Κάποιος να κάνει spanking στο ’50 Shades of Grey’

Άργησα λίγο, το ομολογώ. Άργησα δύο εβδομάδες να δω την ταινία, αλλά το έκανα βάσει πλάνου. Το να δω το ’50 Shades’ και να γράψω είναι η πιο αυτόματη σκέψη που έκανα το 2015 και η οποία δύσκολα θα χάσει τον τιμητικό αυτόν τίτλο μέχρι τον επόμενο Γενάρη.

Για κάτι τέτοια ζω.

Ήξερα λοιπόν την υπόθεση της ταινίας μήνες πριν περάσω το κατώφλι του ‘Αθήναιον’ (αλλιώς του ‘σινεμά με το πιο θορυβώδες κοινό στην Αθήνα’) το απόγευμα του Σαββάτου.

Η άβγαλτη φοιτήτρια Anastasia Steele γνωρίζει τον μορφονιό 27χρονο μεγιστάνα, Christian Grey και ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Τα προβλήματα είναι ότι αυτή αφενός είναι παντελώς Άβγαλτη και αυτός τόσο προχωρημένος που, αν το σεξ δεν γίνεται με τις αρχές του bdsm, είναι τσάμπα κόπος.

Σχετικό άσχετο. Νομίζω ότι γενναίο μέρος του μαζικού κραξίματος για το βιβλίο οφείλεται στο ότι γράφτηκε από μια παχουλή 50άρα που δεν είχε γράψει προηγουμένως ούτε σημείωμα για το ψυγείο. Δηλαδή πόσο πιο ρατσιστές και προκατειλημμένοι; Το υπόλοιπο μέρος του κραξίματος οφείλεται στο ότι το βιβλίο ήταν κατά κοινή ομολογία μια μπούρδα.

(Άστα, πολύ σκασμένη η James με τις κριτικές. Κοιτάζει τον τραπεζικό της λογαριασμό και δεν μπορεί να συνέλθει. Ωπ, μόλις της ζήτησε δάνειο η Ελλάδα).

“I don’t make love. I fuck! Hard”. Hahaha.

Το να κάνεις ότι δεν ξέρεις τι θα γίνει ενώ ξέρεις, δεν ωφελεί. Το να ξέρεις ότι όλο αυτό είναι προϊόν ενός μέτριου βιβλίου, επίσης. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να εστιάσω μόνο στην ταινία. Μιλάμε για φιλότιμη προσπάθεια σε μια αίθουσα που άκουγες κορίτσια κάθε ηλικίας να χαχανίζουν σε σκηνές που δεν ήταν ούτε λίγο αστείες. Ποτέ δεν κατάλαβα τη λογική του να πας στο σινεμά για να τρολάρεις, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.

Σκηνοθετικά, η Sam Taylor-Johnson βάζει για τα καλά το γκρι στη συζήτηση. Ο κόσμος του Grey είναι χλωμός κι αυτό το εισπράττεις ήδη από την πρώτη σκηνή που ρίχνει κουκουλωμένος το πρωινό του τρέξιμο στην πόλη. 

Δεν είχα την ευκαιρία να φτιάξω στο μυαλό μου την εικόνα του Christian Grey του βιβλίου, αλλά ο Jamie Dornan αντιπροσωπεύει μια από τις πιο κακές στιγμές του σύγχρονου κάστινγκ. Πρώτον, μοιάζει στον Andy Murray και καθιστά ακόμη πιο δύσκολο το να τον φανταστείς με μαστίγια και βίτσες έναντι ενός γυμνού γυναικείου κορμιού. Δεύτερον, δεν έχει γωνίες, σκληράδα, μια ουλή στο πρόσωπο, κάτι αγριωπό βρε αδερφέ.

Στην ατάκα-κλειδί του σεναρίου “I don’t make love. I fuck. Hard”, σείστηκε η αίθουσα από τα γέλια. Ποιος θα γελούσε αν την έλεγε ο Sean Penn; Ή ένας αγριεμένος Ryan Gosling; Ή ένας φυσιολογικός Javier Bardem;

Κανείς.

