Κάτι παραπάνω από ένας απλός “Ghostbuster”

Ο Ράμις μπορεί να μην είχε την άμεση αναγνωρισιμότητα και το όνομα ή το διακριτά σεβαστό στυλ στους βαριά σινεφίλ κύκλους άλλων πιο Σημαντικών σκηνοθετών, όμως έγραψε κινηματογραφική ιστορία με τον δικό του, εντελώς ξεχωριστό τρόπο. Ήταν σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός, αλλά πάνω απ’όλα ήταν κωμικός, ένας κωμικός του χάους και της απόγνωσης: Ο τρόπος που οι ήρωές του σταδιακά έχαναν ψυχραιμία και υπομονή με της τριγύρω τους -συνήθως άκρως σουρεάλ- κατάσταση, φανέρωνε πολλά επίπεδα ανθρωπιάς και πάθους.

Δες ας πούμε τον χαρακτήρα του Μπιλ Μάρεϊ στη “Μέρα της Μαρμότας” ή τον Τσέβι Τσέις στο πρώτο “Τρελό Θηριοτροφείο”. Αυτοί δεν είναι απλοί κωμικοί ήρωες, είναι Ήρωες, τελεία και παύλα.

Α, ο Μπιλ Μάρεϊ, που τον αναφέραμε. Ο Ράμις και ο Μάρεϊ έχουν καριέρες πρακτικά αλληλένδετες, με κωμωδίες σαν τα “Μέρα της Μαρμότας”, “Stripes”, “Caddyshack”, “Ghostbusters” να αποτελούν σταθμούς τόσο στις δικές τους διαδρομές, όσο και στην αμερικάνικη κωμωδία εν γένει.

Ειλικρινά, μιλάμε για τον άνθρωπο που έχει γράψει μερικές από τις σημαντικότερες κωμωδίες, να ένα ενδεικτικό ρόστερ:

Δύο ή τρεις από αυτές τις ταινίες θα αρκούσαν για να κάνουν κάποιον θρύλο της κωμωδίας. Όλες αυτές;

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που παρότι ο ίδιος όχι τεράστιο ή άμεσα αναγνωρίσιμο όνομα, με το που έγινε γνωστός ο θάνατός του το ίντερνετ γέμισε με αφιερώματα προσωπικής ματιάς και συγκίνησης που θύμισαν τις αντίστοιχες αντιδράσεις μετά τον θάνατο ενός άλλου συμβόλου της ’80s κωμωδίας, του Τζον Χιουζ.

Σε αυτές τις περιπτώσεις το καλύτερο που έχει να κάνεις για να τιμήσεις έναν σημαντικό δημιουργό, είναι να μιλήσεις για το έργο του ή απλά να κάτσεις να το δεις (ή ξαναδείς). Από τους “Ghostbusters” μέχρι τη “Μέρα της Μαρμότας” κι από το “Caddyshack” ως το “Meatballs”, αυτές είναι μερικές αξέχαστες σκηνές που γράφτηκαν από τον χαρισματικό κωμικό, επιλεγμένες μέσα από ένα σχετικά περιορισμένο, αλλά τόσο σημαντικό σύνολο έργου. Εμείς πάντως κάτσαμε και τα ξαναείδαμε σχεδόν όλα.

Πάρε κι εσύ μερικές ιδέες.

O Φιλ και η ποίηση

Στη “Μέρα της Μαρμότας” ο Φιλ βελτιώνει βήμα-βήμα την τέλεια ρομαντική μέρα. Το αποκορύφωμα είναι η στιγμή που ξεφουρνίζει γαλλική ποίηση σα να μη συμβαίνει τίποτα. Το ύφος του Μάρεϊ είναι ανεκτίμητο. ΜΟΝΟ νευρικό γέλιο, τίποτα άλλο.

Γκολφ με τον “Ντάλι Λάμα”

Και ξέρεις τι είπε ο Λάμα; “Γκούνγκα Γκαλούνγκα”. Θα μπορούσα να ακούω τον Μπιλ Μάρεϊ στο “Caddyshack” να λέει την ιστορία για τότε που έπαιξε γκολ με τον Δαλάι Λάμα για πάντα. Μέχρι να αποκτήσω “total consciousness”.

Μαθαίνοντας

“Αυτό θα πει διαρρήξεις, βιασμοί, ληστείες αυτοκινήτων, τέτοια πράγματα”. Το “Stripes” έχει μερικά από τα καλύτερα one-liners.

