Και ποιος δεν θα ‘θελε να είναι ο Dr. Watson;

Είναι σύνηθες να φθονούμε τους υπερήρωες, τους πρωταγωνιστές, τα πρότυπα. Σε αυτή την περίπτωση όμως, ίσως και να προτιμούσα να βρεθώ στα παπούτσια του δόκτορα Watson. Όχι για να μειώσω έστω και λίγο την πληθωρική προσωπικότητα του κυρίου Holmes αλλά ακριβώς γιατί αυτός ο Dr. Watson έχει τον ιδανικό Holmes στο πλευρό του.

Γνωρίζω ότι ο Cumberbatch είναι ο μεγάλος σταρ, ο μεγάλος γκόμενος με τις χιλιάδες cumberbitches να σφάζονται στα πόδια του. Φάνηκε εξάλλου όταν μίλησε μαζί του ο Θοδωρής Δημητρόπουλος πριν λίγο καιρό. Αλλά μετά τα τρία χορταστικά επεισόδια της πρώτης σεζόν, τρέφω μια φοβερή συμπάθεια για τον Martin Freeman. Γι’ αυτόν τον καλοκάγαθο τύπο που είχα πρωτοδεί στο Love Actually και τώρα έχει αναλάβει το δύσκολο έργο του να είναι number two πίσω από τον Sherlock.

Κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω έχοντας παρακολουθήσει την πρώτη σεζόν Sherlock και αναμένοντας να δω το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν σήμερα στις 9 στο OTE Cinema 1.

Και τρελαίνομαι στην ιδέα ότι η τρίτη σεζόν θα βγει στα τέλη του 2013. Γιατί αν ο εθισμός με το Mad Men (ας πούμε) κρατάει χρόνια, αυτός εδώ μετρά μόνο λίγες ημέρες και είμαστε στα μέλια.

Θα εξηγηθώ όμως για την λατρεία στον Doctor Watson και γιατί θα ήθελα να μπω έστω μια μέρα στη θέση του…

Δεν έχει το θολωμένο μυαλό του Holmes

Ο Sherlock παρουσιάζεται ως ιδιοφυία. Και ο Cumberbatch υποδύεται ιδανικά τον ιδιότροπο Βρετανό (τι πλεονασμός). Πόσο θα ήθελες όμως το μυαλό σου να λειτουργεί έτσι και να αναλώνεται σε βασανιστικά προβλήματα, αδιαφορώντας για τις απλές καθημερινές απολαύσεις της ζωής; Μπορείς να έχεις ένα υπέροχο μυαλό αλλά να πατάς τα πόδια σου γερά στο έδαφος. Και ναι, είναι πολύ ψαρωτικό να μπορείς μέσα σε 5 δευτερόλεπτα να καταλάβεις πού ήπιε καφέ το πρωί και με ποιον αυτός που έχεις απέναντί σου αλλά πρέπει να είναι πάρα πολύ κουραστικό να είσαι Holmes.

Είναι ο ρεαλιστής της υπόθεσης

Ωραία τα μυστήρια, η φαντασία και η αδιαφορία του Sherlock για τα εγκόσμια αλλά πρέπει να υπάρχει κι ένας σοβαρός σε αυτό το σπίτι. Και αυτός είναι ο Watson. Που έφτιαξε το blog για να διαβάζουν τα κατορθώματά τους, που κυνηγάει τις υποθέσεις γιατί ξέρει ότι χρειάζονται λεφτά για να ζήσουν, που δεν είναι κακομαθημένος σαν τον Sherlock και δεν έχει έναν αδερφό να τον σώσει όταν κάνει μαλακία.

Περνάει πολύ καλύτερα από τον Sherlock

Θα βγει με τα κορίτσια του, θα κάνει μια νορμάλ συζήτηση, θα έχει τους φίλους του και τους γνωστούς του. Ο John Watson ζει μια νορμάλ ζωή ενός ντετέκτιβ. Μπορεί να φλερτάρει, μπορεί να τριγυρίσει, μπορεί ακόμα και να ψάξει για δουλειά όσο ο Sherlock αδιαφορεί για υποθέσεις που βρίσκει βαρετές. Και γενικά κάνει τα πράγματα συμβατικά και νορμάλ. Ναι, ξέρω, είναι ο φλώρος της υπόθεσης ο Watson αλλά μια χαρά τον βλέπω να περνάει όταν δεν τον μειώνει αφάνταστα ο roomie.

Ο Sherlock είναι ο Βασιλιάς στη γυάλα. Και φυσικά θα συμπεριληφθεί πολύ σύντομα κι εκείνος στην περίφημη λίστα του Serious Men. Απλά καμιά φορά είναι καλύτερα να είσαι ο άνθρωπος του βασιλιά από το να έχεις να διοικήσεις το βασίλειο.

Elementary my dear Watson…