Και Όσκαρ και Φεστιβάλ Καννών: 9 ηθοποιοί που τα πήραν όλα

Μερικές φορές απλά χρειάζεται ένας Κουέντιν Ταραντίνο για να γεφυρώνει ακόμη και τα φαινομενικά αδιαπέραστα κενά, όπως ας πούμε την απόσταση ανάμεσα στο τι θεωρούν οι Κάννες σπουδαίο σινεμά και στο τι θεωρούν τα Όσκαρ σπουδαίο σινεμά.

Το 69ο Φεστιβάλ Καννών ολοκληρώνεται αυτές τις μέρες στη Γαλλία, αλλά ας πάμε λίγο πιο πίσω στο χρόνο μια στιγμή. Το 1955, εφτά χρόνια μετά το πρώτο Φεστιβάλ των Καννών, η διοργάνωση αποφάσισε να αρχίσει να δίνει τον Χρυσό Φοίνικα στην καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ, ένα βραβείο που θα ήταν ισοδύναμο σε αξία και πρεστίζ με το αντίστοιχο Όσκαρ. Μάλιστα ο Χρυσός Φοίνικας τότε είχε δοθεί στο ‘Marty’ του Delbert Mann, την ταινία που την επόμενη χρονιά θα έπαρνε και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Αυτή θα ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που οι δύο διοργανώσεις θα συμφωνούσαν στο βραβείο καλύτερης ταινίας.

(Πριν την εισαγωγή του Χρυσού Φοίνικα, η ταινία ‘The Lost Weekend’ είχε επίσης κερδίσει, το 1946, το τότε Μεγάλο Βραβείο των Καννών κι αργότερα το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.)

Οι λόγοι είναι πολλοί – και επιφυλασσόμαστε να τους κουβεντιάσουμε σε επόμενη φάση – αλλά η κατακλείδα είναι ότι αν η ταινία σου κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα, μπορείς είτε να ελπίζεις σε μία υποψηφιότητα ή και νίκη του βραβείου Ξενόγλωσσης Ταινίας στα Όσκαρ, είτε σε μία νίκη από τους ηθοποιούς σου. Ο Ταραντίνο ας πούμε, που αναφέραμε στην αρχή, πήρε με το ‘Pulp Fiction’ τον Χρυσό Φοίνικα και μερικούς μήνες αργότερα πήρε και Όσκαρ για την ταινία- αλλά απλώς Σεναρίου.

Αντιθέτως, οι ερμηνείες συχνά (ή τελοσπάντων συχνότερα) φέρνουν τις δύο ηπείρους (και τις δύο ‘σχολές’ σινεμά) λίγο πιο κοντά, μιας και συχνά πυκνά θα τύχει να συμπτίπτουν οι απόψεις. Πολλές φορές οι βραβευμένοι στις Κάννες θα βρεθούν υποψήφιοι, και κάμποσες θα είναι ίδιοι νικητές κιόλας. Κάποιες από αυτές ήταν και αρκετά πρόσφατες μάλιστα, σε περιπτώσεις σαν του ‘Artist’ ή του Κριστόφ Βαλτζ, στην ταινία του φίλου μας του Ταραντίνο, που λέγαμε. Μάλλον κάτι κάνει σωστά ο Κουέντιν.

Αυτοί είναι οι Εκλεκτοί Εννιά(*) που δε βρέθηκαν απλά υποψήφιοι, αλλά κέρδισαν και από ένα βραβείο στην τελετή των Όσκαρ.

(*Θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της 9ης ταινίας του Κουέντιν Ταραντίνο.)

JEAN DUJARDIN – ‘THE ARTIST’ (2011)

H βουβή, ασπρόμαυρη ρομαντική κωμωδία/δράμα ‘The Artist’, εκτυλίσσεται στο Χόλιγουντ μεταξύ 1927 και 1932 και εστιάζει στη σχέση ενός αστέρα βουβών ταινιών με μία ανερχόμενη ηθοποιό, με φόντο την αντικατάσταση των βουβών ταινιών από τις “talkies”.