Το μέγιστο και πιο πρόδηλο φάουλ της ταινίας λοιπόν είναι η φιλοσοφία “ξέρουμε ότι θα χάσουμε, άρα πάμε να φάμε όσο πιο λίγα γίνεται”. Λάθος προσέγγιση. Οικτρή. Παρ’ όλ’ αυτά, η κυρίαρχη αίσθηση από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας θέλει την ταινία σαφώς πιο αξιοπρεπή από το βιβλίο. Φαντάσου τι θα γινόταν με λίγο καλύτερο κάστινγκ.

Για να το πω και πιο γλαφυρά, όταν έχεις την ανάγκη να πουλήσεις τη Rita Ora σαν το τρίτο όνομα της ταινίας (έτσι εμφανίζεται στους τίτλους αρχής) και η τραγουδίστρια παίζει συνολικά 30 καθαρά δευτερόλεπτα, εσύ είσαι αυτός που θέτει τον πήχη πέντε εκατοστά πάνω από το έδαφος.

Η δυναμική της ταινίας βασίζεται στη συναισθηματική μάχη μεταξύ Steele και Grey. Φιλιούνται αγκαλιάζονται, είναι εμφανές ότι θέλονται, αλλά η βασική τους κόντρα είναι η εμμονή του Grey να μην παραδέχεται ότι ενδίδει σε ρομάντζα και ότι θέλει τα κορίτσια μόνο ως υποτακτικές.

Ο Grey λοιπόν πιέζει σε όλη την ταινία την Anastasia να υπογράψει συμβόλαιο με βασικούς όρους “να τις τρώει στο playroom-οχυρό του bdsm, να τον προσφωνεί ‘Κύριο’ και να κοιμάται μόνη, στο δικό της δωμάτιο”. Η δε Anastasia τον αποκρούει σε όλη την ταινία βασισμένη στη ρητορική του “Βρε καλέ μου, δε βλέπεις ότι είμαστε και οι δύο ερωτευμένοι και θέλουμε να το ζήσουμε φυσιολογικά και στο ΙΔΙΟ κρεβάτι; Δέσε με, χτύπα με, κάνε μου πράγματα αλλά έλα να κοιμηθούμε αγκαλιά το βράδυ.

Ή να χορέψουμε”.

Αυτή είναι η ραχοκοκαλιά της ταινίας και τα 125 λεπτά που διαρκεί είναι πέντε φορές περισσότερος χρόνος απ’ όσος χρειάζεται για να το εμπεδώσουμε. Το σενάριο μπάζει, οι συγκρούσεις γίνονται για να γίνονται και η ταινία τελειώνει με cliffhanger.

Μάλιστα.

Bdsm 1.0

Το ’50 Shades’ έχει αρκετό σεξ και ακόμα περισσότερα κατεβάσματα εσωρούχων. Δεν έχει ακραίες σκηνές, δεν δείχνει ακραίο γυμνό. O τρόπος δε που πλασάρεται το bdsm στην ταινία μπορεί να ιντριγκάρει μόνο τις συμμαθήτριες της μαμάς μου ή κορίτσια που έχουν αφιερωθεί από τα 16 στον Κύριο. Και με το ‘Κύριος’ δεν εννοώ τον Dominant, αλλά τον Ιησού.

Αυτό βέβαια δεν είναι λάθος της ταινίας, αλλά του βιβλίου. Το κακό είναι πως η ταινία δεν προσπαθεί να το μετριάσει ή να το ανατρέψει. Άσε που αυτά που φέρνει στην οθόνη ως πρακτικές του bdsm είναι υπερβολικά basic και συμβαίνουν σε εκατομμύρια κρεβάτια στον κόσμο.

Ακόμα και το spanking πλασάρεται λες και είναι ο πραγματικός λόγος που σταυρώθηκε ο Χριστός. Το να μας συστήνονται οι ξυλιές ως κάτι τόσο ιδιαίτερο το 2015 είναι σαν να το παίζεις ψαγμένος μπασκετικός επειδή θυμάσαι τον Γιώργο Μπαλογιάννη και τον Αχιλλέα Μαματζιόλα.

