Το ‘Justice League’ προσπαθεί να χωρέσει 6 υπερήρωες και 2 ταινίες σε μία

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Justice League

Σκηνοθετεί: Ζακ Σνάιντερ

Παίζουν οι: Μπεν Άφλεκ, Γκαλ Γκαντότ, Χένρι Καβίλ, Τζέισον Μομόα

Ο Μπάτμαν (Μπεν Άφλεκ) και η Wonder Woman (Γκαλ Γκαντότ) στρατολογούν υπερήρωες για να καταπολεμήσουν την έλευση ενός παντοδύναμου κακού που απειλεί να μετατρέψει τη Γη σε κυριολεκτική κόλαση.

Μια από τις πιο επεισοδιακά γυρισμένες υπερηρωικές ταινίες στην ιστορία, κάτι που φαίνεται σε κάθε ταλαιπωρημένη της σεκάνς. Το φιλμ ξεκίνησε ο Ζακ Σνάιντερ ως συνέχεια του περσινού του “Batman V Superman” (η πιο παραγνωρισμένη πολιτική ταινία που έχει βγάλει μεγάλο στούντιο τα τελευταία χρόνια) ως μια εκδοχή πολεμικής buddy movie αντίστασης στην επέλαση του παγκόσμιου κακού σε εποχή κρίσης. Οι τίτλοι αρχής ξεκινούν με την επίθεση στο παντοπωλείο ενός μετανάστη και διάσπαρτες στο έργο βρίσκονται αναφορές σε ένα πολυπρόσωπο, παγκόσμια διασκορπισμένο κακό, εκφρασμένο ως έλλειψη ελπίδας, ως μίσος, ως φόβος, ακόμα και υπό το συμβολικό βάρος της εικόνας ενός παλιού πυρηνικού αντιδραστήρα. Το κακό εισβάλει σε επίγειους παραδείσους και τους καίει, σε ωκεανούς και τους μολύνει, σε κοινωνίες και τις καταπνίγει, καθώς οι θεοί (ο Σούπερμαν) είναι απόντες, ακόμα και εχθρικοί.

Κάπου ανάμεσα στην αποχώρηση του Σνάιντερ για προσωπικούς λόγους (μια αληθινή οικογενειακή τραγωδία) και στην πίεση του στούντιο για ταινίες “σαν της Marvel”, αυτό που εμφανέστατα ήταν σε κάποια εκδοχή του ένα μουντό τρίωρο έπος, πετσοκόβεται σε λιγότερο από δύο ώρες, πασπαλισμένο με τα παράταιρα αστεία και περιορισμένο στην πιο εστιασμένη οπτική του Τζος Γουήντον, που έγραψε και σκηνοθέτησε το εμβληματικό για το είδος “Avengers” και προσελήφθη από τη Warner για να ‘σώσει’ το πρότζεκτ. Η ταινία δεν βρίσκει ποτέ ρυθμό, οι εντυπωσιακές σεκάνς δράσης προσγειώνονται αμήχανα δίπλα σε φορσέ αστεία για τις ουρές στο μπραντς, ενώ τα εμφανέστατα reshoots του Γουήντον και το πανικόβλητο ψαλίδισμα του στούντιο πρακτικά εξαφανίζουν την ταινία που σε κάποιο στάδιο ίσως και να υπήρξε, στην υπηρεσία ενός αόριστου στόχου.

Το “Justice League” έχει τις στιγμές του (τον Aquaman, την άμεσα κλασική σεκάνς της πρώτης μάχης του Σούπερμαν, την CGI-γουέστερν καταδίωξη στην Θεμίσκυρα), αλλά εν τέλει χαραμίζει τα -ακραία αταίριαστα- ταλέντα και των δύο εμπλεκόμενων δημιουργών του.

Δεν Είμαι ο Νέγρος Σου (I Am Not Your Negro)

