Στη 2η σεζόν της η Jessica Jones παραμένει η πιο αληθινή υπερηρωίδα

Αυτό που έκανε εξαρχής τη Jessica Jones να ξεχωρίζει είναι το πόσο αληθινή έμοιαζε. Μέσα σε ένα σύμπαν θεών, τεράτων, τιμωρών και διαβόλων, τα πάντα σε αυτήν έμοιαζαν γήινα. Ακόμα κι η υπερδύναμή της είναι προσγειωμένη: Είναι απλά λίγο πιο δυνατή. Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως δεν ξέρει καν πώς να τη χρησιμοποιήσει, απλά θέλει πιο πολύ να νικήσει, να επιβιώσει.

Ο κόσμος της Jessica μοιαζει ζωντανός, μοιάζει ας το πούμε ζησμένος, στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Ο σκισμένος της καναπές, το παραμελημένο της διαμέρισμα, τα φτηνά, αδιάφορα ποτήρια στα οποία βάζει να πιει ουίσκι. Πολλές σειρές του Netflix, και ειδικά οι υπερηρωικές της Marvel, παρουσιάζουν ένα κοινό μειονέκτημα. Σε διαφορετικό βαθμό η κάθε μία, μοιάζουν πάντα μερικά επεισόδια μεγαλύτερες από όσο θα έπρεπε να είναι. Το ‘Jessica Jones’, παρότι επίσης είχε αυτό το πρόβλημα ακόμα και στην κατά τα άλλα εξαιρετική 1η σεζόν του, είναι η μόνη σειρά στην οποία αυτό δε με ενοχλεί καθόλου. Δεν το βλέπω για να δω τι θα γίνει παρακάτω, το βλέπω για να ζήσω στον κόσμο του.

Στο πλαίσιο αυτού του κατ’αναλογίαν ρεαλισμού, η 1η σεζόν του ‘Jessica Jones’ ήταν από τις ελάχιστες περιστάσεις όπου μια υπερηρωική σειρά αφηγήθηκε μια ιστορία που είχε να πει κάτι, και είχε να πει κάτι πάρα πολύ σκληρό και με έναν άφοβα μοντέρνο τρόπο. Ο ανατριχιαστικός κακός Kilgrave του David Tennant (που μπορούσε εισβάλοντας στα μυαλά των άλλων να κατευθύνει τις αποφάσεις και τα θέλω τους) αποτέλεσε όχημα για να ειπωθεί μια ιστορία πάνω στο τραύμα, το σεξουαλικό έγκλημα, την ανάκτηση του σώματος ενός ατόμου, ενός θύματος.

Το να πούμε ότι η ιστορία αυτή μοιάζει επίκαιρη είναι περιττό. Εξάλλου, ο κόσμος της Jessica μοιάζει τόσο ζωντανός που εκ των πραγμάτων κάθε επίσκεψή μας σε αυτόν θα μοιάζει επίκαιρη.

Στα 5 πρώτα επεισόδια, η 2η σεζόν επιβιώνει της απουσίας του τρομακτικού περσινού της κακού, χωρίς να αναγκάζεται να εφεύρει κάτι όμοιο. Η απουσία (τουλάχιστον σε αυτά τα 5 πρώτα επεισόδια που μας έγιναν διαθέσιμα για review) κάποιας αντίστοιχης εμφατικής περσόνας με του Kilgrave, επιτρέπει στη showrunner Melissa Rosenberg να ανοίξει τον κόσμο της Jessica με ένα τρόπο που μοιάζει να ποντάρει στη Netflix δομή του season binge. Μετά τα 2 πρώτα επεισόδια δεν έχουμε καν απαραιτήτως μια σαφή εικόνα για το πού πάει όλο αυτό, κάτι που αναμφίβολα δε θα ευχαριστήσει τους πάντες, αλλά που προσωπικά βρήκα απόλυτα συνεπές με το συναισθηματικό μέρος στο οποίο βρίσκεται η ηρωίδα.

