Κανείς δεν έφυγε στεγνός από το live του Nick Cave
- 25 ΙΟΥΝ 2018
Το Ejekt Festival φέτος δεν χανόταν με τίποτα και οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν παρά τη μπόρα και την κίνηση (που σχεδόν πάντα ακολουθεί), φαίνεται ότι σκέφτηκαν το ίδιο με εμάς.
Ωστόσο, η μέρα άξιζε να ξεκινήσει από νωρίς και ο λόγος λεγόταν ‘Protomartyr’. Η μπάντα απ’ το Detroit έβγαλε φέτος έναν εκπληκτικό δίσκο, το Relatives in Descent, συμπληρώνοντας την ήδη μεγάλη συλλογή της από θορυβώδη κιθαριστικά διαμαντάκια με μερικά ακόμη, όπως τα My Children, Half-Sister και το (δικό μου αγαπημένο) Night-Blooming Cereus.
Ο πολυλογάς Joe Casey βγήκε όταν ο ήλιος ήταν στα χειρότερά του, κάτι που, όπως παραδέχτηκε, για έναν τύπο απ’ το Michigan ήταν αφόρητο, πόσο μάλλον όταν την προηγούμενη μέρα ζούσε πάλι την ίδια κατάσταση σε live στην Τζακάρτα. Είχε κοκκινίσει, έπινε τη μια μπύρα μετά την άλλη, αλλά το σακάκι δεν το ‘βγαζε, φλερτάροντας με τη θερμοπληξία. Το ύφος του, ειρωνικό, καυστικό, εξυπνακίστικο, όπως ακριβώς τον φαντάζεσαι όταν απαγγέλει γρήγορα (τραγουδάει κατ’ άλλους) τους απαισιόδοξους του στίχους. Απολαυστικός. Ο κιθαρίστας πολύ ορεξάτος, ακολουθούσε πιστά τη φωνή του Αμερικανού Mark E. Smith, πέταγε τις νότες εκεί που έπρεπε και με τα κυκλωτικά του riffάκια, ξυπνούσε από μέσα σου τον έφηβο air-guitarist που εδώ και χρόνια σε έχει ξεχάσει. Έπαιξαν μια ώρα, με καλύτερη στιγμή τους μάλλον το Half Sister και έκλεισαν με το Scum!Rise!, το hitακι τους απ’ το Under Color of Official Right. ΜΑ-ΚΑ-ΡΙ κάποιος χριστιανός να τους ξαναφέρει μόνους τους αυτή τη φορά και σε κάποια πιο σκοτεινή ώρα της ημέρας. Και όταν θα ξέρουμε τα τραγούδια απ’ το νέο τους EP, το Consolation, που μετράει μόλις 10 μέρες κυκλοφορίας, γιατί η αλήθεια είναι ότι μας βρήκαν κάπως απροετοίμαστους.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, στη σκηνή βρέθηκαν οι Wolf Alice, τα πουλέν της NME, που αν και είναι απ’ τα πιο καυτά rock ονόματα αυτή τη στιγμή στη Βρετανία (όσο καυτό μπορεί να είναι το rock πια), ωστόσο έμειναν μακριά από τον καλό τους εαυτό. Ίσως η γλυκιά Ellie Rowsell να μην την πάλευε με τη ζέστη, ίσως να ήταν σε κακή μέρα, ίσως να μη βρήκε το feedback που περίμενε απ’ τον κόσμο παίζοντάς τους τα critically acclaimed (όπα, κατάπιε, σιγά σιγά) τραγούδια της απ’ το Visions of a Life, δεν ξέρω. Κάτι πάντως δεν πήγε καλά μαζί τους.
Ίσως βέβαια να έφταιγε και ο καιρός που χειροτέρευε απελπιστικά, οι αστραπές που φώτιζαν πάνω απ’ τη θάλασσα και έκλεβαν κάθε τόσο το βλέμμα σου απ’ τη σκηνή, καθώς τις ένιωθες να σε πλησιάζουν, μαζί με την αμφιβολία “θα συνεχιστεί άραγε το festival”;
Λίγη ώρα μετά την αποχώρησή τους απ’ τη σκηνή, τα σύννεφα είχαν βαρύνει, μαυρίσει υπερβολικά, δημιουργώντας βέβαια ένα άκρως ταιριαστό σκηνικό για live του Nick Cave, χαλώντας το όμως σε δευτερόλεπτα- με τόνους βροχής. Η μπόρα ξέσπασε, η βροχή έπεφτε ασταμάτητα για πάνω από μία ώρα, με τους εργαζόμενους να τρέχουν να καλύψουν όποιο περίπτερο είχαν πόστο και εμάς να ψάχνουμε καταφύγιο όπου μπορούσαμε να βρούμε μια υποψία τσιμέντου πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Και η ίδια αμφιβολία να δηλητηριάζει συνεχώς τη διάθεσή μας: “θα συνεχιστεί η συναυλία”;
Όταν σταμάτησε η βροχή και ο κόσμος άρχισε δειλά δειλά να κυκλοφορεί και πάλι στην Πλατεία Νερού, είδαμε ότι το μέγεθος της ‘καταστροφής’ είχε περιοριστεί πολύ σε σχέση με αυτό που φανταζόμασταν (και μπράβο στα παιδιά που δουλεύανε, όσο εμείς φοβόμασταν μη γίνουμε μούσκεμα). Η σκηνή καθαρίστηκε, στέγνωσε και μια φωνή που ήρθε απ’ τα ηχεία, πνίγηκε μέσα στα χειροκροτήματα, όταν μας ενημέρωσε ότι το live θα συνεχιστεί κανονικά.
