Καουμπόηδες, κανίβαλοι και εξωγήινοι: Όλες οι ταινίες που είδαμε στη Βενετία
Παλιές και καινούριες, σινεμά και τηλεόραση, δύο διαστάσεις και virtual reality, live action και animation. Βάζουμε στη σειρά και τις 50 ταινίες που είδαμε στο 73ο Φεστιβάλ Βενετίας.
- 13 ΣΕΠ 2016
Θα έλεγα πως αντικειμενικά μιλώντας το high point μου για τη φετινή Βενετία ήταν όταν μίλησα στην Suki Waterhouse, άντε πες και στον Francois Ozon, κάπου εκεί ενδιάμεσα.
Αλλά σε αυτές τις 10 μέρες είδα και ταινίες εκτός όλων των άλλων, κάποιες πολύ καλές, κάποιες συγκλονιστικές, κάποιες φόλες, κάποιες που όσο περνάει ο καιρός μου αρέσουν λιγότερο, κάποιες που όσο περνάει ο καιρός μου αρέσουν περισσότερο, κάποιες που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσαν, και κάποιες που διαδραματίζονταν σε 360 μοίρες.
Eπίσης είδα: Τον Jon Snow καουμπόη, τον Jeremy Renner επιστήμονα, τη Natalie Portman δύο φορές σε μια μέρα, την Amy Adams πρόσωπο με πρόσωπο 4 φορές σε 2 μέρες, τον Sam Mendes να πηγαίνει στην τουαλέτα, τον James Franco να διασκευάζει Steinbeck, τον Nicolas Windig Refn να αυτοχαρακτηρίζεται ως ‘νεότερη εκδοχή του Dario Argento’, τον Emir Kusturica να σουλατσάρει βαριεστημένα δίπλα στο κόκκινο χαλί την ώρα που έκανε πρεμιέρα ένα CGI anime, και τον Michael Fassbender με την Alicia Vikander να προσποιούνται πως είχαν απλώς μια επαγγελματική συνεργασία.
Κι ενώ όλα αυτά θα έκαναν μια εντελώς διαφορετική (και μάλλον πιο fun τώρα που το σκέφτομαι) λίστα, εδώ κάνουμε κάτι άλλο. Εδώ βάζω στη σειρά όλες τις ταινίες που είδα στο φετινό Φεστιβάλ, επειδή γιατί όχι. Τι πιο ταιριαστή λήξη γιατις φετινές μας ανταποκρίσεις, αν όχι ένα γεματούτσικο top-50;
50, The Light Between Oceans
49, Pagliacci
Επειδή ξέρεις ότι είσαι πραγματικά στο Φεστιβάλ Βενετίας όταν μπαίνεις να δεις μια Αγγλική ταινία εκδίκησης και πρώτα πρέπει να υποστείς έναν 20λεπτο Bellocchio που μόλις τελειώσει αδειάζει η μισή αίθουσα.
48, Stanza 52
Για ένα μικρού μήκους με κεντρική ιδέα μια καμαριέρα που μιλάει με ένα δωμάτιο ξενοχοδείου (ναι, τι), αυτό είναι απείρως λιγότερο διασκεδαστικό από ό,τι θα έπρεπε. Επίσης είχα και μια ξεκάθαρη ‘Stranger Things’ στιγμή, όταν ήμουν στο τσάκ να φωνάξω μες στο σινεμά, ΡΩΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑΙ Ή ΟΧΙ.
47, Molly Bloom
Από αυτά τα μικρού μήκους που μια κυρία μονολογεί για 15 λεπτά και εσύ σκέφτεσαι τον καφέ που θα παραγγέλνεις σε λίγο.
46, Traces of Sin
Ασία, ερωτικά τρίγωνα, έγκλημα, μυστικά. Βασική υποψήφια για το ‘ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να έχω δει αυτή την ταινία’ βραβείο της Βενετίας ‘16.
45, First Night
Μπαμπάς παραγγέλνει πληρωμένη κοπέλα στο γιο, του γιου του στρίβει και πάει να την πνίξει, sure.
44, Dark Night
Εμπνευσμένο από το ‘Dark Knight Returns’ μακελειό του Κολοράντο, ‘Elephant’-wannabe ανεξάρτητο φιλμ που αποπολιτικοποιεί τα πάντα ακολουθώντας την κοινή καθημερινότητα μιας παρέας παιδιών που πρόκειται να καταλήξουν στο μοιραίο σινεμά.
