Επί δύο δεκαετίες, η Jessica Walter ήταν η πιο αστεία γυναίκα στην τηλεόραση

Αδυνατούσα καταρχάς να πιστέψω πως ήταν 80 ετών. Πέρα από την αστείρευτή της ενέργεια σε οτιδήποτε καταπιανόταν, η Jessica Walter ήταν και είχε ένα από εκείνα τα πρόσωπα που εάν τα έβλεπες για πρώτη φορά σε μεγαλύτερη ηλικία, θα πάγωναν στο μυαλό σου ακριβώς έτσι. Εάν μου έλεγες ότι ήταν 65 ή 70, θα το πίστευα.

Η δεύτερη παράλληλη σκέψη μου, ή συναίσθημά μου καλύτερα, ήταν μια πλήρως ενστικτώδης, ατόφια απορία. Τώρα πού θα βρίσκαμε άνθρωπο τόσο αστείο όσο η Jessica Walter;

Η Walter βέβαια, παρότι ο ρόλος με τον οποίο θα συνδέεται πάντοτε συχνότερα θα είναι αυτός της Lucille Bluth στο Arrested Development, δεν είχε κάνει μονάχα κωμωδία. Στα 60-και-βάλε χρόνια καριέρας της ως ηθοποιός, δεν υπήρξε σχεδόν τίποτα που να μην έχει κάνει, ή που να μην έχουν υπόψη οι άνθρωποι της βιομηχανίας ότι μπορεί να κάνει.

Στην πρεμιέρα του Arrested Development στο Λος Άντζελες το 2018 / Photo by Richard Shotwell/Invision/AP, File

Μεγάλωσε στην Astoria του Queens με πατέρα έναν επιτυχημένο μουσικό που έπαιζε για τον φημισμένο συνθέτη Arturo Toscanini και δίπλα στο τσελίστα Pablo Casals, και μία μητέρα που έφτασε από τη Σοβιετική Ένωση στην Αμερική λίγο πριν τα κριτήρια εισαγωγής μεταναστών αλλάξουν το 1924 αποτρέποντας την είσοδο των Εβραίων στη χώρα. Φοίτησε στο Καλλιτεχνικό Λύκειο (High School for the Performing Arts) που είχε εμπνεύσει τη διάσημη σειρά Fame, και έκλεισει την πρώτη της δουλειά ως ηθοποιός σε ηλικία 17 ετών. Από τότε θα την έβρισκες μονίμως κάπου.

Στη θεατρική σκηνή, στο σινεμά, στην τηλεόραση που την απογείωσε και την τιμούσε μέχρι το τέλος, τόσο στο live-action (πρόσφατα την είδαμε στο Good Girls με την Christina Hendricks) όσο και στο animation όπου έκανε μεταγλωττίσεις επί δεκαετίες – από το υπερεπιτυχημένo Archer που στιγμάτισε με τη φωνή της ως Mallory Archer, μέχρι το Dinosaurs που πιθανώς σε στοίχειωνε στα 1990s με την πιο ανατριχιαστική μαριονέτα-μωρό δεινοσαύρου που έχει κατασκευαστεί στην ιστορία (έπαιζε τη μαμά του!).

Η πρώτη μεγάλη της δουλειά θα ερχόταν με το The Group του Sidney Lumet το 1966, τη μεταφορά του best-seller της Mary McCarthy που ακολουθούσε οκτώ νεαρές γυναίκες με φιλοδοξίες για την τέχνη.

Η Walter είχε τότε ζητήσει τον χαρακτήρα της Lakey, την κουλ αρχηγό της παρέας από την υψηλή κοινωνία, ο Lumet όμως την είχε φανταστεί για τον ρόλο της Libby. Το αιχμηρό πνεύμα της κλίκας που ήθελε να φαίνεται σεξουαλικά απελευθερωμένη αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε εμπειρίες. Ο Lumet είχε απόλυτο δίκιο.

