Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
- 3 ΦΕΒ 2018
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το Funko Pop του χοτ Jeff Goldblum, ο Γιάννης Σαχανίδης
Δείτε αυτό το αριστούργημα που θα βγει στη σειρά της Funko για το Jurassic Park, ΔΕΙΤΕ ΤΟ, αφήστε τα συναισθήματά σας να ανθίσουν και νιώστε πράγματα που δεν είχατε νιώσει ποτέ μέχρι τώρα. Δεν είμαι καλά με σέξι Goldblum, δεν είμαι καθόλου καλά.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Ποιοι δεινόσαυροι; Το ‘Jurassic Park’ είναι ο Malcolm
Το ορίτζιναλ τέλος του ‘Jurassic Park’ ήταν πολύ διαφορετικό
20 χρόνια μετά: Το Jurassic Park είναι ακόμα τέλειο
Δεινόσαυροι που αγαπήσαμε: Από τον πιο άκακο στον πιο τρομακτικό
Με το JLA του Grant Morrison, o Θοδωρής Δημητρόπουλος
Ο Grant Morrison είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας κόμικς (του οποίου το ‘Happy!’ είναι αυτή τη στιγμή η πιο παλαβή σειρά στην τηλεόραση, για το θεό δείτε το) και έχω διαβάσει σχεδόν όλο το ογκωδέστατο έργο του, όμως με έναν περίεργο τρόπο μου είχε ξεφύγει το run του στον τίτλο JLA στα μέσα των ’90s. Για καμιά 40αριά τεύχη, ο Morrison έγραφε την απόλυτη μπλοκμπάστερ περιπέτεια με μια ομάδα απαρτιζόμενη από Superman, Batman, Wonder Woman και καμιά 20αριά ακόμα πρωτοκλασάτους ήρωες της DC, δίνοντάς τους τις ιστορίες που αξίζουν: σε αυτή τη διαδρομή πολέμησαν εξωγήινους, πολέμησαν θεούς και αγγέλους, πολέμησαν τους σκοτεινούς εαυτούς τους, πολέμησαν κατακτητές από το μέλλον, πολέμησαν ακόμα και μια μελλοντική εκδοχή ενός καταστροφικού ήλιου από χιλιάδες αιώνες στο μέλλον τον οποίον (για να νικήσουν) αναγκάστηκαν πρώτα οι ίδιοι να δημιουργήσουν. Είναι μερικά από τα καλύτερα υπερηρωικά κόμικς που έχω διαβάσει ποτέ, και έρχεται ακριβώς μες στην παράκρουση που με έχει πιάσει από τις γιορτές και μετά να διαβάζω βαθιά συμπαντική DC, με την μυθολογία της, τους θεούς της, τις κρυφές πτυχές της. Όλο αυτό ξεκίνησε, το ορκίζομαι, επειδή ήθελα να ξαναδιαβάσω το Batman του Morrison (μείνετε συντονισμένοι, θα έρθει σε μελλοντικό κόλλημα αναμφίβολα) αλλά στη συνειδητοποίηση του πόσο βαθιά αυτοαναφορικές και συνδεδεμένες είναι όλες οι ιστορίες που έχει γράψει στη DC, είπα να ξεκινήσω από την αρχή. Μέχρι και κλασικά κόμικς του Jack Kirby από τα ’70s διάβασα πρώτα για να έχω το σωστό background, μιας κι ο Morrison επαναφέρει αρκετούς από εκείνους τους χαρακτήρες και πολλά concepts σε αυτό το έπος του. Άπειρες ώρες, άπειρο στράβωμα, άπειρα trade paperbacks. Grant Morrison… χαλάλι.
Με την ερμηνεία του Gary Oldman στο ‘The Darkest Hour’ , ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Εξαιρετική ταινία, με έψησε να δω και την ‘Δουνκέρκη’ που ακόμα δεν τα έχω καταφέρει, όμως όλοι ξέρουμε πως όλα τα λεφτά είναι η απίθανη ερμηνεία του Oldman ως Τσώρτσιλ, στον ρόλο της ζωής του. Συγκλονιστικός, σε έπειθε πως είχες μπροστά σου τον Άγγλο πρωθυπουργό και κατάφερε να εξαφανίσει την οποιαδήποτε αγωνία πριν από την τελετή των Όσκαρ, σε ό,τι αφορά το αγαλματάκι του Α’ ανδρικού. Εδώ είναι σίγουρο ότι θα χάσει ο Daniel Day Lewis, τι άλλο να πούμε;
Με το ‘Οκτώβρης: Η ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης’, ο Γιώργος Μυλωνάς
Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ιδέα για την Οκτωβριανή Επανάσταση, αφού όπως έμαθα (ντροπή) η Επανάσταση απέναντι στον τσάρο δεν ξεκίνησε τον Οκτώβρη, αλλά τον Φλεβάρη. Τον Οκτώβρη, όμως, έγιναν όλα όσα καθόρισαν το μέλλον της ΕΣΣΔ και του πλανήτη τον επόμενο αιώνα. Ο China Mieville (συγγραφέας του βιβλίου), αν και αριστερών πεποιθήσεων, καταγράφει τα πολλά λάθη που έκανε η χωρισμένη σε πάρα πολλές διαφορετικές ομάδες Αριστερά μετά την αλλαγή του καθεστώτος, αλλά και τη σπουδαία συνεισφορά του απλού πολίτη στην αλλαγή της σύγχρονης Ιστορίας. Κάθε σελίδα του βιβλίου αντιστοιχεί σ’ έναν δρόμο της Αγίας Πετρούπολης. Δρόμο που γίνεται κάποια μάχη. Δρόμο που ο κόσμος αναζητά ψωμί. Δρόμο που γίνεται πορεία κατά της καθεστηκυίας τάξης. Όλες, όμως, μαζί οι σελίδες του βιβλίου καταγράφουν αναλυτικά πώς μπορεί να επιτευχθεί το αδύνατο.
