Και δαίμονες και κανίβαλοι: Νύχτες Πρεμιέρας μετά τα μεσάνυχτα

Για 11 ημέρες ήμασταν εκεί. Σήμερα ρίχνουμε την τελευταία μας ματιά στο πρόγραμμα των 22ων Νυχτών Πρεμιέρας, ταιριαστά, με μια ανασκόπηση των ταινιών του μεταμεσονύκτιου τμήματος που απολαύσαμε. Ταινίες τρόμου, κάφρικες κωμωδίες, coming of age έργα, οικογενειακά μελοδράματα, και όλα υπό το μανδύα ταινιών τρόμου. Ή έστω, ταινιών που ανήκουν στις πιο νυχτερινές ώρες του προγράμματος.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Νύχτες Πρεμιέρας 2016: Όλη η κάλυψη

***

GRAVE / RAW

Κοπέλα που τικάρει όλα τα κουτάκια “αχ η κόρη μου είναι άριστη μαθήτρια!” τελειότητας ξεκινάει τις σπουδές της στην κτηνιατρική, αλλά δεν είναι πολύ προετοιμασμένη για την πρώτη βδομάδα που την περιμένει. Οι παλιοί της σχολής περνούν τους πρωτοετείς από μια βδομάδα-κόλαση γεμάτη δοκιμασίες που θα σε κάνουν να νοσταλγήσεις τις άκακες αμερικάνικες κολεγιακές ρομ κομ. Μέσα όμως από αυτή τη βδομάδα δοκιμασιών και τεσταρίσματος των ορίων της, η (χορτοφάγος, φυσικά!) Justine ανακαλύπτει σταδιακά πτυχές και κομμάτια του εαυτού της που παρέμεναν καλά κρυμμένα μέσα της. Κοιμόντουσαν. Και τώρα η Justine σκούντηξε το τέρας. Ή για την ακρίβεια το δάγκωσε και το έφαγε γιατί αν δεν το έχετε πιάσει ήδη το παρασύνθημα, η Justine γίνεται κανίβαλος.

Στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία η Julia Ducournau, όνομα που αναμφίβολα θα συναντήσουμε στο μέλλον πολλές ακόμα φορές (και που μίλησε στο PopCode, #SOON), στήνει ένα τρομακτικής έντασης και σωματικότητας coming of age φιλμ συναισθηματικού τρόμου καθώς ακολουθεί μια ηρωίδα-avatar αθωότητας, σε μια διαδρομή προς την κόλαση και, παράλληλα, προς την ελπίδα. Ίσως. Εξερευνά την ανεξαρτησία, την ηθική, τη σεξουαλικότητα, μέσα από μια ταινία όχι ακριβώς τρόμου αλλά περισσότερο της φρίκης που συναντάμε όταν ερχόμαστε πρώτη φορά σε επαφή με πράγματα που ανακαλύπτουμε πως κρύβουμε μέσα μας. Εξαιρετικό, φρέσκο, και γεμάτο αποστομωτικές σκηνές, genre ντεμπούτο που αξίζει κάθε λέξη του διεθνούς hype του. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η άλλη φεστιβαλική κανιβαλιστική ταινία του φθινοπώρου

BLAIR WITCH

Από την αναλυτικότερη κριτική μας:

Η δομή της ιστορίας είναι παρόμοια με το πρωτότυπο, το οποίο ο Wingard ξεκάθαρα αγαπάει, γεμίζοντας το σίκουελ με οπτικά στοιχεία και μυθολογικές αναφορές. Φυσικά όλα είναι μεγαλύτερα. Τα παιδιά είναι διπλάσια. Οι κάμερες πολλαπλάσιες. Οι σκηνές κορύφωσης μοιάζουν να κορυφώνονται η μία πάνω στην άλλη, πάντα σε απαραίτητη συσχέτιση με το αντίστοιχο φινάλε του original. Φυσικά ο τρόμος δεν λείπει. Είναι πολλές οι σκηνές που θα σε κάνουν να ξεφυσήξεις ή να θελήσεις να πάρεις μια ανάσα ή απλά να τιναχτείς στον αέρα. Μα μιλώντας τεχνικά και περιεχομενικά, δε γίνεται να μη νιώσεις πως η μόδα που έφερε στο mainstream το κλασικό αριστούργημα του 1999, εδώ μεγευθύνεται και τελειοποιείται σε ένα βαθμό, που πλέον σε αφήνει να αναρωτιέσαι, “ΟΚ, γαμώ, αλλά γιατί;”. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Πώς το ‘Blair Witch’ ακυρώνει το gimmick του found footage

THE EYES OF MY MOTHER

Η καλύτερη απόφαση που πήρε ο Nicolas Pesce για το ντεμπούτο του, ήταν να το κάνει ασπρόμαυρο. Πέρα από τη φυσική ενσωμάτωσή του στο λεξικό όσων ταινιών τον έχουν επηρεάσει, με κορυφαίες τις χιτσκοκικές που τον ενέπνευσαν να χτίζει ατμόσφαιρα περισσότερο με όσα συμβαίνουν off screen, ο κόσμος της Francisca μοιάζει να υπάρχει αποκομμένος από τον υπόλοιπο. Σαν να είναι ολόδικός της. Η μοναξιά της έτσι έμοιαζε ακόμα πιο χειροπιαστή και αβάσταχτη. Σημαντικό γιατί το ‘Eyes of my Mother’ είναι περισσότερο character study απ’ οτιδήποτε άλλο. Μοναδικό μου παράπονο το τέλος του που παραήταν φυσιολογικό για μια τέτοια ταινία. – Ιωσηφίνα Γριβέα