Ακόμα και ανάμεσα στο γενναιόδωρο καστ του The Group που όταν είχε κυκλοφορήσει ήταν φυτώριο του ανερχόμενου τότε γυναικείου ταλέντο με ονόματα όπως Candice Bergen και Joan Hackett, η Jessica Walter είχε ξεχωρίσει. Παρέμεινε φίλη και συνεργάτιδα του Lumet που την προσκάλεσε να παίξει στην arthouse κωμωδία του Bye Bye Braverman το 1968, και μάλιστα όταν ένα φεγγάρι είχε γίνει συμπαρουσιάστρια στο Good Morning America τον είχε καλέσει για να προμοτάρει το Dog Day Afternoon.

Για τη γενιά που την είχε μάθει καλύτερα με το Play Misty for Me του Clint Eastwood, το Fatal Attraction πριν το Fatal Attraction που έγινε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το ξεκαρδιστικό της run στο Arrested Development ήταν έκπληξη.

Εκεί είχε παίξει μία διαταραγμένη stalker που θα παρακολουθούσε τον χαρακτήρα του Eastwood για να φτάσει στο τέλος στην απόπειρα δολοφονίας. Σε παλαιότερη συνέντευξή της στο Elle και αφού είχε προσφάτως τότε ξαναδεί το Play Misty for Me στο πλαίσιο των Carney, βραβείων που τιμούν την καριέρα του καρατερίστα, είχε αναφέρει πως βλέποντας την ταινία είχε σκεφτεί, «Wow, είμαι όντως καρατερίστα. Γιατί ακόμα και οι πρωταγωνιστικοί μου ρόλοι – ξέρεις, σε εισαγωγικά – είχαν χαρακτήρα. Δεν ήταν η Miss Vanilla Ice Cream. Δεν κρατούσαν τα γκέμια του αλόγου όσο ο John Wayne κάλπαζε στο ηλιοβασίλεμα. Ήμουν στις επιλογές για ταινία του John Wayne κάποτε. Τον παλιό, παλιό καιρό. Και το feedback ήταν ότι μας αρέσει η Jessica, αλλά δεν τη βλέπουμε να κρατάει τα γκέμια».

Για τους χαμένους ρόλους θα έδινε μία πολύ καλή συμβουλή στον μικρότερο εαυτό της μέσα από το Backstage: «Το να είσαι επαγγελματίας και να συμπεριφέρεσαι με αξιοπρέπεια είναι τόσο σημαντικά. Σημαίνει πολλά για μένα το να έχεις καλό όνομα. Θα έλεγα στον νεαρότερο εαυτό μου να συνεχίζει να στοχεύει σε αυτό. Το κάνω ακόμα και τώρα που μεγάλωσα. Και να μη σε στεναχωρεί η απόρριψη. Οι ρόλοι που δεν παίρνεις σε κάνουν πιο δυνατή».

Με το Emmy της για το "Amy Prentice" τον Μάιο του 1975. Μαζί της είναι ο Peter Falk του "Columbo" / AP Photo, File

Θα ακολουθούσαν παραστάσεις στο Broadway, δικαστικά δράματα στην τηλεόραση, σειρές στα μεγάλα κανάλια – το Amy Prentiss της είχε χαρίσει το μοναδικό της Emmy – και πραγματικά μία πραγματεία για το πώς γίνεσαι αξιομνημόνευτος guest star. Στο Murder, She Wrote, στο Love Boat, στο Mannix, και στο The F.B.I. θα επέστρεφε ξανά και ξανά σε διαφορετικούς ρόλους.

Και φυσικά, το Arrested Development.