Με το ‘Counterpart’, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Ένας υπάλληλος σε κατασκοπικό branch των Ηνωμένων Εθνών στο Βερολίνο ανακαλύπτει τη συγκάλυψη μιας παράλληλης διάστασης (και του παράλληλου εαυτού του) που προκλήθηκε από ένα πείραμα του Ψυχρού Πολέμου. Ο Simmons δεν έχει έναν αλλά δύο ρόλους που του αξίζουν, τα παράλληλα σύμπαντα βρίσκονται στον πόλεμο που δεν μας έδωσε ποτέ όπως θέλαμε το ‘Fringe’ και η σειρά έχει υπαρξιακές προεκτάσεις που δεν εκτυλίσσονται με τον αναμενόμενο απαραίτητα τρόπο. Η καλύτερη νέα σειρά της χρονιάς μέχρι στιγμής.
Με τις μουσικές στο Comme il FauX bar, o Αντώνης Τζαβάρας
Βρίσκεται στην Καρύτση, ακριβώς δίπλα στο θέατρο Μουσούρη (εντελώς δίπλα, μεσοτοιχία). Είναι ένα μικροσκοπικό μπαρ χωρίς τραπεζάκια. Ή θα κάτσεις στην μπάρα, ή στα δύο πασάκια – το ένα βλέπει τοίχο, το άλλο είναι στην τζαμαρία, με θέα το χριστιανικό βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ‘Ζωή’. Εγώ βρέθηκα εκεί ένα Σάββατο βράδυ με φίλους. Το σχέδιο ήταν να φύγουμε κατά τις 23:00, τελικά μείναμε ως και μετά τις δύο. Μας κράτησε ο DJ. Τραγούδι με το τραγούδι. Έπαιξε ένα φοβερά μελετημένο χάος στο οποίο χώρεσαν σχεδόν όλα όσα αξίζει να ακούσεις ένα Σάββατο βράδυ, από Σούμπερτ μέχρι Βουγιουκλάκη. Η κυρία που σερβίριζε (έχω την εντύπωση ότι ήταν η ιδιοκτήτρια του μπαρ), μας είπε ότι είναι Ιταλός, Ρωμαίος. Σε κάθε περίπτωση είναι άξιος DJ. Πολύ άξιος.
Κάτι ακόμα: η Καρύτση παραμένει η πιο ωραία πλατεία της Αθήνας για να βγεις για ποτό. Δεν είναι αυτό που ήταν, αλλά αν τη είχες ζήσει τότε, στα ντουζένια της, σημαίνει ότι ούτε εσύ είσαι πλέον αυτό που ήσουν. Θα ξαναταιριάξετε σίγουρα.
Φωτογραφία: Comme iL FauX FB Page
Με το ‘Disaster Artist’, η Ναστάζια Καπέλλα
Είναι αρκετές οι φορές που ξέρω ακριβώς τι θα δω σε μια ταινία. Το ‘Disaster Artist’ είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις, άμα είσαι μυημένος στον ποπ μύθο που κουβαλάει ο Tommy Wiseau και το ‘The Room’. Ο James Franco τον παίζει καταπληκτικά και νιώθεις πραγματικά ότι όλα έγιναν όπως τα βλέπεις.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Το ‘Disaster Artist’ του James Franco είναι το απόλυτο κινηματογραφικό πάρτυ
Με το ‘Σίδερο με Ατμό’, ο Ευθύμιος Σαββάκης
Μου το θύμησε το ραδιόφωνο το μεσημέρι της Τρίτης. Το έχω λιώσει έκτοτε. ΤΙ τραγούδι. Νικολακοπούλου στους στίχους (βεβαίως – βεβαίως). Το πρωτοείπε η Πρωτοψάλτη, στάθηκε επάξια απέναντί του η Βελεσιώτου (πέρσι στην παράσταση “Γυναίκες”), αλλά νομίζω ότι αυτή που το απογείωσε είναι η Παπίου.