43, Le Reste Est L’Oeuvre De L’Homme
Δε θυμάμαι τι είναι αυτό και ο τίτλος παραείναι Γαλλικός για να κάτσω να ψάξω. Του έχω βάλει 3 αστεράκια στο letterboxd ωστόσο οπότε πόσο κακό να ήταν.
42, Une Vie
Ο αληθινός νικητής αυτής της προβολής ήταν ο μαν που ήρθε κι έκατσε δίπλα μου κάπου μισή ώρα μετά την αρχή της ταινίας, και δυο λεπτά μετά κοιμόταν.
41, The Distinguished Citizen
Νομπελίστας σιχτιρισμένος με την καλλιτεχνική του ύπαρξη πάει μια βδομάδα στο χωριό του στην Αργεντινή μπας και ξαναβρει το Νόημα μέσω της απόδρασης προς το παρελθόν. Σκεφτόμουν ΟΛΗ την ώρα το 2×11 του ‘BoJack Horseman’. (Που φυσικά ήταν πολύ πιο αιχμηρό και επίπονο.)
40, Are We Not Cats
Αν είναι να μου δώσεις μια ταινία που κρατά μόνο 70’ και την περιγράψεις ως ‘post-punk παραμύθι’ και έχεις μια σκηνή ερασιτεχνικού χειρουργείου που συμπεριλαμβάνει έρωτα, φετίχ και τρίχες, ε, κοίτα να μην είναι uber-βαρετή για τα 50 πρώτα της λεπτά.
39, Midwinter
Να πηγαίνεις για ένα ΣΚ στο εξοχικό της μάνας σου και να θυμάσαι τι σου έκανε ο πατέρας σου όταν ήσουν μικρή. Μια ακόμα δυνατή έκφραση ενός επίμονου μοτίβου σεξουαλικής βίας στο φετινό Φεστιβάλ.
38, La Voz Perdida
Κέρδισε το βραβείο του διαγωνιστικού των μικρού μήκους.
37, Gantz: O
Κλείσιμο Φεστιβάλ: Περπατήσαμε στο κόκκινο χαλί, πήραμε χαζές selfies, και μπήκαμε στην αίθουσα για να δούμε ένα CGI anime με ομάδες που σκοτώνονται στο Τόκυο με κάτι τέρατα μαζεύοντας πόντους προ- και μετά- θάνατον. Yolo. Ή όχι.
36, Jesus VR – The Story of Christ
Με συνεπήραν οι overacting κομπάρσοι.
35, In Dubious Battle
Θέλω να πω, πόσο καιρό δίνουμε στον James Franco μέχρι να γυρίσει κι αυτός ταινία σε virtual reality; Απλά ελπίζω ως τότε να μην έχει ξεμείνει από κλασικούς συγγραφείς προς διασκευή. Εδώ κατακρεουργεί Steinbeck. (Πέρασα τέλεια.)
34, KOOLHOVEN’S BRIMSTONE
Ο Jon Snow καουμπόης κι η Dakota Fanning μουγγή μαμή στην Άγρια Δύση. Ο Guy Pearce είναι τρομερός. Κι όταν λέω τρομερός εννοώ ΤΡΟΜΕΡΑ ΑΒΟΛΟΣ. Επίσης,
33, Prevenge
Ολοκληρώνοντας αυτό το μίνι ‘είναι καλό; είναι κακό; έχει σημασία;’ τμήμα της λίστας μας, περνάμε και σε μια από τις πιο Του Τρελού ταινίες του προγράμματος, με πολλή εκδίκηση, πολύ αίμα, πολλές τηλεπαθητικές διαταγές από έμβρυα, και την Yara Greyjoy να φορά γάντια μποξ.
32, Good Night, Orlo!
Το μικρού μήκους ξεκινά με μια σκηνή όπου ένα πιτσιρίκι κατεβαίνει τις σκάλες προσπαθώντας να μη χύσει το γάλα από ένα ξεχειλισμένο ποτήρι, πιθανώς το πιο αγωνιώδες δίλεπτο που έζησα αυτό το δεκαήμερο.
31, Seed
Η Naomi Kawase ντύνεται Miu Miu για κάτι περισσότερο video art από όσο ήμουν έτοιμος να νιώσω εκείνη την ώρα.