Το γεγονός ότι κατόρθωσε να κάνει τη Lucille Bluth τον πιο αβίαστα αστείο χαρακτήρα σε μία θρυλική καλτ κωμωδία όπου όλοι στο καστ είχαν καθιερωθεί για το φανταστικό τους κωμικό timing, είναι το πιο ισχυρό επιχείρημα για όσα χάσαμε με τον θάνατο της Jessica Walter. Σκεφτόμουν ποια σκηνή της έπρεπε να καταθέσω εδώ ως πειστήριο, αλλά δε μπορούσα να διαλέξω. Τις καταθέτω όλες και ό,τι είχα να πω το είπα:

Σε οποιαδήποτε περίπτωση η ίδια η Jessica Walter είχε αγαπημένη ατάκα από τη Lucille. Τη μητριάρχη με την όξινη γλώσσα, το κοφτερό βλέμμα και το απαραίτητο τζιν στο χέρι.

«Υπήρχε ένα επεισόδιο όπου είχε συμβεί κάτι πολύ θλιβερό και η Lucille ακούει τα νέα και λέει στον γιο της “ξέρεις, νιώθω ότι θέλω να κλάψω αλλά δε μου περισσεύει υγρασία», είχε πει στη Daily Beast. «Αυτή ήταν πολύ καλή».

Αντίθετα με τη Lucille και τη Mallory Archer που θα ερχόταν αμέσως μετά, άλλος ένας χαρακτήρας τραγικής μάνας που μόνο η δικιά της μάνα θα αγαπούσε, η Walter δεν είχε ποτέ της αδυναμία στο αλκοόλ. Ούτε έκανε ναρκωτικά στα ‘70s και τα ‘80s, παρότι τα σετ και τα πάρτι στο Hollywood ήταν γεμάτα. «Πήγαινες στο πάρτι ενός γείτονα στα ‘80s σε έναν καλό δρόμο με δεντράκια στο Λος Άντζελες και θα υπήρχε ένα τεράστιο μπολ με κόκα στο τραπέζι!», είχε δηλώσει. «Ήταν απροκάλυπτο. Ο κόσμος κυκλοφορούσε στα σετ ρουφώντας τη μύτη του, αλλά δεν ήταν για μένα».

Τη Lucille όπως και τη Mallory, δεν τις αντιμετώπιζε ως κακόβουλα, χειριστικά άτομα. «Η κωμωδία βγαίνει μέσα από την απόγνωση», έλεγε, «οπότε έβλεπα πόσο απεγνωσμένη ήταν [η Lucille], πόσο απελπισμένη να διατηρήσει το lifestyle της. Το τρικ είναι να βρεις κάτι στον κακό χαρακτήρα με το οποίο το κοινό να μπορεί κάπως να συνδεθεί». Και κάπως έτσι η Lucille έγινε η καλύτερη σάτιρα των εκτός πραγματικότητας πλουσίων στην αμερικανική τηλεόραση. Με υπερατλαντική προφορά, αλκοολικές αυταπάτες και γοητευτική άγνοια.

Ποιος θα άκουγε οτιδήποτε να βγαίνει από το στόμα της και θα μπορούσε μετά να το φανταστεί από τη φωνή οποιουδήποτε άλλου;

«Δε μπορώ να εκφράσω το πόσο τυχερή νιώθω», έλεγε πρόσφατα. «Θα έπρεπε να είχα τεθεί εκτός ενεργού δραστηριότητας πολλά χρόνια τώρα, αλλά χάρη σε αυτούς τους ρόλους κρατιέμαι ακόμα. Και οι νέοι άνθρωποι ξέρουν το όνομά μου! Όχι μόνο οι γιαγιάδες που μεγάλωσαν με τις ταινίες μου».

Η Jessica Walter έφυγε ειρηνικά στον ύπνο της. Εκτός οθόνης είχε υπηρετήσει το σωματείο των ηθοποιών ως δεύτερη αντιπρόεδρος και ως εκλεγμένο, επίσης, μέλος της διοικητικής του επιτροπής. Μία απόδειξη της αγάπης και του σεβασμού που είχε και έχει για εκείνη η κοινότητα των ηθοποιών.