Η Jessica της 2ης σεζόν βρίσκεται υπό ένα άλλου είδους μετατραυματικό σοκ. Συνεχίζει να ζει βυθισμένη στην αμφιβολία και την ενοχή, τσαντίζεται όποτε κανείς την αποκαλεί ήρωα, έχει ξεκάθαρο survivor’s guilt, στην ουσία δε θέλει καν να ζει μες στο κορμί της. Το ‘Jessica Jones’ παραμένει η μόνη υπερηρωική σειρά με την ικανότητα να εξερευνά με τιμιότητα αυτές τις καταστάσεις- οι αναγνωρίσιμοι άνθρωποι που την κατοικούν, πίνουν, κάνουν σεξ, κάνουν λάθη, έχουν πάθη και αγωνίες. Η σειρά τιμά τις νουάρ καταβολές της διατηρώντας το υπερηρωικό του πράγματος ως απλό περιτύλιγμα. (Ίσως αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που δεν δούλεψε το ‘Defenders’, με τη Jessica να μοιάζει μονίμως σα να έχει έρθει από κάποια άλλη σειρά.) Σε αυτό το πλαίσιο, η 2η σεζόν εισάγει σαν περίπου κεντρικό μυστήριο τις 20 χαμένες μέρες της ζωής της Jessica αμέσως μετά το ατύχημα των γονιών της. Η Trish το εξερευνά, έχοντας να αντιμετωπίσει παράλληλα τη δική της περίπτωση παρελθοντικού abuse, και την ίδια ώρα ο περίγυρος της Jessica αναπτύσσεται υπομονετικά και οργανικά.

Ο Malcolm εξελίσσεται σε τίμιος βοηθός ντετέκτιβ, ένα αληθινό μέλος αυτών των κάτι-σαν-Scoobies. Μια νέα προσθήκη στο καστ, ένας γείτονας που μπορεί και να βρίσκεται στις ΗΠΑ παράνομα, έχει κι εκείνος με το παιδί τους τα δικά του ζητήματα να αντιμετωπίσει. Η Jeri της Carrie Anne-Moss έρχεται αντιμέτωπη με τη θνητότητά της και -αν και εδώ πραγματικά θέλω να δω πού θα πάει αυτό- αναδεικνύεται σε μια συναρπαστική φιγούρα που δε χωράει σε προβλέψιμα καλούπια καλού ή κακού. Αν κάποια φιγούρα φαίνεται να εκπροσωπεί κάτι πιο πατροπαράδοτα απειλητικό, είναι η μυστηριώδης χαρακτήρας της Janet McTeer που εμφανίζεται στο 3ο επεισόδιο.

Όμως σε αυτό τον κόσμο, σε αυτή τη Νέα Υόρκη της Jessica Jones, δε νιώθω καν πως χρειάζεται μια πάρα πολύ εμφανής και σταθερή ιδέα ανταγωνιστή για να θέλω να παρακολουθήσω. Η Krysten Ritter είναι σταθερά φανταστική στο ρόλο, πιο Sam Spade παρά Captain America, μια φιγούρα που μπορεί την ίδια στιγμή να μοιάζει σίγουρη για τον εαυτό της και να μισεί ταυτόχρονα τα πάντα σε αυτόν. Μια συναρπαστική κεντρική φιγούρα που έχει μέσα της όλη τη δύναμη που χρειάζεται, αλλά η κοινωνία την έχει σπάσει τόσο άσχημα που δε ξέρει αν την αξίζει.

Αυτή η εσωτερική ανάβαση της Jessica είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της σεζόν, παράλληλα με την αναζήτηση της αλήθειας για τις χαμένες μέρες της ζωής της, με τα πειράματα που έγιναν εις βάρος της, με την απεγνωσμένη της ανάγκη να καθορίσει τη δύναμή της ως κάτι εξωτερικό της περσόνας της. Οι εχθροί βρίσκονται παντού- είναι ο κόσμος γύρω της, είναι αυτοί που χρησιμοποίησαν το σώμα της, είναι κι ο ίδιος της ο εαυτός. Θέλει οι πάντες να την αφήσουν μόνη της, κι αυτό αντανακλάται στη δομή και στο ρυθμό των πρώτων αυτών επεισοδίων. Ίσως γι’αυτό να μην είναι και το πιο εύπεπτο ή ευχάριστο πράγμα που έχει δώσει η υπερηρωική τηλεόραση, αλλά πάντως γι’αυτό είναι σταθερά τόσο απαραίτητο.

*Η 2η σεζόν ‘Jessica Jones’ streamάρει ήδη στο Netflix.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.