Και τώρα ας μιλήσουμε για το ‘Star Wars: The Force Awakens’

Υπάρχουν πολλά μέρη στο ίντερνετ σήμερα που μπορεί όποιος θέλει να βρει παραδοσιακές κριτικές της ταινίας, αλλά εμείς δεν είμαστε εδώ για κάτι τέτοιο. Δηλαδή η ταινία είναι ωραία, περάσαμε φανταστικά, βασίζεται υπερβολικά στη νοσταλγία, έχει φοβερούς νέους χαρακτήρες, ελπίζουμε σε ακόμα καλύτερα στο μέλλον. Να, ορίστε, #ανάλυση τέλος.

Πάμε τώρα στο ζουμί;

Δηλαδή κουβέντα με στοιχεία, με ονόματα, συγκεκριμένα, αναλυτικά. Για όποιον δεν κατάλαβε, ακολουθούν SPOILERS από εδώ ως τα άστρα. Προχωράς αποκλειστικά με δική σου ευθύνη, εμείς προειδοποιήσαμε. Ας σχολιάσουμε αναλυτικά το “The Force Awakens”. Ξεκινάμε εμείς, και παίζετε μπάλα στα σχόλια για να δούμε τι θα δούμε.

Ξανά, για όποιον δεν το κατάλαβε, SPOILERS.

Η εμπειρία της προβολής με φανς

Καταρχάς να ανοίξω με ένα γενικότερο σχόλιο; Δεν είμαι τρελός φαν του franchise, δηλαδή εννοώ δεν το μισώ, ούτε θα έγραφα κάποιο από αυτά τα σαχλά ‘Γιατί Δε Με Νοιάζει Το Star Wars’ thinkpieces. Το “Star Wars” είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια, διαχρονικά, στην όλη ύπαρξη της ποπ κουλτούρας. Όταν εμείς θα εξαφανιστούμε, άνθρωποι θα μιλάνε ακόμα για αυτό. Απλά δεν έτυχε ποτέ να δω αυτές τις ταινίες σε ηλικία που θα μπορούσαν να με σχηματίσουν, τις είδα πολύ μεγάλος πια- είχα προηγουμένως δει και αγαπήσει πράγματα που το “Star Wars” επηρέασε.

Προσπερνώντας αυτή την αναποδιά, και συγχωρώντας αυτή την αναίτια προσωπική παράγραφο, έχω να καταθέσω πως η εμπειρία του να βλέπεις το “Force Awakens” σε μια αίθουσα γεμάτη με φανς, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ζήσει στο σινεμά. (Παρακολούθησα το έργο στην μεταμεσονύκτια πρεμιέρα της 16ης Δεκεμβρίου.) Μόλις έκλεισαν τα φώτα, ύστερα από 32 χρόνια και 2 ώρες αναμονής, κόσμος άρχισε να φωνάζει και χτυπάει παλαμάκια. Στο “a long time ago” κάποιοι άναψαν φωτόσπαθα. Όταν εμφανίστηκε το εμβληματικό “Star Wars” η αίθουσα γέμισε από τα ουρλιαχτά χαράς και συγκίνησης. Με το που έσκασε το crawl, σχεδόν μπορούσα να νιώσω τα δάκρυα τριγύρω μου. Σε κάθε μετέπειτα είσοδο παλιού χαρακτήρα, η αίθουσα σειόταν.

Αληθινά ανατριχιαστικό, μια από τις εμπειρίες που δε θα ξεχάσω ποτέ μου.

“Luke Skywalker has vanished.”

32 χρόνια προσμονής μετά, αυτός είναι νομίζω όσο τέλειος τρόπος θα μπορούσε να υπάρξει για να συνεχιστεί η saga. Εκτός από το ότι είναι φανταστική σαν φράση, ανεβάζει με το καλημέρα τα stakes. Δεν έχουμε απλά μια generic μάχη μεταξύ καλών και κακών (που υπάρχει κι αυτό δηλαδή), έχουμε το έξτρα αυτό στοιχείο: Ο Λουκ λείπει, και για να λείπει κάτι σημαντικό θα (του) συμβαίνει. Υπάρχει σαφής στόχος σεναριακός, και ταυτόχρονα μεγάλο πάτημα για το πού θα πάει η ιστορία μετά.