O Jean Dujardin ήταν ο πρώτος άντρας Γάλλος ηθοποιός που κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, μετά από την αντίστοιχη βράβευσή του στις Κάννες. Εκτός από αυτά τα βραβεία, είχε κερδίσει για την ίδια ταινία και μία Χρυσή Σφαίρα, καθώς και ένα BAFTA.

Το πέρασμά του σε αμερικανικές παραγωγές περιλαμβάνει το ‘The Wolf of Wall Street’ του Martin Scorsese και το ‘The Monuments Men’ του George Clooney.

CHRISTOPH WALTZ – ‘INGLOURIOUS BASTERDS’ (2009)

Η εναλλακτική πραγματικότητα που έστησε ο Tarantino για την δολοφονία του Χίτλερ το 2009, ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του σκηνοθέτη μέχρι το ‘Django Unchained’ και κέρδισε πολλές υποψηφιότητες και βραβεία κατά της διάρκεια της σεζόν.

Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και το βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Christoph Waltz, που ακολούθησε αυτό των Καννών, αλλά και το αντίστοιχο βραβείο BAFTA.

Η επιτυχία του μεταφράστηκε σε ακόμα μία συνεργασία με τον Tarantino στο ‘Django Unchained’ και σε πολλούς άλλους ρόλους – κυρίως κακών – στο αμερικανικό σινεμά.

HOLLY HUNTER – ‘THE PIANO’ (1993)

Το ‘The Piano’ ήταν μία παραγωγή από τη Νέα Ζηλανδία, αλλά κατάφερε να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, μία υποψηφιότητα για Καλύτερη Ταινία στα Όσκαρ και άλλη μία για Καλύτερη Σκηνοθεσία, αλλά οι νικήτριες της βραδιάς ήταν οι Holly Hunter και Anna Paquin με τα βραβεία Α΄και Β΄Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.

Μετά το Όσκαρ της, η Hunter έχει δουλέψει κυρίως σε χαμηλού προφίλ πρότζεκτ, με πιο πρόσφατη τρανταχτή εξαίρεση το ‘Batman v Superman’.

Συνεργάστηκε ξανά με την Jane Campion, σκηνοθέτιδα του ‘The Piano’ και μοναδική γυναίκα που έχει κερδίσει τον Φοίνικα μέχρι σήμερα, στην εκπληκτική σειρά ‘Top of the Lake’. Η δεύτερη σεζόν της θα προβληθεί το 2017, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο εάν θα περιλαμβάνει και την Hunter.

WILLIAM HURT – ‘KISS OF THE SPIDER WOMAN’ (1985)

Ο William Hurt κέρδισε όλα τα μεγάλα βραβεία της σεζόν εκείνης, μετά τον ρόλο του γκέι φυλακισμένου που υποδύθηκε στο ‘Kiss of the Spider Woman’ του Héctor Babenco.

Η ταινία ήταν υποψήφια και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, η πρώτη, μάλιστα, ανεξάρτητη ταινία που το είχε καταφέρει μέχρι τότε.

Ο Hurt έχει κερδίσει συνολικά τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ, ενώ τελευταία φορά τον είδαμε στο ‘Captain America: Civil War’.

SALLY FIELD – ‘NORMA RAE’ (1979)

Η σεζόν 1979-’80 ήταν η χρυσή περίοδος της Sally Field, αφού έκανε βόλτα κυριολεκτικά σε όλες τις τελετές βραβείων, μαζεύοντας αγαλματίδια, σφαίρες και ό,τι τελοσπάντων προσφέρει η κάθε διοργάνωση.

Η ηθοποιός συνηθίζει γενικώς να κάνει αρκετά μεγάλα διαλείμματα μετά από κάθε δουλειά της, αλλά τα τελευταία αρκετά χρόνια είναι πολυπράγμων, ειδικά μετά τον ρόλο της στη σειρά ‘Brothers and Sisters’ που διήρκησε πέντε χρόνια.