Σκηνοθετεί: Ραούλ Πεκ

O ντοκιμαντερίστας και ακτιβιστής Ραούλ Πεκ μεταφέρει στο σινεμά ένα ανολοκλήρωτο χειρόγραφο του σπουδαίου αμερικάνικου συγγραφέα και διανοητή Τζέιμς Μπάλντουιν με εργαλεία του τη στιβαρή αφήγηση του Σάμιουελ Τζάκσον και τις φορτισμένες εικόνες αρχείου του ίδιου του συγγραφέα στις πολλές τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Όχι ακριβώς ντοκιμαντέρ μα περισσότερο ένα φιλμ-κείμενο κοινωνικής ανάλυσης πάνω στη συστηματική καταπίεση και ρατσιστική εκδίωξη των μαύρων διαμέσου της Αμερικάνικης ιστορίας, το “Δεν Είμαι Ο Νέγρος Σου” είναι ένα ηλεκτρισμένο, απολύτως απαραίτητο έργο πάνω στο τι σημαίνει να είσαι το “άλλο” του status quo. Ο Πεκ παίρνει μάλιστα συνειδητά την απόφαση να εστιάσει 100% στο κοινωνικό πλαίσιο των σκέψεων του Μπάλντουιν, στήνοντας έτσι την ταινία του ως ένα δοκίμιο που αποστασιοποιείται πλήρως από το -όποιο- προσωπικό πορτρέτο.

To υποψήφιο για Όσκαρ φιλμ παίρνει δικαιωματικά τη θέση του ανάμεσα στα σημαντικότερα σύγχρονα έργα πάνω στη θέση του μαύρου σώματος σε μια ιστορικά εχθρική λευκή κοινωνία (“Between the World and Me” του Τα-Νεχίζι Κόουτς, “13th” της Άβα Ντουβερνέ, “Get Out” του Τζόρνταν Πιλ, “To Pimp a Butterfly” του Κέντρικ Λαμάρ, “Lemonade” της Μπιγιόνσε), διδάσκοντας ιστορία από την πλευρά -επιτέλους- του καταπιεσμένου.

Happy End

Σκηνοθετεί: Μίκαελ Χάνεκε

Παίζουν οι: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Τόμπι Τζόουνς, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν

Ο Χάνεκε ως troll παρωδία του εαυτού του, στην ιστορία μιας πλούσιας οικογένειας που ζει τα εσωτερικά της δράματα ενώ η προσφυγική κρίση μαίνεται στο παρασκήνιο. Ο θρυλικός σκηνοθέτης μοιάζει τόσο κουρασμένος από τους μπουρζουά ήρωές του που αφαιρεί κάθε υποψία ανθρωπιάς ή συναισθήματος από την αποσπασματική τους σαπουνόπερα. Καταγράφει σκηνές μέσα από τις αποστασιοποιημένες εικόνες και λέξεις των social media (εμπλουτίζοντας το λεξιλόγιο των εικόνων του με απόλυτα οργανικό τρόπο), βάζει την Ιπέρ και τον Τρεντινιάν να παίξουν τους ρόλους που ξέρεις πολύ καλά, τους ρόλους που έχεις ξαναδεί, σε ένα αυτοαναφορικό παιχνίδι για το τέλος του κόσμου (του). Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα μια ταινία που δε ξέρω κατά πόσο είναι απαραίτητη (στις Κάννες η αντίδραση ήταν ακραία μουδιασμένη), αλλά που σίγουρα γέλασα βλέποντάς τη. Εξάλλου, αν όλα γίνονται για να φτάσουμε στο υστερικά κυνικό και αστείο κλείσιμο του φιλμ, μια σκηνή-highlight της φιλμογραφίας του Χάνεκε, τότε άξιζε τον κόπο.

Αρδέννες (D’ Ardennen)

Σκηνοθετεί: Ρόμπιν Προντ

Όταν μια ληστεία πάει στραβά, ο ένας αδερφός ξεφεύγει και στρώνει τη ζωή του κι ο άλλος μπαίνει φυλακή. 4 χρόνια μετά προσπαθεί να κερδίσει ξανά πίσω την πρώην του. Σκηνοθετικό ντεμπούτο γεμάτο ατμόσφαιρα και ταιριαστό σκοτάδι σε υποστήριξη ενός σεναρίου που αναπαράγει κάθε κλισέ του είδους.

Παίζονται ακόμα:

To “Stronger”, για έναν άντρα (Τζέικ Τζίλενχαλ) που έχασε τα πόδια του στην επίθεση του μαραθωνίου της Βοστώνης, το “Lines” του Βασίλη Μαζωμένου, για έναν τηλεφωνητή που προσπαθεί να βοηθήσει 7 διαφορετικούς ανθρώπους στην διαλυμένη Ελλάδα του σήμερα, ο “Ανεμιστήρας” του Δημήτρη Μπίτου για μια οικογένεια σε κρίση και το animation “Επικίνδυνες Ψαρικές Αποστολές”.

* Οι κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Έθνος.