Και το βραβείο του πιο διεστραμμένου, ερωτικού θρίλερ της χρονιάς πάει στο ‘Handmaiden’

Μήπως αποφεύγεις τις ταινίες εποχής για τον καθωσπρεπισμό τους; Μην αντιστέκεσαι στον Park Chan-wook. Για σένα δουλεύει.

Βασίζοντας την ταινία στο βιβλίο ‘Fingersmith’ της Sarah Waters, ο δημιουργός της τριλογίας εκδίκησης των ‘Sympathy for Mr. Vengeance’, ‘Oldboy’ και ‘Lady Vengeance’, μεταφέρει την πλοκή από τη βικτωριανή Αγγλία στην Κορέα της ιαπωνικής κατοχής, σε ένα φιλμ που μασκαρεύεται αρχικά ως δράμα για μία μικροαπατεώνισσα που προσλαμβάνεται ως υπηρέτρια μιας άτυχης Γιαπωνέζας κληρονόμου που έχει σκοπό να βάλει στο ψυχιατρείο υπό τις οδηγίες ενός δήθεν Κόμη που θέλει να της φάει τα λεφτά, αλλά τελικά μετατρέπεται σε μία ιστορία που είναι έξυπνη και σέξι, όσο είναι απελευθερωτική και πολυεπίπεδη. Όσο κι αν σε πείθουν τα λόγια και οι πράξεις των χαρακτήρων, μη βιαστείς να τους πιστέψεις. Το ρητό για το βιβλίο που δεν πρέπει να το κρίνεις ποτέ από το εξώφυλλο δεν υπήρξε ποτέ αληθέστερο.

Το ‘Handmaiden’ δεν έχει κανένα σκοπό να σε αφήσει να βγάλεις δικά σου συμπεράσματα. Παίζει με διαφορετικές οπτικές γωνίες αλλά δεν κρύβεται πίσω από ανοιχτές υποθέσεις. Πιο πολύ ενδιαφέρεται να πάρει τη δύναμη από τα χέρια των αντρικών χαρακτήρων και να τη δώσει στη Hideko και τη Sook-hee, μέσα από τον έρωτα και την εξερεύνηση της σεξουαλικότητάς τους.

Στην ίδια περίπου λογική της περίπτωσης του ‘Stoker’ όπου είδαμε τον χαρακτήρα της Mia Wasikowska να αυτοϊκανοποιείται μετά τον φόνο του παρολίγον βιαστή της, έτσι κι εδώ η γυναικεία ερωτική εμπειρία δεν περιλαμβάνει άντρες. Προς μεγάλη τους απογοήτευση, οι φαντασιώσεις όσων βασανίζουν τις δύο γυναίκες γίνονται πραγματικότητα μακριά τους. Όσο ζεστές και ενδυναμωτικές είναι οι ερωτικές στιγμές των δύο πρωταγωνιστριών, τόσο στεγνή, γκροτέσκα και σχεδόν γελοία είναι η έκφραση της αντρικής σεξουαλικότητας στην ταινία. Γενικώς εάν παίζεις στο ‘Handmaiden’ και έχεις πέος, έχεις ατυχήσει.

Σε αντίθεση επίσης με τις ερωτικές σκηνές που πολλές φορές υπάρχουν απλά για να υπάρξουν, εδώ τις βρίσκουμε ως καταλύτη για την πλοκή και ευκαιρία απελευθέρωσης για τις ηρωίδες. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι η ταινία αποκλείεται από τη συζήτηση που έγινε ξανά πρόσφατα με αφορμή τη ‘Ζωή της Αντέλ’ και τις σκηνοθετικές ματιές που εκθέτουν. Απλά ο Park Chan-wook έχει πολύ σαφείς στόχους στις περισσότερες σκηνές του για να μείνει μόνο εκεί η κουβέντα. Άσε που η ταινία δεν έχει μόνο σεξ και διαστροφή να προσφέρει.

Από τα λεπτοδουλεμένα κάδρα και το μαύρο χιούμορ που βρίσκει τρόπο να τρυπώσει ακόμα και σε μία από τις πιο έντονες στιγμές της ιστορίας, μέχρι την εκφορά της κάθε ατάκας και τις εύστοχες αλλαγές από το βιβλίο, το ‘Handmaiden’ είναι μελετημένο σε βαθμό νεύρωσης και πολύ διαφορετικό απ’ όσες ταινίες θα δεις φέτος. Γι’ αυτό και θα σφυρίζω αδιάφορα όταν θα βλέπω σχόλια για την τρίτη πράξη (και το director’s cut που έχει άλλα 23’, σώσον Κύριε) που ομολογουμένως τραβάει παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται. Το κέρδισε με τον κορσέ του.