Σε τρανή Τζέι Τζέι παράδοση, η πλοκή της ταινίας στηρίζεται σε ένα ξεδιάντροπο McGuffin που ουσιαστικά είναι η ίδια η εξαφάνιση του Λουκ. Από τη μία αυτό δε μου άρεσε, γιατί πίσω από τα πάντα η ταινία καταλήγει να είναι απλά ένα απλόϊκό κυνήγι ενός usb stick που έχει μέσα μισό χάρτη, αλλά από την άλλη με ικανοποιεί πάρα πολύ σαν περιφερειακή ιδέα.

Το ότι δηλαδή ο Λουκ απουσιάζει, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις πως είναι συνεχώς εκεί. Όλοι τον ψάχνουν, η αποτυχία του να τιθασεύσει τον Κάιλo Ρεν είναι καθοριστική, η εξαφάνιση των Τζεντάι μαζί με αυτόν δίνει μια υποψία απόγνωσης που μπορεί να εκμεταλλευτεί κάποιος σεναριογράφος στο μέλλον, η Ρέι και το φωτόσπαθο του Λουκ φυσικά γεννούν τα δικά του σετ ερωτήσεων (θα επανέλθουμε), και αναπόφευκτα, είναι ο ίδιος ο Λουκ που τελικά κλείνει την ταινία. Ώριμος πια, σε Ξεκαρδιστικά Αναίτια Ποζέρικη Στάση, μόνος του σε ένα βράχο ατενίζει τον ουρανό επειδή μπορεί, η Ρέι τον βρίσκει, εκείνος κατεβάζει την κουκούλα (“OMG ΕΛΠΙΖΩ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ”), ο αέρας χαϊδεύει το μούσι του, κοιτάζει, τέλος.

Όπως είπε κι ένας φίλος, ο Μαρκ Χάμιλ αξίζει βραβείο καλύτερου βουβού overacting για αυτό το ένα λεπτό, αλλά ήταν όπως και νά’χει ένα φανταστικό φινάλε. Ο Λουκ καθορίζει το Επεισόδιο 7 παρότι εμφανίζεται για λίγα δευτερόλεπτα και δε λέει ούτε μια λέξη. Και μόνο που τα γράφω αυτά είμαι ενθουσιασμένος για το Επεισόδιο 8.

Ο Κάιλο Ρεν

Ενώ το έβλεπα το έργο μου έρχονταν γέλια κάθε φορά που ο Άνταμ Ντράιβερ έβγαζε το κράνος αλλά ένας υπνάκος το βράδυ με συνέφερε. Ο Ντράιβερ όχι απλά ήταν ιδανικός, διαθέτοντας όλο αυτό τον creepy κωλοπαιδισμό που απαιτεί ο ρόλος, αλλά και εν γένει ο Κάιλο Ρεν ήταν φανταστική προσθήκη στο σύμπαν του “Star Wars”.

Συγγνώμη, ο Μπεν Σόλο εννοούσα.

Το σενάριο έτσι κι αλλιώς παίζει πολύ με την ιδέα της κυκλικής μοίρας, επιστρέφοντας συνεχώς σε παλιότερα concepts, κι έτσι ο γιος του Χαν Σόλο και της Λέια Οργκάνα θα ήταν φυσικά η επόμενη γενιά του Κακού, που θα πρόδιδε τους Τζεντάι και τον Λουκ και θα επέστρεφε στις διδαχές του Νταρθ Βέιντερ- αγνοώντας βολικά την τελευταία πράξη του παππού του, που ήταν δηλαδή το να σώσει τον Λουκ και να προδώσει τη Σκοτεινή Πλευρά. Ο Κάιλο είναι ο μπερδεμένος teenager που νιώθει πως πρέπει να επαναστατήσει απέναντι στους γονείς του αναζητώντας βολικά είδωλα. Όποτε κάποιος του πάει κόντρα, τα σπάει όλα γύρω του τσιρίζοντας και χτυπώντας το πόδι του στο πάτωμα. Δεν ξέρει καν τι σημαίνουν όλα αυτά: “Νιώθω να με τραβά το φως”, ομολογεί στο καμμένο κράνος του Νταρθ Βέιντερ. (Φανταστική σκηνή και ιδέα.)

Α, και σαν ύστατη πράξη επαναστατικής αβεβαιότητας, duh, σκοτώνει τον πατέρα του. Το οποίο μας φέρνει στο…

Ο θάνατος του Χαν Σόλο

Ειλικρινά δεν περίμενα ότι όντως θα συνέβαινε αυτό, αλλά όταν έγινε πανηγύρισα. Όχι φωναχτά, ένιωθα σα να έβαλε γκολ η ομάδα μου σε εκτός έδρας παιχνίδι. Η ομάδα μου στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η διαρκής ροπή και αναζήτηση προς το νέο, κι αν και εκτίμησα τη διάθεση του “Force Awakens” να επανεισάγει κάποια στοιχεία της κλασικής τριλογίας που ήταν βέβαιο πως θα κέρδιζαν ξανά την εμπιστοσύνη των φανς, ταυτόχρονα ευχόμουν να μπορούσαμε να προχωρήσουμε και παρακάτω, σε ό,τι υπάρχει παρακάτω τελοσπάντων.

Το να πεθαίνει ο Χαν Σόλο από το χέρι του ίδιου του παραστρατημένου γιου του είναι μόνο τέλειο. Είναι ένας θάνατος που σημαίνει κάτι, είναι ο θάνατος ενός χαρακτήρα-συμβόλου από αυτούς που λατρεύονται ως τοτέμ για πάντα και κανείς δεν τους αγγίζει, είναι το “Star Wars” που τολμά να κοιτάξει στο αύριο.

“Chewie, we’re home”

H είσοδος του Χαν και του Τσούι γίνεται σε αυτή την κατευθείαν κλασική σκηνή η οποία είναι ενδιαφέρον αντικείμενο ανάλυσης. Είναι φυσικά στημένη σαν κάτι βγαλμένο από παλιομοδίτικο σίτκομ, οι δύο ήρωες-σταρ να μπαίνουν κοιτώντας την κάμερα, να πετάνε μια #diplis ατάκα περιμένοντας την αποθέωση των θεατών, σαν τότε που ξερωγώ ο Ρόμπιν Γουίλιαμς και ο Μπίλι Κρίσταλ εμφανίστηκαν στα “Φιλαράκια”.

Εξυπακούεται πως σείστηκε η αίθουσα σε αυτή τη στιγμή, και δικαίως. Επίσης, αν δεις την ταινία και δεν χαμογελάσεις / συγκινηθείς / ενθουσιαστείς / ανατριχιάσεις σε αυτή την ατάκα τότε δεν ξέρω, τα ζόμπι είναι ήδη ανάμεσά μας.

Αλλά προσπερνώντας τον φυσικό ενθουσιασμό, η τοποθέτηση αυτής της σκηνής σηματοδοτεί το τέλος ενός ημιώρου, κατ’εμέ, πολύ πιο ενδιαφέροντος από οτιδήποτε ακολούθησε. Η υπόλοιπη ταινία (περι)ορίζεται από τον Χαν, και την Λέια, τον Τσουί, παλιομοδίτικους σεναριακούς μηχανισμούς (δεν είναι Death Star, είναι μεγαλύτερο, ΟΚ, για το Επεισόδιο 9 βάφτε το πορτοκαλί) και κυκλικά μοτίβα δραματουργίας (για γιους που βγαίνουν από τη σκιά των γονιών τους, οι Σόλο, οι Σκαϊγουόκερ, η Δύναμη, οι Κακοί κλπ), αλλά ως εκεί είχαμε κάτι φρέσκο.

Οπότε:

Η Ρέι

‘Ευκολα το αγαπημένο μου κομμάτι της ταινίας, και ταυτόχρονα ο λόγος που πιστεύω πάρα πολύ στη συνέχεια. (Αυτό, συν του ότι αναλαμβάνει ο Ράιαν Τζόνσον το Επεισόδιο 8.) Το πρώτο ημίωρο μπορεί κι αυτό να δανείζεται στοιχεία της κλασικής τριλογίας, όπως και όλη η ταινία εξάλλου, έχει ας πούμε τον δεν-είναι-ο-Τατουίν (μου διαφεύγει πώς το λένε αυτή τη φορά), έχει τον πιο hip σχεδιασμένο R2D2 (ο BB8, τόσο κιουτ που θέλω να τον βραχυκυκλώσω) που αποδρά με ένα σημαντικό σχέδιο, και φτάνει στην έρημο για να βρει τον Λουκ Σκαϊγουόκερ   την Ρέι Σκαϊγουόκερ  μια φτωχή ντόπια, εγκαταλειμμένη από την πραγματική της οικογένεια, που έχει πεπρωμένο πολύ πιο θρυλικό από ό,τι φαντάζεται.

Ναι, όλα αυτά.

Όμως.

Η Ρέι είναι έτσι κι αλλιώς φανταστική βγάζοντας ένα ξεκάθαρο vibe Κίρας Νάιτλι που να μπορεί να παίξει. Η Ρέι είναι απότομη και είναι αποφασισμένη και όποτε πάνε να τη σώσουν τραβάει το χέρι (σοβαρά dude, σταμάτα να της πιάνεις το χέρι, χαλάρωσε) και είναι κολλημένη σε μια παρελθοντική πληγή από την οποία δε λέει να ξεκολλήσει. (Μόνο ψήγματα παίρνουμε, αλλά ξερωγώ; Σκαϊγουόκερ δεν είναι; Η ταινία μας λέει συνέχεια ότι ο Λουκ εξαφανίστηκε και μας λέει συνέχεια ότι οι γονείς της Ρέι την άφησαν ΧΜ ΧΜΜΜ.) (Αλλιώς τι; Κόρη του Χαν; Πάντως αδερφή του Κάιλο Ρεν θα καταλήξει. Και Σκαϊγουόκερ.) Πριν η ταινία τελειώσει η Ρέι έχει αποκτήσει πλήρη έλεγχο της Δύναμης, το οποίο ούτε που με νοιάζει αν είναι πολύ γρήγορο σαν εξέλιξη, επειδή ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα της το τι σημαίνει αυτό, τι θέλει, ποια είναι. Έχει πολύ ζουμί ακόμα σαν χαρακτήρας και σαν εξέλιξη.

Σημαντικά σημεία: Η Ρέι νιώθει το φωτόσπαθο του Λουκ και του Άνακιν να της ψιθυρίζει, πάει και το βρίσκει, στο τέλος το χρησιμοποιεί κιόλας, και γενικά Έχει Τη Δύναμη. Στην τελευταία σκηνή κρατά το φωτόσπαθο σε φάση “έλα πάρτο τελείωνε θα πουντιάσουμε” αλλά στοιχηματίζω ότι ο Λουκ θα είναι σε φάση “No, I am your father, κράτα το”. Επίσης σημαντικό: Η Ρέι στο τέλος οδηγά το Millennium Falcon, το οποίο είναι τέλεια εξέλιξη. Δεν ξέρω αν πολυσκέφτηκαν τι θα κάνει ο Τσουμπάκα τώρα που φάγανε τον Χαν, αλλά υποθέτω μπορεί πλέον να λέει αστεία με τον Φιν.

Ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς έχει στο παρελθόν κάνει πρωταγωνίστριες από το πουθενά την Κέρι Ράσελ, την Τζένιφερ Γκάρνερ, την Εβάντζελιν Λίλυ, τώρα ξετρύπωσε τη Νταίζη Ρίντλεϊ και της δίνει τη Δύναμη των Τζεντάι και το πηδάλιο του Millennium Falcon. Τζέι Τζέι, εγώ με τη σειρά μου σου δίνω το στιβαρότερο των high fives. JEDI FIVE κλπ.

Ο Φιν

Συγγνώμη, εννοώ Ο ΦΙΝΑΡΟΣ. Ο Τζον Μπογιέγκα είναι η έτερη αποκάλυψη της ταινίας και ταυτόχρονα ο ρόλος του αποτελεί μια από αυτές τις ‘μα πώς στα κομμάτια δεν το είχε σκεφτεί κάποιος ως τώρα’ στιγμές κάθε τεράστιου σύμπαντος ιστοριών.

Ο Φιν λοιπόν είναι ένας Stormtrooper που αποκτά συνείδηση. Στην πρώτη του αποστολή, εκεί που ένα ολόκληρο στράτευμα κατεβαίνει σε έναν πλανήτη για να κάψει τον Μαξ φον Σίντοφ και να πιάσει ένα σφαιρικό ρομποτάκι, καταφέρνοντας μόνο το πρώτο (good job, good effort παιδιά), ο Φιν είναι σε φάση “εεεε ναι, δε θά’θελα” κι έτσι στην πρώτη ευκαιρία πιάνει τον αιχμάλωτο πιλότο και το σκάει. Δεν καταλαβαίνω καν γιατί περνάει τη μισή ταινία λέγοντας μισόλογα σχετικά με το τι είναι όντως. Ποιος νοιάζεται ρε φίλε αν ήσουν Stormtrooper; Οι επιλογές μας, μας σχηματίζουν, τα έχει πει κι η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ αυτά. Ο Χάρι Πότερ θα μπορούσε να είναι Σλίθεριν αλλά επέλεξε τους jocks του Γκρίφιντορ, εσύ θα μπορούσες να είσαι άβουλο φασιστορομπότ αλλά είπες όχι και το έσκασες. Παράσημο θα το έκανα αυτό.

Επίσης, ΦΥΣΙΚΑ και ο ένας Stormtrooper που πήγε με τους καλούς θα ήταν ο εύστοχος.

Τελοσπάντων, ο Φιν έχει ένα φανταστικό arc που ξεκινά από το φόβο και τις ενοχές, περνάει από ένα απρόσμενο δέσιμο με τον Τσουμπάκα, και φτάνει μέχρι την αυτοθυσία. Τώρα που έφυγαν από τη μέση τα νοσταλγικά παλαμάκια, θέλω πάρα πολύ να δω την ιστορία του να πηγαίνει παρακάτω, πλάι με εκείνην της Ρέι.

Και του Πόου.

Ο Πόου

Μου άρεσε πάρα πολύ, επειδή ο Όσκαρ Άιζακ είναι αδύνατον να κάνει κάτι αδιάφορο ακόμα κι όταν το σενάριο δεν του δίνει απολύτως τίποτα, αλλά πραγματικά, στο Επεισόδιο 8 θα ήθελα κάτι περισσότερο; Πιο ουσιώδες; Η υποψία bromance με τον Φιν ήταν θεσπέσια πάντως. Με την Ρέι γνωρίστηκε; Δεν θυμάμαι. Θέλω στο Επεισόδιο 8 να παίζουν μόνο οι τρεις τους και το μούσι του Μαρκ Χάμιλ, τίποτα άλλο. Και θα είμαι ευχαριστημένος.

Πάμε και μερικά ακόμα σχόλια στα γρήγορα:

*Ο ΧΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕΙ ΠΡΩΤΟΣ.

*Καλά, για την πλοκή τα είπαμε. Δε νοιάζεται κανείς, κι αυτό συμπεριλαμβάνει θεατές και δημιουργούς. Είχε εμφανώς άλλη δουλειά να κάνει το Επεισόδιο 7, και την έκανε, αλλά ο Ράιαν Τζόνσον ας σκεφτεί κάτι για τη συνέχεια που να μη συμπεριλαμβάνει τα ίδια τρία πράγματα που συμβαίνουν από το Επεισόδιο 4 και μετά. Θα τολμήσω να πω αυτό για τα πρίκουελ (που δεν βλέπονταν κατά τα άλλα): Ο Τζορτζ Λούκας προσπαθούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που αποθέωσε το franchise, αντί να ξεπατικώνει.

*Συγκεκριμένες προσδοκίες για τα επόμενα: To “Rogue One” που ακολουθεί το περίμενα διακαώς ακόμα και πριν δω το “Force Awakens”. Η ιδέα ενός αυτοτελούς heist movie στο διάστημα απλά παραείναι τέλεια. Μπόνους πόντοι για Φελίσιτι Τζόουνς και Μαντς Μίκελσεν. Περιμένω σπουδαία πράγματα από το Επεισόδιο 8 λόγω Ράιαν Τζόνσον, παρότι ποτέ δεν έχω ακριβώς ξετρελαθεί με κάποια από τις ταινίες του, πάντα περνάω καλά, πάντα έχει ιδέες, και αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η saga είναι νέες ιδέες. Ωραίους νέους χαρακτήρες έχει. Το επόμενο αυτοτελές αν έχω καταλάβει καλά θα είναι το Muppet Baby Χαν Σόλο των αλάνθαστων Φιλ Λορντ και Κρις Μίλερ, οπότε δεν έχω να προσθέσω κάτι, προφανώς υψηλός δείκτης αναμονής. Βάλτε τον Νέιθαν Φίλιον στο ρόλο, δεν ξέρω, του θείου του Χαν Σόλο ή κάτι τέτοιο.

*Ελπίζω μέχρι το Επεισόδιο 9 να υπάρχει αρκετός χρόνος για να το ξανασκεφτούν στη Disney και να πάρουν κάποιον άλλον στη θέση του Κόλιν Τρέβοροου.

*Τέλειο το cameo του Ντάνιελ Κρεγκ. Για όποιον δεν το πέτυχε online, ήταν ο Stormtrooper που η Ρέι εξαναγκάζει να την αφήσει ελεύθερη.

*Ο Μαξ φον Σίντοφ γιατί έπαιζε πέντε δευτερόλεπτα; Δεν τον λυπήθηκαν τον άνθρωπο στην ηλικία του;

*H Λέια είναι πλέον στρατηγός το οποίο είναι πολύ πιο σωστό, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν κατάλαβα ποιου πράγματος πριγκίπισα ήταν.

*Στις σκηνές της Λέια κάνει cameo και η κόρη της, που παίζει τη Σανέλ #3 στο “Scream Queens”. Λέει και πέντε λέξεις. Μόνος μου.

*Ο Σνόουκ έμοιαζε με εγακαταλειμένο πρώιμο draft εργασίας από, δεν ξέρω, workprint του “Prometheus”. Ας τα καταφέρουμε καλύτερα όταν τον ξαναδούμε.

*Δεν έκαναν αρκετά ώστε να έχω κάτι να πω για αυτούς: H Φάσμα της Γκουέντολιν Κρίστι, η Μαζ Κανάτα της Λουπίτα Νιόνγκο (αμαρτία από το θεό), ο Κακός Τύπος του Ντόμναλ Γκλίσον.

*C3PO φύγε από τα μούτρα μου.

*O R2D2 ξυπνάει μυστηριωδώς ακριβώς τη στιγμή που έρχεται η Ρέι. Σημαντικό;

*

*Οι πάντες παρέλασαν, εγώ τι ζήτησα, έναν Λάντο Καλρίσιαν ζήτησα. Αμάν ρε παιδιά.

*Και τώρα ας προσποιηθούμε για τα επόμενα 4 χρόνια ότι δεν ξέρουμε ήδη πως όλο αυτό τελειώνει με την Ρέι να σέρνει τον Κάιλο Ρεν / Μπεν Σόλο ξανά στο Φως, ώστε να θυσιαστεί για να καταπολεμηθεί ο Σνόουκ, δύο ακόμα χαμένα αδέρφια Σκαϊγουόκερ που ενώνονται ύστερα από δεκαετιές που δεν ήξεραν το ένα την ύπαρξη του άλλου.

Βγάλτε ελεύθερα ψυχούλα στα σχόλια, δώστε απόψεις, speculation, δάκρυα, και θαυμασμό για το μούσι του Μαρκ Χάμιλ.