Την ίδια ώρα άρχισε να έρχεται και περισσότερος κόσμος, και λόγω της βροχής, αλλά και γιατί έτσι και αλλιώς οι περισσότεροι ήθελαν να δουν μόνο τους Editors και τον Nick Cave, κακά τα ψέματα.
Οι Editors βγήκαν τη στιγμή που το ξενέρωμα είχε χτυπήσει κόκκινο, κατά τις 22.00, και το Racing Rats ήρθε σαν λύτρωση. Η μπάντα του Tom Smith ήταν κεφάτη, όπως είναι κάθε φορά άλλωστε που παίζει στη χώρα μας, καθώς έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό και το “efkaristw” που έβγαινε συνέχεια απ’ το στόμα του φιλότιμου frontman το επιβεβαίωνε. Sugar και Papillon ήταν μάλλον τα highlights της βραδιάς, με τα καινούργια τους κομμάτια να περνούν ψιλοαδιάφορα και τα εύπεπτα χιτάκια να αποτελούν την εύκολη λύση για ξεσήκωμα. Το πρόγραμμα τους συρρικνώθηκε όπως ήταν αναμενόμενο, έπαιξαν γύρω στα 45 λεπτά, με ένταση όμως και τη φωνή του Smith πάντα κρύσταλλο και ακούραστη.
Για κάποιον άγνωστο λόγο, ο Nck Cave καθυστέρησε μία ώρα να βγει και όταν πια έκανε την -εντυπωσιακή- είσοδό του, στις 00.00, τα γόνατα και η μέση ημών των παππουδιών είχαν αρχίσει τα παράπονα. Η εμφάνισή του ήταν μαγική, χορταστική, κράτησε σχεδόν δυο ώρες και ο ίδιος έδειχνε να μη χορταίνει την αγάπη του κοινού παίζοντας και μιλώντας μαζί του συνέχεια. Το Jesus Alone, ωμό, σκληρό, ηχογραφημένο για το Skeleton Tree, τον δίσκο που έβγαλε αμέσως μετά τον θάνατο του γιου του, μας ταρακούνησε για τα καλά και μας έβαλε στο mood, ότι “δεν με νοιάζει τι ώρα είναι ή πόσο περιμένατε στη βροχή. Η νύχτα είναι δικιά μου”.
Ακολούθησαν τα υπερκλασικά Do You Love Me, Loverman, το σπαρακτικό From Her to Eternity που συνάντησε τον ενθουσιασμό του κοινού με το που το προλόγισε, το Shiip Song, με τη μυσταγωγία να κορυφώνεται στο Into My Arms, όπου όλο το κοινό το τραγούδησε ευλαβικά, σχεδόν χωρίς μουσική, σε μια επιβλητική ατμόσφαιρα που θύμιζε περισσότερο εκκλησία, παρά συναυλία.
Ο Nick Cave έτρεχε ακούραστα πάνω κάτω, κυριολεκτικά όμως, καθώς κατέβαινε στο κοινό συνεχώς, ήταν εξόχως θεατρικός, με τα χέρια του να “μικτζαγκερίζουν” διαρκώς, και ύφος επιβλητικό, αντάξιο ενός μεγάλου crooner. Και ναι, αυτό ήταν ένα απ’ τα καλύτερά του live στη χώρα μας και απίστευτα τυχεροί όσοι το είδαμε.
Φύγαμε στις 02.00, κουρασμένοι αλλά χορτασμένοι και από το δυνατό encore που μας επιφύλασσε (άλλωστε δεν θα μπορούσε να φύγει χωρίς να παίξει το Mercy Seat).
Απολογισμός; Δυνατή μέρα, γεμάτη και όχι μόνο από μουσική, και άκρως φεστιβαλική, απ’ αυτές που θέλουμε να βλέπουμε πιο συχνά στη μικρή μας χώρα. Welldone, Ejekt.
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: