Κανείς δε θα ξεχάσει ποτέ τον Νίκο Τριανταφυλλίδη

Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που όταν πεθαίνουν κάνουν τον κόσμο να θέλει να θυμάται ιστορίες μαζί τους, κι ο Νικόλας Τριανταφυλλίδης ήταν ένας από αυτούς.

Εξαιρετικός αισθηματίας σκηνοθέτης, ιδρυτής του Gagarin 205, φανατικός του ΠΑΟΚ, ο Τριανταφυλλίδης ήταν ένας άνθρωπος συνώνυμος του πάθους, που φαντάζει μεγαλύτερος από τη ζωή ακριβώς επειδή όσοι τον γνώριζαν ή όσοι τον θαύμαζαν αντιδρούν στο άκουσμα της είδησης με έναν τρόπο που ξεπερνά το τυπικό ‘RIP’ και φτάνει στο προσωπικό. Ακόμη κι αν δεν τον ήξεραν.

Ο Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1966 στο Σικάγο, σπούδασε σινεμά στο Λονδίνο, αλλά το σινεμά και οι δουλειές του ήταν αγνά, παθιασμένα αστικό. Και γεμάτο αγάπη για τη μουσική, φυσικά. Σκηνοθέτησε ένα ιστορικής σημασίας, βραβευμένο ντοκιμαντέρ για τον Screaming Jay Hawkins με τίτλο ‘I Put a Spell On Me’, ο οποίος πέθανε λίγο μετά τις δύο συναυλίες του στην Αθήνα 1999. Γύρισε το ‘No Tears’, ένα ντοκιμαντέρ για τους Tuxedomoon, ενώ ασχολήθηκε με την αθηναϊκή κουλτούρα στην εξαιρετική σειρά ‘Τα Στέκια: Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού’ για την κρατική τηλεόραση. Σκηνοθέτησε το βίντεο κλιπ του ‘Δε Χωράς Πουθενά’ για τις Τρύπες, μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

Κι ενώ η καριέρα του στο σινεμά ξεκινά από τα μέσα του ‘90 με το ‘Ράδιο Μόσχα’, το αληθινά του μεγαλειώδες και -τολμώ να πω- απόλυτο φιλμ-προσωπική σφραγίδα ήρθε πριν 2 μόλις χρόνια, με τους ‘Αισθηματίες’. Αυτό το αισθηματικό νεο-νουάρ ήταν μια ταινία λίγο σα τον ίδιο τον Τριανταφυλλίδη: Κάτι δηλαδή που όσοι γνώρισαν δε μπορούσαν να σταματήσουν να μιλούν με πάθος και αγάπη γι’αυτό.

Όταν είχα μιλήσει πέρυσι με αφορμή μια άλλη ταινία με τον πρωταγωνιστή των ‘Αισθηματιών’, Χάρη Φραγκούλη, ο ηθοποιός δε μπορούσε να σταματήσει να μιλά για εκείνο το έργο, και για τον σκηνοθέτη του. “Ο Νίκος με εμπνέει, από τη ζωή του, τις ιστορίες του, τις αναφορές του,” έλεγε ο Φραγκούλης. “Όταν ο Νίκος με καλεί σπίτι του και μου βάζει μουσικές, μου διαβάζει από ένα βιβλίο που του αρέσει ή μου βάζει μια σκηνή να δούμε στην τηλεόραση, νιώθω ότι είμαι σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Αλλάζει ο χρόνος.”

“Ήταν όλα αυτά [που έκανα στην ταινία] από το Νίκο παρμένα. Το Νίκο κάνω στην ταινία, ένα άλτερ έγκο του,” είπε σε μια άλλη στιγμή. Οι αναφορές είναι πολυπληθείς μέσα σε όλη τη συνέντευξη.

Ο ίδιος ο Τριανταφυλλίδης υπήρξε λάτρης του σινεμά, του ΠΑΟΚ και της μουσικής. Το τελευταίο του πρότζεκτ, αυτό που πρόλαβε να δουλέψει αυτό τον καιρό, είναι ένα ντοκιμαντέρ για τα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ.  Η τελευταία φορά που τον συζήτησα με φίλους ήταν από θαυμασμό επειδή έκανε μια συναυλία στο Gagarin γνωρίζοντας πως δε θα έχει κόσμο, απλά επειδή λάτρευε τη μπάντα και ήθελε να το κάνει. Ήταν αυτό το είδος ανθρώπου.

Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης χορεύει στην τελευταία συναυλία των Κόρε Ύδρο,  τον Ιανουάριο του ‘14 στο Six. D.O.G.S. (Φωτό: Πηνελόπη Γερασίμου)

“Είμαι εγωιστής με το σινεμά, με τον Γκοντάρ ή τη λογοτεχνία,” έλεγε στον Ηλία Αναστασιάδη όταν είχε μιλήσει στο ΟΝΕΜΑΝ. “Έχω χτυπήσει άνθρωπο για τον Γκοντάρ. Λέει ένας ‘είναι μαλάκας ο Γκοντάρ’, του λέω ‘τι είπες ρε’ και του ρίχνω μια κουτουλιά καλή. Δεν θυμάμαι ποιος ήταν. Αυτός, όμως, μάλλον θα με θυμάται. Ο Γκοντάρ είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης με διαφορά. Μου ανοίγει μαύρες τρύπες στο μυαλό”.

Δε θα διαφωνήσει κανείς για τον Γκοντάρ.

Αλλά εγώ απόψε τους ‘Αισθηματίες’ θα βλέπω.