SAUSAGE PARTY

Από την αναλυτικότερη κριτική μας:

Καθ΄όλη τη διάρκειά του, το συγγραφικό δίδυμο Seth Rogen και Evan Goldberg (‘Superbad’, ‘This is the End’, ‘Preacher’) καταφέρνει να χωρέσει στο σενάριο όση περισσότερη αγένεια, προσβολές και απαισιοδοξία μπορεί. Έχεις μετρήσει 83 φορές τη λέξη fuck σε 15’; Θα μετρήσεις κι άλλες. Έχεις εντοπίσει κάμποσα στερεότυπα στις ζωντανές, έθνικ επιλογές στο ράφι; Θα δεις κι άλλα τόσα. Πίστεψες ότι μπορεί να τη γλιτώσει κανείς στο τέλος; Τράβα δες καμιά Pixar.

[…] Το ‘Sausage Party’ είναι μία ταινία που κάποιοι με κάποιον τρόπο τη σκέφτηκαν και το πιθανότερο είναι κάπου, κάποια στιγμή του να σε κάνει να γελάσεις πολύ δυνατά. –Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η οριακά σκεπτόμενη καφρίλα του ‘Sausage Party’

LIGHTS OUT

Από την αναλυτικότερη κριτική μας:

Για ταινία τρόμου η κεντρική ιδέα ενός πλάσματος που υπάρχει μόνο στα σκοτάδια και εξαφανίζεται όποτε έρχεται το φως, δεν είναι καθόλου κακή. Και η ταινία του David Sandberg, διασκευασμένη από το ολιγόλεπτο φιλμάκι του ίδιου, καταφέρνει να προσφέρει αρκετές παραλλαγές πάνω στην αρχική αυτή ιδέα. Βασικά ξεκίνα να σκέφτεσαι πιθανές πηγές φωτός στο σκοτάδι, και αυτή η ταινία θα έχει βρει κάποιον τρόπο να τις ενσωματώσει στην αντιμετώπιση του μπαμπούλα.

[…] Πολλές μοντέρνες ταινίες τρόμου βρήκαν έμπνευση στρεφόμενες σε κάτι ιδιαίτερα προσωπικό και προκλητικό (‘The Witch’, ‘Babadook’), μετατρέποντας προσωπικούς δαίμονες σε κυριολεκτικούς μπαμπούλες, και το ‘Lights Out’ επιχειρεί μια παρόμοια προσέγγιση. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το ‘Lights Out’ έχει cool ιδέες αλλά δεν διαθέτει πάντα έμπνευση

TRAIN TO BUSAN

Από την αναλυτικότερη κριτική μας:

Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης έτσι αντιλαμβάνεται το όλο θέμα, ως μια συγκεκαλυμμένη ιστορία για την πάλη των τάξεων στην Κορέα. Αυτό με το οποίο έχει καταπιαστεί και σε οτιδήποτε άλλο μας έχει δείξει.

[…] Τις ατέλειες, τις σκέφτεσαι μετά. Όταν το βλέπεις αισθάνεσαι ότι είσαι και εσύ πάνω στο τρένο και αρχίζεις να σκέφτεσαι τι θα έκανες στη θέση τους. Δύο ώρες μετά την έναρξη (αμέ, είναι τσουπωτή σε διάρκεια η ταινία) σε νοιάζει πραγματικά αν και ποιος θα επιβιώσει. Νιώθεις ότι έχεις, εν ολίγοις, να κάνεις με κάποιους χαρακτήρες και, κυρίως, με ένα σκηνοθέτη, που θέλεις να κάνεις bookmark γιατί σίγουρα αξίζει τον κόπο να κάτσεις να τσεκάρεις την επόμενη ταινία του. – Πάνος Κοκκίνης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

‘Train to Busan’, η Κορεάτικη ζομπο-ταινία που σπάει ρεκόρ στην Ασία

THE NEON DEMON

Από την αναλυτικότερη κριτική μας:

Από το ‘Neon Demon’ μπορείς να περιμένεις μια ταινία απολαυστικά σαχλή, νεκρικά όμορφη (στα κάδρα αναφέρομαι και στον ρυθμό και στο πώς αναπνέει το φιλμ), και διασκεδαστικά ‘βήτα’, αν όχι σε προθέσεις τότε σίγουρα σε εκτέλεση. Κοινώς, το λάτρεψα. Είναι παλιά ταινία τρόμου του ’70 που θα πετύχαινες μια νύχτα στην τηλεόραση ή -παλιότερα- στο section με τα εβδομαδιαία ξενοίκιαστα στο βιντεάδικο.

[…] Ο Refn σκηνοθετεί όλη αυτή την διαδρομή, την εξέλιξη της Jesse, με έναν τρόπο που, περιέργως, καταφέρνει να κάνει την ομορφιά να μοιάζει με απειλή. Η τελευταία δε πράξη του φιλμ είναι από εκείνα τα φιλμικά κατασκευάσματα που θα σε κάνουν είτε να αρχίσεις να γιουχάρεις είτε να χειροκροτάς με ενθουσιασμό. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Nicolas Winding Refn και η φονική ομορφιά του ‘Neon Demon’