‘Julieta’: Η παραλίγο σε φόρμα επιστροφή του Pedro Almodóvar

Μετά την άβολη στιγμή που μας έδωσε το ‘I’m So Excited’ με τον Almodóvar να θυμάται ότι κάποτε γύριζε κωμωδίες, ο σκηνοθέτης στον οποίο έχουμε συνηθίσει να κάνουμε τεμενάδες όλοι όσοι διψάμε για γυναικείους χαρακτήρες στο επίκεντρο των ταινιών μας, διασκευάζει τρία διηγήματα της Alice Munro μεταφέροντας την πλοκή από τον Καναδά στην Ισπανία, με θέμα τη ζωή μιας μητέρας και τους λόγους που έχει αποξενωθεί με την κόρη της, .

Η ιστορία θεωρητικά κολλάει γάντι στον συγκεκριμένο σκηνοθέτη: Η Julieta ετοιμάζεται να μετακομίσει στην Πορτογαλία με τον νέο της σύντροφο, αλλά μετά την τυχαία συνάντησή της με μια παλιά φίλη της κόρης της, Antia, κυριεύεται από συναισθήματα που την κάνουν να ματαιώσει το ταξίδι της, να επιστρέψει στο παλιό της σπίτι και να αρχίσει να γράφει ένα μεγάλο γράμμα στην κόρη της.

Ο καταλύτης αυτός δίνει στην αφήγηση την αφορμή να μετατραπεί σε τεράστια φλάσμπακ, ντυμένα κατά τόπους από voiceover της πρωταγωνίστριας, με τη Julieta να διηγείται τη ζωή της από τη στιγμή που γνώρισε τον σύζυγό της μια βραδιά χιτσκοκικού αέρα σε ένα τρένο, μέχρι την οικογενειακή τους ζωή μαζί και τη λήξη της σχέσης της με την Antia.

Όλα αυτά είναι καλά στα χαρτιά και αν είσαι φαν του Almodóvar μάλλον έχεις ήδη αρχίσει να φαντάζεσαι τη μελοδραματική, εκρηκτική προσέγγγισή του, αλλά το ‘Julieta’ υιοθετεί έναν απόμακρο καθωσπρεπισμό που δεν έχουμε συνηθίσει – ή δε θέλουμε να συνηθίσουμε – από τον συγκεκριμένο δημιουργό. Τα βασικά χαρακτηριστικά αλμοδοβαρικής αναγνώρισης θα τα βρεις, ειδικά όσον αφορά τη χρωματική παλέτα της ταινίας. Εκτός από το έντονο κόκκινο που θα βρεις παντού, από αυτοκίνητα μέχρι τασάκια – ο Almodóvar ίσως αυτοσαρκάζεται και λίγο με τα θορυβώδη background στο σπίτι της πρωταγωνίστριας – θα βρεις και πολύ καλές ερμηνείες από τις Emma Suarez και Adriana Ugarte που υποδύονται την Julieta σε διαφορετικές φάσεις της ζωής της. Μέσα είναι και η αγαπημένη του (μας) Rossy de Palma.

Το δράμα όμως δεν απογειώνεται ποτέ, η ατμόσφαιρα μυστηρίου που χτίζει σε αρκετά σημεία αιωρείται στον αέρα χωρίς σαφή λόγο, η ηρωίδα οδηγείται από την πλοκή αντί να την κινεί και η βασική σχέση μητέρας-κόρης που προφανώς και θα έπρεπε να σηκώνει μεγαλύτερη προσοχή, μένει σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητη. Όταν η ίδια η Julieta δε μπορεί να επεξεργαστεί καλά την τραγωδία της, πώς θα το κάνουμε εμείς; Όταν μόνο ακούμε και δε βλέπουμε τη στενή της σχέση με την Antia, πώς θα νιώσουμε την καρδιά της ταινίας;

Η 20η ταινία του μεγάλου δημιουργού πιο πολύ θυμίζει άλλες δικές του με παρόμοιες θεματικές που έχει διαχειριστεί στο παρελθόν πολύ καλύτερα, οπότε αφού δε μας έκατσε εδώ, είμαστε ακόμα σε αναμονή μιας πιο -ευχόμαστε- θορυβώδους επιστροφής.