30, Ce Qui Nous Eloigne
Μικρού μήκους για δυο γονείς που έρχονται να ζητήσουν συγγνώμη από μια κόρη που παράτησαν πριν δεκαετίες. Πριν το δούμε κυκλοφόρησε η φήμη πως παίζει η Isabelle Huppert για μισό λεπτό, που τελικά ήταν δύο. Μας έφτιαξε η μέρα. By the way η Huppert φέτος θα είναι υποψήφια για Όσκαρ. Παίχτε τώρα το στοίχημα που είναι νωρίς και αξίζει το ρίσκο.
29, Samedi Cinema
Δύο απένταροι πιτσιρικάδες φίλοι, ένα τοπικό σινεμά, μία ταινία χωρίς τέλος και ένα μόνο εισιτήριο. Προδοσία;
28, American Anarchist
O συγγραφέας του ‘Anarchist Cookbook’ μετανιώνει για τις πράξεις, τις ιδέες και τη ζωή του, μία ερώτηση τη φορά.
27, The Untamed
Τι θα μπορούσε να αναδείξει καλύτερα τις πτυχές ενός οικογενειακού δράματος από εμβόλιμες σκηνές σεξ με ένα χταπόδι; Προφανώς πήρε βραβείο Σκηνοθεσίας.
26, Hounds of Love
Ζευγάρι παγιδεύει κοπέλες στον ξενώνα, τις βιάζει και τις σκοτώνει. Το κέφι συνεχίζεται αμείωτο. Μαζί με το ‘Untamed’ και το ‘Nocturnal Animals’ θα έκανε ΤΡΕΛΟ triple feature, αιθουσάρχες κρατάτε σημειώσεις.
25, Nocturnal Animals
Αν με ρώταγαν σε γκάλοπ θα απαντούσα ‘αναποφάσιστος’. Νομίζω δε μου άρεσε; Καταλαβαίνω τι πήγε να κάνει αλλά δε ξέρω αν το έκανε; Θέλω να το ξαναδώ, δεν ξέρω. H ακριβώς μεσαία θέση της λίστας μοιάζει η πιο σωστή προς το παρόν. Ο Tom Ford είναι τρομερά συμπαθής. O Jake Gyllenhaal είναι τρομερά συμπαθής. Η Amy Adams είναι τρομερά συμπαθής. Να το ανεβάσω; Θα το αφήσω.
24, Dadyaa: The Woodpeckers of Rotha
Κοιτάχτε, ήταν η πρώτη μικρού μήκους ταινία που είδα, με την τσίμπλα στο μάτι, την τελευταία μέρα του Φεστιβάλ. Το μόνο που θυμάμαι είναι κάτι creepy μάσκες σε ένα δάσος. Αλλά ήταν πολύ creepy. Στηρίζω.
23, Malaria
Το ‘νεαρό κορίτσι το σκάει από καταπιεστικό περιβάλλον’ του μεσανατολικού σινεμά είναι τόσο πολύ πιο ενδιαφέρον από το ‘νεαρό αγόρι [κάτι κάτι]’ του δυτικού. Αυτή είναι η 50ή και τελευταία ταινία που είδα από τη φετινή Βενετία, και την είδα στο σπίτι μου στην Αθήνα, μια μέρα μετά την επιστροφή μου (τι σου είναι η τεχνολογία). Ωραίος αποχαιρετισμός, ωραίο θέμα, ωραία χρώματα, ωραίο φινάλε, ωραίο μοντέρνο Ιρανικό σινεμά.
22, Amalimbo
Πειραματικό animation, από αυτά που κάθε δίλεπτο είναι homage σε άλλο είδος κι άλλη τεχνοτροπία, τρέλανέ μας.
21, The Young Pope, Επεισόδιο 2
20, The Young Pope, Επεισόδιο 1
To 1o επεισόδιο κερδίζει θέση στη λίστα επειδή έχει το άνοιγμα με τον τοίχο από μωρά.
19, Planetarium
Η Άλλη Ταινία της Natalie Portman στη Βενετία. Μαζί με τη Lily-Rose Depp αλωνίζουν την Ευρώπη κάνοντας σεάνς μέχρι που ένας ευκατάστατος μεσιέ τις εγκαθιστά στη Γαλλία και μετά η Portman γίνεται σταρ του σινεμά και μετά γίνονται ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, μιλάμε η ταινία είναι σκέτη παράνοια, είναι 8 ταινίες σε μία, περάσαμε καταπληκτικά.