Razzle Dazzle

Η μαγεία του Ramis ωστόσο κρυβόταν στο ότι δεν κατείχε ένα είδος χιούμορ. Και σωματική κωμωδία, και της ατάκας, και σλάπστικ, και τα πάντα, συχνά μες στην ίδια ταινία. Από το “Stripes” πάλι, μια στρατιωτική χορογροφία χωρίς λογική, μα τόσο τέλεια.

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα

Αυτή παίζει να είναι και η αγαπημένη μου. Το πώς αποτρελαίνεται σταδιακά ο Τσέβι Τσέις στο “National Lampoon’s Vacation” από τη μία παρανοϊκή ατάκα στην επόμενη είναι ανεκτιμήτο, και είναι 100% Ράμις. “Μπαμπά, θες καμιά ασπιρίνη;” Υστερικά γέλια.

Μια γροθιά

Και φυσικά δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερος τρόπος να εξελιχθεί όλο αυτό, από τον Τσέβι Τσέις να ρίχνει γροθιά σε έναν ψεύτικο τάρανδο. Έχω δει αυτή τη σκηνή σε λούπα δεκάδες φορές, και ειλικρινά, το θέαμα ενός τρελαμένου πατέρα να ρίχνει γροθιά σε έναν τάρανδο δεν παλιώνει ποτέ.

“Don’t cross the streams.”

Ο ίδιος ο Ράμις παραδίδει μια από τις κλασικότερες ατάκες των “Ghostbusters”.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ!!!

Ο Μπιλ Μάρεϊ στο “Meatballs” σε έναν ακόμα εμβληματικό Ήρωα Υπό Κατάρρευση του Ράμις, στον καλύτερο εμψυχωτικό λόγο όλων των εποχών. Όλων των εποχών!! Η καλύτερη απόδειξη για την τακτική του Ράμις όσο αφορά την κωμωδία: “Απλά στρέψε την κάμερα στον Μπιλ Μάρεϊ και βάρα την κλακέτα.”

Ένα μεγάλο τουίνκι

Η επίσης κλασική σκηνή του “Ghostbusters” με τον Ράμις να κάνει την αναλογία του Twinkie και να λαμβάνει τη διπλή κλασική αντίδραση “That’s a big twinkie” – “What about the twinkie”.

Εκρηκτικό φινάλε

Με spoilers προφανώς, το κλασικό φινάλε του “Caddyshack” όπου όλες οι κουφές και ασύνδετες πλοκές δένουν σε μια φανταστική τελική εξέλιξη.

Ποιος είμαι

Η πιο αστεία σκηνή του “Ανάλυσέ Το”, εκείνη όπου ο Μπίλι Κρίσταλ κάνει ένα μάτσο μαφιόζους να σκαλώσουν, εισάγοντας τον εαυτό του με ένα σερί από μπούρδες. Μπεν Σομπολ…ιόνε. Ή αλλιώς, “Elmer the Fudd”. (Η σκηνή.)

Φαγοπόλεμος!

Η διασημότερη σκηνή του “Animal House” και από τις επιδραστικότερες της φιλμογραφίας του Ράμις.

Θεός

Πάλι από τη “Μέρα της Μαρμότας”, η κλασική σκηνή που περιλαμβάνει όλη την ουσία, την ψυχή και το κωμικό timing αυτής της μεγάλης ταινίας. Τιτάνας Μπιλ Μάρεϊ, κάνει την απόγνωση να μοιάζει με διασκεδαστικό παιχνίδι.

Τι θα πει καταστροφή

Και για το τέλος, κάτι διαφορετικό: Όχι μια σκηνή που έχει γράψει ο Ράμις, αλλά μια σκηνή που έχει παίξει, ερμηνεύοντας τον πατέρα του πρωταγωνιστή του “Knocked Up”, δίνοντας την ευκαιρία στον Τζαντ Άπατοου να συνεργαστεί με έναν από τους μεγαλύτερους ήρωές του. Υπέροχος, αστείος, τρυφερός ερμηνευτής- ένας κωμικός που απλά μπορούσε να κάνει τα πάντα.

Στα γυρίσματα του “Ghostbusters”, πίσω από έναν κουρασμένο Μπιλ Μάρεϊ.

Θα μας λείψει, αλλά ευτυχώς αυτό το ρόστερ ταινιών που άφησε πίσω του, δε θα ξεχαστεί ποτέ.