Κι όμως οι ‘Άγριες Μέλισσες’ έχουν ακόμα κάτι να μας πουν
Μετά από μια μεγάλη κοιλιά από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν, οι 'Άγριες Μέλισσες' επίστρεψαν και είναι καλύτερες από ποτέ.
- 29 ΣΕΠ 2020
Πριν καν ξεκινήσει η τηλεοπτική σεζόν, ξέραμε ότι οι ‘Άγριες Μέλισσες’ θα είναι η σειρά που θα πάρει επ’ ώμου την τηλεοπτική μυθοπλασία για φέτος. Ωστόσο, η συνολική στροφή προς τα reality και την trash τηλεόραση έκανε τη νέα τηλεοπτική σεζόν γι’αυτές πολύ περισσότερο απαιτητική. Όχι μόνο γι’αυτές. Συνολικά οι τηλεοπτικές σειρές, με μια πρώτη ματιά, ίσως και να έμοιαζαν κάτι που απλά θα συμπληρώνει το τηλεοπτικό πρόγραμμα. Η δεύτερη ματιά όμως λέει άλλα.
Η κοιλιά και η πανδημία
Οι ‘Άγριες Μέλισσες’ ξεκίνησαν εντυπωσιακά πέρσι. Το περσινό πρώτο επεισόδιο ήταν ένα κανονικά καλό επεισόδιο. Ήταν δηλαδή καλή τηλεόραση. Η πορεία συνέχιζε να είναι πολύ καλή μέχρι που σιγά-σιγά ο όγκος των επεισοδίων βάρυνε. Και βάρυνε εις βάρος της ποιότητας, όπως συνήθως γίνεται. Κάπου στη μέση άρχισε η κεντρική αφήγηση να απλώνεται και να απλώνεται. Διάφορα guest χωρίς κανένα απολύτως νόημα, plot twists που φανερά γίνονταν για να κερδηθεί τηλεοπτικός χρόνος. Όσο τέλος πάντων ήταν αυτό δυνατό. Για πάντα έδειχνε να μη γεμίζει. Διάφορα στάνταρ plot devices με το κυριότερο να είναι ότι ο ένας χαρακτήρας αποκαλύπτει μέρος της πλοκής σε έναν άλλο και ένας τρίτος χαρακτήρας κρυφακούει. Μια γενικότερη κούραση έβγαινε από παντού.
Φταίνε οι συντελεστές της σειράς; Όχι. Πραγματικά, ούτε λίγο. Έπρεπε να γραφτούν και να γυριστούν 125 επεισόδια. Σκεφτείτε λίγο τον όγκο του υλικού. Σε τελείως άλλο ύφος, απλά για να έχουμε στο μυαλό σας τον παραλληλισμό, το ‘Game of Thrones’ γύρισε όλα αυτά τα χρόνια 73, το ‘Mad Men’ 92 και ίσως σε κάτι πιο κοντινό το ‘Downton Abbey’ έφτασε τα 52. Ναι, οκ, δεν θέλει την ίδια δουλειά ένα επεισόδιο του Got και ένα επεισόδια των ‘Άγριων Μελισσών’. Ό χρόνος όμως είναι εκεί και πρέπει να γεμίσει.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι δεν είναι θέμα ταλέντου των σεναριογράφων ή των σκηνοθετών. Κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να κρατήσει πολύ υψηλά στάνταρ, όταν πρέπει να βγάλει σβηστά 125 επεισόδια. Της 1 ώρας μάλιστα.
Μια τελείως φρέσκια ματιά
Με κάποιον περίεργο τρόπο, που ομολογώ δεν είναι αρκετά εύκολο να τον εντοπίσω, η σειρά από το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της είναι εντυπωσιακά καλύτερη από το τέλος της πρώτης. Για την ακρίβεια, κάτι έχω στο μυαλό μου. Μια δυσκίνητη πλοκή που είχε ανοίξει σε πάρα πολλά παρακλάδια, άρχισε να μαζεύεται. Διάφορα περιστατικά που φαίνονταν άσχετα μεταξύ τους, άρχισαν να συνδέονται μεταξύ τους. Τα πράγματα άρχισαν να αποκτούν ξανά νόημα.
Oι ερμηνείες συνεχίζουν να βρίσκονται σε ένα κατά βάση πολύ υψηλό επίπεδο. Ξεχωρίζουν βέβαια οι Μαρία Κίτσου, Γιάννη Στάνκογλου, Κατερίνα Διδασκάλου και την Έλλη Τρίγγου. Και μια προσωπική αγάπη στον Γιώργο Σουξέ. Το ζήτημα όμως είναι ότι άρχισαν να αποκτούν νοήμα οι χαρακτήρες μέσα σε αυτό. Ο Θωμάς Κυπραίος ο οποίος από ένα σημείο και μετά ήταν σαν να κινείται στο Διαφάνι όπως ο Travolta στο γνωστό meme, έγινε ξαφνικά και με εντυπωσιακό τρόπο, πυρηνικός στον σκελετό της κύριας πλοκής. Σαν να μάζευε μια ολόκληρη σεζόν εμπειρίες που τελικά θα έκαναν τον ίδιο το κλειδί για όλη την πορεία της σεζόν.
Η συνέχεια
Είναι εύκολο να διατηρηθεί αυτό το πολύ καλό μομέντουμ; Όχι. Εξηγήσαμε γιατί παραπάνω. Είναι τελείως αναμενόμενο ότι η σειρά θα κάνει πάλι κοιλιά. Ούτως ή άλλως η πλοκή προχωράει τόσο γρήγορα που είναι σαν να προχωράμε προς το τέλος της σεζόν και όχι τόσο σαν να είμαστε στην αρχή της. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πόσο μεγάλη θα είναι αυτή η κοιλία. Ίσως μια εμβάθυνση σε χαρακτήρες να είναι ένας τρόπος να γεμίσει ο χρόνος.
Tο σημαντικό ποιο είναι; Ότι δίνει ακόμα καλές στιγμές. Σε μια σεζόν που η τηλεόραση δείχθει να εγκαταλείπει την έμφαση στη δημιουργία ποιοτικών show με τα πολλά κακά και τα λίγα καλά που μπορεί να έχει αυτό. Σε νούμερα τηλεθέασης τα πράγματα πάνε περίφημα καθώς χτυπάει στα ίσα και ξεπερνάει το GNTM. Θα αντέξει όμως όλη αυτή την πίεση;