18, Voyage of Time
O Terrence Malick καταγράφει την γέννηση και την εξέλιξη του σύμπαντος σε 90 λεπτάκια, με αφήγηση Cate Blanchett και τα μισά πλάνα του ‘Tree of Life’. Είμαι περήφανος να αποκαλώ φίλο μου έναν άνθρωπο που το είδε 3 φορές μέσα σε 24 ώρες.
17, Big Big World
Σκληρό παραμύθι ενηλικίωσης εκ Τουρκίας για δυο αδέρφια που το σκάνε από τον σκληρό πολιτισμό και πάνε να ζήσουνε στο δάσος, το οποίο είναι πανέμορφα κινηματογραφημένο. Στο δίπλα μας κάθισμα ήταν ο Lav Diaz που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι, αισθανόμαστε διπλά δικαιωμένοι από την επιλογή μας να πάμε σε αυτή την προβολή.
16, Good News
Όταν το “θα γίνεις πατέρας!” δεν ξεσηκώνει ακριβώς τις αντιδράσεις-παρελάσεις που θα περίμενε κανείς από τον νεαρό πατέρα. Το short αυτό έχει μέσα μια από τις μεγαλύτερες OH NO HE DIDN’T στιγμές του Φεστιβάλ και ένα από τα πιο περιέργως όμορφα και γλυκά φινάλε του.
15, Ruah
Διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων καθώς περιμένουν να συμβεί ένα αναπόφευκτο, κοσμικό, πιθανώς τελειωτικό, γεγονός. Δε μπορώ να ξεκολλήσω από το κεφάλι μου την εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί εναγωνίως να μείνει λίγο, λίγο ακόμα στη ζωή, ξέροντας πως θα πεθάνει έτσι κι αλλιώς από κάτι Πολύ Μεγαλύτερο. (Μάλλον.)
14, Frantz
Ασπρόμαυρο (σχεδόν), Α’ Παγκόσμιος (και λίγο μετά), Francois Ozon (σε κέφια), φανταστική πρωταγωνίστρια (βραβευμένη). Σύντομα θα έχουμε περισσότερα να πούμε.
13, That One Day
Βλέπε και κεντρική φωτό άρθρου. Η σκηνοθέτιδα του ‘Wolfpack’ γυρίζει την Πιο Κουφή Μέρα Της Κοπέλας Που Ήθελε Να Γίνει Σκέητερ (και βρήκε τις πιο στυλάτες φίλες για να το καταφέρει). Στυλ και φαντασία στην εξουσία.
12, Polina- Danser sa Vie
Χέι αυτό μου άρεσε πολύ και δε νομίζω ότι έχει να κάνει η αγάπη μου για το ‘Bunheads’. Φτωχή κοπέλα θέλει να γίνει μπαλαρίνα και καταλήγει να φέρνει βόλτα τη μισή Ευρώπη και τις μισές σχολές μπαλέτου μέχρι να βρει τον εαυτό της και το κάλεσμά της. Ωραίο coming of age. Παίζει για 2 λεπτά κι η Juliette Binoche (‘Godzilla’) φορώντας μπλούζα της Μπαρτσελόνα.
11, Hacksaw Ridge
Βιαιότατη επιστροφή Mel Gibson. Το β’ μισό είναι κόλαση. Μου άρεσε.
10, La La Land
Για ταινία που άνοιξε το Φεστιβάλ με ένα ‘όχι άλλος κυνισμός, τρα λα λα’ υφάκι πριν την ποδοπατήσουν άλλες 50 ταινίες που κατά κύριο λόγο αφορούσαν πολέμους και σεξουαλική βία, είναι θαυμαστό που παρέμεινε τόσο ψηλά στην κατάταξή μου, ειλικρινά περίμενα πως θα το έβλεπα να κατρακυλά εκτός δεκάδας.
9, Colombi
Κάτι σαν την εναρκτήρια σεκάνς του ‘Up’, για ένα ζευγάρι που γνωρίστηκε, ερωτεύτηκε, ενθουσιάστηκε με τη ζωή, μεγάλωσε, βαρέθηκε τη ζωή, γέρασε, και πέθανε. Μαζί.
8, Jackie
Οριακά πειραματικό biopic για τις 4 μέρες μετά τη δολοφονία του JFK από την οπτική της Jackie. Θα ακουστεί πολύ τους επόμενους μήνες, και δικαίως.
7, The Brat
Screwball ρομαντική κομεντί του John Ford από το 1931, σκηνοθετημένη πιο εντυπωσιακά από κάθε μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού του 2016.
6, The Age of Shadows
Η πρόταση της Κορέας για Όσκαρ αντί του ‘Handmaiden’. O θαυματουργός “δεν υπάρχει είδος που δε μπορώ να σκηνοθετήσω” Kim Jee-woon μας φέρνει μια επική πολεμική κατασκοπική περιπέτεια με ήρωες που όχι απλά είναι διπλοί πράκτορες αλλά συχνά δεν είναι καν οι ίδιοι σίγουροι ποια πλευρά υπηρετούν. Η μεσαία πράξη έχει μια τεράστια σκηνή αγωνίας σε τρένο. Καλό. Σινεμά.
5, 500,000 Years
Σε ένα δάσος στην Ταϊλάνδη βρέθηκαν πριν 17 χρόνια απομεινάρια Homo erectus αλλά σήμερα είναι εκεί μέσα πιο παρατημένα κι από τα Ολυμπιακά ακίνητα (#political!). Σε αυτό το 15λεπτο short ένας σκηνοθέτης παρατηρεί με την κάμερά του μια παράδοση ντόπιων κατοίκιων στα κοντινά χωριά που μαζεύονται και αποτίουν τιμές στους προγόνους και στα πνεύματα. Μεταξύ άλλων, προβάλοντας σινεμά πάνω στα ξεχασμένα μνημεία. Ήταν παράξενα απόκοσμο κι ανατριχιαστικό ακόμα και πριν διαβάσουμε και μάθουμε περί τίνος επρόκειτο.
4, The Bad Batch
Δεν έχω κάτι να προσθέσω σε αυτό.
lol jk έχω άπειρα να προσθέσω αλλά πρέπει να βγει η ταινία πρώτα.
3, On the Origin of Fear
Ό,τι πιο ανατριχιαστικό είδα στη Βενετία. Όλο το 12λεπτο φιλμάκι από την Ινδονησία είναι το πλάνο ενός άντρα στο θάλαμο μεταγλώτισης μιας ταινίας, καθώς μεταγλωτίζει τις φωνές τόσο του βασανιστή όσο και του θύματος, με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, με τη φρίκη να γιγαντώνεται στη ματιά και στις λέξεις του. Μια συγκλονιστική, συμβολική σπουδή πάνω σε έναν κύκλο θεσμικής φρίκης, για μια χώρα όπου το καθεστώς χρησιμοποίησε κάθε μέσο (μεταξύ αυτών και το σινεμά) για να διαιωνίσει έναν κύκλο αίματος, βασανισμών και βίας, δίχως κανένα όριο και κανένα απολύτως έλεγχο.
2, Seven Samurai
Δεν έκατσα να κάνω κατάταξη 50 ταινιών για να βάλω στο #1 ένα φιλμ του 1954, ΟΚ;
1, Arrival
Το ‘Arrival’ είναι μια ταινία με πολύ συναίσθημα, με πολύ μυαλό, και κυρίως με πάρα πολλή υπομονή. Παίρνει την ώρα της ώστε να σου διδάξει τη γλώσσα της και τον τρόπο σκέψης της με τον ίδιο τρόπο που η Amy Adams (σε μια μετρημένη ερμηνεία συναισθηματικών μεγατόνων) και οι εξωγήινοι επισκέπτες προσπαθούν μεθοδικά να επικοινωνήσουν ο ένας με τον άλλο. Το φιλμ του Villeneuve μιλά για σύνορα και για παγκόσμιες αλήθειες, και για το πώς η γλώσσα είναι κουλτούρα και τρόπος να βιώνεις και να βλέπεις τον κόσμο, πολύ περισσότερο από λέξεις ή σύμβολα ή ήχους. Τα πάντα χτίζουν προς ένα φινάλε που θα σε κάνει να δεις αλλιώς όχι μόνο όλη την ταινία, αλλά και τον κόσμο, έστω για μια στιγμή, έστω και για λίγο. Εγκεφαλικό, συγκινητικό, βραδυφλεγές σινεμά.
Το PopCode έγραφε καθημερινά από τη Βενετία καθόλη τη διάρκεια του 73ου Φεστιβάλ. Και του χρόνου.
ΟΛΗ Η ΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ 73ΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ
