιγόμουν, και περιέργως αυτό λειτούργησε για την κωμωδία. Με άλλα λόγια, δεν υπήρχε πρόθεση για το αστείο από μέρους μου, απλά προσπαθούσα να επιβιώσω από τη ζέστη και κάπως ίσως βγήκε έτσι. Απλώς από το ότι ήθελα να επιβιώσω ως το τέλος της μέρας. Ορκίζομαι ότι δεν ήθελα να το κάνω αστείο!», φωνάζει. «Απλά πίστευα ότι θα πεθάνω», συμπληρώνει με πιο νηφάλιο, στεγνό τόνο.
«Πάντα πίστευα επίσης ότι έχω Covid», προσθέτει. Jennifer, join the club! «Σκεφτόμουν, θεέ μου δε μπορώ να αναπνεύσω, αναρωτιέμαι αν είναι Covid».
Ακολουθεί ένα μεγάλο κενό. Αρκετών δευτερολέπτων.
«Ευτυχώς δεν ήταν».
Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει, αλλά η Coolidge πετυχαίνει κι αυτή τη στιγμή την ίδια ακριβώς περίτεχνη, πολυεπίπεδη ισορροπία που έχει ως Tanya. Κάθε τι που λέει διαθέτει βάρος, κρύβει σκοτάδι, μια ιδέα μαύρου χιούμορ και πολλή, πολλή αγωνία.
«Σκεφτόμουν συνέχεια ότι αυτή ίσως είναι η τελευταία μου σκηνή. Στα αλήθεια! Ίσως δεν ζήσω μέχρι να τελειώσω αυτή τη δουλειά. Αλλά δεν το κόλλησα. Τα κατάφερα ώστε να φτάσω μέχρι το εμβόλιο». Κάποιες φορές, τα πάντα μοιάζουν με νίκες.
*Το The White Lotus προβάλλεται από τις 12 Ιουλίου αποκλειστικά στο Vodafone TV.