Άλλη μία φοβερή χρονιά για τη Field ήταν και το 2012 με το ‘Lincoln’ και τις υποψηφιότητες να πέφτουν βροχή.

JON VOIGHT – ‘COMING HOME’ (1978)

O Jon Voight είναι εδώ και πολλά χρόνια “ο πατέρας της Angelina Jolie”, αλλά κάποτε ήταν γερό χαρτί για πολλούς σκηνοθέτες.

Οι Κάννες τον τίμησαν με το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού το 1978 με το ‘Coming Home’ και δεν άργησαν να ακολουθήσουν οι Χρυσές Σφαίρες και τα Όσκαρ. Ο Voight έχει συγκεντρώσει γενικώς δεκάδες ερμηνευτικές υποψηφιότητες για διάφορα βραβεία, 4 εκ των οποίων ήταν για Όσκαρ. Τελευταία δυνατή του χρονιά ήταν το 2001 για το ‘Ali’ του Michael Mann.

Για το ισοφάρισμα έχει και πέντε υποψηφιότητες για Χρυσό Βατόμουρο, κυρίως στην κατηγορία του Β΄ Χειρότερου Ανδρικού.

SOPHIA LOREN – ‘TWO WOMEN’ (1960)

Το ‘Two Women’ δεν ήταν η πρώτη γνωριμία της Sophia Loren με βραβεύσεις. Αυτή ήταν η υποψηφιότητά της για Χρυσή Σφαίρα Α΄ Γυναικείου σε Μιούζικαλ ή Κωμωδία για το ‘It Started in Naples’.

Ήταν όμως το μοναδικό της Όσκαρ για Α΄Γυναικείο και, μάλιστα, η πρώτη φορά που δόθηκε βραβείο υποκριτικής σε ηθοποιό με ξενόγλωσσο ρόλο.

Προπομπός για το Όσκαρ της ήταν η βράβευσή της στις Κάννες λίγους μήνες πριν.

SIMONE SIGNORET – ‘ROOM AT THE TOP’ (1959)

Η Simone Signoret, μία από τις καλύτερες Γαλλίδες ηθοποιούς, κέρδισε καθόλη τη διάρκεια της καριέρας της ένα Όσκαρ για το ‘Room at the Top’, ένα βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στις Κάννες για την ίδια ταινία, δύο César, τρία BAFTA, ένα Emmy, και μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.

Πέρα από τη δική της βράβευση, ο σεναριογράφος του ‘Room at the Top’, Neil Paterson, κέρδισε το βραβείου Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και ήταν υποψήφιο σε άλλες τέσσερις κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της Καλύτερης Ταινίας.

SIMON BOOTH – ‘COME BACK, LITTLE SHEBA’ (1952)

Η Simon Booth υπήρξε θεατρική ηθοποιός κυρίως, με το κινηματογραφικό της ντεμπούτο ως Lola Delaney να της χαρίζει το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου, μία Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού και το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στις Κάννες.

Για τη θεατρική εκδοχή της Lola, είχε νωρίτερα  κερδίσει και ένα βραβείο Tony.

Η Booth πρωταγωνίστησε αργότερα και στην τηλεοπτική σειρά Hazel, για την οποία κέρδισε και δύο βραβεία Emmy.

Όσο για τις φετινές Κάννες, αυτές έχουν φέρει μέχρι στιγμής στο προσκήνιο το δράμα ‘Loving’ του σκηνοθέτη Jeff Nichols (‘Take Shelter’, ‘Midnight Special’), με προοπτικές Όσκαρ για τους πρωταγωνιστές Joel Edgerton και Ruth Negga, την οποία θα βλέπουμε και στο ‘Preacher’ που, υπενθυμίζουμε, ξεκινάει αυτή την Κυριακή. Οι δύο ηθοποιοί υποδύονται ένα ζευγάρι στη δεκαετία του ‘60, που βρίσκεται σε κίνδυνο λόγω των φυλετικών διακρίσεων της εποχής.

Μπορείς να πάρεις μία πολύ μικρή ιδέα τους στο παρακάτω απόσπασμα: