O Kamasi Washington ανέστησε τη jazz
Θεραπεία και αποκατάσταση μιας ξεχασμένης μουσικής, κατευθείαν από το live του στην Τεχνόπολη.
- 6 ΙΟΥΛ 2017
Ο Kamasi Washington ανέστησε τη jazz. Την ξεσκόνισε και την έφερε στην πρώτη γραμμή. Σχεδόν την έκανε pop. Το βρυσίδι που έριξε ο καθηγητής Fletcher στο Whiplash δεν ήταν αρκετό για να κερδίσει το χαμένο έδαφος της jazz. Χρειαζόταν ένα αληθινό, καινούργιο ταλέντο για να το καταφέρει.
Αμέσως μετά το τέλος τη συναυλίας στην Τεχνόπολη, το σχόλιο ενός φίλου ήταν «καλός αλλά έχει εκλαϊκεύσει τη jazz». Δεν το σκέφτηκα κατά τη διάρκεια αλλά δεν μπορώ και να μην το αποδεχτώ σε τελευταία ανάλυση. Πόσο συχνά μπορεί στην Ελλάδα μια jazz συναυλία να τραβήξει τόσο κόσμο και μάλιστα από ένα καλλιτέχνη που έχει βγάλει μόνο ένα άλμπουμ (επίσημη κυκλοφορία) δύο χρόνια πριν. Δεν είμαστε και Νέα Ορλεάνη.
Αν για παράδειγμα ερχόταν η Nicole Mitchell που φέτος έβγαλε αυτή τη δισκάρα, θα μπορούσε κάποιος χωρίς ιδιαίτερες μαθηματικές ικανότητες να μας μετρήσει έναν-έναν. Όμως αυτή έχει συνεργαστεί με τον Rob Mazurek και τον Antony Braxton και όχι με τον Flying Lotus, τον Kendrick Lamar και τον Thundercat, όπως ο Kamasi Washington. Αυτές οι συνεργασίες του ήταν καθοριστικές. Ο κύκλος του γενικότερα. Ήταν εύκολη υπόθεση να του δώσουν σημασία τα περισσότερα μουσικά περιοδικά και site μεγάλη εμβέλειας και αξιοπιστίας και να μπει αναρίθμητες year-end λίστες. Ειδικά από τη στιγμή που το The Epic είναι ένα επιβλητικό και πολυσχιδές αριστούργημα που μόνο ως μια γενική περιγραφή μπορεί να χαρακτηριστεί jazz δίσκος.
Ο Kamasi θαυμάζει τους μουσικούς του, τους καμαρώνει, τους χαζεύει. Και έχει κάθε λόγο, γιατί πρόκειται για μια τρομερή μπάντα. Οι δύο drummer, Robert Miller και Jonathan Pinson, o τρομπονίστας Ryan Porter, ο πληκτράς Brandon Coleman με τα τρία παρατσούκλια (Professor Boogie, Doctor Sound και το αγαπημένο του Kamasi, Hot Sauce), ο μπασίστας Joshua Crumbly, η συμπαθέστατη Patricia Quinn στα φωνητικά προστατευμένη περιμετρικά της με πλέξιγκλας και ο πατέρας του οικοδεσπότη, Ricky Washington στο φλάουτο και το κλαρινέτο (περισσότερο για μεγαλύτερος ξάδερφος του έμοιαζε ωστόσο).
Το σετ ήταν σοφά δομημένο, με το «δραματικό» μέρος να βρίσκεται στην αρχή για να σου επιβληθεί με ευκολία και να κοιτάς με δέος τους 8 μουσικούς. Κάτι λευκά χεράκια ύψωσαν τις αυθαίρετες και αχρείαστες γροθιές τους (μερικά μάλιστα από την VIP area – awkward!!!) κάθε φορά που ακουγόταν η Patricia να λέει «afro-american was Malcolm» στο “Malcolm’s Theme”.
Όσο προχωρούσε η ώρα, το live έπαιρνε τη μορφή που όλοι ήθελαν. Ένα εντυπωσιακό μείγμα από funk, soul, αυτοσχεδιασμούς, ακόμα και breaks.
Προς έκπληξη όλων, φαντάζομαι, η στιγμή που ο μπασίστας σόλαρε, δεν ήταν (για μια σπάνια φορά) η στιγμή που όλοι θα μιλούσαν. Διάλεξε ένα πολύ ιδιαίτερο σόλο, με το βάρος όχι στην δεξιοτεχνία και την επιδειξιμανία που διαθέτουν αυτοί οι μουσικοί, αλλά στο ρυθμό και τη δύναμη.
Και εφόσον μιλάμε για συναυλία jazz, όλοι είχαν το δικό τους χρόνο για ένα σολάρισμα. Το επόμενο πιο ενδιαφέρον ήταν το “drum talk” όπως το αποκάλεσε ο Kamasi πριν μας παρουσιάσει τους drummer του και αποχωρήσει από τη σκηνή για να τους αφήσει να ξεβιδωθούν πάνω στα τύμπανα τους.
Πολύ ωραία η πινελιά του Hot Sauce να τραγουδήσει με ρομποτική φωνή, όχι πως το χρειαζόταν αφού έκανε σπουδαία δουλειά, στο βαθμό που πέρασε απαρατήρητη η έλλειψη ενός κιθαρίστα. Τα πλήκτρα του έδιναν άλλη διάσταση και είχαν μεγαλύτερο ρόλο από ότι στο άλμπουμ.
Ακούσαμε το μεγαλύτερο μέρος του The Epic για κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα. Ο Kamasi υπηρετεί την jazz, υπηρετεί το κοινό του, αλλά δεν παραλείπει να υπηρετήσει και τις συνθέσεις του και να τις σεβαστεί, στο βαθμό βέβαια που αυτό το τόσο άναρχο είδος μουσικής, του επιτρέπει να το κάνει.
Η ομορφιά και η συνταγή της επιτυχίας του, είναι ο τρόπος που έχει ανακατέψει όλα όσα αγαπάει στη μουσική και παράλληλα έχει δώσει χώρο σε κάθε μέλος της μπάντας να βγάλει στο παίξιμό του ό,τι θέλει. Από τα drums θα ακούσεις hip-hop και λίγο rock, από το μπάσο funk, από τα πλήκτρα electronica και, αλίμονο, από τα πνευστά cosmic jazz, όπως την καθιέρωσε ο Sun Ra και η Alice Coltrane.
Οπότε ναι. Την εκλαΐκευσε, αλλά με τέτοια μαεστρία και ευρηματικότητα που θα τη ζήλευε ακόμα και η αριστερή μας παρένθεση τα τελευταία δυόμιση χρόνια.
Φωτογραφίες: Γιάννης Σαμούρκας
KI ΑΛΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