Κανένα βάθος, καμία εξειδίκευση. Ίντριγκα μόνο στο μυαλό της James και της Σούλας, της διπλανής της μαμάς μου στο σχολείο.

Οι πενήντα δαγκωματιές του κάτω χείλους της Dakota

Άφησα τα καλά για το τέλος. Πριν προχωρήσω στην ανάλυσή τους, επίτρεψε με να σχολιάσω ότι το 4,2 με το οποίο βαθμολογείται η ταινία στο Imdb είναι, κατά τη γνώμη μου, λίγο λιγότερο από αυτό που αξίζει στην ταινία. Θα της έβαζα κάτι ανάμεσα στο 4,8 και το 5,2.

Κι εκεί λοιπόν που η ταινία είναι καταδικασμένη να χλευαστεί λόγω αδύναμου και ‘παιδικού’ σεναρίου, ανοίγει το ασανσέρ και εμφανίζεται η Dakota Johnson, αυτό το άσπιλο κορίτσι για το οποίο είχα γράψει πριν ενάμιση χρόνο.

Η Dakota παίρνει την ταινία από το χεράκι και την οδηγεί από τον βαθμό 1 στο ‘τη σώσαμε την παρτίδα’ 4,8-5,2 μου. Δεν είναι εξαιρετική, αλλά είναι πολύ καλή. Και το ‘πολύ καλή’ σ’ αυτήν την ταινία ξεχωρίζει όπως ένας Γκιόργκι Μουρεσάν σε μια οποιαδήποτε πεντάδα.

Είναι ανθρώπινη, αληθινή, είναι μια όμορφη, εύθραυστη γυναίκα που σου κάνει πανεύκολο το να πιστέψεις ότι δεν έχει κάνει σεξ τα τελευταία 22 χρόνια της στη Γη. Αφομοιώνεται τέλεια στο ρόλο της άβγαλτης φοιτητριούλας που εντυπωσιάζεται από τα ελικόπτερα και τα δισεκατομμύρια και που ερωτεύεται τον παντοδύναμο Grey, αλλά αυτό είναι το εύκολο κομμάτι.

Το δύσκολο είναι ότι η Anastasia κρατά άθικτη την καρδιά της αλήθειας της. Δεν παζαρεύει το συναίσθημά της, δεν γίνεται χαλί να την πατήσει αυτός που αγαπάει. Και στην περίπτωση του ’50 Shades’, αυτό το ‘γίνομαι χαλί να με πατήσεις’ δεν είναι και τόσο μεταφορικό.

Όλα αυτά τα καταφέρνουν θεσπέσια η Dakota και το κάτω της χείλος, το οποίο δαγκώνει αρκετές φορές και συνεπώς κερδίζει μια ξεχωριστή θέση στο καστ της ταινίας.

(Εδώ αποθεώνεται η Rita Ora που έπαιξε μισό λεπτό! Μη μου τα θυμίζεις!)

Εκτός της Johnson, στη λίστα με τα διασωθέντα βρίσκεται και η μουσική της ταινίας με θεόσταλτες στιγμές όπως η εκδοχή της Annie Lennox για το ‘I Put a Spell On You’ και το περσινό ρεμίξ του ‘Crazy in Love’.

Πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της ταινίας νιώθεις σαν να βλέπεις είκοσι μέτριους ποδοσφαιριστές σε ένα ταλαιπωρημένο τερέν και δύο προικισμένους με όλο το ταλέντο του κόσμου να κάνουν ό,τι μπορούν για να γλιτώσουν τα μάτια σου από το χειρουργείο. Αυτοί οι παίκτες είναι η Johnson και η μουσική, στην οποία βάζει το χεράκι του και ο Danny Elfman.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το σινεμά όντως έφερνε σε γήπεδο προχτές. Έχω πάει σε πολλά γήπεδα λιγότερο φασαριόζικα από το ‘Αθήναιον’ σε προβολή του ’50 Shades of Grey’.

Μετά βγαίνω στην Αλεξάνδρας και δυο σταγόνες βροχής με φέρνουν στα συγκαλά μου.