Τι συνέβη στα αλήθεια στη μεγαλύτερη υπερηρωική αποτυχία της δεκαετίας;

Η 20th Century Fox σίγουρα θα προτιμούσε κάτι πολύ πιο αστείο κι ευχάριστο και πολύχρωμο να πουλήσει σε ένα κοινό που διψούσε για υπερήρωες στη λογική των Avengers της Marvel. Η πρώτη οικογένεια υπερηρώων της Marvel, η θρυλική και αγαπημένη οικογένεια εξερευνητών που αποκτούν τις δυνάμεις τους ύστερα από ένα κοσμικό ατύχημα, ήταν υλικό πρώτης τάξεως. Το στούντιο ήθελε να ενθουσιάσει το κοινό. Απλά έπρεπε να το πει και στον σκηνοθέτη.

Το “Fantastic Four” του Τζος Τρανκ παραμένει ακόμα και σήμερα μια από τις διασημότερες αποτυχίες του υπερηρωικού Χόλιγουντ, μια ταινία που απέτυχε στα ταμεία, μισήθηκε από το κοινό, χλευάστηκε από την κριτική. Το στούντιο ήθελε να χτίσει ένα νέο franchise α λα X-Men μιας και είχε στον έλεγχό του τα δικαιώματα των χαρακτήρων, και προσέλαβε για τη δουλειά τον Τζος Τρανκ, τον ελπιδοφόρο σκηνοθέτη της απρόσμενα μεγάλης επιτυχίας “Chronicle”.

Το “Chronicle” με τον Μάικλ Μπ. Τζόρνταν ήταν εκείνη η κάτι-σαν-υπερηρωική villain περιπέτεια γυρισμένη σαν found footage, για πολύ κόσμο το αποκορύφωμα αυτής της φόρμας στη σύγχρονη εκδοχή της. Η ταινία άρεσε, έκανε αίσθηση, είχε αληθινή εμπορική επιτυχία. Ο Τρανκ, που από μικρός ήθελε να γίνει σκηνοθέτης όντας αποφασισμένος να το καταφέρει ως τα 27 του (επειδή τότε γύρισε ο Σπίλμπεργκ το “Jaws”), δε μπόρεσε να διαχειριστεί αυτή τη νέα για αυτόν χολιγουντιανή corporate πραγματικότητα.

Τα λέει αναλυτικά στο Polygon σε ένα εξαιρετικό longread που αξίζει την ανάγνωση όποιου ενδιαφέρεται για ιστορίες από το κολασμένο backstage του Χόλιγουντ. Ο Τρανκ μισούσε την κορπορατίλα της όλης φάσης σχεδόν όσο πολύ μισούσε τον εαυτό του. Μετά την επιτυχία του “Chronicle” έκανε ό,τι μπορούσε για να μην προχωρήσει το σίκουελ, μιας και δεν τον ενδιέφερε σαν πρότζεκτ. Ανακοινώθηκε ως σκηνοθέτης επερχόμενης ταινίας “Star Wars” και ανέλαβε το “Fantastic Four”, όχι επειδή τον ενδιέφεραν οι χαρακτήρες και η μυθολογία τους, αλλά επειδή έχοντας μπει στο mainstream από την πρώτη του ταινία, μόνο κάτι τέτοιο θα ήταν το επόμενο λογικό βήμα.

Το άρθρο είναι συναρπαστικό, περιγράφοντας πώς ο Τρανκ μισούσε τα πάντα στην διαδικασία, βρίσκοντας ενδιαφέρον μόνο το κομμάτι της ιστορίας του πως οι ήρωες απέκτησαν τις δυνάμεις τους μέσα από φρίκη και μεταμόρφωση και πόνο. Ό,τι ιστορία από τις δεκαετίες κυκλοφορίας του κόμικ του έδιναν να διαβάσει, την έβρισκε πληκτική. Ο αρχικός συν-σεναριογράφος του, θυμάται: «Το πρώτο “Avengers” είχε μόλις βγει και εγώ του έλεγα συνέχεια, αυτό πρέπει να είναι το μοντέλο μας, αυτό θέλει να δει το κοινό! Κι ο Τζος μισούσε κάθε γαμημένο του δευτερόλεπτο».

Το άρθρο περιγράφει αναλυτικά το πώς οι δυο τους αναζήτησαν κοινό έδαφος. «Να κάνουμε την Κρόνενμπεργκ εκδοχή των Fantastic Four;» αναρωτιούνται; Σε ό,τι έχει επιβιώσει ως τελική εκδοχή αυτής της ταινίας-Φρανκενστάιν, τα μόνο αληθινά ενδιαφέροντα στοιχεία είναι αυτά ακριβώς, και υπονοούν μια εκδοχή που κάποτε υπήρξε στο κεφάλι του Τρανκ και θα είχε ενδιαφέρον να δούμε- αλλά που ένα στούντιο για κανένα λόγο δε θα ήθελε στην πραγματικότητα.

«Όταν όμως η ομάδα αποκτούσε τις δυνάμεις τους, τότε ο Τρανκ έχανε το ενδιαφέρον του», λέει ο Τζέρεμι Σλέιτερ. «Γκαλάκτους! Ταξίδι στο χρόνο, πολλαπλές διαστάσεις, παλιές ομάδες εναντίον καινούριων ομάδων – τα πάντα ήταν διαθέσιμα. Δεν έχει σημασία αν θα πολεμούσαν ρομπότ στη Λατβέρια ή εξωγήινους στην Αρνητική Ζώνη ή τέρατα στο Μανχάτα. Ο Τζος απλά δεν έδινε μία».

Οι δυο τους έγραψαν 18 εκδοχές αλλά ο Τρανκ προσπαθούσε να είναι εκείνος μόνο που μιλούσε με το στούντιο, για να περνάει την εκδοχή του. Μόνο 2 από τα drafts έφτασαν στην Fox και σχεδόν καμία σημείωση του στούντιο δεν έφτασε ως τον συν-σεναριογράφο του. Οι δρόμοι τους χώρισαν και η Fox έφερε έμπειρους συνεργάτες για να οδηγήσουν το πλοίο. Σεναριογράφους, παραγωγούς, τεχνικούς. Το πιο ενδιαφέρον σημείο του άρθρου είναι εκεί, καθώς ο Τρανκ περιγράφει πώς αργά αλλά σταθερά, έχανε τον έλεγχο της ταινίας μπροστά στα μάτια του. Το στούντιο έκανε ό,τι ήθελε και απλά τον ρωτούσε στο τέλος «είσαι ΟΚ με αυτό;». Ήταν μάλλον ρητορικό ερώτημα.

Ο Τρανκ διαπραγματεύτηκε δύο cuts, ένα του στούντιο κι ένα δικό του, τα οποία θα προβάλλονταν σε ανεξάρτητες δοκιμαστικές προβολές για να επιλεγεί το τελικό. Στην πορεία διαπίστωσε πως αυτό δεν είχε κανένα νόημα. Η Fox έφερνε ανθρώπους και πλήρωνε reshoots τροφοδοτώντας τη στουντιακή εκδοχή μιας ταινίας, η οποία στην τελική ήταν αδύνατον να σωθεί: Ο Τρανκ ενδιαφερόταν μόνο για τη σωματικότητα και τον τρόμο της μεταμόρφωσης των Fantastic Four και έτσι σε κανένα απολύτως στάδιο της διαδικασίας, η ταινία δεν είχε αληθινό φινάλε.

Γυρίστηκε κακήν κακώς ένα μη-φινάλε, με ηθοποιούς να φοράνε κακές περούκες και με τίποτα να μη συνδέεται με ό,τι έχει προηγηθεί. Όταν κυκλοφορεί η τελική εκδοχή του φιλμ, ο Τρανκ (που στο μεταξύ έχει χάσει τη δουλειά του “Star Wars” όταν κυκλοφορούν στο industry ιστορίες από το πόσο έξω από τα χέρια του ήταν η κατάσταση στο “Fantastic Four”) τουητάρει πως υπήρχε μια φανταστική εκδοχή της ταινίας που ποτέ δε θα δει κανείς.

Το τουήτ δεν υπάρχει πια, αλλά η αλήθεια τελικά είναι πως μάλλον το ίδιο ισχύει και για την ταινία που οραματίστηκε. Ήταν μια υποσχόμενη ιδέα, που δεν πήγε πουθενά, για λόγους καλλιτεχνικούς, συστημικούς και προσωπικούς.

Ο Τρανκ επιστρέφει αυτές τις μέρες με νέα ταινία, το “Capone” με τον Τομ Χάρντι, αλλά τελικά το πιο ενδιαφέρον έργο του θα είναι για πάντα αυτό που συνέβη πίσω από τα φώτα του “Fantastic Four”. Μιας ταινίας τόσο συντριπτικά αποτυχημένης, που καταλήγει ντε φάκτο συναρπαστική.

Διαβάστε όλη την ιστορία με τα λόγια του Τρανκ, στο Polygon.